zondag 3 december 2017

FAAS

Zo rond een uur of 7 ’s avonds was ik  eigenlijk maar een beetje toevallig in Faas terecht gekomen. Faas is een buurtcafé op ongeveer 5 minuten lopen van mijn huis. Ik was de hele dag op sjouw geweest om nieuwe kleren voor mezelf te kopen maar het was me niet gelukt. Ik heb blijkbaar iemand nodig die tegen me zegt of iets te strak is, te lang, te kort, te kleurrijk, veel te duur of veel te goedkoop of anderszins niet goed bij me past. Ik was die zaterdagochtend om half twaalf van huis gegaan en ben van Bristol, naar C&A, naar Smoorenburg, naar Gerson, naar WE en He en nog wat meer zaken gelopen maar nergens hadden ze iets waar ik mee thuis durfde te komen.
 Ik heb zat spul gepast…..wat een gedoe is dat als je in je eentje bent ….eerst nieuwe kleren uitzoeken, dan een pashokje zoeken, dan oude kleren uit, nieuwe kleren aan, in de spiegel kijken, blijkt dat het niks is, nieuwe kleren weer uit, oude kleren  weer aan, nieuwe kleren weer terughangen en weer andere nieuwe kleren gaan zoeken, hopen dat er een pashokje vrij is ….. ik wordt ziek als ik weer aan denk….. en dat in 7 winkels achter mekaar en dan nog niet kunnen slagen omdat ik zelf de knoop niet kan doorhakken. De volgende keer moet er echt iemand met me mee zodat ik me niet keer op keer in mijn oude kleren hoef te hijsen. Zelden heb ik op een dag zo’n behoefte gehad aan een pilsie.
Ik schoot tussen 5 en 6 Café de Draaitol in voor een tappie, Jupiler hadden ze, lekker koud. Het was er niet druk. In de gauwigheid zag ik een man of zes en twee stelletjes. De stelletjes zaten een beetje apart aan een tafeltje, de mannen stonden of zaten in de buurt van de bar.
Feyenoord had gisteren gespeeld en verloren van Excelsior. Een blamage was het volgens een man met een Feyenoordsjaal. Hij zei dat hij voor bijna driehonderd euro een seizoenkaart gekocht had maar dat had ie niet gedaan om Feyenoord te zien verliezen van Excelsior. Hij stond bijna te janken, die man. Nou, zeg ik tegen die man: ‘Feyenoord zien verliezen is nog niet zo erg  als in je eentje kleren lopen kopen en bij geen enkele winkel kunnen slagen. Dat is denk ik nog veel meer  om te huilen.’
De man schudde meewarig zijn hoofd om zoveel onbegrip en verliet Café de Draaitol.
‘Ja,’ zei een bijna twee meter lange man aan de bar, ’je moet ook nooit alleen kleren gaan kopen, je hebt altijd iemand nodig die een beetje kijkt of die spullen een beetje bij je passen of niet. Je kan natuurlijk wel in de spiegelkijken maar spiegels vertekenen altijd, soms een beetje soms heel veel. Een keer kocht ik een te klein kostuum, ik heb er drie jaar mee voor lul gelopen.’

Ik kon die man niet anders dan groot gelijk geven. Ik gaf die man een tappie, nam er zelf ook een en ging toen ik het biertje op had richting huis.  Toevallig kwam ik zo in Faas terecht. Ik was toen al niet meer zo nuchter maar bij Faas heb ik er nog een paar genomen…… tenslotte heb ik zeker de helft van mijn kledinggeld aan biertjes  besteed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten