Moet ik
eigenlijk wel weer gaan schrijven? Ik heb het nou een paar maanden (sinds
februari) niet gedaan . Soms miste ik het, soms was ik blij dat het niet
hoefde. Vaak wist ik vlak voordat ik begon te schrijven, nog niet waar het over
zou moeten gaan…..ik begon dan maar zo maar met een zin …een gedachte …. een
herinnering… en tot mijn verbazing rolde er dan vaak nog een redelijk stukje
van 500 woorden uit. Het vreemde is dat ik niet eens besloot om (even) niet
meer te schrijven. Ik ben gewoon wat andere dingen gaan doen in de tijd dat ik normaal
schreef. Ik ging wandelen, fietsen, de krant beter lezen, boeken lezen, meer tv
kijken, puzzelen (sudoku)….allemaal dingen die ik moeiteloos deed, moeitelozer
dan het schrijven van een stukkie. Maar de laatste weken ben ik weer wat mensen
tegen gekomen die me diep in mijn ogen keken en me vroegen: ’waar blijven je
stukkies nou, ik mis ze echt…..’ en zeiden: ‘het was ’s morgens het eerste wat ik deed ….effe dat
stukkie lezen van jou’.
Nou dan is
hier het herstartstukje. Voorlopig schrijf ik nog niet elke dag een stukje. Ik
weet nog niet wat ik ga doen een, twee, drie keer per week………. afin, jullie zien wel.
GLASBAK
Vanmorgen staat er in de krant een foto van
een oude glasbak, zo’n halfronde koepel waar je flink wat van je glas in kon dumpen. De glasbak bestaat
veertig jaar. Ik was een trouwe glasdumper….’t Was wel een kwartiertje lopen
maar ja, je deed het tenslotte voor een gezonder, beter milieu. Veel later zijn
die eigenaardige bakken gekomen met zo’n rond gat van boven en met dat gele kunststof
dat je met de bodem van de pot of fles weg moest drukken om de pot of fles in
de bak te laten vallen. Potjes van pindakaas, jam, olijven, chocoladepasta en
ook flessen van wijn limonade en bier, waar geen statiegeld op zat, gingen
makkelijk door dat gat heen maar een stevige zure bommenpot kreeg ik er niet
door gedrukt , die moest ik eerst op de straatstenen kapot laten vallen net als
ik moest doen met die brede wijnfles. Dat leverde me nogal eens ruzie op met de
fietsers op het fietspad vlak achter de glasbak, alsof ik de enige was, die op
die manier zijn glas moest kwijt raken. Trouwens van enige regelmaat in het
legen van zo’n glasbak was nooit sprake.
Hoe vaak ik niet met een grote Bas van der Heijden boodschappentas vol
met glaswerk na meer dan een kwartier lopen bij zo’n glasbak kwam en hij vervolgens
overvol bleek te zijn……. kan ik me niet herinneren. Maar ik weigerde om die
volle glastas weer een kwartier mee naar huis te zeulen. Ik zette hem voor de
glasbak en liep tevreden fluitend naar huis. Ik had kunnen weten dat baldadige
jongelui de inhoud van mijn glastas zouden misbruiken om een hoop glasgerinkellol
te produceren. Dat fietspad zou dan de
eerste dagen natuurlijk onbegaanbaar zijn.
Het is toch overigens
godsgeklaag dat een bedrijf dat de taak heeft om die glasbakken te legen zijn
taak zodanig slecht uitoefent dat zo’n glasbak zeker drie weken mudvol zit met
alle ellende van dien. Sindsdien heb ik
me voorgenomen om het afvalglas gewoon in de restafvalcontainer te gooien die vlak
voor mijn deur staat. Het scheelt een half uur lopen heen en weer. Dat dan weer
wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten