zaterdag 30 december 2017

MEISJES (2)

Toen ik nog jong was, zo ongeveer achttien jaar, wilde ik acteur worden omdat dat verreweg de beste manier was om leuke meisjes te ontmoeten. Maar tot  mijn dertiende mocht ik al niet mopperen (zie het vorige stukje) over ‘de meisjes’ en tot mijn 18e zeker niet.
Ik was nog 13 toen ik verhuisde van Spangen (waar ik van mijn geboorte heb gewoond)naar Hordijkerveld, een allerwalgelijkste nieuwbouwwijk op het eiland IJsselmonde, gemeente Rotterdam. Ik leerde daar mijn allerbeste vriend Jan kennen, maar over mijn beste vriend ga ik het hier niet hebben; wel over de meisjes.
Toen ik voor de flat eens mijn lekke band stond te maken kwam er een heel leuk meisje bij me staan. Ik was toen 15. Ze wilde zien hoe ik het deed, dat bandplakken. Het was mooi weer en zij was gekleed in een strak kort broekje en een wit hempje. Als ze bukte kon ik haar al stevig gegroeide tietjes zien. Ik denk dat ze twaalf misschien 13 jaar was; ik heb het haar niet durven vragen. Het leek wel of ze expres zo bukte…..en dat zal ook best wel. De band was geplakt en ik wilde mijn fiets gaan wegzetten in onze berging. Ze vroeg of ze met me mee mocht. ‘Waar naar toe?’ vroeg ik.
‘Naar jullie berging…..effe kijken…..zomaar…’ Ik voelde dat ik bloosde, zo’n mooi meisje, donker, zwart krullend haar, stevige, sappige beentjes, al tamelijk grote tietjes voor d’r leeftijd en heerlijke billies………. dat meisje wilde zomaar met mij de berging in…….. met mij………. ik vond mezelf destijds beslist geen beauty. Dus ik dacht wat moet ik straks met haar in onze berging.
Ik zette mijn fiets in de berging tegen de fiets van mijn moeder en ik had mijn fiets nog niet losgelaten of ze kwam tegen me aan staan. ‘Hoe heet je eigenlijk vroeg ik?’ ‘Henny en jij?’ ‘Jos’ Ze zei: ‘Je moet me lekker stevig vasthouden en langzaam heen en weer wiegen. Mijn plasser werd in hoog tempo hard. ‘Met jou piemel wil ik nu nog niks doen!’ zei ze resoluut’ dat komt later nog wel. Kom maar met je handen onder mijn hempie dan mag je mijn borsten voelen. Lekker hè, Jos?’ Je mag ook mijn buik voelen tot mijn zwarte haartjes….. maar dat je verder naar beneden gaat wil ik niet, dat blijft voor jou voorlopig geheim gebied. Lekker hè, Jos.’ Het lagere bij Henny is voor altijd verboden gebied gebleven. Ik had Hennie geen verboden gebied opgelegd maar zij beperkte zich tot mijn borststreek, mijn buik en mijn rug. Het was een jaartje leuk en zeer opwindend geweest maar toen kreeg Hennie belangstelling voor Martin van 18 die zijn brommer voor de flat stond te repareren. Hij nam haar al gauw mee naar zijn huis, hij was overdag altijd alleen thuis, zijn moeder werkte overdag en ze vader was pas gestorven aan kanker. Zodoende. Ik wachtte twee keer tevergeefs op Henny. Ze heeft het nooit uitgemaakt met me. Toen ging ik maar weer wat meer naar mijn vriend Jan.
Dan komt Ineke in mijn leven. Ik was inmiddels bijna 17; ze zat voor me in de (katholieke) kerk en keek om de paar minuten lachend naar me om. Ik lachte terug. In de buurt ging de roddel dat Ineke ‘het’ met iedereen deed en aangezien ik ‘het’ nog niet echt met iemand gedaan had dacht ik: ik ga haar vragen ‘het’ met mij te doen. Nou, dat ze zo naar me lachte wilde nog niet zeggen dat ze het met mij wilde doe want toen ik haar rechtstreeks vroeg: ‘Ineke, wil je met me neuken?’ gilde ze bijna uit: ‘Neeeeeeen’. Ik hoopte dat mijn ouders die kreet niet gehoord hadden want Ineke en ik stonden wel heel dicht bij mijn huis. Als ze het thuis gehoord hadden, hadden ze alles precies moeten weten en voor dat ‘neuken’ had ik thuis beslist straf gekregen.
Met Ineke heb ik nooit meer gepraat. Zij vertelde tegen ieder meisje in de buurt dat ik alleen maar wilde neuken. Alle meisjes in de buurt wilden sindsdien niks meer van mij weten.  

Echt neuken kwam pas na mijn 18e in mijn leven maar daar schrijf ik waarschijnlijk niks meer over want daar heb ik in het verleden al een hele serie over geschreven.

vrijdag 29 december 2017

MEISJES

Toen ik nog jong was, zo ongeveer achttien jaar, wilde ik acteur worden omdat dat verreweg de beste manier was om leuke meisjes te ontmoeten. Maar tot  mijn achttiende mocht ik ook al niet mopperen over ‘de meisjes’. Mijn eerste meisje, Tonny, 8 jaar, mooi lang blond haar en een beetje klein van postuur, moest ik delen met mijn vriend René. Met zijn drieën liepen we van school naar huis en aanvankelijk deden we niets anders dan praten.  René woonde op de Mathenesserdijk en was het eerste thuis.  Op een keer liep ik alleen met Tonny van René zijn huis naar de Wallisweg waar Tonnie woonde en opeens dacht ik: ik geef haar gewoon ineens een zoen op haar mond. Maar ze vond het helemaal niet leuk; ze begon te huilen. ‘Ik ben nog veel te klein om te neuken’ zei ze, terwijl ik het daar helemaal nog niet over gehad had. Ze rende hard van mij weg naar haar huis. Dan kon ik beter ook maar naar huis gaan. Dat was mijn eerste ervaring met een beetje seks. Ik was daardoor behoorlijk uit het lood geslagen. Tonny heeft mij nooit meer lief aangekeken en ze liep voortaan samen met René een andere route naar school. Later heb ik René wel eens in de bossies zien zoenen met Tonnie maar toe was René al zeker 9 en Tonny dus ook wel zo ongeveer.
In de knikkertijd, ik was toen 11, knikkerde ik een potje met Ria van de Water, een lieve lange slungelmeid; ze was een kop groter dan ik. ‘Drie op’ zei ik’. ’Nee’ zei zij, ’Ik wil 5 op’. Okee, ik gaf haar haar zin. Ik dacht ‘Ik geef haar haar zin dan kunnen we dadelijk lekker zoenen in de bossies aan de overkant bij de tramrails……ik liet haar toen ook nog winnen  en ja hoor, we zaten binnen tien minuten in de bossies……eerst zoenen, mond op mond en dan kontje ketsen, broekjes naar beneden en hupsa….kontjes tegen elkaar bonken dat vonden we toentertijd wel het lekkerste spelletje dat er was, Ria en ik.  Ik vond Ria wel een leuk wijf maar vriendjes uit mijn straat vonden haar een lelijkerd: lang, dun en lelijk. Dat vond ik wel jammer. Ik heb het toen toch maar uitgemaakt met Ria. Ik wilde een echt lekker wijf en geen lange , dunne, lelijke slungel. Ik bleef wel met haar knikkeren. Lief deed ze nooit meer tegen mij. Ze gooide vaak knikkers naar mijn hoofd.

 Toen ik verkering met Frieda kreeg, ik was inmiddels 13, bleef ik toch nog steeds knikkeren met Ria. Frieda was een vriendin van Ria en ze deed ook soms mee met knikkeren. We deden ook soms hoelahoepen, dat was goed voor je heupen en je middel. Als Ria naar binnen moest om te eten Gingen Frieda en Ik naar de bossies van Spieckman toe om te zoenen, kontje ketsen en af en toe liet Frieda mij haar borstjes zien en mocht ik er ook aan voelen, die waren al aardig groot. Ook mocht ik soms Frieda’s kutje even aaien; dat vond ik wel heel spannend….dat voelde ik dan tintelen door mijn hele lijf. Frieda vond het zo te horen ook wel leuk. Ze was pas 13 maar ze was gelukkig veel kleiner dan Ria. En veel spannender ook. Ze durfde ook meer  dan de andere meiden. Helaas maakte ze het al snel met me uit. Ze ruilde me in voor een goser van 17.  

donderdag 28 december 2017

PROEFRIJDEN

Mijn vriendin en ik zouden vandaag gaan proefreizen. We moeten op 7 januari 2018 om 14.00 in Dordrecht zijn bij Theater Kunstmin. Ik heb mijn vriendin (en mezelf)namelijk een voorstelling van de musicall ‘My fair lady’ cadeau gedaan voor haar verjaardag. We hebben alleen allebei geen idee waar dat theater precies is. Dus reizen wij er proef heen opdat wij toch bijtijds in de zaal zullen zitten.
Maar we hadden nòg iets; iets veel  ernstigers: een crematie. Dat was eigenlijk alleen iets voor mij; mijn vriendin had daar op zich niks mee te maken. Voor die crematie was ik door de familie uitgenodigd om op woensdag 3 januari om exact 8.45 uur bij het rouwcentrum op de Bergweg te zijn, zodat ik in de volgwagen kon aanschuiven, om naar het crematorium Hofwijk in Overschie te rijden. Ik had geen idee waar ik het rouwcentrum op de Bergweg moest zoeken; de Bergweg is ook zo lang! Gelukkig was mijn vriendin zo aardig om met mij samen te zoeken naar dat rouwcentrum.
Ik had alvast op 9292OV  gezocht en daar had ik gezien dat ik de metro die vlak bij mijn huis stopt (Prinsenlaan) moet hebben en dan helemaal door moet rijden naar station Eendrachtsplein. Ook stond op 9292OV dat ik vervolgens tramlijn 4 moest hebben naar het Eudokiaplein. In de buurt van Eendrachtsplein waren vier tramhaltes en het bleek dat we de halte op de Binnenweg moesten hebben. In de tram gebeurde wat mij de laatste tijd steeds meer gebeurt: jongere mensen  staan op om mij hun zitplaats aan te bieden. Ik vind het niet zo erg om te blijven staan, dus ik bedankte vriendelijk voor het aanbod. Ik was nog lang niet moe. De tram reed over Westersingel, het Kruisplein, langs het Centraal Station, over het Weena, en de Noordsingel naar het Eudokiaplein. Daar stapten we lijn 4 uit en binnen 7 minuten lopen kwamen we uit bij de rouwcentrum op de Bergweg . Het was uiteindelijk makkelijk te vinden. Ja, ik voel me na zo’n proefritje toch een stuk zekerder voor woensdag de 3e januari a.s. Weet ik zeker dat ik op tijd zal zijn.
We namen tramlijn 4 weer terug van het Eudokiaplein om naar het Centraal Station te gaan. Vandaar zouden we trein nemen naar Dordrecht om te zoeken naar dat Theater. We hadden de trein om 11.51 uur en 20 minuten later waren we in Dordt (het was een intercity). Het was deze dag erg koud, zo’n koude wind die pijn doet aan je gezicht, zo dat je je sjaal tegen je mond aan houdt voor een beetje warmte.
Tegen die kou hebben we ook even bij een Chinees café tegenover het station in Dordt een warm kopje koffie gedronken.
In verband met de koude zijn we ook niet gaan lopen zoeken naar dat theater Kunstmin, wat we eigenlijk van plan waren, maar hebben we een bus genomen. We wisten dat er een bus (bus 10)naar Kunstmin zou gaan maar het duurde wel dertig minuten eer die bus 10 zou gaan rijden, dus zochten we nog even door naar een  andere bus en gelukkig was er een bus 14, die ook bij het theater in de buurt kwam. Zo hebben we het theater eventjes kunnen zien en weten we nu voor 7 januari dat we met bus 10 precies voor de theaterdeuren afgezet kunnen worden.

Ik hoef nu voor die datum alleen nog maar even een uitdraai te maken uit 9292OV en we zullen precies op tijd in Kunstmin zitten.

maandag 25 december 2017

TWEE TOETJES

Kerstmis 2017 is aan de gang. Ik heb wat te eten kunnen maken en wat te drinken kunnen kopen. Er schijnen zat mensen te zijn die dat niet kunnen doen. In Nederland niet en zeker in verre  buitenlanden niet. Nou is het niet zo bijzonder wat ik eet met Kerst. Ik ga pompoensoep maken of beter gezegd ik heb het al klaargemaakt. Samen met mijn vriendin. Zij houdt helemaal niet van koken maar ze is me hierbij kranig van dienst geweest. Ik hoef het eigenlijk allemaal hier niet op te schrijven want je kan het net zo goed googlen maar ik schrijf het toch maar op wat je zoal nodig hebt voor pompoensoep.
Je begint met twee peervormige pompoenen (gewone ronde mag ook, hoor) een ui en een knoflook van hun schil te ontdoen en samen met lente-uitjes en een Spaans pepertje in kleine stukjes te snijden. Dan ga je spekjes samen met stukjes varkensvlees bakken en vervolgens daar de stukjes ui, knoflooksnippers peperringetjes aan toevoegen.
Dan twee liter kippenbouillon erbij en daaraan de stukjes pompoen toevoegen en aan de kook brengen. Tenslotte doe je spaghetti bij de soep en kook de spaghetti mee tot ze beetgaar is. Breng de soep op smaak met zout en peper en roer slagroom en ringetjes lente ui erdoor. Strooi als laatste de bieslook over de soep.
Voor wie denkt: dit is retelekker, dit wil ik ook eten, die moet kijken op google bij: ‘Caribische pompoensoep’.
Voor dat je er aan begint: neem een heel grote pan; de mijne was bijna te klein.
Als toetje had ik allereerst bedacht: stoofperen. Ook hier geldt: weer is het allemaal te vinden op Google.
Hierboven schreef ik het al mijn vriendin heeft een broertje dood aan koken maar aan deze kerstmaaltijd heeft zij haar onvoorwaardelijke medewerking gegeven: ze heeft maar liefst een kilo Giesser Wildeman met een dunschiller dun geschild  en de Wildemannen in vieren gedeeld en de klokhuisjes er uit gesneden.
Dat was toch mooi het meeste werk voor de stoofperen. Er moest vervolgens nog bessensap, suiker, kruidnagels en laurierblaadjes aan toegevoegd worden alvorens het mengsel op het vuur gezet kon worden. Stoofperen moet je een uur lang koken en dan worden ze zo lekker als ze bij ons geworden zijn. Ook dit recept van stoofperen is makkelijk te vinden op google. Zoek naar ‘Stoofperen’
Kerstmis zou kerstmis niet zijn als we niet bedacht hadden dat we, lekker decadent, twee soorten toetjes zouden nemen. Het tweede toetje is de stragiatella-variant van Cornetto. Cornetto is te koop in elke supermarkt voor niet al te veel geld.

In feite hoort dit onder het hoofdstuk ‘overeten’ en ook al wordt al te makkelijk gezegd: ‘het is toch maar eens per jaar’ blijft het iets te maken hebben met ‘geen rekening houden met de ander’ die het minder heeft dan jij. Want als je je werkelijk realiseert dat er anderen zijn die het minder hebben dan jij, dan eet je geen twee toetjes maar dan doneer je bijvoorbeeld aan een goed doel, waar zij die het minder hebben,  profijt van hebben. Of je nodigt eens keertje iemand aan je kerstdis uit om samen met jou al dat lekkers te eten. Dit alles onder het bekende motto: ‘gedeelde smart is halve smart’.

vrijdag 22 december 2017

PRETTIGE DAGEN

Prettige Dagen zijn altijd Prettige Dagen. Prettige Dagen  worden je toegewenst. Dus waarom alleen Prettige Dagen toewensen als het Kerstmis en Nieuwjaar wordt? Natuurlijk gebeurt dat omdat dat dat de gewoonte is…. En omdat er dan grote kans is op rottige omstandigheden: kou, sneeuw, gladheid, mist, laaghangende bewolking, veel en ongewenst bezoek of juist helemaal geen bezoek, te veel eten, te veel drinken en eigenlijk wordt gewoon tegen iedereen gezegd: ‘Ondanks alles: Prettige dagen’
Veel hartelijker kan de Prettige Dagen-wens opklinken zo rond de Paasdagen; alles in de natuur is dan weer wat levendiger aan het worden, het is fijn om alleen of met meerderen gezellig buiten te zijn. Het eten hoeft dan niet zo copieus te zijn als met de Kerstdagen. De nadruk ligt bij Prettige Paasdagen veel meer op zoetigheid: de chocolade paashaas, de chocolade-eieren  (maar vergeet ook niet de geschilderde gekookte eieren) en……. helaas duikt hij hier evenals met de kerst ook op: de stol: nu vermomd als Paasstol en rond de Kerst ziet ie er precies zo uit, alleen heet tie dan Kerststol. De prettige paasdagen zijn over het algemeen wat actiever. Zoals gezegd: ook door de weersomstandigheden  : er wordt volop gesport en gewandeld.

