Vrijgezel Alex is een echt goedweermens. Het moet ‘s zomers
wel heel erg slecht weer zijn wil hij niet in zijn korte broek en met ontbloot
bovenlijf in de buurt rondlopen. Het is overduidelijk dat hij trots is op zijn grote (1.80 m), slanke lichaam en …
eerlijk is eerlijk … hij ziet er voor een zestiger nog best goed uit. De zon
hoeft maar één lentedagje goed te schijnen of hij is alweer poepbruin … trouwens
… ’s winters ziet hij er ook niet bepaald uit als een Hollandse bleekscheet
… hij heeft altijd wel ‘een tintje’,
waarschijnlijk geërfd van voorouders uit (sub)tropische gebieden.
Op zomerse dagen speelt Alex de onbezoldigd beheerder van het
ruime binnenterrein van ons wooncomplex. In zijn blote, bruine body, met zijn
zonnebril en zijn vrolijk gekleurde bermuda, schrijdt hij voort over het ruime binnenterrein … borst
vooruit, kin omhoog, zijn armen zó langs
zijn lijf, alsof het lijkt dat hij onder beide oksels een wc-rol vastgeklemd
houdt.
Met een door hemzelf aangeschaft grijpertje ontdoet hij het
binnenterrein van het aangewaaide en achteloos weggeworpen zwerfvuil. Ook verzorgt hij het groen: hij knipt dorre
takjes weg en verwijdert uitgebloeide bloemen. Dat doet hij op zijn hurken of
gebukt, zijn bermuda zakt daarbij flink af, waardoor omwonenden een uniek
uitzicht geboden wordt op Alex’
welgevormde bouwvakkersdecolleté.
’s Zomers lijkt hij haast wel alomtegenwoordig te zijn in de
buurt. Vanaf zijn balkonnetje becommentarieert hij op een vrolijke manier de
activiteiten van degenen die zich op het grote binnenterrein bevinden.
In de richting van een stel babbelende buurtvrouwen davert
hij:
‘Genoeg geluld nou, hè, dames ... als jullie niks anders te
doen weten kom je je handen maar effe bij mijn thuis laten wapperen, hahahaha …
genoeg te doen hier.’
Waarop de vrouwen
gekscherend reageren met:
‘Begin jij zelf maar vast, Alex, wij komen er zo aan.’
Onhoorbaar voor hem voegen ze er aan toe dat ze niet graag
aan die klus bij hem thuis zouden beginnen … er wordt gekletst, dat het bij
Alex een waar mannenhuishouden is …vergeelde gordijnen … onderlangs alle wanden staat een grote
verzameling (lege) bier- en wijnflessen en andere lege flessen van alcoholische
dranken opgesteld en op Alex zijn wc kan je maar beter helemaal niet komen … een
misselijk makende geur … oude remsporen
… smoezelige stortbak met verdachte vingerafdrukken … …
Tja, Alex, zo ga je dan zo maar over de tong nadat je eens een
keer wat buren op je verjaardagsfeestje te gast hebt gehad!
Met de kinderen is ie ’s zomers vaak leuk bezig. Vooral de
jongens trekken naar hem toe. Of hij voetbalt als een ouwe hond met ze mee òf wanneer
er al voldoende voetballertjes zijn, speelt is hij de scheidsrechter. Ook zit
hij vaak zomaar een beetje te kletsen en te lachen met de jongelui op een van
de bankjes. Hij is een soort aardige extra opa voor ze. Een van de weinige
volwassenen, die tijd voor ze heeft.
’s Winters zie je Alex
zelden of nooit. Ook in deze snerpend koude lente van 2013 heeft hij zich nog
nauwelijks op straat vertoond. Nou ja,
alleen ’s ochtends in alle vroegte komt
ie zijn huisje uit om heen en weer te fietsen naar het Centraal Station. Daar
haalt hij een tas vol gratis krantjes op en die gaat hij verspreiden onder ‘zijn
Metro abonnees’ in ons buurtje. Alex heeft zo zijn eigen kleine onbezoldigde krantenwijk
georganiseerd. Als hij ‘s morgens tegen acht uur al zijn krantjes bezorgd zijn,
heeft ie voor die dag al weer voldoende buitenlucht gehad … en vertoont hij
zich dus niet meer ... wat hij dan doet? Wie het weet mag het zeggen …. volgens
een van de gasten op zijn al eerder gememoreerde verjaardagsfeestje is zijn huis volgestouwd met video’s en boeken,
dus zal hij de tijd ook binnen wel zinvol weten door te komen.