WARRIG

Hoe warrig kan een dag uiteindelijk verlopen? Ik begin met een verjaardag van een kennis en ga vervolgens naar de pedicure. De pedicure vraagt maar liefst 28, 50 euro voor een half uurtje aan mijn tenen friemelen. Misschien zeur ik wel en is het de normale prijs voor pedicuren. Maar ik vind het erg veel. Vijftien euro zou ik een betere prijs vinden. Kort na die verjaardag hadden ik en mijn vriendin ook al tegenslag. Het was die hele verjaardag droog geweest. Gaan we naar buiten en begint het me toch te zeiken. Gelukkig had mijn vriendin een goede paraplu bij zich en werden alleen de onderpijpen van mijn broek nat en mijn schoenen natuurlijk.

Donderdag, vandaag is het donderdag, is de dag dat mijn vriendin en ik altijd iets samen doen, bioscoop, theater, wandelen,  en van  daag is dat ruzie maken. Het gaat er om dat ik vandaag in mijn eigen huis wil zijn en zij persé niet in mijn veel te warme benauwde huis, want zij kan niet tegen de warmte in mijn huisje. Zij heeft zelf een koel huis en zij vindt het daar prettig toeven als het benauwd weer is. Dus blijven we op deze samen-dag ieder apart in ons huisje.

Wat ik nog niet weet of ze er wel vertrouwen in heeft om in mijn benauwde huisje haar eten te komen eten. Elke donderdag eet zij bij mij een boterhammetje met kaas met de ene keer een glaasje water en de andere keer een kopje thee. Dat lijkt vrij weinig voeding en dat is het ook maar dat doet ze expres, omdat ze de andere dag naar de lijncursus gaat, waar ze gewogen wordt  en wat ze op die donderdag eet, weegt natuurlijk niks.

Op donderdag slapen mijn vriendin en ik ook altijd samen. De door haar veronderstelde hitte in mijn huisje blijft natuurlijk tot diep in de nacht in mijn benauwde huisje hangen dus de kan is groot, beter: het is zeer waarschijnlijk dat ze deze donderdagnacht ook niet bij mij zal durven te blijven slapen. Jammer maar helaas!

Afin we zullen zien wat deze dag verder brengen zal. Ik zit ondertussen in mijn heerlijk frisse huisje. Ik heb alle ramen tegen elkaar opengezet en er waait zoals gezegd een fris windje door….. ik moet zelfs zo nu en dan de neiging onderdrukken om een vestje aan te trekken.

Misschien heb ik er al eens over geschreven maar ik heb een nieuwe hobby namelijk Sudoku. Ik begeef me nog op het allerlaagste niveau en daar gaat het me wel steeds beter af. In het begin deed in twee uur over een puzzel nu maak ik er een in een half uurtje en dat moet eigenlijk wel sneller kunnen maar dat lukt dus nog niet. Op het op een na makkelijkste niveau maak ik nog niks klaar, maak ik veel fouten en moet ik veel spieken wat de juiste oplossing is (want ik heb zo’n sudoku-boekje met oplossingen achterin). Ik ben nu al tweeën en een half uur met zo’n op een na makkelijkste puzzel bezig. Nog even dit stukje afmaken en dan ga ik weer gauw sudokuën

VERJAARDAG

Vandaag heb ik zwemmen en de sportschool en morgen heb ik een verjaardag en de pedicure. Het zijn me drukke dagen.  Voor vandaag zitten alle activiteiten er alweer op. Ik heb een half uurtje in warmwater gezwommen, ongelooflijk met deze temperatuur, maar echt waar en nog lekker ook. En ik heb een uurtje hard gewerkt in de sportschool.

Voor morgen ben ik uitgenodigd door Fred een kennis van me; 79 jaar wordt hij. Om half elf ‘s ochtends staan zowel koffie als gebak voor ons klaar. ‘Ons’ want mijn vriendin mag ook meekomen. Fred kent mijn vriendin nog wel van het koor. We hebben daar alle drie, ik, mijn vriendin en Fred, op dat koor zitten meezingen. Eerlijk gezegd verheug ik me niet zo bijzonder op die verjaardag. Mijn vriendin en ik zijn al sowieso de enigen  die uitgenodigd zijn dus de gespreksstof zal wel beperkt zijn.

Maakt allemaal niet zoveel uit. Van ons krijgt deze kersverse 79-jarige twee mooie bossen  rozen: een rooie en een witte bos

Fred heft het meestal over een kennis genaamd Nico, die al wel in de vijftig is maar nog niet zonder zijn ouders kan leven. Hij is zo kinderlijk als ie oud is ….althans als ik Fred moet geloven. Fred en Nico zadelen elkaar om beurten met allerlei klusjes op dan helpt Fred met zijn oude lijf een bankstel sjouwen voor Nico, dan helpt Nico Fred weer met een rol zeil uit de winkel ophalen en bij Fred thuis bezorgen. Maar echt boteren doet het niet tussen die twee. Ik hoor dan wel voornamelijk de moppers van de kant van Fred. Fred heeft er bijvoorbeeld een bloedhekel aan dat Nico soms met zijn hele lijf op zijn bank gaat liggen…..hij heeft dan wel zijn schoenen uitgetrokken, maar toch….. Fred besteedt veel aandacht aan zijn plantjes, vindt hij leuk Nico steekt echter niet onder stoelen of banken dat hij dat maar tijdverspilling vindt. Ik vroeg nog aan Fred waarom Nico niet op zijn verjaardag uitgenodigd was en daarop trok Fred een vies gezicht en schudde langzaam van ‘neen’. Nou ja, we zullen wel zien, mijn  vriendin en ik hebben misschien inspiratie en kunnen dan nog wel wat spannende dingen vertellen, misschien. Het samenzijn bij Fred kan in ieder geval niet langer duren dan tot half een want om één uur (dertienhonderd uur) wordt ik verwacht bij de pedicure. Ik ben bij die pedicure gegaan voor mij schimmelnagels. Het is nou een half jaar geleden dat ik daar voor het laatst was en omdat ik bovendien het idee heb dat er een stuk van de nagel van mijn grote rechterteen,  mijn teen aan het ingroeien is, denk ik: ik maak zo gauw mogelijk een afspraak. Dan kan Fred wel duizend keer jarig zijn maar in zo’n geval als dit gaat de nagel van mijn grote rechterteen voor.

Niet vergeten om af te spreken, om met mijn vriendin te zingen voor Fred, hij is namelijk een groot liefhebber van zingen, vandaar ook dat koor. Ik heb nog geen flauw idee wat we gaan zingen. Misschien wil Fred zelf ook wel iets zingen voor zijn verjaardag als traktatie aan ons; voor het koor heeft hij wel eens solo gezongen: een Nederlandse tekst opeen liedje van Elvis Presley: ‘Jij moet gaan….’

SLAPPE RABARBER

Het zou wederom een warme dag worden. Een dag die veel oude, kortademige mensen fataal zou worden. Kortademige dieren waarschijnlijk ook wel. Misschien mezelf ook wel hoewel ik niet kortademig ben. Behalve als ik de trap naar mijn woning ben opgelopen (4 hoog) maar dan ben ik altijd kortademig maar dood ben ik er gelukkig nooit aan gegaan, ondanks dat ik met deze warmte gewoon de lift negeer, zowel up als down.

Een buurvrouw van me is vannacht overleden. Ze kreeg een hartstilstand.. Het was een vrouw die al lang geen zin meer in het leven had: haar ogen stonden dof, ze liep altijd met haar hoofd naar beneden, ze kamde nooit haar haar, als ik haar vrolijk gedag zei, zei ze nooit iets terug. Het was wel te verklaren want bijna precies een jaar voor haar eigen overlijden is haar man overleden en daar bleef ze veel verdriet van houden; ze kon zich er niet overheen zetten. Eigenlijk kan wel gesteld worden: ze is uit haar lijden verlost.

Er is dezer dagen ook een tamelijk groot wonder gebeurd: mijn vriendin heeft gekookt. Niet echt helemaal zo van aardappelen met vlees en jus maar toch heeft ze iets van koken gedaan. Namelijk: rabarber gemaakt. Nou is dat niet het aller moeilijkste op de hele wereld om te doen maar voor iemand die al jaren lang volhoudt een hekel te hebben aan koken moet dit toch een hele stap zijn.

Jammer was wel dat ze in eerste instantie door de groenteboer belazerd was, die had haar namelijk een portie slappe rabarber in haar handen geduwd, waar niks mee te beginnen viel; het was het laatste restje uit de kist. De andere dag is ze teruggegaan en heeft ze een portie krakend verse rabarber gekocht, de groenteboer deed alleen net alsof hij zich niks meer kon herinneren van de portie rabarberafval die hij haar gisteren in haar handen had gestopt.

Als je zo’n tijdje niet kookt moet er wel haast iets misgaan zo’n eerste keer. Ze had er teveel water bij laten zitten tijdens het koken. Maar dat is eigenlijk ook weer niet erg omdat het teveel aan rabarbersap in de rabarbermoes gebruikt kan worden als rabarberlimonade en dat hebben we ook gedaan en het was werkelijk heerlijk. Ook de rabarbermoes was niet te versmaden… zo lekker. We aten het als toetje.

Ik merkte op dat er geen krijt in de Rabarber gedaan was. Vroeger deden ze dat altijd wel omdat rabarber kalk onttrekt aan het lichaam en krijt is kalk dus voegt het weer kalk toe. Ook meende ik interessant te zijn door op te merken dat er veel ijzer in Rabarber zit net als in spinazie trouwens maar dat heeft hier verder niets mee te maken. Wel erg gezond allebei!

Als hoofdgerecht hadden we een salade gegeten die zij bij de slager had gekocht …. Met asperges, ei en tomaten, die was ook lekker maar daar had zij niks aan gedaan , alleen gekocht natuurlijk en daar wil ik helemaal niets kwaads over zeggen want dat is ook pittig soms, gezien de lange wachttijden daar.

APRILMEI

En ineens regende het terwijl het KNMI droog weer met 25 graden beloofd had. Het duurde niet lang, die regen hooguit een half uurtje maar als je er in je overhemmetje  en je korte broek in liep was je toch mooi zeiknat.  Nu is het weer zonnig en hangt de korte broek naast het overhemd vrolijk aan de waslijn te drogen. Ik heb gelukkig meer zomerkleren. Nu heb ik, voor binnen, een rood t-shirt aangedaan met een (oud) blauw voetbalbroekie. Daar ga ik niet mee naar buiten want dan loop ik voor lul; voor al met dat voetbalbroekie  en zeker nog deze week, omdat er een vignet van de voetbalclub Sparta op staat. Ik weet precies hoe het gaat: Iedereen die voorbij loopt moet een opmerking maken over de degradatie van Sparta ... want er is een hoop leedvermaak in het Rotterdamse over die degradatie. Als je in Rotterdam niet voor Sparta bent dan ben je wel voor Feijenoord of Excelsior en de fans van die clubs vinden het allemaal reuzeleuk dat Sparta afgedaald is naar de Jupiler League oftewel de Eerste voetbaldivisie. Spontaan wordt er dan bij het langs mij heen lopen geneuried, gefloten of brutaalweg ook gezongen ‘Sparta is de club van Rotterdam, Sparta is de club van Rotterdam,’ etcetera, tot ze uit mijn gehoorveld verdwenen zijn. Ik zou ze stuk voor stuk wel een optater willen geven en daarom doe ik dat oude voetbalbroekie niet aan, want ik wil er geen ruzie over hebben met die lui van Feijenoord en Excelsior. Laat die die clubs maar lekker in de Eredivisie voetballen en zeker van dat Excelsior: dat mag wel oppassen, want dat is heus zo bijzonder niet, ja, dit jaar ging het toevallig goed maar dat wil nog niet zeggen dat ze het het volgend jaar weer zo goed gaan doen. Over Feijenoord houd ik mijn mond dicht, want die supporters kunnen niks hebben ... al gaat het nog zo slecht met die club, je wordt zo om niks in mekaar geslagen en daar heb ik helemaal geen zin in en dat alleen om een oud voetbalbroekie.

In de buurt waar ik woon weet ik van een paar mensen dat ze Sparta-fan zijn en die heb ik de laatste drie dagen niet buiten gezien, kejje nagaan ...de schaamte is kennelijk groot.  Maar ik wil er geen woorden meer over vuil maken.

Het is meer tijd om positief te zijn over bijvoorbeeld het weer. Want ik begon wel over regen maar het is toch mooi een van de mooiste april-meien, die we de afgelopen jaren gehad hebben. Ik kan me tenminste met mijn 67 jaar geen mooiere april-mei maanden herinneren. Ik denk dat het KNMI nog nooit zo’n lekkere april-mei-periode geregistreerd heeft en het kloterige is, ik kan er niet van genieten, want ik moet (van de huidarts)zo weinig mogelijk in de zon zijn en mijn huid (behalve mijn benen dan)zoveel mogelijk bedekken. Dus voor mij geen opgestroopte mouwen meer of een onbedekte schedel dat kan in de volle zon allemaal huidkanker gaan opleveren, in de toekomst. In het verleden heb ik teveel met mijn kop in de zon gelopen en gefietst waardoor mijn hoofdhuid al behoorlijk verziekt is.

Dus al met al ben ik qua temperatuur wel blij met dit weer maar ik ben er negatief over omdat ik nooit eens lekker van het zonnetje mag genieten (behalve mijn benen dan).  

GLASBAK

Moet ik eigenlijk wel weer gaan schrijven? Ik heb het nou een paar maanden (sinds februari) niet gedaan . Soms miste ik het, soms was ik blij dat het niet hoefde. Vaak wist ik vlak voordat ik begon te schrijven, nog niet waar het over zou moeten gaan…..ik begon dan maar zo maar met een zin …een gedachte …. een herinnering… en tot mijn verbazing rolde er dan vaak nog een redelijk stukje van 500 woorden uit. Het vreemde is dat ik niet eens besloot om (even) niet meer te schrijven. Ik ben gewoon wat andere dingen gaan doen in de tijd dat ik normaal schreef. Ik ging wandelen, fietsen, de krant beter lezen, boeken lezen, meer tv kijken, puzzelen (sudoku)….allemaal dingen die ik moeiteloos deed, moeitelozer dan het schrijven van een stukkie. Maar de laatste weken ben ik weer wat mensen tegen gekomen die me diep in mijn ogen keken en me vroegen: ’waar blijven je stukkies nou, ik mis ze echt…..’ en zeiden:  ‘het was  ’s morgens het eerste wat ik deed ….effe dat stukkie lezen van jou’.

Nou dan is hier het herstartstukje. Voorlopig schrijf ik nog niet elke dag een stukje. Ik weet nog niet wat ik ga doen een, twee, drie keer per week………. afin,  jullie zien wel.

GLASBAK

 Vanmorgen staat er in de krant een foto van een oude glasbak, zo’n halfronde koepel waar je flink wat van je  glas in kon dumpen. De glasbak bestaat veertig jaar. Ik was een trouwe glasdumper….’t Was wel een kwartiertje lopen maar ja, je deed het tenslotte voor een gezonder, beter milieu. Veel later zijn die eigenaardige bakken gekomen met zo’n rond gat van boven en met dat gele kunststof dat je met de bodem van de pot of fles weg moest drukken om de pot of fles in de bak te laten vallen. Potjes van pindakaas, jam, olijven, chocoladepasta en ook flessen van wijn limonade en bier, waar geen statiegeld op zat, gingen makkelijk door dat gat heen maar een stevige zure bommenpot kreeg ik er niet door gedrukt , die moest ik eerst op de straatstenen kapot laten vallen net als ik moest doen met die brede wijnfles. Dat leverde me nogal eens ruzie op met de fietsers op het fietspad vlak achter de glasbak, alsof ik de enige was, die op die manier zijn glas moest kwijt raken. Trouwens van enige regelmaat in het legen van zo’n glasbak was nooit sprake.  Hoe vaak ik niet met een grote Bas van der Heijden boodschappentas vol met glaswerk na meer dan een kwartier lopen bij zo’n glasbak kwam en hij vervolgens overvol bleek te zijn……. kan ik me niet herinneren. Maar ik weigerde om die volle glastas weer een kwartier mee naar huis te zeulen. Ik zette hem voor de glasbak en liep tevreden fluitend naar huis. Ik had kunnen weten dat baldadige jongelui de inhoud van mijn glastas zouden misbruiken om een hoop glasgerinkellol te produceren.  Dat fietspad zou dan de eerste dagen natuurlijk onbegaanbaar zijn.

Het is toch overigens godsgeklaag dat een bedrijf dat de taak heeft om die glasbakken te legen zijn taak zodanig slecht uitoefent dat zo’n glasbak zeker drie weken mudvol zit met alle ellende van dien.  Sindsdien heb ik me voorgenomen om het afvalglas gewoon in de restafvalcontainer te gooien die vlak voor mijn deur staat. Het scheelt een half uur lopen heen en weer. Dat dan weer wel.