Een sport, die het met name bij de Prettige Paasdagen bijzonder goed doet is tennis en eigenlijk  doet badminton het nog veel béter maar dan moet het wel windstil zijn en dat is het jammergenoeg tijdens de Prettige Paasdagen meestal niet. Waar ik met Pasen ook naar toe ga, Ik neem in ieder geval altijd mijn badmintonoutfit mee. Je weet nooit van te voren of het windstil is of niet. Het voordeel van badminton is dat je het overal kan doen. Op het gras, op het trottoir en op elk pleintje. Ik neem zelf behalve mijn badmintonracket, ook altijd al mij shuttles mee. Ik heb er altijd vijf bij me. Dat is helemaal geen overbodige luxe want die shuttles zijn zo kapot. Vooral bij mannen. Je hoeft maar een klein beetje te hard tegen de shuttle te slaan, vooral als man zijnde, en de shuttle is kapot en dan heb ik gelukkig nog 4 reserveshuttles. Heel leuk bij het badmintonnen vind ik ‘onverwachts smashen’. Dat gaat zo: ik sla eerst een stuk of tien keer heel rustig de shuttle naar mijn tegenstander en de elfde keer sla ik de shuttle knoerthard over het net naar mijn tegenstander …en die schrikt zich dan een hoedje.  Maar nou bedenk ik me dat ik nog niet eens vermeld had dat er een net was. Ja….Iedere speler heeft een bepaald gebied, zeg 3 bij 4 meter, dat kan met krijt ofzo worden afgetekend. Dan is er precies op de helft van het wedstrijd veld op twee meter hoogte een net gespannen en daar sloeg ik daarnet die smash overheen en meestal kan mijn tegenstander daar niet goed op reageren en dus is het winst voor mij: 15 - 0. En dan mocht ik weer serveren …. Soms serveerde ik expres heel ‘sneeky’ met effect zodat mijn tegenstander niks met de shuttle kon beginnen: 30 – 0. Voor mij waren de paasdagen pas echt Prettige Dagen als ik al mijn Badminton partijen had kunnen winnen en meestal gebeurde dat ook wel. Het liefst met gebruikmaking van zo min mogelijk van mijn shuttles.

woensdag 20 december 2017

THE JARK-GANG

Het was rustig in het Rawhide-kampement. Het was dan ook nacht en iedereen sliep behalve Randolph. Randolph was een kleine corpulente cowboy van ongeveer 42 jaar, hij had een korte zwarte baard, een blauw cowboypak en in zijn riem staken twee lijvige pistolen van het merk Kiljoo. Hij had van Pete, de baas van Rawhide, de beurt gekregen om op te letten, want het gebeurde nogal eens dat rovercowboys ‘s nacht hun slag kwamen slaan. Want er waren altijd boeren (farmers) die er wel in voor waren tegen een zacht prijsje een handvol paarden van een groep paardenrovers te kopen. Iedereen in de groep had het volste vertrouwen in Randolph. Maar toch was dat niet helemaal terecht. Want Randolph had een paar broers in het bandietencircuit zitten en aangezien Randolph flinke gokschulden had opgebouwd bij verschillende leden van die criminele bendes kon het haast niet anders of Randolph Wize moest haast wel omkoopbaar zijn om niet geheel in een persoonlijk faillissement weg te zakken.
Niemand binnen de Rawhide club wist daar vanaf anders had Randolph nooit zo’n groot vertrouwen gekregen. Dus niemand binnen de Rawhideclub kon ook weten dat Randolp een geheime deal had gesloten met de Jark-gang een voor niets en niemand terugdeinende groep paardendieven.
Randolph had met de boeven afgesproken dat hij de hekken open zou zetten als hij een hard drietonig fluitsignaal zou horen. Fluit!-fluit?-fluit! Zoiets. Een tijd hadden ze niet afgesproken. Meestal gebeuren deze zaken zo rond drie uur ‘snachts. Dus dacht Randolph: ik ga maar eens een whiskey flesje opentrekken ……iets wat uitdrukkelijk verboden was voor de hele Rawhide-crew. Maar Randolph was het wachten beu en hij vond het maar flauwekul waarom hij van die whiskey af moest blijven want waarom hadden ze zo’n grote hoeveelheid bij zich en bovendien als hij weer geld had van die paardenroof ging hij het gelijk terugbetalen.
De afspraak met de Jark-gang was dat zodra het laatst paard uit de Rawhide stal was geroofd zou  Randolph drieduizend dollar krijgen…..genoeg om zijn gokschulden en die fles whiskey van te betalen.
Maar het was inmiddels vijf over half vier en er was nog steeds geen fluitsignaal te horen geweest  en inmiddels lag Randolph stomdronken van die fles whiskey, luidkeels snurkend tegen het hek te maffen.
Ondertussen was Rowdy Yates wakker geworden van dat gesnurk…..hij wist niet wat hij hoorde …..hij wist niet wat hij zag en hij ging Pete de Baas er bij roepen en wees hem op de staat van de beveiliger van deze nacht. Pete en Rowdy hoorden Randalph luid snurken met een lege Whiskeyfles in zijn hand. Dat kan toch niet hè, zeiden die twee tegen elkaar en om beurten gaven ze hem een schop totdat hij eindelijk wakker is. Opeens was er zo midden in de nacht een heldere drie –fluit-toon te horen. Rowdy en Pete begrepen er niets van maar voor alle zekerheid trokken ze hun Kiljoo, want ze waren ook niet van Lotje getikt. Kort na het fluitsignaal verscheen een aantal onguur uitziende cowboys voor het Rawhide hek: de Jark-gang.
Een van die groep zei: ‘Een van jullie had beloofd het hek open te zetten zodat wij jullie paarden mee konden nemen.’
‘O ja, wie dan?’ zei Baas Pete
‘Namen kennen we nooit’
Nou maak dan maar dat jullie wegkomen voordat we echt kwaad worden, want we zijn echt niet mals.
Randolph Wize had inmiddels zijn paard gezadeld en had zich aangesloten bij de Jark-gang en vluchtte met de bende de prairi in. Rowdy Yates en Baas Pete wisten natuurlijk allang hoe laat het was.


dinsdag 19 december 2017

ROWDY YATES

Ik had mijn kinderen helemaal vergeten te vertellen over Rowdy Yates en Rawhide. Vandaar.
Rowdy Yates was de held in de Amerikaanse western-serie Rawhide. Met een stel andere cowboys dreef hij groepen paarden in America, van Arizona naar Kentucky en van Texas naar Pennsylvania. Ze werkten met een stuk of tien cowboys en Rowdy Yates was niet de leider van de groep, want dat was Pete, de rustige Pete, maar Rowdy Yates kwam altijd veel meer voor in de Rawhide-verhalen en ook de kok Wishbone trouwens, die altijd zo heerlijk woedend kon worden om niks. Rowdy Yates werd gespeeld door iemand die nu een beroemd acteur en regisseur is: Clint Eastwood. Hij heeft in tientallen films gespeeld en hij heeft er ook tientallen geregisseerd…… en niet alleen cowboyfilms……. ook detectives en thrillers, alleen helaas weet ik de titels niet meer. Dat is trouwens ook niet zo’n probleem want die kunnen allemaal gegoogled worden.
Clint Eastwood speelde dus de Rowdy Yates in Rawhide, een sympathieke cowboy. Voor de leden van zijn cowboygroep was hij iemand waarop gerekend kon worden. Hij had altijd een vriendelijk woord klaar, en als er met een kwaadaardig concurrerende groep op de vuist gegaan moest worden dan kon de groep altijd op hem rekenen. Rowdy Yates had ijzeren vuisten. Maar …….. soms moest er in de groep zelf wel eens een vuiltje weggewerkt worden en daarvoor was hij ook niet te beroerd.
 Legendarisch was de knokpartij in een van de Rawhide-aflevering tussen Baas Pete en Rowdy Yates. Baas Pete beschuldigde Rowdy onterecht van het verdonkeremanen van een van de hengsten en dat nam de trouwhartige Rowdy natuur lijk niet want hij wist nergens van. Yates ging te paard op zoek naar de tamelijke wilde hengst en na een hele dag zware zoekarbeid vond Yates hem. De hengst had zichzelf klem gelopen in een kloof en kon daar op eigen kracht niet meer uit. Het heeft Rody nog flink wat uurtjes gekost om de hengst FURY  uit de kloof te trekken, te meer daar het wilde en uiterst eigenwijze beest  alsmaar tegenstribbelde. Toen Fury eenmaal uit de kloof getrokken was , was het eerste wat de hengst  deed, Rowdy Yates een fikse schop voor zijn kloten geven en weg was Fury weer. Maar dit keer wist Rody hem te achterhalen en een lasso om zijn hals te werpen. Het was nog een hele klus om met de wilde, haast onhandelbare Fury  bij de groep van  Pete te geraken. 
Toen dat laat in de avond eindelijk gelukt was moest Rowdy natuurlijk eerst een appeltje schillen met zijn baas Pete die hem onterecht beschuldigd had van het stelen van de hengst. Rowdy, zette de hengst  aan een paal van hun kampement en zonder zich ook maar een moment te bedenken stapte hij met grote passen op Pete af, die zoals gewoonlijk rustig bleef staan. Vlak voor Pete bleef Rowdy Yates staan en zei: ’Ik eis excuus voor jou verdachtmaking aan mijn adres. Want kijk: hier is Fury weer. Maar Pete weigerde excuus te maken, draaide zich om en liep weg. Dat pikte Rowdy niet. Hij greep Pete bij zijn schouder draaide hem naar zich toe en gaf het met zijn linker vuist een loeiharde kaakslag. Pete was gelijk buiten westen.

Toen Pete weer bijkwam ging hij geen revanche nemen; hij reageerde totaal onverwachts: ‘Oké, sorry Rowdy, ik heb me reuze vergist, ik had dat nooit mogen zeggen, maar één ding: was het nou nodig om mij daarvoor zo hard op mijn gezicht te slaan…….je bent toch normaal altijd zo vriendelijk!’

zondag 17 december 2017

BENG

Tenslotte was ik er nog net in geslaagd om op te staan. Ik hield me stevig vast aan de lantaarnpaal waar ik zojuist hard tegenaan gelopen was. Dat heb ik soms, dat ik de hele wereld om me heen vergeet. Zoals nu dus: kleun ik hard tegen die lantaarnpaal aan. Ik liep gewoon te denken of ik die mooie bos rozen zou kopen voor mijn vriendin of dat ik haar een evenzo leuke veel kolossalere bos gladiolen zou geven. Zo maar, ze was niet jarig of zo; ik vind dat je niet perse alleen bij verjaardagen bloemen moet geven. Ik geef ook bloemen op de dag van de maand dat we elkaar hebben leren kennen. Dat was bij ons 6 juni dus elke 6e van de maand gaf ik een bloemetje. Maar daar zijn we na 17 keer (dus na 6 november 2017) mee gestopt. Ja, je kan met zoiets toch niet eindeloos doorgaan. Bovendien is het vandaag al de zeventiende december.  
Zou ik alleen aan bloemen hebben gedacht dat zou ik niet tegen die paal zijn gekleund; er was nog iets, dat me de laatste tijd dwars zit en dat is Sparta. Mijn favoriete voetbalclub staat onderaan in  de eredivisie van het vaderlandse voetbal en dat is het tweede getob dat me tegen de lantaarnpaal deed belanden. Het rood van de rozen en het  wit van de gladiolen en het rood en wit de kleuren van Sparta deden mij tegen de lantaarnpaal belanden. Het was ook koud en het miezerregende ... ik liep met mijn hoofd naar beneden, ik telde als het ware de straattegels en piekerde en tobde en toen BENG! Ik weet zeker dat ik paar seconden buiten westen ben geweest. Er stonden wel gelijk een paar behulpzame mensen om me heen. ‘’Gaat het wel meneer?’  ‘U liep met uw stevige pas recht op  die paal af, ik dacht dat kan niet goed gaan met zo’n snelheid’  ‘Zal ik  maar even 112 bellen?  ‘Neen,’ zei ik’ dat is nu ook weer niet nodig’ Toen zag ik pas dat er bloed van mijn hoofd op mijn jas sijpelde ... Het was geen gutsen ... Met een paar papieren zakdoekjes was het weg ... Ik stond moeizaam op en daarna  vroegen nog een paar omstanders of het wel weer ging en toe ik dat beaamde ging ieder zijns weegs.
Vandaag moet Sparta tegen Feijenoord spelen; ik vrees dat mijn cluppie na die wedstrijd nog duidelijker onderaan staat, daar liep ik ook een beetje over te piekeren en nu weer. Ik ben echt bang dat ze er weer uit gekegeld  worden … uit de hoogste divisie‘. Want Feijenoord gaat natuurlijk met een nulletje of 5 winnen. Sparta heeft geen goed elftal, er is geen enkele speler met power. Er speelt in dat team geen enkele voetballer waar je voor naar het stadion gaat … zoals vroeger ging ik naar Sparta kijken speciaal voor Tinus Bosselaar ,Charley Bosveld, Jules Ellerman, Louis van Gaal, Michel Valke, Johan Trompet, Jürgen  Kristenson, Ronald Lengkeek en ga zo maar door. Als 8 jarige jongen was ik er bij toen Sparta in 1958 kampioen van Nederland werd. Dat zal nooit meer gebeuren: die bloemen van de 6e van de maand niet en Sparta kampioen niet … en dan loop ik te tobben en pieker ik over die bloemen met mijn kop naar beneden: BENG!


vrijdag 15 december 2017

VRIJDAG

Het is weer een vrijdag zoals alle vrijdagen. Saai en vervelend. De wekker gaat om half acht, ik blijf nog een kwartiertje liggen voor ik op sta en dan komt dat moment dat ik er werkelijk uitga. Uit bed dus. Ik douche nooit op vrijdag omdat ik op donderdag en vrijdagnacht toch nooit vies word. Gelijk als ik uit bed ben ga ik me aankleden. Mijn t-shirt, mijn onderbroek mijn sportbroek en mijn warme groene tui. Mijn sokken doe ik nog niet aan omdat ik mijn tenen nog moet insmeren met een middeltje tegen schimmelnagel. Ik heb zo’n maand of twee geleden twee enorme schimmelnagel laten weghalen en, zo zei de pedicure, ‘om te voorkomen dat die schimmel weer terugkomt moet je twee keer per dag je nagels insmeren met die lak die ik je nu mee geef. Elke dag twee keer want anders…..’’ja, ja’ zei ik: ‘Nu weet ik het wel.’
Die lak staat in de badkamer dus ga ik daar naar toe en neem gelijk mijn kousen en sloffen mee. Het is in feite zo gebeurd. Werkje van niks. Nu ik toch bij de  wasbak sta, ga ik gelijk mijn haar nat maken. Als ik mijn haar laat zitten zoals ik uit bed stap, ben ik net een vogelverschrikker. Maar als ik het onder kraan gehouden heb en het naar achteren heb gekamd loop ik er weer netjes bij.
Omdat ik last heb van mijn urinewegen moet ik ook daar tegen iets doen. Twee pilletjes moet ik slikken om te voorkomen dat ik drie of meer keer per dag in mijn broek plas.  Verder heeft de dokter me gezegd dat ik tekort heb aan vitamine B: ‘Slik maar dagelijks twee van die D-pillen en doe dat maar nadat je je haar gekamd heb.’ Volgens mijn heeft hij daar niks mee te maken maar ja … ik laat het maar zo.
Dan wordt het tijd voor mijn ontbijt. Ik eet elke ochtend  een soort pap, noem het maar muesli . Er zit geprakte banaan, haver, rozijnen, olienoten in, en dat wordt overgoten met halfvolle yoghurt en door elkaar geroerd. Het lijkt niet te vreten maar het is heerlijk. Ik maak het papje klaar voor ik naar bed ga, donderdagavond heb ik dit papje dus gemaakt, op een bord, en als het klaar is dek ik het af met een ander bord. Meestal maak ik iets te veel klaar om in één keer op te eten.. Wat ik dan doe is het eerst voor de helft of iets meer opeten en de rest bewaren voor later op de ochtend.
De eerste en tevens laatste buitenshuisaktiviteit op deze saaie vrijdag is naar de sportschoolgaan.
Ik neem alleen een grote gele handdoek in een paarse tas mee. Ik sport in mijn sportbroek, sportschoenen en het shirtje dat ik thuis al aan had gedaan. Tegenwoordig vind ik de sportschool niks meer. Een verplicht nummer. Ik ga alleen maar om mijn kapotte schouder een beetje in beweging te houden. De sportschool is gelukkig dichtbij mijn huis. Nog geen tien minuten lopen. Ik weet niet hoe al die apparaten heten maar ik zal proberen uit te leggen wat ik op die sportschool doe: 10 minuten roeien; met mijn benen 20 kilo wegdrukken (3x15x);met mijn  schouders 20 kilo wegdrukken (eerst links (3x10x) dan rechts (3x10x); zenuwslopende armoefeningen met een gewicht van twee kilo (100x); met mijn armen een gewicht van 20 kilo naar beneden trekken (3 x 15x). Zittend met mijn rug 20 kilo naar voren trekken (3 x15x).Liesoefeningen 45 kilo (6x 15). Armoefening aan een soort web 20 kilo (3x 15 )links; 20 kilo rechts (3 x 15); buikspieroefening met bal (3x 15) en tot slot tien minuten fietsen op de handfiets. Klaar. Godzijdank.

Warme trui aan. Beetje koel drinken aan de bar. Heerlijk: grapefruitsap. Neem ook een bekertje mee voor mijn vriendin die beneden op mij wacht. Ze is ook in hetzelfde gebouw als dat van de sportschool naar de slanke lijnclub geweest en deze week driekwart kilo afgevallen. Ik wou dat ik eens driekwartkilo aankwam. Samen sjokken we naar huis.

dinsdag 12 december 2017

INGEKOCHELD

Door al die sneeuw die er ligt vandaag de dag moet ik aan vroeger denken, toen ik nog kind was en ook dacht ik aan het ijs dat er nu nog niet is maar toen ook wèl. Wat fantastisch was het een sneeuwbal te maken, twee sneeuwballen te maken en er mee gaan gooien, zomaar gooien maar nog leuker, gooien naar iemand en het leukste was: gooien naar iemand z’n hoofd en dan raak! Wat waren mijn handen dan ijskoud. Ik was denk ik vier of vijf jaar. Ik ging met mijn vader een sneeuwpop maken…..ja, met mijn vader .Dat was heel bijzonder want mijn vader was haast nooit thuis maar nu gelukkig wel met die sneeuw en die kou toen. Mijn vader voer altijd en was daarom nooit thuis. We maakten een prachtige sneeuwpop met eierkolen als ogen en mond, een winterpeen als neus en een oude hoed van opa op zijn kop. Pa had nog een ouwe riem gevonden voor om het middel van de sneeuwpop maar die was al de tweede dag gejat. Wij hadden hem vlakbij onze deur gezet, die sneeuwpop en het duurde heel lang voordat ie weggesmolten was, wel  4 weken, dacht ik. Het was ook goed koud geweest die periode.
Toen ik zeven was werden op ons schoolplein twee sneeuwwallen gebouwd een helemaal vooraan en een helemaal achteraan. Daar kon je achter schuilen voor de sneeuwballen die van de andere kant gegooid werden. Er werd een soort oorlog gevoerd tussen twee groepen van de school: er was een A(pen) groep en B(eren) groep en het ging heel georganiseerd. Er was een groepje dat sneeuwballen maakte en er was een groepje dat die ballen gooide. Ik was sneeuwballenmaker bij de A-groep. Bij ons hadden een paar van de sneeuwballenmakers de opdracht om eierkolen in de ballen te stoppen, zodat ze lekker tegen de hoofden aan de overkant aan zouden kletteren. Je kon er natuurlijk op wachten dat ze zoiets aan de overkant ook zouden gaan doen en dat gebeurde ook : mijn vriendje René was de eerste die zo’n eierkoolsneeuwbal voor zijn kop kreeg en dat was niet te weinig pittig. Natuurlijk leidde de ontdekking  van de eierkool tot een stevige revanche. A-tjes  jaagden over het speelplein op B-tjes en andersom en wie gepakt werd, werd ingekocheld (dat wil zeggen: enige minuten werd het gezicht stevig ingewreven met sneeuw).
Er was toentertijd ook ijs…. er was zoveel ijs dat er met auto’s over de Maas gereden kon worden …ongelooflijk! Met mijn schoolvriendjes gingen we ‘ijssie kraken’ ….dan gingen we met zijn tienen naast elkaar staan, we hielden elkaars hand vast en op de derde tel van de ‘ijssie kraakleider’ holden en stampten we allemaal tegelijk in een sliert naar de overkant van het water in dit geval het water van de Spaanse Bocht (een sloot van 4 meter breed).  Dan hoorden we onder het hollen en stampen, het ijs vreselijk kraken maar het brak niet ….. maar dan terug … weer hollen en stampen op de derde tel van ‘de ijssie kraakleider’…… alleen nu ging het fout het ijs brak precies waar ik holde en stampte, ‘k was bijna aan de overkant….ik zakte  tot mijn middel in de sloot en werd er door mijn maatjes aan weerskanten naast me gelukkig op tijd weer uitgetrokken.
Ijskoud was ik en met de schrik vrij!   


maandag 11 december 2017

GLADDIGHEID

Gisteren sneeuwde het toen ik mijn stukje aan het schrijven was en vandaag sneeuwt het nog steeds en niet te weinig. Het varieert van stuifsneeuw en kleine vlokken naar heel grote vlokken en het ergste daarvan is dat ik bang ben voor gladdigheid. Zoals alle lezers van me onderhand wel zullen weten heb ik 2015 mijn rechterschouder gebroken en sindsdien heb ik het: die angst voor gladdigheid. Want ik weet zeker, wanneer ik met gladdigheid de straat op ga, ga ik op mijn bek, ik bedoel op mijn schouder en dan is tie gelijk weer aan gruzelementen en kan ik weer opnieuw beginnen met revalideren en daar heb ik geen zin in.
Normaal ga ik op maandag sporten, vandaag dus niet. Vanmiddag heb ik een afspraak bij de psychiater, die ga ik afbellen. En toevallig, net als ik af wil bellen gaat de telefoon, is het iemand van het  secretariaat van de psychiater, die mij meedeelt dat mijn afspraak niet door kan gaan, omdat de psychiater thuis een ziek kind heeft. Dat vind ik nou grappig ...niet van dat zieke kind hoor!
Ik ben nu al twee jaar en twee maanden aan het revalideren en ik ben nog steeds niet hersteld. Ik hoor velen al zeggen :’Als je bang bent dan, dan ben je zenuwachtiger en dan is de kans groter dat je valt.’ Dat zal wel zo zijn … Ik ben nu eenmaal doodzenuwachtig bij die gladdigheid. Maar van mijn zus hoorde ik tot mijn grote geluk: ‘Er is dooi op komst.’ Woensdag (het is vandaag dus maandag) woensdag is alles weg. ‘Het is toch wel echt waar?’ vraag ik haar. ‘Ja,’ zegt ze,’ woensdag is alle sneeuw weg, het gaat dooien.’
Als woensdag alle gladdigheid weg is moet ik vandaag, maandag, en morgen , dinsdag, binnenblijven. Dat is niet zo’n probleem want er is genoeg te doen binnenshuis. Zo is er allereerst de maandagochtend sportkrant van de Volkskrant. Ik ga niet over alle sport lezen … Alleen maar over voetbal … alles over Sparta, Feijenoord PSV en Ajax ... in die volgorde … voor de rest lees ik stukjes over de (wereld)politiek, de EU, Trump, onderwijs, pensioenen, de columns van Arnon Grünberg en Aafje Brandt- Cortsius. Wat ik lees uit die Volkskrant is maar een fractie van wat er in geschreven staat. Ik denk dat ik elke dag 10% lees; meer niet. ‘Zeg die krant dan toch op als je er maar zo weinig uit leest, je kan met je geld vast wel betere dingen doen dan daar elke maand 28 euro aan betalen’. En dàt kan ik nou  niet over mijn hart verkrijgen; ik wil gewoon élke dag wàt van die krant te lezen krijgen  ook al is het maar 10%.
Verder stofzuig ik altijd op zondag en dat had ik deze zondag niet gedaan dus kwam die maandag noodgedwongen binnen zitten goed uit. Het was niet zo vuil: een klein beetje stof waar de was had staan drogen, een  klein beetje blaadjes bij de planten en onder het kleed lag wat stof want daar had ik al drie weken niet gezogen.

Na het stofzuigen wilde ik nog even mijn wc doen omdat mijn vriendin laatst had gezegd dat tie hier en daar een beetje smoezelig was. Binnen een half uur glom mijn wc weer als een zonnetje.  

zondag 10 december 2017

SNEEUW

Toen ik vanmorgen de deur uitstapte voor een kleine wandeling naar mijn huis was het nog droog. Ik was nog geen kilometer op weg of het miezerde en dat miezeren hield ook aan totdat ik helemaal thuis was. Ik zou nieuwjaarskaarten gaan schrijven naar familie, vrienden en bekenden; logisch wel want naar onbekenden dat soort kaarten sturen heeft volgens mij weinig zin. Ik had twintig kaarten, enveloppen en postzegels gekocht. En daar had ik ruim genoeg aan. Ik heb er nu nog 5 van elk over. Neen, ik heb er nog vier over want er schiet me er plotseling nog een te binnen …..niet echt een persoon maar meer een organisatie waar ik lid van ben: de jokerclub, daar zitten zo’n 12 mensen op en die ga ik niet allemaal individueel een kaartje sturen, nee, daar gaat één kaart heen: Gelukkig Nieuwjaar allemaal.
Raar wel met die nieuwjaarskaarten, ….o ja wat ik ook nog moet melden is dat ik nooit ‘Prettige Kerstdagen en een goed 2018’ wens. Prettige Kerstdagen wens ik niemand toe……nou ja de mensen mogen het dan van mij best wel gezellig en leuk en prettig hebben maar ik stuur daar geen kaartjes voor. Ik stuur alleen maar kaartjes met bijvoorbeeld ‘Happy 2018’ met mijn naam er bij.
Ik ben even geconcentreerd bezig geweest met die kaartenrommel, kijk per ongeluk even naar buiten, zie ik tot mijn ontsteltenis dat het dikke vlokken is gaan sneeuwen. Het blijft gelukkig nog niet liggen, tenminste niet op de straatstenen maar wel op het gras, kunstgras, aarde  en zand. Hoe moet dat nu als de sneeuw werkelijk blijft liggen want ik moet straks nog naar buiten naar mijn vriendin en ik ben als de dood om te vallen, uit te glijden.
Ik ga maar weer verder met die kaarten in de hoop dat het binnenkort stopt met sneeuwen, als het niet stopt zit er niks ander op dan dat ik thuis blijf en een filmpje ga kijken. Ik heb vandaag ook een kaart geschreven aan iemand die ik al heel lang niet gezien heb. Meer dan een jaar denk ik. Haar adres zat nog tussen de adressen van vrienden familie en bekenden dus ik dacht laat ik haar toch ook maar een kaart sturen; we hadden het altijd wel gezellig; we zaten samen in het ziekenhuis. Ik ga al die kaarten natuurlijk pas opsturen na de Kerst….op 27 december stop ik ze allemaal in de brievenbus en niet bij Sandd, want daarvan is er geen een te vinden bij mij in de buurt.


Ik ga nog es even kijken hoe het met die vermaledijde sneeuw is. Het is zondag 11.55 uur en de grasvelden, de trottoirs, de parkeerterreinen, de bomen, de auto’s, alles is bedekt met sneeuw, dat wordt absoluut binnenblijven, dan maar es geen zondagse maaltijd bij mijn vriendin . Ik kan dat filmpje gaan kijken vanmiddag…….en ik heb ook nog een goed boek liggen van een Zweedse schrijver, Karl Ove Knausgärd, dat gaat over de liefde…..zijn vrouw bevalt, waar ik nu aan het lezen ben , van hun eerste liefdesbaby en het is een zeer zware langdurige bevalling, het duurt al 23 uur en de kraamvrouw schreeuwt en vloekt erg veel. Daar in Stockholm sneeuwt het ook volop, daar ligt de sneeuw al meer dan 5 cm hoog, en de baby is nog steeds niet geboren. Ze hoeven voorlopig tenminste niet naar buiten. Maar hoe zal dat aflopen? Blijft het sneeuwen hier en in Stockholm?

zaterdag 9 december 2017

KORTEN

De decembermaand is niet alleen veel kouder dan de meeste andere maanden hij is ook veel rijker aan gesnoep. Het begint natuurlijk al eind november met de komst van de Goedheiligman. Maar de snoeperij bereikt een eerste hoogtepunt gedurende de eerste vijf dagen van december. Er gaan in het nieuwe kabinet stemmen op om paal en perk te stellen aan al die Sintniklaas lekkernijen omdat volgens een voorlichtingsmedewerker uit onofficiële bron vermeld wordt dat de volksgezondheid en met name die onder de lagere school kinderen, jong volwassen en vroeg bejaarden huizenhoge vormen dreigt aan te nemen. Het gewicht van de genoemde groepen neem in de periode eind november tot en met 5 december zienderoog toe ….. concreter gezegd de gemiddelde gewichtstoename van genoemde groepen is bij benadering 20 %. Even ter vergelijking,  we zitten nu in 2017, in 2015 lag de gewichtstoename nog duidelijk onder het huidige stijgingspercentage. Er werd toen gesproken van 13,5% en in 2013 was er bij genoemde groepen in het geheel nog geen sprake van gewichtstoename ……sterker:  de groep van 0 – 5 jaar en de groep van 30 tot 50 was in enorme mate aangekomen. Ongelofelijk haast. De overheid maakte zich toentertijd sterk voor een campagne om voor de gevaren van dit ongelimiteerde  eetgedrag te waarschuwen en raar is raar …..het hielp direct maar er kwamen  gelijk weer andere vraatzuchtige groepen voor in de plaats…..groepen, waarop de overheid nu dus weer haar pijlen zal moeten richten. En……dan hebben we het nog niet een gehad over de periode tussen 6 december en 27 december. (De tweede eetpiek genaamd.) Zijn op dit moment met name de lagere school kinderen, de jong volwassenen en de vroeg-bejaarden de zorgenkindjes van het ‘zeg maar’ vreetgedrag….in de decemberperiode zie je  met name van 6 tot 18 december de lagere school kinderen héél wat minder gaan snoepen, het lijkt wel of ze er een beetje genoeg van hebben, van al die zoete rotzooi. De jong volwassenen doen alsof er niks aan de hand is en gaan rustig door met alle vreterij maar wel moet worden gezegd dat er geen sprake is van een stijging hoe gering die ook had kunnen wezen. Dat de groep vroeg-bejaarden onbeschaamd gewoon doorgaat met zichzelf vol te proppen en beslist niet minder dan voor die tijd dat is toch minstens boven alle verbazing verheven mogen we haast wel zeggen. Het behoeft geen enkele verbazing te zeggen dat deze groep in de periode 19 december tot en met 27 december met kop en schouders boven alles en iedereen uitsteekt qua propgedrag. Wie is die groep nou precies vraagt u zich onderhand misschien af. Welnu dat zijn de veelal grijze, gehuwde (of gehuwd geweest zijnde)  mensen tussen de 65 en 70 jaar. Van alle kanten (en ook door zichzelf) worden zij verwend met snoep, koek, etentjes, drankjes en het heel typische is: zij slaan nooit iets af, nooit! Sterker nog, zij geven ook zelden iets weg.  Ho, ho, let wel, over het algemeen dan natuurlijk. Er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.

Die groep gaat het nieuwe kabinet nu hard aanpakken. De groepsleden hebben blijkbaar inkomsten genoeg om zich dit luxe leventje te kunnen veroorloven dus het kabinet denkt in de richting van een fikse AOW-korting voor deze groep per 1 januari 2018.

vrijdag 8 december 2017

GEWICHT

Op dit moment ben ik iets te licht voor iemand van mijn lengte (1,84m). Ik weeg nu 76 kilo en dat zou eigenlijk 80 a 82 kilo moeten zijn voor het mooie. Van de mensen om me heen hoor ik regelmatig dat ik een mager koppie begin te krijgen en van degene die me aanraakt (en me ook wel eens naakt ziet) krijg ik te horen dat mijn ribben onderhand te tellen zijn en ….. dat vind ik heel jammer ….dat ik spillebeentjes begin te krijgen.
Het is nu al een tijdje aan de gang dat vermageren maar het gaat met ups en downs. Ik woon nu bijna tweeëneenhalf jaar in dit huis en toen ik hier kwam wonen woog ik nog 84 kilo. Dat was in september 2015. Ik kreeg toen in oktober 2015 een ongeluk, daarbij brak ik mijn schouder. …..kort daarna merkte ik dat ik mijn eten minder makkelijk door kon slikken (er zat géén stukje schouder in mijn keel) maar alle gekheid op een stokje: het gebeurde wel geregeld dat ik een flinke portie eten voor mezelf had klaargemaakt, bijvoorbeeld:  gebakken aardappelen met speciebonen en vlees en dat ik halverwege geen trek meer had om verder te eten. Ik kreeg gewoon niet voldoende speeksel in mijn mond om mijn eten lekker te kauwen en sappig door te kunnen doorslikken.  Toen dat een paar weken aanhield ben ik maar eens naar de dokter gegaan (Ik was toen 75 kilo) en zij schreef  een receptje uit voor maagbeschermers. Dat heeft toen wel een beetje geholpen ….. mijn speekselproductie kwam weer wat op gang en ik ging iets meer eten . Mijn gewicht kwam in zo’n drie maanden tijd uit op de 78 kilo …. Nog veel te weinig maar het was in ieder geval een begin van herstel. Maar hoe ik ook snoepte en hoeveel ik ook at: zwaarder dan 78 werd ik toen niet.
Nu wil het toeval dat mijn vriendin ook tobt met haar gewicht; ze vindt zichzelf gewoon te zwaar. Om daar wat aan te doen is ze op een lijnclub gegaan. Elke donderdagochtend gaat ze naar de sporthal alwaar de lijnclub dan zitting heeft. Er zitten ongeveer vijftien vrouwen  op die club. Voordat de dames het lijnlokaal in mogen moeten ze eerst gewogen worden door de strenge Lijnjuf. Voor mijn vriendin is dat meestal een groot dramamoment want de laatste weken wordt ze alsmaar zwaarder en dat is allesbehalve raadselachtig want ze kan niet van haar snoeppotten afblijven en dat weet ze zelf ook wel…………….. het lukt haar nu eenmaal niet. De snoeppotten moet altijd gelijk helemaal leeg. Ze denkt er nu over om alleen maar water te gaan drinken en slechts twee á drie warme maaltijden per week te gaan nuttigen.  Het belangrijkste voor haar is gewoon van de snoep af te blijven want als dat haar lukt is ze binnen de kortste tijd vele kilo’s kwijt.

Zoals eerder geschreven weeg ik nu al weer een paar maanden 76 kilo en het is wel weer zo dat ik weinig trek heb. Vroeger at ik altijd elke broodmaaltijd 4 boterhammen, soms wel meer. Nu ben ik blij als ik er twee per maaltijd door mijn keel gepropt krijg.  Misschien moet ik toch gaan snoepen, de snoepvoorraad van mijn vriendin eens oppeuzelen; dan sla ik misschien wel twee vliegen in een klap. 

donderdag 7 december 2017

JUMBO

Erg veel hebben mijn vriendin en ik zo in het dagelijks leven niet te doen. Samen boodschappen doen is wel de hoofdactiviteit. Boodschappen doen bij Albert Heijn of bij de Jumbo. Gelukkig is sinds gisteren de verbouwde Jumbo weer open en hoeven wij Godzijdank niet meer naar die vermaledijde Albert Heijn. We zijn gelijk even bij Jumbo wezen kijken. Het was er stampvol. Achter elke kassa stonden wel 50 mensen met winkelwagentjes te wachten tot ze mochten betalen. In de gauwigheid hadden we gezien dat er op een nieuwe manier betaald kon worden, alleen begrepen we  daar nog  weinig van. Maar een van  winkelbediendes, die mijn vriendin kende, van de oude Jumbo supermarkt, zei dat het geen moeilijk betaalsysteem is, makkelijker zelf dan alle andere:  je pakt bij binnenkomst een scanapparaat; dat scanapparaat zet je in je winkelwagen en elk artikel dat je wil hebben scan je over het scan-app en doe je in je tas. Het voordeel is dat je gelijk je boodschappen in je tas hebt zitten. Aan het eind van de rit leest de kassière (m/v) het scanapparaat uit en die geeft de klant meteen de kassabon.  Ik bedacht dat wanneer ik eerst een pakje krakelingen zou kopen en dan twee grote flessen Coca Cola, dat er een pakje krakelingen- kruimels in de tas zou liggen. Ik weet niet hoe dat opgelost zal gaan worden. Nog even terug naar die aardige winkelbediende  die mijn vriendin nog van de oude supermarkt kent……zij beloofde dat ze een keer met ons mee zou open om alles over dat nieuwe betaalsysteem uit te leggen….dus dat scheelt waarschijnlijk een hoop narigheid
Die Jumbo is 2,5 keer zo groot gemaakt en de paden zijn wel twee keer zo breed; dat is echt een verademing. Je kan nu makkelijk met twee winkelwagentjes langs elkaar heen, misschien zelfs wel drie. Er is nu ook een groot schap met vis…..allerlei soorten vis, ook wijnen en allerlei soorten bieren zijn nu verkrijgbaar, ook mijn geliefde Lobrun,  een heerlijk Belgisch biertje (12%).
Gezellig is het dat op verschillende plekken in de supermarkt kleine zitjes zijn neergezet om wat aan te drinken en te snoepen. Vandaag, 6 december, lag er nog allerlei sinterklaassnoep op de tafels…. de koffie of thee moest je zelf  tappen.
Ik had vandaag eigenlijk niet zo veel nodig maar omdat ik niet met lege handen de winkel uit wilde gaan kocht ik , twee liter melk, een liter halfvolle yoghurt en een pak Ambi Pur( een soort wc-luchtverfrisser). Mijn vriendin kocht wat meer als ik…..ik weet niet meer precies wat…ik geloof Hüttenkäse…Alpro….Sladressing……een ons lever….. en verder wilde zij twee flesjes Lobrum voor me kopen. Dat is nog eens aardig van haar. Dat wordt voor mij in ieder geval genieten van het weekend.
Op een gegeven moment kwam een dame voorbij geschoven die mijn vriendin aansprak met : ‘Hallo schoonheid!’ Ik helemaal trots. Volgens mijn vriendin meende ze dat niet. Die vrouw was iemand van de slanke-lijn club. Die vrouw kende mij ook (van voorbij lopen)en mijn vriendin vertelde mij dat die die vrouw gezegd had dat ze ook een oogje had op mij. Nou was het eerlijk gezegd best een leuke vrouw maar ik hou het toch liever bij mijn eigen vriendin want aan haar weet ik wat ik heb.

Komt toch nog een hoop kijken bij zo’n winkelopening.

maandag 4 december 2017

RAMP

Geen enkel moment had ik het gevoel dat ik greep had op de gebeurtenissen, die volgden op het neerstorten van een toestel in de  buurt waar ik toevallig aan het wandelen was. Het begon met een enorm geraas vrij dicht boven mijn hoofd. Een helikopter!! Ik wist niet wat moest doen vooruit of achteruit sprinten. Ik wilde dat ding niet op mijn kop hebben. Ik koos voor vooruit en dat was mijnredding achter me stortte de heli neer…..Ik kreeg nog wat lichte onderdelen tegen mijn lijf aan maar daar voelde ik uiteindelijk  weinig van. Ik kon niet nalaten om achterom te kijken en zag dat  de heli in de fik stond en ook de school waar het ding bovenop te pletter was geslagen. Of er mensen in de heli zaten kon ik niet zien want het luchtvoertuig was grotendeels de school in gezakt.  Wel zag ik heel in de verte enkele parachutisten uit de lucht komen vallen ….. zullen dat dan de bemanningsleden van de heli zijn? Gelukkig! Dan hebben zij in ieder geval het vege lijf gered.
Terwijl ik omkeek kwamen uit alle openingen van de school kinderen, sommigen sprongen met hun brandende kleren en haren van de eerste verdieping in het struikgewas; anderen waren nog ongedeerd en renden verschrikt de schooldeuren op de begane grond uit. Hartverscheurend was het gekrijs dat om en nabij de school op steeg. Leerkrachten kwamen natuurlijk ook naar buiten maar wisten duidelijk met deze voor hen geheel nieuwe situatie niet zo veel raad. Een enkele onderwijzer pakte een brandende leerlinge beet en gooide haar in de nabij gelegen vijver om haar daar het volgende moment direct weer uit te halen. Veel brandende kinderen en leerkrachten  volgden het voorbeeld en sprongen al brandend de vijver in. Instinctief kwamen ook de brandende schooldieren aangerend om de brand op hun lijf te blussen. Gelukkig was de vijver niet zo erg diep en kon vrijwel iedereen, ook de allerkleinsten, er makkelijk weer uitklauteren. Soms lukte het ook niet helemaal en daarom besloot ik ook een handje te helpen.  Ook de parachutisten schakelden zich onmiddellijk in bij de reddingsoperatie. Wij heb zo nog een stuk of tien van de allerkleinste kinderen van de verdrinkingsdood kunnen redden. De meeste kinderen hadden zeer ernstige brandwonden waar snel iets aan gedaan moest worden.
De enigen wezens die het niet zouden redden was een aantal meeuwen. Die hadden op het dak van de school vlam gevat en al tijdens hun vlucht naar de nabijgelegen vijver was hun vederdek te zeer verbrand om zich nog te kunnen redden in het water. Zij gingen met hun veraste veren helaas al snel kopje onder in de vijver ….om nooit meer boven te komen.
Alle schooldieren hebben het overleefd, en zijn met spoed voorlopig overgebracht naar het dierenasiel. Alleen de dwergschildpadjes gaven er duidelijk de voorkeur aan te blijven zwemmen in de vijver. Blijkbaar vonden ze dat water als omgeving aangenamer.

Vanuit de verte klinkt het geluid van misschien wel tien ambulances voor de verbrande kinderen en leerkrachten. Hulp is onderweg. IK hoop het allerbeste voor deze mensen. Ik ga er vandoor. Voor mij ia hier verder niets zinnigs meer te doen; op de gebeurtenissen hier kan ik toch geen greep meer krijgen.  

