De nieuwe rechterschouder zit er nu al vier weken in en zo te voelen zit ie wel lekker. Op woensdag 4 oktober moest ik al om half zeven ’s ochtends geopereerd worden. In het Vlietland ziekenhuis in Schiedam. Een onmogelijke tijd voor mij … met het openbaar vervoer zou ik het nooit redden. Alleen op de fiets zou ik het kunnen halen, dan moest ik om vijf uur van huis gaan. Okee, zo zou ik het dus gaan doen. Doch mijn lieve buurvrouw Hilde wilde daar niets van horen en bood aan (dwong me)om me met haar auto daarheen te brengen. Op 4 oktober staat ze om 5.30 uur bij mij op de stoep. Geweldig zo’n buurvrouw.
De operatie duurt tot half twaalf … ik mag dan nog een
nachtje in het ziekenhuis blijven en dan moet ik wegwezen. Veel pijn heb ik
niet. Mijn arm voelt alleen aan of er een stoeptegel aan opgehangen is. Wederom
staat mijn gouden buurvrouw die middag
klaar om mij naar huis te brengen. Het is toch 30 km heen en ja, ja ook weer
30 km terug.
Acht jaar geleden ben ik ook aan mijn schouder geopereerd en
toen werd ik door de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) voorzien van alle
hulp die ik nodig had … van douchen en aankleden t/m vervoer maar dat werkt vandaag de dag niet meer zo. Het is nu ‘duh’ bedoeling dat buren, familie, vrienden en kennissen al
die noodzakelijk hulp verlenen. Want ik kan die eerste dagen echt geen reet met
rechts. En wonder boven wonder: alle hulp die ik zo de eerste weken nodig heb
wordt me spontaan aangeboden door een aantal buurvrouwen, een buurman en de leidster
van de wandelclub. Mijn naaste ‘gouden’ buurvrouw Hilde komt ook nog eens, om
de drie dagen bij me langs om mijn super ‘eilandpleister’ van 35 cm over het
operatie litteken verschonen. Klasse! Een kennelijk wat afgunstige kennis
betitelde me in dit verband zelfs als de gigolo van mijn flat.
Het is nu vier weken verder en ik kan al weer zó veel!
Allereerst mijn kont afvegen (daar kon ik (logisch)) niemand voor vinden, dus dat
moest ik wel héél snel leren ... verder: koeienletters schrijven, tikken op mijn
laptop, beetje afwassen, brood snijden, komkommer schillen …,
Drie weken terug zit ik weer in dat ziekenhuis voor contrôle
en krijg ik de onthutsende mededeling dat er een bacteriële infectie in een
stukje van de in mijn lijf overgebleven schouder is aangetroffen. Met een ultra-gemene
prik in mijn oksel wordt bloederig vocht uit mijn lijf gezogen en een week ‘op
kweek’ gezet. Om te zien of de bacterie zich ontwikkelt. Een complicatie dus.
Ik krijg een vracht penicilline mee om die infectie de kop in te drukken. Bij
meer pijn of koorts moet ik alarm slaan.
Tot op heden heb ik nog geen pijn of koorts gehad dus het
zal wel loslopen met die infectie. Ook vanuit het ziekenhuis komen alleen maar
positieve geluiden. Ondertussen doe ik bijna alles weer zelf. Ik ben gigolo af.
De buren hebben zich kunnen uitleven; grote waardering heb ik voor ze.
Ik heb er al vanaf de tweede dag dat ik thuis was een
gewoonte van gemaakt om in beweging te zijn: elke dag een paar metertjes meer wandelen.
Nu ongeveer een uur per dag. Dat doet me goed. De schouder blijf zo lekker in
beweging.
Wat nog wel even blijft is: drie maanden penicilline slikken
en een jaartje fysio.
