donderdag 17 mei 2018

GLASBAK


Moet ik eigenlijk wel weer gaan schrijven? Ik heb het nou een paar maanden (sinds februari) niet gedaan . Soms miste ik het, soms was ik blij dat het niet hoefde. Vaak wist ik vlak voordat ik begon te schrijven, nog niet waar het over zou moeten gaan…..ik begon dan maar zo maar met een zin …een gedachte …. een herinnering… en tot mijn verbazing rolde er dan vaak nog een redelijk stukje van 500 woorden uit. Het vreemde is dat ik niet eens besloot om (even) niet meer te schrijven. Ik ben gewoon wat andere dingen gaan doen in de tijd dat ik normaal schreef. Ik ging wandelen, fietsen, de krant beter lezen, boeken lezen, meer tv kijken, puzzelen (sudoku)….allemaal dingen die ik moeiteloos deed, moeitelozer dan het schrijven van een stukkie. Maar de laatste weken ben ik weer wat mensen tegen gekomen die me diep in mijn ogen keken en me vroegen: ’waar blijven je stukkies nou, ik mis ze echt…..’ en zeiden:  ‘het was  ’s morgens het eerste wat ik deed ….effe dat stukkie lezen van jou’.
Nou dan is hier het herstartstukje. Voorlopig schrijf ik nog niet elke dag een stukje. Ik weet nog niet wat ik ga doen een, twee, drie keer per week………. afin,  jullie zien wel.
GLASBAK
 Vanmorgen staat er in de krant een foto van een oude glasbak, zo’n halfronde koepel waar je flink wat van je  glas in kon dumpen. De glasbak bestaat veertig jaar. Ik was een trouwe glasdumper….’t Was wel een kwartiertje lopen maar ja, je deed het tenslotte voor een gezonder, beter milieu. Veel later zijn die eigenaardige bakken gekomen met zo’n rond gat van boven en met dat gele kunststof dat je met de bodem van de pot of fles weg moest drukken om de pot of fles in de bak te laten vallen. Potjes van pindakaas, jam, olijven, chocoladepasta en ook flessen van wijn limonade en bier, waar geen statiegeld op zat, gingen makkelijk door dat gat heen maar een stevige zure bommenpot kreeg ik er niet door gedrukt , die moest ik eerst op de straatstenen kapot laten vallen net als ik moest doen met die brede wijnfles. Dat leverde me nogal eens ruzie op met de fietsers op het fietspad vlak achter de glasbak, alsof ik de enige was, die op die manier zijn glas moest kwijt raken. Trouwens van enige regelmaat in het legen van zo’n glasbak was nooit sprake.  Hoe vaak ik niet met een grote Bas van der Heijden boodschappentas vol met glaswerk na meer dan een kwartier lopen bij zo’n glasbak kwam en hij vervolgens overvol bleek te zijn……. kan ik me niet herinneren. Maar ik weigerde om die volle glastas weer een kwartier mee naar huis te zeulen. Ik zette hem voor de glasbak en liep tevreden fluitend naar huis. Ik had kunnen weten dat baldadige jongelui de inhoud van mijn glastas zouden misbruiken om een hoop glasgerinkellol te produceren.  Dat fietspad zou dan de eerste dagen natuurlijk onbegaanbaar zijn.
Het is toch overigens godsgeklaag dat een bedrijf dat de taak heeft om die glasbakken te legen zijn taak zodanig slecht uitoefent dat zo’n glasbak zeker drie weken mudvol zit met alle ellende van dien.  Sindsdien heb ik me voorgenomen om het afvalglas gewoon in de restafvalcontainer te gooien die vlak voor mijn deur staat. Het scheelt een half uur lopen heen en weer. Dat dan weer wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten