TIEN DAGEN IN PORTO (7)

 Porto, dag acht.

 Wat vergiste ik me gisteren. Ik dacht vandáág dat dagje te gaan varen maar dat is pas morgen. Ik heb mooi een half uur voor niks op die boot staan wachten. Keek nog eens goed op het kaartje en ja hoor ……..

Wat moet ik dan gaan doen vandaag? In ieder geval de afspraak met Jordi, die voor morgen staat, verzetten naar vandaag. Ik wil al een paar dagen Porto vanaf het water bekijken en fotograferen, daar zijn speciale speciale boottochten voor van zo’n anderhalf uur. Dat lijkt me wel wat. Dan ga ik lunchen bij het Hard-Rock café en … waar ik heel erg veel zin in heb is een ‘fado-show’, live. Dan probeer  nog voor die Fado-show een biertje met Jordi te drinken.

 De boottocht over de Douro viel eigenlijk wat tegen … het wordt zo langzamerhand een beetje te veel van hetzelfde, dat kan je ook wel aan de foto’s zien. Op deze vaartocht ligt de nadruk meer op de grote zes bruggen van Porto. Dat  weten we dan ook gelijk weer.

 Dan een lekkere lunch bij het Hard-Rock café. Gelijk al een supergave entree: een video, op twee grote schermen achter de bar, met stevig geluid van een life optreden van de Stones: ‘Honky tonk women’. En dat is niet het enige toffe, want een stel medewerkers loopt vrolijk mee te brullen. Dat is allesbehalve storend.  Mijn caesarsalade met zalm en de twee halve liters bier hebben er beslist niet minder door gesmaakt. Zeker een uur heb ik zitten genieten van de muziek van onder andere: the Doors, Queen, Graham Nash, Def Jam, David Bowie. Bijzonder in dat café is de expositie van attributen van rockartiesten. Ik heb daar een paar foto’s van gemaakt. Een van de leukste momenten van deze  trip, dit café.

 Een klein beetje aangeschoten ontmoet ik Jordi. Hij heeft maar een uurtje, dan moet hij weer les geven. Dit werk doet hij nu vijf jaar en het bevalt hem prima. Hij heeft talent. Dat moet je ook wel hebben, als je als getinte leraar op een ‘witte school’ werkt. Hij is amateurvoetballer in een klein stadje op twintig minuten van Porto, waar hij ook een huis heeft gekocht. Neen, kinderen heeft hij niet. Getrouwd ook niet. Wel heeft al hij vier jaar een lat-relatie met Adèle. Een platonische lat-relatie: we gaan niet met elkaar naar bed , zegt hij, heel open. ‘Seks is zo’n gedoe’.

Ik begin er maar niet over dat ik polyamoureus ben. Dat brieft hij gelijk aan Sandra, zijn moeder over. Daar heeft zij niks mee nodig.

‘Ik ben nog steeds samen met dezelfde, je kent haar zeker nog wel, Jordi?’ ‘Tanja toch?’ ‘Ja, zestien jaar al weer ben ik bij Tanja’. Kinderen? Neen Jordi, dat zou niet leuk zijn voor de kinderen … daar zijn we nu al wat te oud voor. Het uurtje is voorbij gevlogen … het bier echter niet.

 Het snoepje van de dag is voor mij de fado-show. Een totaal ander genre dan hard-rock … naar mijn smaak even goed. De fado’s, gedichten eigenlijk, worden op zeer gevoelige wijze gezongen. Ik houd van deze muziek. De zangeres, zanger en de gitaristen van vanavond zijn grote klasse! Er wordt nog even de tijd genomen om de Portugese koningin van de fado te eren: Amalia Rodrigues. Met een beroemde fado van haar wordt de show besloten: ‘Avril in Portugal’. Luister maar eens op Spotify of Youtube.

 Morgen dus varen en woensdagmiddag zit ik weer in Rotterdam.

TIEN DAGEN IN PORTO (6)

 Porto, dag zes

‘Ze’  hebben regen voor vandaag voorspeld maar daar is hier zo rond half elf vanmorgen (bij jullie is het dan al half twaalf) nog niks van te merken. Een paar wolken; de hemel is vooral blauw. Net als in Nederland heb ik vernomen. Ook bij jullie is het toch lekker? Geniet er maar lekker van.

Morgen ga ik een paar uur in en om Porto, fietsen met een Nederlandse gids achterop …. nee hoor grapje ….. de gids wijst me de weg op zijn eigen fiets. Ik heb alleen geen flauw idee waar ik moet wezen voor de start van die fietstocht. Dat  ga ik vandaag eerst even uitzoeken. Ik heb toch tijd zat want de afspraak met Amalia is pas om half zes. Ik neem aan dat ik tegen die tijd wel zal weten waar de fietstocht begint.

Gevonden. ’t Is helemaal aan de andere kant van Porto. Bijna drie kwartier met de bus en dan nog een kwartier lopen. Dat betekent: vroeg opstaan zondag want we gaan al fietsen om kwart over negen.  ‘Tenminste’, zegt een lieve, mooie dame bij de fietswinkel, ’als het niet regent, want dat is wel voorspeld maar hopelijk gaat het net zoals vandaag ... er is tot nu toe nog geen druppel gevallen.

Op weg naar de fietswinkel had ik het al gezien: een mooie begraafplaats. Daar ga ik even rondkijken en paar foto’s maken. Dit grote kerkhof van Porto doet me eerder denken aan een soort bungalowpark voor overledenen dan aan een begraafplaats.  Op dat ‘bungalowpark’ zie ik het onheil al naderen: dikke donkere wolken. Net als ik in de bus zit barst het los. Maar goed ook, want ik ben alleen in een T-shirt … regenkleding heeft  deze optimist nooit bij zich. Als ik bij de eindhalte van de bus ben, is het gelukkig weer droog. 

Ik ga even een uurtje liggen op mijn bed … mijn voeten rust geven … ze deden een beetje pijn onderweg … mijn benen zijn ook moe … ik hou te veel vocht vast. Misschien komt dat wel van het vele zuipen. Als ik straks weer in Rotterdam ben, moet ik echt weer gaan minderen.

Ah, daar zit Amalia in het ‘Parque da Cidade’. Ze zwaait, lacht, ziet er leuk uit. Ze heeft nu een ultra kort broekje aan, onder een geel, kort ‘navel’-T-shirt. Best sexy ... staat haar prima. Daar complimenteer ik haar mee. Zij geeft me ook een complimentje met mijn nieuwe hagelwitte T-shirt … ze vond het maar niks, de vorige keer, dat ik helemaal in het zwart was. We huggen. Ze is duidelijk niet boos meer op me.

We vertellen elkaar wat over onze vorige relatie. Ik over mijn echtscheiding na dat superlange huwelijk van vijfenveertig jaar. Amalia had daarentegen juist een zeer kort huwelijk … nog geen vijf jaar. Haar man stierf toen Amalia van hun dochtertje Esmeralda aan het bevallen was. Hartstilstand. Tragisch. 

Pedro Rodrigues, heette haar man. Zo absurd, dat Pedro verliefd werd op een meisje met dezelfde voornaam als zijn oma: de  wereldberoemde Portugese fado-zangeres Amalia Rodrigues. Zij wordt beschouwd als de belangrijkste fadozangeres in de geschiedenis. Luister op Youtube of Spotify maar eens haar song ‘uma casa portuguesa’ en geniet van haar prachtige stem en de geweldige fado (gitaar) klanken. Fenomenaal! 

‘Mijn’ Amalia Rodrigues, kan niet eens ‘wijs houden’, zegt ze zelf althans.

Ik zit nu gelijk even met mijn mond vol tanden … Amalia en ik hebben daar op die bank best nog het een en ander besproken maar niet alleen mijn mònd maar ook dit stukje zit vol. 

Morgen meer als er dan tenminste nog tijd voor schrijven is na het fietsen. 

TIEN DAGEN IN PORTO (5)

 

Porto. Dag vijf.

Gisteren geneerde ik me niet te weinig zeg. Door die fijne dag met Luis  en zijn broer was ik Amalia helemaal vergeten. M’n smartphone had ik thuis (in het hotel) laten liggen. Ik heb buiten het hotel toch niks aan dat ding want ik heb buiten geen internetbereik. Ik luisterde mijn voicemail pas ’s avonds laat af. Te laat om nog terug te bellen. Toen herinnerde ik me haar pas weer. Ze had het wel vier keer geprobeerd. Twee keer met een lief stemmetje, één keer met een brommetje er in en één keer met een ‘bekijk het maar’-geluid. Wat stom van me. Ik ben haar echt niet vergeten omdat ik haar maar niks vond. Maar wat nu? Ik ga haar bellen. We hebben toch niet voor niks telefoonnummers uitgewisseld.

Ik oefen ook voor mezelf even met een lief stemmetje voor ik haar nummer intik. Ook oefen ik in het Engels want Nederlands verstaat ze niet. Ik weet niet of m’n Engelse lieve stemmetje net zo lief klinkt als mijn Nederlandse lieve stemmetje. (Ik ga het hier allemaal in het Nederlands opschrijven).

Hallo Amalia, Jos hier, je hebt gisteren gebeld, he? O ja? Vier keer? Jeetje, vervelend zeg. Ja, ik had gisteren afgesproken met mijn vriend Luis en z’n broer … we zouden in de magazijnen van Sandeman gaan kijken en een film gaan bekijken over hoe port gemaakt wordt ….interessant?? … ja, dat was inderdaad  interessant, hadden we al een hele tijd geleden afgesproken, in Nederland nog, ja, ik geloof in juni al ….. maar ik had ook helemaal niet verwacht dat je gisteren al gelijk zou bellen ….. neen, neen, ik vind het juist hartstikke leuk (god damn nice) dat je gebeld hebt en ik vind het ook heel erg stom (fucking stupid) van mezelf dat ik dat niet tegen je gezegd heb ….. nou van die port-afspraak met mijn vriend. Sorry Amalia, sorry, het spijt me echt. …ik heb trouwens vandaag de hele dag nog niks gepland …..ho ho ho nou Amalia … ik heb toch gezegd dat het me spijt …. Ik zou het hartstikke leuk vinden om vandaag een dagje met jou door te brengen als je wilt, tenminste ….. je kan niet,…..volgens mij ben je nog steeds boos ….ik vond het eergisteren op dat bankje bij je werk erg gezellig samen en ik zou het heel jammer vinden als het nu doordat port-uitje van mij gelijk afgelopen zou zijn. Nee, ik vind je echt een heel leuke vrouw. ….echt Amalia… Zou je dan misschien eind van de middag, vroeg in de avond kunnen …. Ja? Zullen we dan wat samen doen?  .Hartstikke tof (fucking nice). Wat wil je dan doen? …..ja, naar de Douro …. naar de Eiffelbrug.…’En naar mijn hotel?’ vraag ik …Nee?? Jammer… dan kunnen we mensen op straat nog vragen om foto’s van ons te maken … oh,…. dat wil je sowieso niet … voor je privacy ….nou, dan doen we dat toch een andere keer, Amalia.

Goed zullen we dan vanmiddag om half zes afspreken op dat bankje bij je werk, waar we het even zo leuk hadden met elkaar?  Oké, Amalia tot straks dan. Kunnen we misschien ook die kinderkoren nog zien en horen op het Plein van de Republiek.

Awel Jos, dat proeft nu  allemaal niet bepaald ‘fingerlicking good’.

TIEN DAGEN IN PORTO (4)

 

Porto: dag 4.

De foto’s van vandaag zijn wel duidelijk. Deze donderdag heb ik afgesproken om met mijn Portugese vriend, Nederlandse taalleerling Luis, naar de ‘fabriek’ van Sandeman-port te gaan. Luis zijn broer Antonio gaat ook mee om ons te rijden. Het hele portgebeuren is vanuit het centrum van Porto gezien geconcentreerd aan de overzijde van de Douro .Er zijn daar vele duizendenliters port in vaten opgeslagen. We hebben een rondleiding gehad door een van de magazijnen. De inmiddels gepensioneerde broer van Luis heeft  vele jaren bij Sandeman gewerkt en wordt geregeld hartelijk begroet door zijn oud collega’s. Mij kennen ze daar natuurlijk niet dus ik word niet begroet, laat staan hartelijk. Luis ook niet trouwens. Aan het eind van de rondleiding  krijgen we drie soorten port te proeven  Drie glaasjes voor driekwart gevuld met de door velen geliefde drank. We kregen de soorten ruby, tawny en vintage. Tawny vond ik veruit het lekkerst .. niet zo mierzoet..  Eerlijk gezegd vond ik deze port-activiteit op zich wel leuk en aardig om eens te ervaren maar een echte port drinker zal ik nooit worden. Net als Luis trouwens. Wij zijn doorgewinterde bier en whiskey drinkers.

Na afloop van het port-gebeuren volgde een klein bierfestijn, helaas niet voor Antonio, want die moest nog rijden.  Luis en ik rijden deze dag niet want we moeten nog drinken.  Bij het bier eten we een Portugese specialiteit: de fransesinha.

De francesinha is een soort tosti die zelfs in de ’top tien broodjes van de wereld’ staat. Het gerecht wordt gemaakt van twee geroosterde boterhammen en allerlei soorten vlees zoals ham, worst en biefstuk. Vervolgens wordt alles bedekt met gesmolten kaas en een pittige wijn-bier saus. Een francesinha speciaal heeft ook nog een ei bovenop de tosti, en wordt soms geserveerd met grote garnalen. Dit eten ligt zwaar op de maag, dus een of meerdere koud Portugees biertjes smaken prima bij dit gerecht. Die francesinha doet me een beetje denken aan onze kapsalon.

Tot mijn stomme verbazing willen de broers niet dat ik ook maar één eurocent meebetaal aan dit eet- en drinkfestijn. ‘Nee,’ zegt Luis, bij wijze van grap, ‘we weten dat de Hollander nogal gierig is, dus hiermee hopen we jou een groot plezier te doen. Je hebt er van genoten, Jos en dat vinden wij heel fijn.’

Om vier uur ’s middags zetten ze me bij mijn hotel af.‘ Jammer genoeg zal ik  Luis niet meer in Porto treffen. Hij heeft andere dingen te doen. We gaan elkaar dus pas weer zien bij de ‘taaleducatie’ in Rotterdam, half oktober waarschijnlijk of misschien iets later omdat ik op 4 oktober een nieuwe schouder krijg. Ik weet niet precies hoe lang ik daarvan last zal houden. Misschien wordt het wel november. Maar dit heeft helemaal niets met vakantie te maken.

In de lift van het hotel loop ik een oude man tegen het lijf, een tachtiger, denk ik,  die vraagt waar ik vandaan kom. ‘Uit Nederland, Rotterdam’ zeg ik eerlijk, waarop hij zegt dat hij een paar keer in Rotterdam geweest is en ook in veel andere Europese steden. Hij is voetballer geweest. ‘Zohoo,’ zeg ik….’Ja,’ zegt hij dan,’ profvoetballer, ik heb bij Benfica  gevoetbald, eind zeventiger en tachtiger jaren. 0nder andere met  Eusebio’. Hij kon zich de wedstrijden tegen Feijenoord nog goed herinneren. ‘In Rotterdam met 3 – 0 verloren. In Lissabon met 3 – 0 gewonnen en de beslissingswedstrijd met 5 – 1 gewonnen’. Hij lachte triomfantelijk. .De naam van die Benfica-voetballer? António Simoes, tachtig jaar inmiddels.

Nu ben ik verdorie nog helemaal vergeten te schrijven over Amalia. Geen tijd meer voor ook. Nou ja, morgen dan maar.

TIEN DAGEN IN PORTO (2)

 Porto dag 3.

Ik durf het haast niet te op te schrijven maar vooruit dan maar: ik zit toch ver weg: ik kon vannacht in mijn eigen kamer, de wc niet vinden. En ik móést héél erg erg want tegen middernacht had ik nog een lekker biertje gedronken, dat moest er natuurlijk weer uit. Om de wc te kunnen vinden moest eerst het licht aan maar ik wist de lichtknoppen niet te vinden. Dat werd een zoektocht, die uiteindelijk veel te lang duurde, met het niet moeilijk te raden gevolg. Dweilen, wassen en droge kleren aan. Godzijdank viel ik snel weer in slaap.

Over het ontbijt hoef ik het niet meer te hebben. Hoewel … het 100-koffiesoorten-apparaat weigerde dienst. Dus heb ik maar sap  gedronken.  Vandaag wordt het mooi weer; bijna 30 graden. Ik ga eens naar de meer bijzondere dingen van het Porto van vandaag kijken. Bekijk de foto’s maar eens.

Vandaag zal ik het nog zonder mijn ‘taal-leerling’ Luis (die hier in Porto geboren  en getogen is) moeten doen. Hij is hier de hele maand september op vakantie. Morgen komt hij mij om 10 uur bij mijn hotel ophalen. Dan gaan we naar de port-’brouwerijen’

Ik wist aan het begin van de middag niet precies waar het Praca de Libertada is dus ga ik het vragen aan een dame die op een nabij bankje zit. Afijn, ze legt het me keurig uit en als ze klaar is met uitleggen, geef ik haar, zomaar ineens, zonder nadenken, een compliment over haar leuke jurkje. Bijna wilde ik me excuseren voor mijn vrijpostigheid maar toen zei ze met een vrolijk-vriendelijke stem: ’Ja? Oh, dankjewel!’  Het is een leuk ’s zomers jurkje in zwart wit dessin tot halverwege haar bovenbenen. Ik had haar eigenlijk nog niet zo goed aangekeken: niet alleen het jurkje is leuk maar zij ziet er ook leuk uit. Zonder te vragen ga ik naast haar zitten en vertel ik dat ik uit Hollanda kom, Jos heet  een pensionado en een opa van twee kleinzonen ben. Zij vertelt mij in een beetje onbeholpen Engels  dat ze  Amalia heet, 50 jaar is en een dochter heeft van 26. Oma is ze nóg niet, d’r dochter is zwanger. Ze werkt hier in de buurt op het station, het mooie, historische station Sao Bento. Zij zit hier in haar lunchpauze even uit te puffen van een hectische ochtend op haar werk. Helaas moet ze al snel weer beginnen. Het was echt even gezellig, best leuk om even contact te hòùden vind ik, dus ik zeg (beetje brutaal wel):’Laten we telefoonnummers uitwisselen.’ Dat vindt ze een goed idee. Ik geef haar mijn nummer. Dan belt ze mij en dan heb ik gelijk haar nummer. Dan moet Amalia helaas gelijk weer naar haar werk station. ‘We call,’spreken we af. Ik heb haar vanavond al gebeld maar kreeg geen gehoor. Dadelijk nog eens proberen.

Vanavond   geen  biertje nemen… voor de zekerheid laat ik een klein lampje aan.

TIEN DAGEN IN PORTO (1)

De eerste twee dagen in Porto.

