NAT

Op een van de warmere dagen van augustus ben ik naar de bioscoop geweest. De film die ik bezocht heette ‘A rainy day in New York’ van Woody Allan. Het leuke van de film was dat ie eigenlijk nergens speciaal overging maar desalniettemin zeer onderhoudend was. Goed, je zou kunnen zeggen dat die over #ME-too ging gezien de versierpoging van een oudere man jegens een jonge vrouw. Maar wat in deze film het meest in het oog sprong was: regen. Tsjonge, jonge jonge wat heeft Woody Allan het die dag in New York laten regenen.

Als het enigszins kan probeer ik als het dergelijk weer in Rotterdam is binnen te blijven. De  acteurs van Woody Allans film hebben zich verscheidene malen doornat moeten laten regenen. In mijn jeugd heb ik dat ook vaak gehad; toen moest ik er wel vaak op uit of ik wilde of niet. Naar de lagere school werd ik geregeld begeleid door stortbuien. In alle jaargetijden. Het lijkt wel of het in de vijftiger jaren meer regende als in de tijd waarin we nu leven. Naar de lagere school was het voor mij een kwartiertje lopen. Dus uiteindelijk viel  de waterschade nog wel mee. Veel erger  en nog veelvuldiger waren de regenbuien die ik op mijn kop kreeg als ik fietsend van huis naar de middelbare school ging. De herinnering  aan mijn natte schoenen, kousen, broek zal ik niet gauw vergeten. Mijn truitjes en overhemden bleven, door een goed regenjack, meestal wel droog.

Ik heb ook nog een krantenwijk gehad en als ik die krantenwijk deed leek het wel of het altijd regende. Het lukte me vaak niet om kranten droog bij de abonnees in de brievenbus te krijgen. Het enige voordeel voor mij was dat ik voor dit werk betaald kreeg…..niet veel maar het verzachtte de nattigheid enigszins.

In de periode dat ik werkte moest ik toch ook altijd om uiterlijk 9 uur aanwezig zijn weer of geen weer, regen of geen regen. Niet altijd had ik dan een goed regenpak bij me met als gevolg dat ik de hele dag op mijn iele kantoortje zat te druipen.

Het bijwonen van een voetbalwedstrijd op een onoverdekte plaats in het stadion was ook een crime. Twee maal negentig minuten in de stortregen staan daar moet wel een heel hartverwarmende wedstrijd tegenover staan maar meestal zijn tweeëntwintig voetballers ook niet zo ‘in the mood’ om er wat van te maken, als het zo giet.

Wat ik ook wel eens heb meegemaakt is dat het ging plenzen op het moment dat ik aan het zwemmen was in het Kralingse Strandbadje. ‘Heerlijk’, dacht ik ‘ik ben al zeiknat mij kan niets meer gebeuren.’ En ik bleef lekker nog wat rondspartelen in het overigens niet zo frisse water van dat strandbadje. Mijn probleem kwam, begrijpelijk, pas toen de bui voorbij was en ik uit het water ging. Mijn lijf en mijn zwembroek waren natuurlijk kleddernat maar wat ik me niet gerealiseerd had was dat al mijn kleren en ook mijn handdoek doornat geworden waren.  Gelukkig bleef het verder droog en was het warm weer, dus wandelde ik ontspannen naar huis

TRAN

Ik had vandaag drie afspraken in het ziekenhuis. Een bij Radiologie, een bij de Longfunctieafdeling en een bij de Polikliniek Longgeneeskunde. Vreemd genoeg heb ik helemaal geen last van mijn longen. Dáárom hoef ik daar ook niet te komen.  Alle drie de afdelingen zijn ook onderdeel van de Slaappoli. Daar loop ik nu al weer meer dan een half jaar, omdat ik zo vreselijk slecht slaap. Vandaag werden er foto’s gemaakt van mijn longen….van voren en van opzij…….er werden ademproeven gedaan: heel hard inademen ; adem vast houden en adem hard weer uit ademen  en meer van dat soort proefjes. Degene die die proefjes deed zei dat mijn longen fantastisch goed waren. 30% boven het gemiddelde. Hij wilde eerst nog een ademhalingsgeneesmiddel bij me uitproberen bij wijze van proefje maar daar zag hij maar vanaf gezien de prima staat van mijn longen. Om 5 over 9 (’s ochtends) was ik al klaar bij die longproefjes en mijn volgende en laatste afspraak zou zijn om tien over half elf. Dan moest ik dus maar even ruim anderhalf uur wachten. Dat vond de assistente achter de balie van de Polikliniek Longgeneeskunde ook te dol en ze ging vragen bij de dokter (dr. Tran) of hij me eerder wilde zien.  Die assistente had dat nou wel tegen me gezegd maar ze had het niet gedaan  want dr. Tran riep iemand met een andere achternaam binnen dan ik. Dus ik was weer teruggegaan naar de balie en daar was die secretaresse niet meer. Maar nu beloofde een andere secretaresse dat ze naar dr Tran zou gaan.  En ja hoor, toen de voorgaande patiënt naar buiten kwam stond de secretaresse gelijk op om naar de dokter te gaan en wederom ‘ja hoor’ dr Tran wilde me wel zien en toen 5 minuten later de deur van dr Trans kamer open ging riep hij mij op om binnen te komen. Het was toen al kwart voor 10. Had ik toch al meer dan een half uur gewacht.  

Het eerste wat dr. Tran aan mij vroeg was of ik hoestte. Nou dat deed ik al tijden niet meer. Ik vertelde dat ik meestal slecht sliep 3, 4, à 5 uur per nacht.  Met het  zrz (zij-rug-zij) – apparaat en mijn slaappillen sliep ik altijd wel snel in. Nadat ik dat gezegd had stelde hij gelijk voor om weer een slaapproef te doen met een apparaat dat in verbinding staat met allerlei plakkertjes op mijn borst en dan een t-shirt daarover. Ook het zrz apparaat moest ik dan aandoen. Het wordt in het ziekenhuis aangedaan….ik moet er dan mee gaan slapen thuis en de andere dag weer terugbrengen in het ziekenhuis. Dr Tran wil hiermee controleren wat het effect is van het zrz apparaat.

Het duurt nog wel een hele tijd dat ik weer terug moet hiervoor naar het ziekenhuis. Drie oktober moet ik terug voor de slaapproef 4 oktober moet ik het proefapparaat terugbrengen en 17 oktober krijg ik van een andere dokter, dokter Ramlal, de uitslag, want dokter Tran is er dan niet meer.

Het is een kwartiertje lopen van mijn huis naar het ziekenhuis en dezelfde tijd is het terug. Alleen vandaag is het bloedwarm en loop ik wat minder hard dus doe ik er misschien 17 minuten over.

DRUPPELS

Vanmorgen  heb ik een paar sportschoenen en een paar sandalen gekocht. Bij Bristol. De zaak waar ik meestal al mijn kleren koop. Vanaf het moment dat ik de metro uitstapte (Bristol is op twee stations van mijn huis) moest ik heel erg plassen. Eigen stomme fout: had je maar eerst naar de wc moeten gaan thuis voordat je de deur uitstapte.  Bij Bristol had ik ook nog eens de pech dat ik niet een, twee, drie, het juiste paar sportschoenen en sandalen kon vinden zodat mijn volle blaas alsmaar supervol bleef aanvoelen. De prijzen bevielen me ook al niet. Ik had in mijn hoofd gezet voor 50 euro klaar te zijn maar ik kwam nu alleen voor de sportschoenen al uit op vijfenzeventig euro. Dus ik moest nog flink doorzoeken, onderwijl mijn plas paniekerig onderdrukkend…… ik moest zelfs een paar druppeltjes uit mijn piemel in mijn onderbroek  laten druppen. Zo erg was het. Uiteindelijk had ik die twee paar bij elkaar voor 54 euro. Daar kon ik wel mee leven. Toen kreeg ik opeens het idee dat er misschien bij Bristol wel een wc was en dat ik daar gebruik van zou mogen maken. Ik dacht: ik ga als ik mijn plas nog zo lang kan ophouden eerst die schoenen afrekenen dan zal ze me wel vertrouwen en dan vraag ik een beetje schuchter aan die kassière of ik misschien van de toilet gebruik mag maken….dan ga ik er maar van uit dat ze er daar een hebben en dat zal ook wel want ze zullen zelf ook wel eens naar de wc moeten. 

‘Natuurlijk, meneer,’ antwoordde de kassière en ze riep met behulp van een microfoon een collega naar de kassa. Die collega kwam er al snel aan.

‘Meneer wil even gebruik maken van de toilet,’ zei de kassière.

’O ja,’ zei de collega ’komt u maar mee ‘ zei de collega tegen mij en we begonnen een wandeling helemaal naar achter in de winkel naar een ruimte die vol stond met schoenendozen. De collega moest eerst een stel schoenendozen opzij schoppen voordat ze de deur naar de  toilet kon openmaken Ondertussen was ik nog wat druppeltjes verloren maar gelukkig was daarvan niks te zien op mijn korte broek. De wc was godzijdank schoon en ik was dolblij dat ik eindelijk mijn blaas had leeg kunnen plassen. De collega had op me staan wachten tussen de schoenendozen en ze hoefde niet weer helemaal mee naar voren naar de kassa. Ik haalde bij de kassière nog even mijn gekochte schoenen op en bedankte haar hartelijk voor de geboden service.

Dat dit me nu net moest gebeuren vlak voor de laatste controle van mij prostaat-blaas operatie. Die was alweer 6 weken  geleden geweest en aanstaande woensdag zou de laatste controle zijn. Ik had al zo’n beetje het idee dat het lek boven was, krijg ik in  de schoenenwinkel de druppelitis. Voor de rest gaat alles wel goed: ik hoef normaal gesproken nooit hard te lopen om naar de wc te gaan en normaal gesproken druppel ik ook nooit meer na.

CAKEJES

Zaterdag is mijn boodschappendag. Bij de Jumbo. Rond een uur of tien maak ik een menu voor de komende week en daaruit destilleer ik het boodschappenbriefje. Ik moet een menu maken voor de dinsdag tot en met vrijdag omdat ik de andere dagen bij mijn vriendin eet. Op het menu staat deze week voor de dinsdag: stamppot spinazie met kaas; voor de woensdag: witlofsalade; voor de donderdag: niets bijzonders (kliekjesdag); voor de vrijdag:  makreel met broccoli.

Op het boodschappenbriefje komt dan te staan: diepvriesspinazie; blokjes kaas; witlof, rozijnen (die waren op);broccoli. Verder had ik nog nodig: brood, citroensap, bosbessen, kiwi’s, perziken, krentenbollen, een potje tuinbonen (in de aanbieding), optimel 0%.

Tegen elf uur gingen we (mijn vriendin ging eens een keertje mee) op weg naar de Jumbo op ongeveer 10 minuten lopen van mijn huis. Daar aangekomen lever ik eerst 10 lege flessen frisdrank in, levert toch weer mooi 2,50 euro op. Dan pak ik een scanner, want ik scan mijn boodschappen (dat heb ik in een vorig stukje al eens uitgelegd hoe dat precies gaat: in het kort: Je scant de prijs van elk product; die prijs komt op de scanner; het totaal van je boodschappen komt op de scanner en er is een speciale scanner kassa waar het nooit druk is en daar betaal je het totaal bedrag minus fustbedrag.

Het eerst gaan we naar de witlof, mijn vriendin pakt een plastic zak en ik heb twee stuks witlof gepakt en stopt die in de zak die mijn vriendin gepakt heeft. Dan moet de witlof nog gewogen worden alleen helaas…… de weegschaal doet het niet….hij geeft de melding ”Toon dit product aan de kassière dan tikt zij het juiste bedrag in. ” Maar wij vroegen een medewerker even te helpen en die lukte het ook niet. Die medewerker ging met ons naar een andere weegschaal die deed het gelukkig wel goed. Toen konden we de witlof zelf scannen.

Wij maken nooit gebruik van een winkelwagentje, wij gebruiken altijd ons eigen winkelkarretje op wielen. Langzamerhand wordt het karretje volgestopt met alles wat we wilden hebben. Bij de bakkerij-afdeling kwamen we nog de werkster tegen van mijn vriendin, een heel aardig mens. Mijn vriendin vertelde haar dat ze aanstaande woensdag niet hoefde te komen omdat het dan zo’n warme dag wordt en dat het  dan veel te heet is om een huis schoon te maken.  Omdat je het in  Nederland nooit weet met het weer,  besloten ze eerst nog even te bellen met elkaar want voor het zelfde geld regent het.

 Dan ziet mijn vriendin lekkere koek voor haar neus staan en ze zegt:’ Ik wil voor straks bij de koffie niet die saaie koek die we altijd hebben maar ik wil nu ècht lekkere koek en ze pakte een plastic bakje waar twee cakejes in zaten . ‘Nee niet doen’ zei ik nog, ‘want we hebben echt genoeg in huis.’ Maar nee, mevrouw moest en ze zou de lekkere cakejes kopen. Ik had er behoorlijk de pest in dat ze toch nog meer koek moest kopen. Hadden we toch nog meer gekocht dan nodig was.

MARKT

Het was vandaag weer eens druk op de markt. Ik heb het nou over de markt in Rotterdam-Het Lage Land. Daar is een kleine markt maar wel met alles er op en er aan. Omdat ik vrijdag met mijn  vriendin de boodschappen doe voor het weekend (bij de Jumbo) doen we ook gelijk een ‘rondje markt’. Bij ons is het meer kijken dan kopen maar het is goed te weten wat er zoal te koop is.  Onvergetelijk lekker zijn de aardbeien van de kraam van de ’ik zal maar zeggen Spanjaard’.  Voor twee grote bakken betaal je wel vijf euro maar ze zijn zo lekker… ze zijn het echt waard.

Mijn vriendin zag bij de Indiër een schattig jurkje hangen, groen met klein bloemmotief, echt een jurkje voor een warme dag, want voor de rest was zij niet zo’n type om met een jurkje aan te gaan lopen.

Dan was daar ook de kaasboer met allerlei soorten kaas maar daar zocht ik niet naar. Ik wilde specifiek oude Stolwijker oftewel ouwe boeren kaas. Hij is niet goedkoop want je betaalt voor 6 ons tien euro. Maar ook weer o zo lekker! Het is van die kaas waar van die zoutkristalletjes in zitten. Ik ben geen kaasveelvraat dus met 6 ons doe ik in mijn eentje makkelijk een week, temeer daar mijn vriendin voor haar gezondheid geen kaas durft te eten.  Het enige vervelende van die Stolwijker is dat ze zo  moeilijk te schaven is. Het is echte brokkelkaas; mooie plakjes krijg je er niet mee gesneden het schaafresultaat is altijd kleine brokkeltjes; nou ja, heel kan ik die stukken kaas toch niet naar binnen krijgen.

Wie veel klandizie aan ons heeft is de tassen- en ceinturenboer. Mijn vriendin is dol op tassen; ze koopt er minstens 3 à 4 per jaar omdat ze de ene keer haar tassen te groot vindt en de andere keer weer te klein. De Arubaan begint altijd al vrolijk te lachen als hij haar ziet aankomen; een enkele keer wil hij ook wel naar haar zwaaien alleen heeft dat niet altijd succes want ze bepaalt zelf wel wanneer het tijd is voor een nieuwe tas. Ze is echter ook een goede klant bij de Arubaan omdat ze zoveel ceinturen aanschaft. Ze wil voor elke broek een ceintuur hebben, dat vindt ze makkelijk want dan hoef ze niet steeds te wisselen. Als je zou weten hoeveel broeken ze heeft dat kan je gelijk begrijpen hoe blij die Arubaanse marktkoopman met mijn vriendin is.

Tot slot moest ik vandaag nog naar de visboer. Normaal koop ik kibbeling bij een Marokkaanse visboer maar van dag hadden we trek in makreel dus bestelde ik gerookte, gefileerde makreel. Ik had het besteld, en er zelfs voor betaald (6 euro voor 2 stuks)alleen moest ik er nog even voor in de rij staan. Het schoonmaken zou even duren. Nu bestelde iemand na mij 6 haringen en die ging die visboer eerst staan schoonmaken. Toen pas mijn makreel dus. Daar zei ik bozig  wat van. Ik had 10 minuten langer  in de felle zon staan wachten met mijn kale hoofd. De visboer reageerde wel kien door tegen mij te zeggen: ‘Ik dacht dat u een aardige man was.’

PRIKKER

Enige dage geleden kreeg ik een paarse enveloppe in mijn brievenbus. Het was post van het bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik had daar een paar jaar geleden al eens aan meegedaan en toen kreeg ik na een paar weken het verheugende bericht dat bij mij geen darmkanker was geconstateerd.

Omdat het denk ik wel  5 jaar geleden was dat ik voor het laatste heb meegedaan wist ik niet meer precies hoe het ook al weer moest. Dat was ook helemaal niet zo erg want het was tot in de finesses beschreven  wat ik allemaal moest doen om  correct deel te nemen. Toch…. ondanks de heldere gebruiksaanwijzing was ik zenuwachtig elke keer als ik die paarse enveloppe weer op mijn kast zag liggen. Ik wist wat de bedoeling van het onderzoek was doch steeds had ik het idee dat ik niet in staat was om op een correcte wijze  deel te nemen. De bedoeling was om eerst te poepen en dan met een  in de enveloppe meegeleverde prikker vier keer in de drol te prikken. Moeilijkheid was dat de drol niet in aanraking met water mocht komen, dan zou het hele onderzoek naar de gallemiezen (naar de klote) zijn. Om dat te voorkomen had ik bedacht om een soepbordje op de poepbodem van de wc te zetten. Nee, eerst had ik al het water verwijderd van de poepbodem en toen het soepbord daarop gezet. ….en het lukte me zo om op het soepbord een fraaie drol te deponeren en daar vier gaatjes in te prikken. Gaatjes die ik maakte met een soort prikkertje dat ik uit een eveneens meegeleverd tubetje haalde. Dat prikkertje met de aangehecht poepdeeltjes moest ik in dat tubetje terugdoen en het dopje weer heel vast er op draaien. Die tube moest gestopt worden in  een stevig plastic zakje dat ook weer dichtgeplakt moest worden. Dan was er nog tenslotte de grote grijze enveloppe waar het harde plastic zakje met de tube en prikker en poep in zat in gedaan moest worden. Vervolgens was het ook nog van belang wanneer  de grote grijze enveloppe op de post werd gedaan. Dat kon alleen maar op maandag, dinsdag, woensdag of donderdag. Nou dat kwam goed uit want ik moet de juiste poep doen op donderdag en die dag was dus een geoorloofde postdag.  De enveloppe moest gestuurd worden naar  een plaats in de buurt van Utrecht (het was postcode 3430)alwaar zich een hoop knappe koppen zouden gaan buigen over mijn poepsliertjes.

Het moeilijkste werk voor mij was gedaan en het deponeren in  de brievenbus was ook zonder al te veel moeilijkheden gegaan.

In de ochtend was ik een wandeling wezen maken zo in de buurt. En ik had me vrij schaars gekleed en het was goed mogelijk Kortom, het was lekker weer. Maar toen ik de poep ging posten vertrouwde ik het niet meer zo en had in wat warmere kleren aangetrokken en dat was maar goed ook want het was een stuk frisser geworden sinds van morgen maar voor het poep posten was het net warm genoeg.

KONINGSZOON

Welke beesten ik allemaal gezien heb weet ik niet precies meer. Neen het was niet in de dierentuin maar in de bioscoop. En ….het waren nog geen echte beesten ook. Maar het leken wel echte beesten, in een echte werkelijke omgeving. Zo knap als dat gedaan was, kan je je haast niet voorstellen. De film was niet van echt te onderscheiden. De dieren konden ook met elkaar praten en zingen  …..en allemaal in dezelfde taal: het Nederlands en dat terwijl er ook nog dieren bij waren die uit verre landen kwamen.

De hoofdrollen werden gespeeld door de leeuwen en de hyena’s. Dat waren elkaars vijanden.

Het verhaal ging erover dat de broer van de Koning der  dieren zelf koning wilde worden ten koste van eerst zijn broer (de Koning)en vervolgens ten koste van de nog jonge zoon van de Koning. Hij was een heel gemene broer. De broer werd zelfs maatjes met de hyena’s om de Koning en zijn kleine zoontje een kopje kleiner te maken. Toch lukte hem dat niet helemaal. Ja, wel met de Koning maar niet met de kleine Koningszoon.  De Koningszoon werd door zijn oom (de broer van de koning) in een ravijn gegooid maar wonderbaarlijk genoeg wist hij dat te overleven. De Koningszoon raakte wel aan lagerwal omdat hij geen onderdak had en niks te eten ook. Gelukkig duurde de periode van eenzaamheid en armoede voor de koningszoon niet zo lang, want hij ontmoette twee vrienden die Belgisch spraken: de een was een stokstaartje en de ander was een gecastreerde ezel; zij maakten de grootste lol met elkaar, vertelden elkaar grapjes, zongen geinige liedjes en maakten hupse dansjes. Ook zorgden ze voor elkaars eten en …… ze accepteerden Koningszoon als hun vriend ….ook hij mocht met hun mee eten. Het eten was maar simpel: ze gooiden een boomstam open en in die stam zag je allerlei insecten krioelen (heel soms wat balletjes gehakt) die voor het stokstaartje en de gecastreerde ezel lekkernijen waren maar voor de Koningszoon natuurlijk niet zo gelijk (behalve dan de balletjes gehakt). Het duurde even voordat hij het ook lekker begon te vinden. En de Koningszoon werd al net zo’n vrolijke rakker als het stokstaartje en de gecastreerde ezel.

Aan de vrolijkheid van het vrolijke trio kwam een einde toen een paar hyena’s ze op het spoor kwamen. De Oom koning werd gelijk geïnformeerd dat de Koningszoon nog leefde en dat gaf meteen weer flinke conflicten niet alleen tussen Oom Koning en Koningszoon maar ook Moeder Koning , de leeuwin, vond dat de Koningszoon zijn verantwoordelijkheid moest nemen om de baas van het dierenrijk te worden en Oom Koning te verjagen. Maar dat durfde Koningszoon helemaal niet. Hij bleef er maar een beetje omheen draaien. Hij was natuurlijk ook bang voor die troep hyena’s. Ik vond die als onafhankelijke bioscoopbezoeker ook behoorlijk angstaanjagend. Oom Koning was zo stom om, met de hyena’s in zijn gehoor, te zeggen dat hij hyena’s lafbekken vond en dat hij niks aan ze had als hij een klusjes had. Toen ze dat gehoord hadden werden ze link en vielen ze Oom Koning van achteren aan en versleurden hem. Het was toen een koud kunstje voor Koningszoon om de algehele macht over het dierenrijk weer over te nemen.

VAKANTIE

Ik ga al jaren niet met vakantie; ik denk dat het 2005 was dat ik er voor het laatst op uit trok. Ik weet niet eens meer waar dat naar toe was Het zal wel Frankrijk geweest zijn want daar ben ik het meest op vakantie geweest. In Avignon om precies te zijn. Daar is (was?) elk jaar een heel goed theaterfestival en daar heb ik enkele jaren flink van genoten. Ik denk dat ik in totaal zo’n kleine tien keer daar geweest ben. Ik had daar op den duur ook een vast logeeradres gevonden bij meneer en mevrouw Coco. Het waren aardige mensen. Alleen meneer Coco kwam al heel snel te overlijden. Toen ik voor de tweede keer bij de familie kwam was meneer al overleden. Triest. Een hartaanval. Maar mevrouw Coco ging opgewekt door met gasten voor het festival te ontvangen. In 2005 was dus mijn laatste keer daar en het was tegelijk ook de laatste keer dat ik mevrouw Coco heb gezien.

Voor de rest kan ik me niet zo veel vakantie meer herinneren. Met mijn ex-vrouw ben ik geloof ik een keer naar Rome geweest in de periode dat de kinderen al het huis uit waren.  Toen de kinderen nog thuis woonden zijn we ook naar Frankrijk geweest. We hebben toe een kastelenfietstocht gemaakt met een speciale fietstocht-vakantieorganisatie. Vooral de kinderen vonden dat een mooie vakantie . Ze sjeesden bergje op en bergje af en mijn ex en ik stonden doodsangsten uit.

Dit is allemaal uit de periode met mijn ex want met mijn huidige vriendin zal ik waarschijnlijk nooit op vakantie gaan omdat zij gauw en veel last van heimwee heeft en dus het liefst heel dicht bij haar eigen of mijn huis blijft.

Met mijn ex en kinderen ben ik nog naar Charmes geweest. Dat is een dorpje (in Frankrijk) waar veel Nederlanders met hun kinderen naar toe gingen om kunstzinnig bezig te zijn (theater, ballet, acrobatiek, zang). Het leuke was dat er in het dorpje Charmes, dat dus echt bestond ,  door de Nederlanders voor de inwoners van Charmes opgetreden werd. Ik heb daar zelf nog opgetreden als sergeant majoor van het Franse leger dat de opdracht had gekregen om baldadige Hollandse jongelui een lesje te leren. Het was geen succes (wel artistiek) want de sergeant majoor was met te weinig manschappen en de aantal jeugdigen was te groot dus die laatsten wonnen.

Mijn ex , ik en mijn kinderen zijn ook nog eens naar Portugal geweest. Iets ten noorden van Porto. We hadden veel regen en veel wind en het zeewater was te koud on in te zwemmen. We hadden wel een leuk huisje gehuurd, waar in de tuin lekkere vruchten groeiden , waarvan we mochten eten: onder andere peren, pruimen en aardbeien. Er was dichtbij dat huisje een discotheek waar de kinderen graag naar toe wilden. Ik vond dat wel eng, zij waren nog zo jong (13 en 15)en het begon zo laat (11 uur ’s avonds) en het duurde zo lang (tot 4 uur ’s nachts). Uiteindelijk hebben we ze toch maar laten gaan en we spraken af dat we ze om één uur in de nacht  weer zouden komen ophalen.

Het was tenslotte vakantie…..

REPAIR-CAFE

Mijn boodschappenkarretje had het begeven en mijn vriendin kwam op het lumineuze idee om met het karretje na het repair-café te gaan om het te laten repareren. Wat was er gebeurd? Het handvat was los geraakt en dat maakte mijn karretje zeer moeilijk hanteerbaar. Na wat geïnformeer hier en daar kwamen we er achter dat het repair-café relatief dicht bij mij in de buurt is en geopend is van 10 uur tot 12 uur. Mijn vriendin ging ook mee omdat zij ook wat te maken had namelijk een wekker die niks meer deed. ….maar toen we er eenmaal een nieuwe batterij hadden in gedaan deed het uurwerk het in ieder geval wel. De wekker hadden we nog niet aan de praat gekregen met die ene batterij.

We gingen om half tien op weg naar het café en onderweg zagen we ons een manspersoon tegemoet komen met een dergelijk teleurgestelde tred waaruit je de conclusie kon trekken dat óf het broodrooster dat hij in zijn tas had (want dat zat er in, zijn tas was doorzichtig) niet meer te repareren was bij het repair café óf dat het repair café gesloten was wegens vakantie of iets dergelijks. Het was een treurige aanblik, die man. Maar wij lieten ons er niet door ontmoedigen. We liepen stevig door. Bij het café aangekomen troffen we een vriendelijk persoon die ons zei dat er vandaag weliswaar een repair-café was maar niet op deze ochtend. Het was ’s middags van twee tot vier uur en …we konden toch het beste even bellen waarvoor we kwamen want dan konden de reparateurs eventueel speciaal gereedschap meenemen.

Omdat mijn vriendin naar haar soos moest ‘s middags, ben ik alleen gegaan dus mèt boodschappenkarretje maar zonder wekker want je mag maar een ding per persoon tegelijk ter reparatie aanbieden. Om vijf voor twee arriveerde ik bij het café. Het café was open.

‘Bent u Lars?’ vroeg een vriendelijk vrouwspersoon.

‘Neen, dat ben ik niet’, zei ik’

‘Oh, nou u bent als nummer twee aan de beurt. Er is er dus een vóór u aan de beurt.’

Vóór mij was een Chinese man met een stofzuiger aan de beurt. Hij had problemen met het uitrolsnoer van zijn stofzuiger. Volgens de repareerder was de stofzuiger al oud.

‘Drie jaar’ zei de Chinees…..de medewerker van het repair-café zei daar niets op maar ik dacht dat die stofzuiger zeker tien jaar oud was.   Eén verbindingscontactje  was in ieder geval behoorlijk versleten en als de Chinees zo hard aan dat snoer blijft trekken is de stofzuiger straks  totaal onbruikbaar. Nu had de reparateur hem nog weten te repareren.

Toen was ik aan de beurt. Ik zei voor de grap tegen de medewerker: ’U bent een tovenaar als u dit handvat er weer aan krijgt….aan dit boodschappenkarretje.’ Hij begon al met de slimme daad waar ik niet op was gekomen: een soort dekseltje van het handvat af te halen. Toen hield hij de moer die de schroef moest vastzetten in zijn hand. De reparateur was vervolgens heel geduldig bezig om te pogen met verschillende soorten schroevendraaiers de moer onder aan het handvat vast te zetten zodat de moer, de schroef, die aan het karretje zat kon vastpakken. Hij is daar ongeveer een kwartier mee bezig geweest toen had hij eindelijk succes.

Toch knap wat ik had zelf al zeker anderhalfuur zitten klooien

ATLEET

  Het zou je maar overkomen, dat je zoon(21) met zijn vriendje drugs gaat zitten verhandelen op een groot popfestival in Hongarije. En dat terwijl je je zoon de gelegenheid hebt gegeven tot een van de topatleten van Nederland te laten uitgroeien. Ik denk dat ik gek zou worden. Er stond een interview met die ouders van die jongen in de Volkskrant en die konden het ook haast niet geloven dat hun zoon daarbij betrokken was. ‘Hij had er veel te weinig geld voor om al die drugs in te slaan..’ Die vader zei niet zo veel maar ging wel op pad naar Hongarije om zijn zoon en diens advocaat te spreken. Voor drugs dealen kan je daar wel levenslang krijgen voor verkoop van drugs kan je rekenen op 12 jaar. Dat is toch zonde van zo’n sportieve en ook intelligente jongen. Ik heb het idee dat hij er in is geluisd. Hij is dan misschien wel sportief en intelligent maar ook wel erg naïef. Want anders doe je zoiets toch niet…… vanuit een tentje met op dat tentje aangeplakt een prijslijst voor xtc, hash enz.

Zo op je eenentwintigste is je leven toch mooi verziekt dan?! Loop je daar in een Hongaarse gevangenis tussen de criminele ratten uit Budapest (Budapest is de hoofdstad van Hongarije). Daar word je ook niet beter van.  Die jongen zijn leven heeft natuurlijk bestaan uit trainen voor hardlopen en huiswerk maken voor school …..en dan moet hij zich nu staande zien te houden tussen het Hongaarse gevangenisgajes. Daar wordt hij echt niet beter van. Qua school zal hij achteruit gaan en qua conditie voor zijn sport zal hij achteruit gaan. Over een half jaar wordt zijn zaak pas behandeld …..een half jaar. Nou zijn ze in Nederland ook niet zo vlot Daar zit je ook eerst een half jaar in voor- arrest.

Maar stel je nou voor dat ie jonge knul het allemaal wel goed geweten heeft. Dat ie gewoon een lekker centje heeft willen bijverdienen Dat kan natuurlijk ook. De atletiek-top-atleetjes krijgen echt niet zoveel betaald als jeugdige topvoetballers. Dus: wie weet heeft hij gedacht ik wil ook wel eens een centje te besteden hebben. Ik kan het haast niet geloven maar het zou kunnen. Misschien had hij wel schulden in Oldenzaal (waar hij woonachtig is).Misschien had hij wel een scooter gekocht om op en neer naar Papendal te rijden en wist niemand daarvan behalve de verkoper en die had hem gezegd: ik wil wel voor 1 september het geld voor die scooter hebben,’ Ja dat kan toch? Of hij had in het geniep een relatie met een vrouw in Oldenzaal die het wel met hem wilde doen maar alleen tegen betaling van 25 euro per keer……..en zij wilde nu eindelijk wel een wat centen zien voor die zeker 100 wippen. Of hij was gewoon aan het sparen voor een loopcomputer waarop hij op de dagen Papendal gesloten was, thuis volop kon oefenen dan kon hij misschien opschuiven van de 7^e naar de 1^e plaats in de top van de hardloopjeugd van Nederland

RATTEN

Sinds ik een rat de straat heb zien overrennen loop ik daar niet meer zo op mijn gemak. Er zullen de komende jaren steeds meer ratten en muizen komen en….we mogen ze niet meer met gif bestrijden omdat roofvogels die vergiftigde  muizen en ratten eten dan het loodje leggen. De overheid denkt zeker dat de roofvogels het ongedierte in huizen komt ophalen. Ik heb niet zo veel ervaring met ratten of muizen. Toen ik een kleine jongen was (in de jaren vijftig) zette mijn vader wel eens een  muizenval….meestal voor niks. Ik kan me niet herinneren dat mijn vader ooit een muis gevangen heeft. Ratten vang je niet met een muizenval; ik denk dat ze daar te groot voor zijn. Voor zover ik weet worden ratten doodgegooid. Heel vaak heb ik op straat dooie ratten gezien die op hun rug lagen met een bloedende mond en in de buurt een steen. Ratten werden vaak met een steen doodgegooid.

Direct tegenover de ingang van mijn flat staat een verzamelbak voor vuilnisbakzakken. Deze verzamelbak is tevens een huisvestingsproject voor ratten. Ik kan natuurlijk niet zien wat zich daarbinnen afspeelt maar gezien de hoeveelheid kleine en grote muizen moet er wel voldoende te eten zijn daar. De vuilnisbakzakken zijn afkomstig van de basisschool die tegenover mijn flat gevestigd is.  Ik durf er veel om te verwedden dat in die vuilnisbakzakken enorme hoeveelheden vreten is gestopt….en dat lusten die ratten wel. Tijdens de schooltijden zie je ze niet die ratten maar is het eenmaal drie uur, dan is de school dus uit, dan lijkt de rattenschool wel aan: eerst tientallen, dan wel honderden ratten komen tevoorschijn uit de verzamelbak: ze springen, klauteren en graven……. brutaalweg maken ze ook gebruik van het schoolplein. Er is geen normale vogel die zich er durft te vertonen. De ratten nemen bezit van de zandbak, de schommels en je hoort en raar licht gillend geluid van genot als die beesten als wildemannen op de grote schommel bezig zijn.

Je zou zeggen dat het voedsel uit de vuilnisbakzakken voldoende moet zijn maar niets is minder waar. De ratten proberen zich ook nog toegang te verschaffen tot de school en dat lukt ze vrij gemakkelijk via de regenpijpen en wat kleine gaten in het schooldak. Behalve de kruimels op de vloer van de klaslokalen weten ze in elk lokaal wel een koektrommel te vinden, die ondersteboven op de grond wordt gegooid hetgeen weer een waar eetfestijn oplevert voor de rattenkolonie.

Omdat om vier uur de judo club begint in de gymzaal moeten ze met zijn allen als de wiedeweerga terugrennen naar de  verzamelplaats voorde vuilniszakken oftewel naar hun huis. Tot zes uur moeten de ratten binnen blijven want tot dan duurt de judo.  Het is nu zomer dus is het om 6 uur nog licht. Wat ze nu nog kunnen doe is in de struiken gaan zoeken naar eetbare waar. Tot het donker i en dan kunnen ze proberen de flat in te komen. Steeds glipt er een tiental ratten mee met iemand die de flat binnenstapt want er zijn altijd wel flatbewoners die een raampje hebben openstaan en iets lekkers in de keuken hebben staan.

MONDHYGIÉNISTE

Mijn stim-u-dent is bijna op. Stim-u-dent? Dat is een  gepunt dun houtje(stokertje) van 4,5 cm. Het is de bedoeling dat daarmee  tussen de tanden en kiezen gestookt wordt en dat daardoor de ontstane plak tussen de tanden en kiezen wordt weg geschraapt. De mondhygiëniste heeft me dat aangeraden. Doe het maar twee keer per dag dat is het beste. Maar dat doe ik dus niet. Een keer vind ik genoeg. In zo’n pakje stim-u-dent zitten 25 ’picks’(stokertjes). Je kan er dus bijna een maand mee doen. De Nederlandse naam is overigens tandenstokers. Ik heb vandaag met 1 euro voordeel 8 pakjes van 25 stuks per pakje gekocht. Normale prijs 6 euro nu dus 5 euro.

Een maand nadat mijn mondhygiëniste de tandenstoker bij me introduceerde kwam ze met een borsteltje aan dat ik moest aanschaffen om tussen mijn tanden te borstelen. Ook weer elke dag twee keer doen, zei ze, maar ook nu vind ik een keer genoeg. Het is alleen heel moeilijk om de juiste maat van die borsteltjes te vinden. Ik zit nu met een aanzienlijk aantal foute borsteltjes. Ze zijn te zacht en een beetje te breed. Niet alle spleetjes tussen mijn tanden zijn even groot dus bij de ene spleet schiet ie er doorheen en bij de andere spleet blijft ie weer halverwege hangen of komt ie er helemaal niet doorheen. Het gevolg van dat laatste is dat de borsteltjes gauw gaan ombuigen en ook dus snel kapot gaan. Ik heb nu nog een grote voorraad, een stuk of veertig; met een borsteltje doe ik wel een week, Dus daar doe ik in totaal nog wel een jaartje mee

Ik moet gewoon de volgende keer natuurlijk precies mijn tandspleetmaat bij mijn mondhygiëniste vragen.

Dat hele tanden reinigen is nogal een uitgebreide klote klus geworden tegenwoordig.

Ik ben er zowat 20 minuten mee bezig. Eerst 5 minuten tanden stoken, dan 5 minuten tanden borstelen, dan 5 minuten tanden poetsen, vervolgen 2 minuten tong poetsen en ten slotte 3 minuten gehemelte poetsen. Als ik aan mijn jeugd denk was ik alleen met tanden poetsen 5 minuten bezig, misschien nog wel minder, en ging ik daarna fris en opgewekt naar bed. Nu stort ik, als oude man,  zowat van vermoeidheid ter aarde na het tanden reinigen.

Ik doe het en dan nog maar voor de helft omdat de mondhygiëniste mij gedreigd heeft met een vreselijk ziekte: die ziekte, paradontitis, waarbij het tandvlees van de tanden en kiezen losraakt. Daar om doe ik het. Opdat dat nooit bij mij zal gebeuren. Ze heeft me expres daarvan foto’s laten zien…..het ziet er echt afschuwelijk uit. Tot nu toe gaat het goed. Maar wat zal er gebeuren als ik vanaf dit jaar slechts 1 keer per jaar naar de mondhygiëniste mag van de ziektekostenverzekeringsmaatschappij. De afgelopen 10 jaar mocht is 3 keer per jaar gaan en nu maar een keer.  En die mondhygiëniste deed het zo secuur allemaal in mijn mond. Ze maakte alles zo goed schoon in mijn mond dat het bijna onmogelijk was om paradontitis te krijgen.

Toch heb ik altijd wel vreemd gevonden dat ze er nooit achter is gekomen dat ik de tandenstoker en het tandenborsteltje maar een keer per dag gebruikte.

TRAUMA

Hoe hoger hoe enger, vind ik want ik heb hoogtevrees. Het is enigszins lachwekkend, al zeg ik het zelf, op een kleuterschoolglijbaan heb ik het al moeilijk. Laatst staan op de Euromast of nog hoger. Toch ben ik wel enkele malen op de Euromast  geweest. Op dat gedeelte waar je niet in contact komt met de buitenlucht. In het restaurant bijvoorbeeld daar durf ik wel rustig naar buiten te kijken. Er blijft altijd wel een zekere angst dat het raam waar ik dichtbij staat uit zijn sponningen springt maar dat is niet zo urgent. Met bewondering en afschuw heb ik laatst staan kijken hoe mensen van de Euromast af doken met een soort parachute. Werkelijk heel knap en gedurfd.

 Een aantal jaren geleden was ik met mijn toenmalige gezin in Barcelona om onder andere Gaudi te bewonderen. We waren toen in het Parc Gruël .Er was daar een klauter-objectje van circa vier meter hoog. Mijn kinderen en ex liepen naar boven ; ik ook ………mijn kinderen en mijn ex liepen naar beneden en ik niet…..ik durfde niet naar beneden te lopen…..zitten en naar beneden schuifelen durfde ik ook niet. Liggen en me naar beneden laten rollen dat was onmogelijk. Toe kwam mijn oudste zoon (toen 23)  me te hulp. Hij kwam 4 meter naar boven, gaf me een hand en samen schuifelden we naar beneden. Mijn hart klopte in mijn keel , ik werd pas wat rustiger toen ik vaste grond onder mijn voeten voelde.

Toch heb ik dat nooit eerder gehad. Ik was toen 53 en had diverse vliegtochten gemaakt: van Rotterdam naar Porto en terug en van Rotterdam naar Barcelona en weer terug en nooit had ik last van  hoogtevrees. Ik heb zelfs nog op de 16^e verdieping van een flatgebouw gewoond en daar vaak op het balkon staan genieten van het voorbijkomende scheepvaartverkeer.

Maar de paniek van hoogtevrees schijnt zich zo maar ineens aan te dienen.  Maar ….dat is maar schijn. Ik was 47 toen ik een behoorlijk ernstig ongeluk kreeg. Ik werd aangereden door een auto toen ik met mijn fiets aan de hand op een autoweg liep.  Die auto kwam van achteren op me af. Ik zag hem dus niet aankomen. Mijn rug werd bij dat ongeluk gebroken. Sinds dat ongeluk ben ik bang geworden voor allerlei dingen. Onder andere heb ik sindsdien hoogtevrees. En wat ik ook steeds minder durfde: autorijden. Ik durfde ook steeds minder hard auto te rijden. Ik durfde ook steeds minder bergje op auto te rijden. Ik durfde geen vrachtwagens meer te passeren…… op den duur ook geen personenauto’s  meer. Ik denk dat ik van dat ongeluk met die auto waarbij ik mijn rug brak een trauma over heb gehouden. Ik durfde op den duur niet meer op de grote weg te rijden……ik reed op den duur alleen maar in de stad. In de stad reed ik prima maar op de snel weg durfde ik niet.

Waar ik sindsdien ook bang voor geworden ben is een massa mensen. Dan krijg ik het benauwd en heb ik de neiging om op een agressieve manier in die menigte wild om me heen te gaan slaan. Ik heb het nog nooit gedaan om dat ik dat ook weer niet durf. Maar die neiging heb ik wel.

VIS

Een oude man  was bezig een grote vis te vangen. Zijn hengel knapte bijna. Achter hem stond een man glimlachend toe te kijken. De man had een bijna kaal hoofd; de man die toekeek. De man die aan het vissen was had nog wel wat haar. Hij had een geel t-shirt en een blauwe korte broek aan, die man die aan het vissen was. De vis was grijs, donkergrijs en zeker wel twintig centimeter lang. Helaas ben ik niet zo’n viskenner dus kan ik niet zeggen wat voor soort vis het was. Het meest waarschijnlijk lijkt het me dat het een brasem was, want als mensen een grote vis hebben gevangen zeggen ze meestal dat ze een brasem gevangen hebben of een snoek dat kan ook . Ik weet het in ieder geval niet. Ik liep op een brug en aan de linkerkant van waar ik liep werd die vis gevangen en aan de rechterkant waar ook een man zat te vissen daar werd niks gevangen. Die man aan die rechterkant lette ook helemaal niet op zijn dobbertje. Hij zat schaapachtig omhoog te kijken naar mij, die op de brug liep. Zo vang je natuurlijk geen vissen.  Die kale man van de linkerkant liep ineens hard naar een fiets, die tegen een boom stond. Ik nam aan dat dat zijn fiets was. Uit zijn fietstas haalde hij een plastic  tas en daarmee rende hij weer naar de man met het gele t-shirt en die haalde de grote vis uit zijn schepnet en liet die in de plastic zak van de man glijden. De kale  man pakte zijn portemonnee uit zijn broekzak en gaf de visser daaruit een biljet van tien euro. De visser leek er blij mee want hij gaf de kale man een hand, lachte en stopte het geld in zijn broekzak. De kale man ging linea recta naar zijn fiets deed hem van het slot sprong op de fiets  en bewoog zich in de richting van een flat die gerenoveerd werd, doch nog wel bewoond was.

Ik liep toevallig ook met een plastic zak in mijn hand maar dat was meer een plastic zak om brood in te doen. In die zak van mij hadden twee rozijnenbollen gezeten, die ik al met smaak gedurende het eerste deel van mijn wandeling opgegeten had. Nu moest ik alleen nog een plekje vinden voor de lege plastic zak. Toevallig stond achter de vissende man aan de rechterzijde van de brug een prullenbak. Toen ik  daar naar toe liep draaide die loze visser daar, zich ineens heel alert om en zei tegen mij:

‘Nee, sorry hoor meneer, maar ik heb nog niks gevangen.’ Alsof ik met die plastic zak een vis wilde komen kopen bij hem. Ik wilde alleen maar die plastic zak weggooien.’

‘Nee hoor meneer, ik wil alleen maar even die zak in die prullenbak gooien.’

Het is hier zeker de gewoonte om vissen van vissers te kopen. Ik had het nog nooit gezien of gehoord. Voor vandaag had ik al makreel gekocht dus ik bleef niet staan wachten tot de volgende vis gevangen werd.

WIND

Zo onder koffietijd leek het nogal hard te waaien. Mijn vriendin en ik zouden zo dadelijk de deur uit moeten om de wekelijkse boodschappen te doen. Harde wind of niet er zat niets anders op dan het boodschappenlijstje maken,  het fust in het boodschappenkarretje doen en er voor te gaan. Wie schetste onze verbazing toen wij buiten aangekomen  nauwelijks enige wind voelden. We liepen nu aan de noordkant van de flat en het kan natuurlijk zijn dat de wind op de zuidzijde beukt. Maar ook toen wij uit de noordzijde stapten en onderhevig waren aan wind uit alle richtingen viel de windkracht alleszins mee.

We zijn, zoals altijd, van plan om naar de supermarkt van de Jumbo te gaan. Tussen onze flat en de Jumbo staat een gebouw dat heet de Prinsenwiek en als het in de regio spookt dan spookt het bij de Prinsenwiek wel tien keer zo erg. Doch ook daar was het op deze ochtend waarop het thuis zo stormachtig leek tamelijk rustig qua wind..

We waren nu weldra bij de Jumbo aangeland. Ik moest eerst mijn fust kwijt. Ik had pech er stond een vrouw voor me die wel honderd lege flessen in de automaat aan het stoppen was. Gelukkig bood ze me voorrang aan. ‘Ja, als je zo lang op mij moet wachten ben je een half uur verder.’ Aardig van die vrouw. 

In de winkel was het verder wel gezellig, niet zo druk in ieder geval. We konden samen geconcentreerd onze boodschappen doen.  Omdat we van de week bami zouden eten kocht ik bamigroenten, bamikruiden, bami, komkommer, ei en kroepoek en niet te vergeten kip, dat vind ik lekkerder bij bami dan hamblokjes. Ook zouden we de komende week, witlofsalade eten en daarvoor was witlof nodig en dat de voorraad bananen, rozijnen en ‘noten zonder zout’ aangevuld zou worden.

Broccoli met vis stond ook nog op het menu maar ik besloot dat pas volgende week vrijdag te kopen omdat we het dan pas zouden eten en de broccoli het lekkerst is als je het de dag zelf koopt in plaats van een week eerder.

Verder kochten we nog wat snoeperij als krentenbollen en knopplers (een heerlijk gebakjesachtig koekje). Omdat wij alles wat we kopen, scannen, hoeven we nooit lang bij een gewone kassa inde rij te staan. We mogen gelijk door naar de scankassa. Daar geven we de scanner aan de kassière en dìe zegt wat we moeten betalen: precies het bedrag wat we gescand hebben. Soms komt het voor dat de kassière moet controleren of we alles van de boodschappen wel gescand hebben ….. en als we een boodschap per ongeluk niet gescand hebben moeten we voor straf naar een gewone kassa. Maar dat is gelukkig bij ons nog nooit gebeurd.

Toen waren we klaar in de winkel en gingen we naar buiten. Tegelijk stak er een orkaanachtige wind op die mijn petje afrukte en ons boodschappenwagentje omkieperde waardoor de helft er uit sodemieterde. Ook wij werden omgeblazen. Gelukkig kregen we snel hulp van omstanders die nog wel tot iets in staat waren. Mijn petje werd terugbezorgd door een jongedame op een fiets en een paarmensen hielpen ons onze tas weer te vullen.  Gewond waren we godzijdank niet.

De rest van de weg naar huis verliep weliswaar met volop wind maar verder probleemloos.

LEEG EN VOL

De leegte is meestal indrukwekkend. Afgeladen vol kan eveneens indrukwekkend zijn maar is slechts tijdelijk van aard. Een geheel gevulde emmer is niet zo veelvuldig te zien als een lege emmer. Zeker als er een gat in zit. Bij enigszins normaal functionerende mensen is zowel de blaas als de maag doorgaans matig gevuld. Een enkele keer is de maag zeer gevuld en de blaas net zo. Na een eet- en drinkfestijn bijvoorbeeld.

Het mooiste voorbeeld is een voetbalstadion. Twee maal driekwartier per veertien dagen is het stadion tot de nok toe gevuld; vol dus; de rest van de veertiendagen is er volledig,mooie, rustige leegte en dan staat het stadion ook nog leeg in de zomer- en winterstop!

Bij mij in de straat is het nooit vol. Altijd is het hier leeg. Althans: er is een grote leegte aan volwassen mensen. Er is namelijk een school bij mij aan de overkant…..en tussen negen en drie uur  is het vol met kinderen en de rest van de 24 uur is het leeg aan kinderen, kinderloos. De kleine kinderen worden overigens nog wel gehaald en gebracht door hun ouders, opa, of oma’s….dan is mijn buurt dus een beetje vol aan volwassen mensen. Maar nu met de zomervakantie is het kinderloos(leeg) en volwassenen ( leeg).

Mijn kast met boeken is vol. Er kan geen boek meer bij. Ik heb twee boeken voor mijn verjaardag gehad. Die kunnen niet meer in mijn boeken kast. Het ene boek is heel dik: ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Pfeiffer en het andere boek is heel dun en heeft als titel ‘Ooit gelukkig’ en is geschreven door Nico Dijkshoorn.  Als ik deze beide boeken in mijn boekenkast wil opbergen moet ik plekken leegmaken. Een hele grote dikke plaats en een klein plaatsje. Dat zijn misschien wel drie of vier boeken die ik dan weg moet doen. Ik heb al eens een keer een aantal plekken leeggemaakt van mijn boekenkast. Dat was toen ik plek nodig had voor een aantal ordners. Ik heb toen, en dat ga ik nu ook doen, een aantal boeken’ te geef’ neergelegd in hal van de flat . Daar staat een stel  stoelen waar je als je wat kwijt wil iets op kan leggen. De vorige keer was ik even naar boven gegaan om nog wat boeken te halen en toen ik na 5minuten weer terug was waren alle stoelen al leeg. Zo ging het ook met de volgende stapel en zo zal het ook wel weer met de boeken gaan die ik binnenkort neer ga leggen.

Van volle melk weet ik alleen dat er geen lege melk bestaat. De tegenhanger van volle melk heet magere melk Je kan natuur wel een vol pak volle melk hebben en een leeg pak volle melk.

Ook bestaat het begrip leeghoofd, iemand die niet zo slim is, maar iemand de wel heel erg slim is noem je niet een volhoofd maar een bolleboos of iets dergelijks.

Zo ook met een paard: dat kan een volbloed zijn. Wat niet kan is een paard dat een leegbloed is

Heel af en toe vol toch meer dan leeg

BRIL

Op donderdag gaan we, mijn vriendin en ik, meestal iets leuks doen. Een wandeling met pannenkoek. Een bioscoopje. Naar het theater. Een leuk stadje bezoeken. Gouda bijvoorbeeld. Het idee voor wat het werkelijk gaat worden rijpt  doorgaans op de donderdagochtend. We bellen dan lang of kort met elkaar en informeren elkaar over onze stemmingen. Deze stemmingen zijn heel belangrijk voor wat het uiteindelijk gaat worden.

Ik was deze ochtend nogal somber vanwege het opzeggen bij de jokerclub. Ik ervaarde dat als een nederlaag , die ik overigens over mezelf had afgeroepen. Maar toch was ik er triest over. Vreemd. Mijn vriendin echter was nogal energiek en opgewekt en praatte honderduit over een telefoongesprek dat zij gevoerd had met een telefoniste van de Gemeente Rotterdam, over de grote hoeveelheid verpakkingsmateriaal die de straat waar zij op uit keek blokkeerde. Een simpele ziel met een scootmobile zou die straat niet eens door kunnen. Irritant in dat gesprek vond mijn vriendin wel dat zich het woord scootmobile niet meer wist te herinneren.

Ondertussen had ik dus al bepaald dat het de bioscoop zou worden en omdat ik zo zielig en somber was mocht van mijn vriendin ik de film uitzoeken. De keuze was uit drie films

1.            The lion king (Disney)

2.            Yesterday

3.            Claire’s Camera (met Isabelle Hupert)

The lion king moest volgens mijn vriendin de volgende keer aan de beurt komen, die film was haar keuze en zij was in een goeie stemming dus zij hoefde nu niet zo nodig.

Claire’s Camera zou wel in aanmerking komen maar werd gedraaid in de verkeerde bioscoop……was te ver  lopen van het metrostation en draaide nergens anders.

Het werd dus Yesterday. Kort samengevat: ’Wat als de Beatles nooit hadden bestaan en jij bent de enige die al hun nummers kent wat gebeurt er  dan met je?

Ik had er wel zin in. Het leek me wel een amusante film. We zouden de film van vijf over half drie gaan kijken. Dus gingen we een uur voor die tijd van huis op weg naar metrostation Prinsenland. We waren op metrostation Prinsenland aangeland toen ik opeens iets vreemds bemerkte. De metro kwam naderbij maar ik zag hem een beetje vaag. Gelijk wist ik het….. ik had de verkeerde bril op …..mijn leesbril in plaats van mijn gewone verkijkbril. Dat zou absoluut niks worden in de bioscoop dat zou gegarandeerd het beeld vertekenen.

‘Raad eens wat ik vergeten ben’, zeg ik tegen mijn vriendin.

‘Je OV-kaart’, zegt ze.

‘’Neen,  kijk eens op mijn neus’, zeg ik….. en daar zag ze mijn rood groene leesbril. We wisten gelijk dat we de film niet meer zouden halen en keerde direct huiswaarts. Een filmpje op tv kijken was nog het leukst haalbare voor deze middag. Er kwam ons nog een vrolijke buurvrouw tegemoet die ons er op attendeerde dat het tv-programma van gisteravond ook wel bezienswaardig was. Onder andere dat programma met Maarten van Rossum en Philip Freriks. De slimste mens. Dat hebben we inderdaad bekeken en het was inderdaad de moeite waard. Het is alleen iets wat we al avond aan avond zien.

RESTAFVAL

Het plein ziet er schoon uit. Een plein met een glasbak, een papierbak en twee restafvalbakken. Alle bakken hebben een ondergrondse container om al het afval op te slaan.  Het is nog vroeg: 7.30 uur. De eerste klant voor restafvalbakbak meldt zich. Hij heeft twee grijze zakken. Hij stopt ze beide in de voorste bak. Weldra volgen er meer mensen met restafval. Er meldt zich nu ook iemand voor de glasbak. Het is nu 9.00 uur. Een mooie glasbak-tijd. De glasbak en papierbak worden niet zo veel gebruikt als de restafvalbak. Om 12 uur komt er iemand met een grote kartonnen doos. Die probeert hij in de papierbak te persen. Dat lukt niet. Hij gaat op het karton staan dansen tot het een kleiner pakket is geworden. Maar nog steeds gaat het karton niet in de bak. De man besluit het stuk karton een schop te geven richting papierbak. Hij loopt vervolgens weg. Bij de glasbak laat iemand een plastic zak uit zijn handen vallen met allemaal glas. Zij wil de stukken glas alsnog in de bak gooien; snijdt zich echter open aan kapot glas. Ze keert het zakje om. Het zakje moet geleegd in de bak. Doch het meeste glas valt naast de bak. Ze laat het verder liggen.

Ondertussen zijn de restafvalbakken alle twee behoorlijk volgelopen. Voor het eerst vandaag besluit een dame haar restafvalzak vóór de bak neer te zetten. Weer arriveert er iemand met een doos. Deze persoon wil de doos in de restafvalbak stoppen. Ook hij probeert de doos eerst  klein te stampen. Hij duwt het karton in de opening van de restafvalbak. Hij duwt wat hij kan. Maar het lukt niet. De doos blijft half uit de opening van de restafvalbak steken.

Steeds meer vuilnisbakzakken en plastic tasjes gevuld met afval verzamelen zich voor de restafvalbakken. Nu ook dienen  de eerste dieren zich aan. Meeuwen, roeken, duiven, spreeuwen, eksters  openen de aanval op al het in plastic gestopte afval. Meeuwen zijn het slagvaardigst. Zij scheuren met hun vlijmscherpe snavels de zakken open. De voor hun smakelijkste dingen vissen ze er uit. Er zit zoveel lekkers in…ze kunnen het niet alleen op, de roeken pikken ook hun portie mee evenals de eksters en de spreeuwen….alleen de duiven durven niet erg en lijken  af te wachten tot de andere vogels uitgegeten zijn. 

Mensen die nu nog hun vuil komen brengen moeten oppassen dat ze niet uitglijden. Of in het glas trappen. Het is inmiddels 18.00 uur en het restafval heeft zich verzameld rondom de bakken. Het pleintje is een voederplaats voor vogels geworden … hoewel….. ook ratten komen nu een graantje meepikken op dit late uur. Ratten spurten van de woonhuizen aan de overzijde naar de afvalbakken; jagen de  vogels op en pikken, uit her en der verspreide plastic zakjes, nog wat er van hun gading is en spurten weer terug naar hun hol aan de overkant.

Duidelijk is dat deze restafvalbakken niet voldoende zijn voor het aantal bewoners hier. Er is een extra schoonmaakploeg van de ROTEB nodig om dit plein weer spic en span te krijgen. En die schoonmaak ploeg dient zich nu om 19.00 uur aan.

DIGITALE WEKKER

We gingen voor een digitale wekker. Wandelen zouden we. Eén uur heen en één uur weer terug. De wandeling ging gedeeltelijk langs woonhuizen. Eengezinswoningen en flats. Gedeeltelijk liepen we door een park. Volop vogels in het park. Het merendeel ganzen. Veel poep ook. Dat was dus uitkijken geblazen. Bankjes waren er ook. Niet zo veel. Misschien twee of drie op onze route. Mijn vriendin wees vanuit het park naar een groot gebouw. Een woonflat.  Een vriend, Lieve Paul, had daar gewoond . Een lieve vriend. Zo zei ze. Hoewel….ruzie hadden ze ook veel gemaakt. Eén keer is mijn vriendin boos weggelopen bij Lieve Paul. Ze vertelde niet waarom. Net zomin vertelde ze waarom Lieve Paul zo lief was. Ik ben benieuwd wat ze later over mij zegt. Misschien gebruikt ze ook alleen maar de woorden lief en ruzie. We hadden al een uur gelopen. Dat gaat tegenwoordig snel. Hand in hand liepen we. Vochtige handen hadden we  gekregen en in deze buut staan nergens kraantjes. Om te drinken. Om je handen te verfrissen.

‘Wat lekkers drinken dadelijk’, vroeg zij. 

‘Waar’, vroeg ik,

‘Bij die leuke tent; we hebben er als eens wat gedronken’, zei zij, ‘eerst even het winkelcentrum bekijken en dan de digitale wekker kopen bij Blokker.

Het winkelcentrum is mooi. Modern en overdekt. Met grote winkels. Een groenteboer, een slager, en visboer, een kaasboer, een Albert Heijn en een Hema. Maar een Blokker was er niet (meer). De plaats van Blokker was ingenomen door de Hema. Wij dachten dat ook de Hema wel digitale wekkers zou verkopen, Dat klopte ook. Voor vijftien euro had mijn vriendin haar wekker. Hij liep op batterijen; drie AA-batterijen. We vergaapten ons nog even op de mooie  winkels met hun fantastische producten.

De groentewinkel met het prachtige fruit en de even zo mooie groenten ;door de fraaie verlichting in de zaak leken alle tentoongestelde producten tweemaal zo lekker. Zo was het ook bij slager: het water liep je in de mond van de bloedrode biefstukken, runderlapjes, de smaakvol geëtaleerde vleeswaren, met onder andere daarbij: lever, salami, zure zult en ga zo maar door. In hagel witte bedrijfskledij stonden de slagers en – knechten hun klanten te helpen. De viswinkel zag er tamelijk donker uit maar de producten waren er niet minder om. Haring, makreel, kabeljauw forel en ook de kreeft vroegen om de aandacht van het publiek. De visboer had duidelijk meer dan genoeg klandizie. De supermarkt van Albert Heijn zijn wij niet binnen geweest. Van de buitenkant af zagen wij al dat het weliswaar een mooie zaak was maar dat er veel te veel verkoopwaren in waren gestopt. We hebben bij de uitgang staan kijken en het was ons snel duidelijk: vrijwel alle klanten kwamen dodelijk vermoeid naar buiten.

Op naar Café Restaurant ‘De Fret’. We hadden allebei dorst. Ik liep al te denken aan koude chocomel. Zij ook. Prachtig terras. Stijlvol van binnen. Wij willen gaan zitten. De barjuf komt naar mij toe. Ik wil bestellen. Voordat ik kan bestellen zegt de barjuf: ‘Wilt u alstublieft uw pet afzetten.’ ‘We willen hier een gezellige sfeer creëren en u houdt thuis uw pet toch ook niet op?!’

Ik was verbijsterd,  ik werd behandeld alsof ik een boerka op had.

 ‘Als u op doktersadvies een pet op moet ,mag u hem ophouden hoor,’ zei de barjuf nog. Ik voelde me op m’n pik getrapt en wilde voorlopig niet meer in deze Fret zijn

Dorstig keerden we terug naar huis. We zwegen de hele weg, verbijsterd als we waren door de behandeling van mij en mijn pet in de Fret

BOODSCHAPPEN

Op vrijdag doen mijn vriendin en ik altijd boodschappen. Dat is niet het enige wat we doen want zij begint elke vrijdag met de slankelijnclub en ik begin die dag met sporten op de sportschool. Toevallig zijn de slankelijnclub en de sportschool in hetzelfde gebouw. De slankelijnclub is op de begane grond en de sportschool op de eerste etage. We zijn precies dezelfde tijd bezig namelijk van half tien tot half elf. Als ik klaar ben neem ik altijd een lekker koude beker limonade voor mijn vriendin mee. Dat krijg je als je  vertrekt uit de sportschool. Ik heb dan zelf al een beker gedronken en dan neem ik er nog een mee  mijn vriendin. Die altijd euforisch is over het smakelijke zoete koude drankje. Daarna gaan we even ieder ons weegs, ik naar mijn huis en zij naar haar huis, bedoel ik, want we hebben de vaste afspraak om om één uur samen de boodschappen te gaan doen eerst voor mijn vriendin en daarna voor mij.

Wanneer we boodschappen gaan doen gaan we altijd naar de Jumbo. Dat is namelijk de dichtstbijzijnde en  redelijkst betaalbare winkel. Albert Heijn is ook redelijk in de buurt maar dat is zo’n waardeloze zaak: de schappen zijn vaak leeg, terwijl je toch altijd in de weg gelopen wordt door vakkenvullers en bovendien de paden tussen de schappen zijn zo benauwd smal en daarbij komt ook nog dat het er erg druk is: veel mensen met rollators soms ook scootmobiles. Je krijgt er erge hoofdpijn van als je alleen maar een keertje door die winkel heen probeert te wandelen. Jumbo daarentegen heeft zeer brede paden  en doorgaans goed gevulde schappen. Dat hebben ze goed gedaan van de Jumbo: iets meer dan een jaar geleden hebben ze die winkel uitgebreid en gerenoveerd. De enige kritiek die ik op de Jumbo heb is dat de groente en het fruit af en toe wat onder de maat is:  beschimmeld fruit! Jumbo is voor mij en mijn vriendin desondanks de beste zaak. We zouden ook nog naar LIDL kunnen gaan of Dirk van de Broek maar die zijn voor ons alle twee te ver om met een boodschappenkarretje aan te lopen. Van mijn huis naar de Jumbo is het zeven minuten lopen en van mijn vriendin d’r huis naar de Jumbo vijf minuten. 

Tussen de slankelijnclub en het boodschappen doen maakt  mijn vriendin heel toepasselijk, een boodschappenlijstje, waar niet zo veel op staat omdat ze niet zo veel nodig heeft want ze kookt nooit zelf. Dus vlees, groenten en aardappelen en ook kruiden enzo heeft zij allemaal niet nodig. Wel koopt ze fruit bij de Jumbo want ze zorgt wel voor lekkere toetjes nadat wede  bij de slager gekochte maaltijden genuttigd hebben.

Ik heb zelf ook een boodschappenbriefje gemaakt in de tijd tussen de sportschool en één uur. Ik koop op die vrijdag alleen ‘zware’ dingen als flessen limonade, pakken melk en yoghurt, een sixpac bier, sinaasappelsap, een  tros bananen en een kilo appelen. Een enkele keer wil ook wel eens een zuiveltoetje meenemen of een lekker koekje. Maar meestal is het alleen zwaar. De rest van de boodschappen(groenten en zo) ga ik op zaterdag halen. Alleen…. zonder mijn vriendin.  

BADMEESTER

Het was echt lekker weer voor het zwembad……niet te warm ….niet te koud. We zouden eigenlijk naar Hoek van Holland gaan, want gisteren was het nog 26 graden en vandaag nog maar 20 en dan is het aan zee niet zo lekker. Paul had liever toch naar zee gegaan omdat hij er nieuwsgierig naar was hoe je daar nu precies moest komen nu het Hoek van Hollandtreintje niet meer reed. De meeste stemmen golden en ik en Joop wilden liever gelijk naar het zwembad.  Het zwembad was bovendien dichtbij. Ongeveer 5 minuten van onze flat. We hadden alle drie onze zwembroek al aan. Dat hadden we samen afgesproken en we hadden een bal en grote badhanddoeken meegenomen. Het zwembad kostte drie euro per persoon en we hadden ieder nog een 50 eurocentmunt nodig voor een kledingkluisje. We waren snel omgekleed en we renden om het hardst naar het grote bad. Ik had de bal in mijn handen dus ik was natuurlijk het laatste ‘door’.  Het was lekker water. De badmeester kwam al gelijk naar Paul toe, zeker omdat hij het eerst in het zwembad sprong, en waarschuwde hem gelijk al dat hij het rustig aan moet doen, ‘want er zwemmen nog meer mensen en daar moet hij een beetje voor uitkijken’’.

Ik gooide de bal strak naar Joop en die gooide hem met een pisboogje naar Paul en hij weer terug naar mij het ging steeds sneller en steeds harder tot we de fluit van de badmeester hoorde.

‘Jongens, kom maar hier met die bal, dat kan zo niet, daar is het hier veel te druk voor dadelijk gooi je die bal nog zo hard tegen iemands hoofd aan.’

Dat doen we natuurlijk niet. We gaan wel een beetje rustiger ballen, want ballen is toch wat we in het zwembad het leukst  vinden. We gaan ook een beetje waterpoloën: proberen elkaar al zwemmend de bal af te pakken; daarbij botsen we wel eens tegen een ander zwemmend persoon op maar nooit hard en ook reageren die andere personen nooit boos. Eén keer zwemt Joop een beetje hard tegeneen kaal persoon aan. Dan zegt Joop ook gelijk ‘Sorry’ en die andere zegt: ’ hé rooie’( want Joop heeft rood haar), ken je niet een beetje uitkijken, ik ben hier aan het zwemmen hoor.’ Toen zeg ik en Paul tegelijk: ’Hij zegt toch ‘sorry’, man! En helemaal per ongeluk gooi ik die bal rakelings over die persoon zijn kale hoofd. Weer klinkt de fluit van de badmeester. Hij staat naar ons te kijken met zijn fluit in zijn mond. ‘Hier komen jullie drieën en gauw ook!’ Maar dat doen we natuurlijk niet . ‘Weet je wat we doen,’ zei Paul,’ we gooien onze bal naar die badmeester en dan gaan we lekker baantjes zwemmen.’

Zo gezegd zo gedaan Ik gooi de bal hard in de richting van de badmeester en we gaan met zijn drieën naar de overkant zwemmen. Weer die vervelende fluit. We doen net of we hem niet horen en blijven een beetje op de middellijn van het zwembad . Paul zegt:’ Als we die badmeester nou in de buurt zien komen dan zwemmen we snel de andere kant op. Laat hem maar lekker fluiten.

Paul, Joop en ik hebben die middag geen last meer gehad van die badmeester; we hebben heerlijk gezwommen.