zondag 3 december 2017

FAAS

Zo rond een uur of 7 ’s avonds was ik  eigenlijk maar een beetje toevallig in Faas terecht gekomen. Faas is een buurtcafé op ongeveer 5 minuten lopen van mijn huis. Ik was de hele dag op sjouw geweest om nieuwe kleren voor mezelf te kopen maar het was me niet gelukt. Ik heb blijkbaar iemand nodig die tegen me zegt of iets te strak is, te lang, te kort, te kleurrijk, veel te duur of veel te goedkoop of anderszins niet goed bij me past. Ik was die zaterdagochtend om half twaalf van huis gegaan en ben van Bristol, naar C&A, naar Smoorenburg, naar Gerson, naar WE en He en nog wat meer zaken gelopen maar nergens hadden ze iets waar ik mee thuis durfde te komen.
 Ik heb zat spul gepast…..wat een gedoe is dat als je in je eentje bent ….eerst nieuwe kleren uitzoeken, dan een pashokje zoeken, dan oude kleren uit, nieuwe kleren aan, in de spiegel kijken, blijkt dat het niks is, nieuwe kleren weer uit, oude kleren  weer aan, nieuwe kleren weer terughangen en weer andere nieuwe kleren gaan zoeken, hopen dat er een pashokje vrij is ….. ik wordt ziek als ik weer aan denk….. en dat in 7 winkels achter mekaar en dan nog niet kunnen slagen omdat ik zelf de knoop niet kan doorhakken. De volgende keer moet er echt iemand met me mee zodat ik me niet keer op keer in mijn oude kleren hoef te hijsen. Zelden heb ik op een dag zo’n behoefte gehad aan een pilsie.
Ik schoot tussen 5 en 6 Café de Draaitol in voor een tappie, Jupiler hadden ze, lekker koud. Het was er niet druk. In de gauwigheid zag ik een man of zes en twee stelletjes. De stelletjes zaten een beetje apart aan een tafeltje, de mannen stonden of zaten in de buurt van de bar.
Feyenoord had gisteren gespeeld en verloren van Excelsior. Een blamage was het volgens een man met een Feyenoordsjaal. Hij zei dat hij voor bijna driehonderd euro een seizoenkaart gekocht had maar dat had ie niet gedaan om Feyenoord te zien verliezen van Excelsior. Hij stond bijna te janken, die man. Nou, zeg ik tegen die man: ‘Feyenoord zien verliezen is nog niet zo erg  als in je eentje kleren lopen kopen en bij geen enkele winkel kunnen slagen. Dat is denk ik nog veel meer  om te huilen.’
De man schudde meewarig zijn hoofd om zoveel onbegrip en verliet Café de Draaitol.
‘Ja,’ zei een bijna twee meter lange man aan de bar, ’je moet ook nooit alleen kleren gaan kopen, je hebt altijd iemand nodig die een beetje kijkt of die spullen een beetje bij je passen of niet. Je kan natuurlijk wel in de spiegelkijken maar spiegels vertekenen altijd, soms een beetje soms heel veel. Een keer kocht ik een te klein kostuum, ik heb er drie jaar mee voor lul gelopen.’

Ik kon die man niet anders dan groot gelijk geven. Ik gaf die man een tappie, nam er zelf ook een en ging toen ik het biertje op had richting huis.  Toevallig kwam ik zo in Faas terecht. Ik was toen al niet meer zo nuchter maar bij Faas heb ik er nog een paar genomen…… tenslotte heb ik zeker de helft van mijn kledinggeld aan biertjes  besteed.

zaterdag 2 december 2017

CLOSET

Ik heb altijd al gedacht dat je je kont nooit helemaal schoon geveegd kreeg na het poepen, hoe je ook je best deed.  Zelfs al besteedde je er een halve rol aan, er was altijd wel een bruinig streepje te zien ….. en was er geen bruinig streepje dan controleerde je  je kont voor de zekerheid even met een van je vingers en dan was dan toch nog die onmiskenbare poepgeur. Kortom schoon werd het nooit en op de Nederlandse wc’s met papier, kon je dan niet anders dan genoegen nemen met dit resultaat.
Kort geleden overkwam mij iets dat ik nog niet eerder meemaakte: het was gedurende twee weken dat ik de normale dagelijkse hoeveelheid poepte maar er was iets bijzonders aan. Het leek als of elk drolletje in een stukje plastic folie verpakt was. Zo voelde het ook: de drolletjes gleden zonder enige moeite mijn poepgat uit en om te zien waren het echt netjes ingepakte drollen. Het mooie hiervan was dat ze geen enkel spoor op mijn billen achter lieten. Ik veegde mijn kont voor de zekerheid wel af maar dat was helemaal niet nodig hij was helemaal schoon en ook de nacontrole met mijn vingers was overbodig: reukloos. Helaas was deze situatie na twee weken even abrupt geëindigd als hij begonnen was. Wat zou het toch geweest zijn vraag ik me nog steeds af……..ik ben er niet achter gekomen, ik heb geen plasticfolie gegeten……en geen bijzondere medicijnen geslikt of zo. Het gaat nu weer net zo onzeker makend als het voordien altijd ging ….. een enkele keer heb ik de laatste tijd zelfs moeten besluiten om na het poepen naar de wasbak te lopen met mijn broek op mijn enkels om daar met een warm nat  washandje mijn kont schoon te poetsen ……. was mijn broek gelijk ook weer nat..  
Nu lees ik vandaag in het Volkskrant-Magazine een verhaal over een geavanceerde wc in Japan:
-         Het deksel gaat open zodra er iemand binnenkomt
-         Als je gaat zitten merk je dat de bril aangenaam warm is.
Naast de wc is een computerscherm met knopjes; als je op  de wc zit en op de knopjes drukt,  gebeurt er iets heel aangenaams: er schuift een buisje uit de bovenkant van de pot en vervolgens spuit er een doelgerichte warmwaterstraal recht naar boven, die de taak van het papier vol overgave overneemt. Na het water is er een föhn die alles droog blaast. Het gehele proces wordt  ondersteund door klassieke muziek, die ook uit de wc komt.
Zo’n toilet kost 8000 euro. Ik vraag me toch wel af of alle poepresten en –geurtjes door deze toilet werkelijk weggewerkt zullen worden. Als het werkelijk zo is dan is dit een ultieme vooruitgang en moet deze 8000 euro-toilet onmiddellijk aangebracht worden in alle Nederlandse woningen zowel huur als koop want er lopen gegarandeerd te veel  mensen met een te vuile kont rond …….. dat is toch te onhygiënisch voor woorden ……… zij vormen in feite een grote en ontoelaatbare bron voor besmettelijke ziektes.

Misschien zijn er Nederlandse politici te vinden die willen strijden voor zo’n Japanse watercloset.

vrijdag 1 december 2017

GEELZUCHT

Ik was ziek thuis; ik mocht van mijn moeder in mijn bed blijven liggen. De dagen hiervoor was het weekend en was ik de hele tijd moe. Eten had ik geen trek in.  Mijn pies werd donker geel, heel mijn lijf was lichtgeel gekleurd, mijn oogwit werd geel en mijn poep kreeg een heel ander kleurtje. Ik was 8 jaar en zat in de derde klas van de lagere school bij meester Lansbergen, de leukste meester tot dan toe. Diezelfde maandag kwam de dokter nog langs. Hij was een grote man met een zware Sinterklaasstem. ‘Zo jongeman,’……  ‘Hij heet Leo ,’ zei mijn moeder. ‘Zo Leo,’ begon de dokter opnieuw, ‘ik heb zelden zo’n mooi voorbeeld gezien van geelzucht. Het is jammer voor jou maar ik kan er niets aan doen, het moet vanzelf overgaan. Ik bedoel: je moet natuurlijk niet ingespannen gaan lopen voetballen, dat zeker niet, maar als je nog een weekje in je bed blijft, veel melk drinkt en elke dag netjes je bordje leeg eet, dan weet ik zeker dat het volgende week over is en dat je dan weer naar school kan.’
Omdat ik nog een week in bed moest blijven, liggen besloot mijn moeder mijn bed te verhuizen van mijn slaapkamer naar de woonkamer. ’Dan hoefde ze niet zo veel trappen te lopen, met allerlei eten en drinken, ik heb al genoeg te doen’, zei ze, mijn slaapkamer was immers op de bovenetage.
Mijn moeder had al genoeg te doen, dat klopt. Want ik was geen enig kind. Ik had nog drie zussen en een broer. Van die twee zussen en die ene broer had ze niet zo heel erg veel last …… de twee zussen waren 6 en 5 jaar en gingen dus al naar school. De derde zus daar had mijn moeder heel veel werk aan want die was nog maar net voor ik ziek werd geboren. Die derde zus lag heel veel te huilen en te poepen in haar luiers maar daar kon zij ook niks aan doen, dat hoorde er gewoon bij. Vreemd genoeg liet mijn moeder dat jongste zusje wel boven slapen in haar wiegje. Als mijn jongste zusje huilde stuurde mijn moeder me wel eens naar boven om mijn babyzusje een speen te geven of zo. Mijn (oudste) broer, die was 7 jaar en had ik nog nooit gezien, ….. ja op een fotootje…….. Mijn moeder zei: ‘Je oudste broer, jongen, die is niet goed, die zit voor altijd bij de nonnetjes in Limburg. Dus daar had mijn moeder ook niet zo veel werk aan.
Ik vond het altijd wel mooi om ziek beneden in de huiskamer te mogen liggen. Eerlijk gezegd verlangde ik er soms wel eens een beetje naar om ziek, te zijn zodat mijn bed verhuisd werd van mijn slaapkamer naar de woonkamer. Ik kon dan lekker alle belangrijke dingen  zien en horen die er in huis gebeurde …. èn …. mijn lieve moeder was altijd in de buurt …..ik hoefde maar te kikken om een beetje drinken of een beetje eten of ze ging voor me aan de slag.
Mijn vader voer in die tijd op cruiseschepen en was veel en langdurig van huis. Ik denk dat mijn vader het nooit goed gevonden had  dat mijn moeder mij zo verwende.

Precies zoals de dokter voorspelde was ik wel na een week weer beter.