De eerste dag is maar een heel korte. Het vliegtuig vertrok om acht uur ’s avonds en om elf uur was ik in mijn hotel. Voor de vliegreis was ik wel wat bangig. Ik had veertig jaar geleden voor het laatst gevlogen. Toen ging het allemaal prima. En nu ook.  Maar ik moet eerlijk toegeven dat er een man naast me zat die vrijwel de hele reis (twee uur ruim)tegen me aan heeft zitten lullen over zijn, naar eigen zeggen, geweldige carrière. Zijn vrouw naast hem, heb ik al die tijd niet gehoord, de man verklapte me overigens, dat ze Parkinson heeft, wat natuurlijk ernstig genoeg is, net als trouwens voor Rob de Nijs, die toch nog wel steeds leeft, geloof ik.

Het regende verdomme toen ik in Porto aankwam. In Nederland droog en 26 graden, in Porto nat en 22 graden. Tsja!

Ik heb een enorm luxe hotel genomen. Je kan het zo gek niet bedenken of het is in of in de omgeving van de kamer beschikbaar. Bedenk maar eens iets geks. Ik hoor het graag. Het is een vier sterren hotel. Een aantal vrienden vond dat ik nogal veel geld kwijt was voor deze vakantie. Nou, dat komt dus door dit super-de-luxe hotel. Het bier is hier meer dan vurrukkeluk; dat was het eerste wat ik bestelde toen ik hier binnenkwam. Het is net Westmalle Trippel maar dan lekkerder, dus ook gevaarlijker … ik zal me moeten inhouden.

Vreemd vond ik de deken die op mijn bed lag: wel gewoon twee meter lang maar slechts één meter breed. Daar kan ik niet zo lekker ònder kruipen. Maar die deken bleek uitsluitend te zijn om de voeten warm te houden. Wonder boven wonder heb ik toch lekker geslapen onder dat smalletje. Maar er  lag trouwens gewoon een grote normale deken onder die ‘smalle’.

De tweede dag in Porto.

Ik heb hier in dit hotel ook het ontbijt genomen. Dat was vanmorgen een waar feest. Ik kon niet begrijpen dat de andere gasten met zo’n uitgestreken gezicht konden ontbijten. Ik heb de hele tijd zitten lachen, onwillekeurig, ik kon niet anders. Ik werd wel vreemd aangekeken maar ik kon er echt niets aan doen. Het ontbijt maakte me gewoon blij. Cruesli, lekkere kaasjes, krentenbrood, meloen, druiven, bijzondere broodjes, salami, 20 soorten koffie, 10 soorten vruchtensap …. Ik hou nu maar op.  … heerlijk.

Dan Porto in. Ruim veertig jaar geleden was ik er al eens geweest. Maar daar wist ik me niet veel meer van te herinneren. Alleen dat het vliegveld klein was maar dat is groter geworden. Op deze eerste dag echt in Porto wil ik de Porto-card kopen. Die card geeft voor maximaal  vier dagen gratis openbaar vervoer en korting op vrijwel alle musea. Het viel nog niet mee om in zo’n tamelijk grote, toeristische stad te ontdekken waar ik moest wezen. Ik merk echt dat het veel te lang geleden is dat ik in een andere grote stad dan Rotterdam ben geweest. Het was al na enen dat ik Porto-card Pas had. En dan kan ik pas beginnen aan een wandeling door een deel van de stad. Ik heb vier wandelingen op een app gekocht en de eerste ging door het gedeelte Ribeiro&Villa Nova van de stad met, zoals ook op de foto’s te zien, over de rivier de Douro, en de beroemde Eiffelbrug. Een enerverende ervaring was het om over die ontzettend hoge brug te lopen …. zo diep zie je die rivier liggen … ik heb er van genoten … helaas zijn alle foto’s mislukt …. allemaal teveel bewogen….

Ik zit dit inmiddels in mijn superedeluxe hotel te tikken. Heb al een lekker biertje op en ga zo dadelijk in een ‘achterafstraatje’ (daar zitten immers de beste en goedkoopste restaurantjes) wat eten. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet.