THE BIG EASY

Dezer dagen zijn de Opera-dagen in Rotterdam. In alle theaters en ook bij mensen thuis wordt opera gezongen. Maar niet alleen in veilige ommuurde omgevingen wordt  uit volle borst opera gezongen. Ook in de buitenlucht.

Nu ben ik niet echt een liefhebber van opera. Sterker nog: wanneer ik een sopraan, alt of tenor op mijn radio hoor, draai ik die hoogstpersoonlijk de nek om. Ik kan gewoon niet tegen dat geluid. Vooral niet tegen het sopranengeluid. De sopraan gaat zingen, mijn hoofdpijn komt op en een gematigde agressiviteit begint op te borrelen.

Desondanks oriënteer ik me tòch op dat evenement. Wie weet zit er nog iets leuks bij. De voorstelling ‘The Big Easy’ lijkt me wel wat. Volgens de info heeft dat weinig te maken met opera. Meer met jazz.

The Big Easy is een voorstelling van het theatercollectief ‘Tijdelijke Samenscholing. De leden van dat collectief, vooral muzikanten, waren de hele maand oktober 2014 in New Orleans, de geboortestad van de jazz. Tien jaar geleden al weer, werd die stad gedeeltelijk verwoest door de orkaan Katrina.

New Orleans was, voordat de orkaan Katrina daar raasde, de grootste muziekstad uit de recente historie. En wat betekent die traditie, wanneer zij onder druk komt te staan, na een ramp als de orkaan Katrina? 
De leden van het collectief gingen op zoek naar de oorsprong van de jazz en de verbindingen met hedendaagse muzikale stromingen. Met jamsessies, ontmoetingen met muzikanten, het bijwonen van muzikale rituelen en ontmoetingen met inwoners van New Orleans. Met deze muzikale reis als basis gaat het collectief in ‘The Big Easy’ in op de sociaal-politieke geschiedenis van het zuidelijke deel van de Verenigde Staten. The Big Easy is een voorstelling en een jazzconcert ineen.

De organisatie van de Operadagen heeft bedacht om ‘The Big Easy’, ’s avonds tussen acht en tien uur te laten spelen onder  de oprit van de Van Brienenoordbrug in Zuid. Waarschijnlijk vanuit de gedachte dat in New Orleans veel mensen leven onder bruggen. Daar werd dus ook veel gezongen, gemusiceerd.

Ik ben heel benieuwd naar die voorstelling. Mijn vrouw ook trouwens. We gaan met de bus, speciaal voor bezoekers van deze voorstelling. Van de Rotterdamse Schouwburg naar de speelplek onder de brug.

Mijn vrouw en ik hebben ons opgegeven om vòòr de voorstelling daar een hapje te eten. Lekker makkelijk, toch,  voor de tweede Pinksterdag. We kregen een overheerlijke Surinaamse maaltijd. Kippenpoot, nassi, groenten en een pindasausje. Heerlijk. Zonder meer. Alleen wèl een beetje duur: vijftien euro voor zo’n klein pestbordje eten. Mijn vrouw vond dat ik eens een keertje moest ophouden met dat krenterige gedrein.

Het collectief bestaat uit twee vertellers, drie muzikanten en een zanger. Ze vertellen, zingen en musiceren over de roots van de jazz. Vier leden van het collectief zijn blank; twee van hen hebben een kleurtje. De act is prima: uitstekende zanger, geweldige muzikanten; ze doen het fantastisch. ’t Is erg jazzy. Klopt. Dat is ook aangekondigd. Met een klein beetje méér New Orleans: boogy woogie, ragtime, cajun of blues erbij, krijgt de voorstelling net iets meer ‘schwung’. Wat ik vooral mis in deze voorstelling is de kracht en het gevoel, dat zwarte zangers en zwarte musici brengen. Zij zijn die muziek.

In de bus terug klinkt heel toepasselijk het geluid van de in 1948 overleden blueszanger Leadbelly. Wij luisteren naar ‘In New Orleans’, een nummer dat Leadbelly ook schrééf. In 1964 vernoemden The Animals dat nummer ‘House of the Rising sun’. Het werd een wereldhit.  

You Tube:     Leadbelly;  In New Orleans        American Folk & Blues Anthology

The Big Easy:          Laatste voorstelling in Rotterdam: donderdag 28 mei 2015

                                   Voorstelling wordt ook gespeeld op Oerol