CABARET

Door de laatste coronamaatregelen  loop ik jammer genoeg het optreden mis van Herman van Veen in het Isala theater (in Capelle aan den IJssel). Ik had, al zeker drie maanden geleden,  twee kaartjes gekocht voor mij en mijn vriendin Cisca. We hadden ons er zo op verheugd …   op 2 december om half 9 … maar het theater moet nu om vijf uur sluiten. Dat wordt dan uitstel of misschien wel afstel. De  voorstelling was helemaal uitverkocht en ook de anderhalve meter regel geldt weer dus zal er ook een extra voorstelling geregeld moeten worden. Dat zie ik niet zo gauw gebeuren want Herman van Veen had maar één voorstelling in Capelle gepland.  Ik zal nog wel bericht van het theater krijgen.  Echt jammer vind ik het, omdat ik Cisca nou net een beetje enthousiast heb weten te krijgen voor cabaret.  Ze kijkt wel eens met me mee als Hans Teeuwen, Theo Maassen, Freek de Jonge of  hoe heet die druktemaker ook al weer …. o ja, Bert Visscher, op de tv is, maar Hans Teeuwen vindt ze te goor, Theo Maassen te grof, Freek de Jonge te lelijk en van Bert Visscher wordt ze helemaal gestoord. Bert Visscher is ook mijn type niet, hoor maar die andere drie vind ik geweldig. 

Ook Martijn Koning is een van mijn favorieten. Hij trad eind november  in het Isala op en  Herman van Veen, ook een topper,  zou daar dus begin december komen. Ik stelde Cisca voor die twee voorstellingen te gaan zien en ik was blij verrast dat ze het wel leuk vond om met me mee te gaan.  Ze hoopte al bij voorbaat dat Herman ‘Suzanne’ en ‘Opzij’ zou zingen.  Van Martijn Koning wist ze nog niks. Ik had al twee shows van hem gezien. Prima! Hij is tamelijk hard … vind ik juist leuk. Ik hoop dat zij na het zien van zijn show niet gelijk klaar is met cabaret.

Martijn Koning is onlangs in het nieuws geweest door zijn optreden In het praatprogramma van Eva Jinek op RTL4. Daarin richtte hij op uitzonderlijk hatelijke wijze het woord tot de andere talk-showgast Thierry Baudet. Koning zei o.a. dat B. al zijn anti-semitische kiezers gelijk weer zou verliezen als ze hoorden dat hij getrouwd is met een Joodse vrouw … zijn racistische kiezers (B. wil immers alle zwarten het land uit hebben) lopen bij hem weg als ze vernemen dat er heel wat Aziatisch bloed door zijn aderen vloeit. (Als je ‘Jinek     Martijn Koning’ googlet, kan je genieten van de hele toespraak van Koning.) Als reactie hierop kreeg hij tienduizenden (doods)bedreigingen op de sociale media. Eva Jinek verontschuldigde zich (heel laf) bij B. voor de woorden van Koning.

 In de show die Cisca en ik eind november van Martijn zagen: ‘Koning van de toekomst’, was een van de grappen dat B. verontschuldigingen kreeg aangeboden   (niet van Eva Jinek) maar van Eva Braun.  Wij vonden dat allebei wel leuk gevonden.  Nogal onsmakelijk vond Cisca zijn verhaal van het mondkapje.  Tegen sluitingstijd moest hij nog wat halen bij Albert Heijn. Maar hij kwam de winkel niet …. hij had geen mondkapje op en er ook geen bij hem. Toen viste hij uit de eerste de beste vuilnisbak een mondkapje, deed het op en rende de AH-winkel in. Meer grappen mag ik helaas niet verklappen. Ga kijken zou ik zeggen (10 maart 2022 in theater Zuidplein, Rotterdam).   

Gelukkig had Cisca zich goed vermaakt en gaat ze de volgende keer weer graag met me mee naar een cabaretvoorstelling. De vraag is alleen wanneer.

 

     

ANNETTE (2)

 

Wim staat op en pakt de rollator, die naast hem staat. Ik schrik een beetje van hem: hij is zó dik geworden … achteraf gezien had ik beter wat fruit voor hem mee kunnen nemen in plaats van dat pak stroopwafels … en wat loopt ie slecht, zeg ... ook achter die rollator waggelt hij. We gaan naar Wim kamer. Zijn deur is niet op slot. Vreemd.  Ik weet niet beter of hij sluit zijn kamer altijd af, ook al is hij maar even weg.

Ik hang mijn doorweekte jas over een stoel en loop naar de badkamer om mijn haar een beetje te drogen en te kammen.

‘Waar wil je zitten, Carolien?’

Veel keus is er niet: het is òf op zijn bed òf in de makkelijke stoel  nààst zijn bed.

‘Kies jij maar, hoor, Wim, jij moet er  tenslotte  met je rollator goed bij kunnen.’

Hij gaat op zijn bed zitten.

Op het kozijn bij het grote raam, staat een vaas met een ‘bos’ verlepte gelig-witte kunstrozen; verder zie ik foto’s van zijn familie: zijn vrouw Riek, die al vijftien jaar dood is, één van zijn twee dochters Carolien (51) en zijn twee kleinkinderen Lars (24)en Peter(27).  Van zijn tweede dochter  Frederiek (48) heeft Wim geen foto staan; met haar mocht hij geen contact meer hebben … er was iets misgegaan  in het verleden …  ik weet niet precies … zij woont nu in een zorgcentrum ergens in Utrecht.

 Carolien en ik zijn de enigen die hem hier af en toe komen bezoeken.

Ik zit te rillen van de kou…mijn bloesje is ook nat.

Langs de wand naast het keukenblok staat Wim zijn trots en glorie: zijn pick-up, met twee koffers langspeelplaten en verderop zijn bandrecorder  met supergrote banden. Hij was gek op muziek, vooral Nederlandstalig, uit de vijftiger en zestiger jaren. Ik heb Wim leren kennen in een koor. Samen hebben we ook nog als duo opgetreden voor de andere leden van het koor. Het werd een grandioos succes; we zongen ‘Mexico’ van de Zangeres zonder naam …’Ik ben in Mexico geboren ….’

‘Luister je nog wel eens naar je muziek,? vraag ik hem.

‘Neen, het is er tot nu toe nog niet van gekomen, Carolien.

Héél moeizaam komt hij overeind: ’plassen.’ Hij waggelt naar de badkamer waarin ook de wc. De deur van de badkamer laat hij wagenwijd open staan. Ik hoor een enorme scheet gevolgd door het geluid van een drol die in het wc-water plonst …. een duidelijk geval van decorumverlies.

‘Sorry hoor, dat het zo lang duurt, roept Wim, maar ik moet ook mijn kont nog even afvegen. Ik kom zo hoor.’

 

Of ik wat wil drinken, vraagt hij, even later.

‘Wat heb je?’ Hij schenkt sinas in een vuil koffie kopje en legt er een stroopwafel naast uit het pak dat ik hem net gaf. O god, zou Wim zijn handen wel gewassen hebben. Ik heb er niet op gelet.‘Dank je Wim, die stroopwafel eet ik thuis wel op, ik zit nog vol van mijn lunch.’  

Ik vertel hem nog over de sloop van de kantoorpanden in de buurt van het appartement waar hij woonde toen het nog goed met hem ging … en dat ze daar woningen gaan bouwen, dure woningen maar ook sociale woningbouw.  Het lijkt hem niet te interesseren …. dan vraagt hij hoe oud ik ook al weer ben. ‘Eenenzestig’, zeg ik.

‘O ja? Zo oud alweer … ik ben moe, Carolien … moet even gaan liggen. Je moet nu maar gaan … Ik roep de zuster wel even om je  uit te laten.

De stroopwafel prop ik gauw in mijn tasje. Van het kopje sinas blijf ik af.

Daar is de zuster.

‘Nou, dag Wim, welterusten en tot de volgende keer, hè.’

De zuster laat me uit.

Godzijdank regent het niet meer.

ANNETTE

Het is een kwartier lopen. Vijf minuten ben ik onderweg als het begint te stortregenen. Geen paraplu bij me; mijn jas is niet waterdicht. Als een verzopen kat kom ik aan bij het verpleeghuis ‘Zorgwat’.  Mijn vriend Wim zit daar. Vierentachtig is hij; bijna tien jaar ouder dan ik. Hij zit hier nog maar net. Wim is al een tijdje aan het dementeren maar er was nu pas een plekje voor hem in Zorgwat.  Het is zaterdag, weekend dus. Dan zit er nooit iemand bij de receptie. De toegangsdeur zit dicht. Ik moet me melden door op een bel te drukken die een endje verderop staat. Het blijft maar gieten.  Ik druk op de bel. Een mannenstem klinkt uit het luidsprekertje boven de bel:

‘Ja, waar komt u voor’ (‘waar , waar, waar,’ resoneert het in mijn hoofd; ik kom niet voor íéts … ik kom voor iemand!) ‘ik kom op bezoek bij Wim Slootkamp’ zeg ik lichtelijk geïrriteerd.

‘Een momentje geduld alstublieft, mevrouw.’ 

Als na drie minuten die deur nog steeds niet geopend is bel ik nog eens aan.

‘Ja, waar komt u voor?’

‘Ik heb vijf minuten geleden ook al gebeld  en u heeft de deur nog niet voor mij open gedaan, ik sta hier wel midden in een plensbui ... ik kom voor Wim Slootkamp.’

‘Oh, neem me niet kwalijk mevrouw, er was hier een bijna noodsituatie op mijn afdeling, één van mijn bewoners moest hals-over-kop naar de wc .. ‘

‘Meneer, ik  ben zowat doorweekt, doe alsjeblieft die deur voor me open.’

‘ … daardoor was Ik u even helemaal vergeten.  Ik ga gelijk voor u open doen. Waar kwam u ook alweer voor?’

‘Voor mijn vriend, Wim Slootkamp!’

‘Op welke kamer zit hij?’

‘Op de vijfde verdieping, kamer 36.

‘Ja, dat klopt, ik zie hem hier staan. U kunt nu naar binnenkomen, hoor mevrouw.’

Het is erg warm in de entreehal van het verpleeghuis.  Ik zie gelijk zowat niks meer door die beslagen brillenglazen.  Heb  ook niks om de wasem mee weg te poetsen.  Alles is nat. Bijna op de tast begeef ik me naar de lift. Als ik op de vijfde ben, zie ik dat ik weer moet bellen om de afdeling op te kunnen … logisch wel, want Wim zit op een gesloten afdeling.  Onder de bel is een briefje geplakt: ‘Het kan zijn dat u even moet wachten voordat er iemand komt om de deur open te doen. Een momentje geduld.’ Dit keer gaat het vlot. Een zuster doet open. ‘Ik kom op bezoek bij Wim Slootkamp,’ zeg ik maar uit mezelf.

‘Regent het buiten nou zo?’, vraagt de zuster aan mij… en zonder mijn antwoord af te wachten zegt ze blijig ‘Kijk eens Wim, je hebt bezoek, jongen.’  Wim zit aan een grote tafel samen met een paar medebewoners tv te kijken. Wim kijkt om en begroet me hartelijk: ’Hallo, Carolien, ik dacht dat je zaterdag zou komen.

‘Het ís vandaag toch zaterdag Wim.’ zei ik.

‘O ja, dat is waar ook Carolien, als je hier zit lijken alle dagen hetzelfde.’

Tja, ik hield mijn mond, maar Carolien is zijn oudste dochter. Ik heet  Annette.

MOOIE BOULES

Elke zaterdagmorgen geniet ik volop van Johan Derksen, ja, die voetbal analist. Maar dan zit hij bij Radio Rijnmond in een andere rol. Hij laat daar tussen negen en twaalf uur blues, rock en rhythm & blues horen  … en nou net niet de bekende hitnummers maar juist die onbekende oude juweeltjes, speciaal voor  oudere jongeren en fijnproevers.  In een van zijn laatste uitzendingen stonden de Rolling Stones centraal. De Stones hebben veel hits gescoord met covers van muziek uit de veertiger en vijftiger jaren van de vorige eeuw. Johan Derksen laat dan het origineel horen. Vaak heel verrassend.

Mijn broer Marco is gisteren tweeënvijftig geworden; dat zou morgen, zondag dus, met de hele familie gevierd worden in Mooie Boules, een heel leuke ‘tent’, waar je kan Jeu de boulen, dansen, karaoken, tafeltennissen èn …  heel lekker eten. Het is in de Vijverhofstraat. Kijk maar eens op hun Facebook pagina. Maar … jammer genoeg kan het hele feest morgen niet doorgaan omdat er in het tehuis waar Marco woont (hij heeft het Syndroom van Down) corona is uitgebroken. Ze moeten daar nu allemaal een paar dagen in quarantaine. Het feest in Mooie Boules houden we tegoed.  

In plaats van feestvieren ga ik zondag maar naar de bioscoop. Eigenlijk wandel  ik liever maar daarvoor is het geen weer: regen, koud, wind.  In Cinerama draait een Deense film die mijns inziens wel de moeite waard is. Het draait in die film om pesterij en wraak.  De titel is ‘Persona non grata’.  De film begint om half twee en is gelukkig vóór vijf uur afgelopen … dat moet ook wel hè, gezien de corona-maatregelen.

Pesten is akelig. Ik ben er zelf ook wel het slachtoffer van geweest. Toen ik  jong was, zo tussen de zeven en twaalf jaar, was ik erg verlegen en bloosde heel gauw. In de taalles deden we spreekwoorden: ‘ Hij werd zo rood als een boei.’ De meester van de vierde kon het niet laten om tegen de klas te zeggen:’ Als jullie willen weten wat dat spreekwoord betekent moet je nu naar Jos Mastwijk kijken’. Iedereen lachen natuurlijk, die klootzak van een meester voorop. Hij was een gefrustreerde katholieke geestelijke: broeder Lambertus. Na mijn twaalfde is dat blozen langzamerhand verdwenen.

Ik was negen en nota bene twee van mijn beste vriendjes op de lagere school, pestten me met de vorm van mijn achterhoofd; dat steekt tamelijk puntig uit naar achteren.  Als we met de klas film gingen kijken stond de projector,  als de film nog niet begonnen was, soms op  mijn hoofd gericht. Mijn puntige achterhoofd werd dan tien keer zo groot geprojecteerd op het filmdoek. Mijn goede vrienden René en Cees kwamen niet meer bij van het lachen … toen ik door kreeg waar ze om lachten, stond ik op, rende de klas uit, huilend naar huis. Mijn moeder liet me vertellen en uithuilen. Binnen het half uur stond Cees voor de deur. Hij moest van de meester zeggen dat hij spijt had en … ik moest weer mee naar school komen. Daar gaf René me een hand. ‘Sorry’, zei hij. We zijn tot en met de lagere school vrienden gebleven, Cees, René en ik.  Cees en René gingen naar de mulo; ik naar de hbs en ik verhuisde naar een ander deel van de stad. Vóór dat gepest was ik me nooit bewust geweest van mijn bijzondere achterhoofd. Sedertdien ben ik het nooit meer vergeten. 

JAMMER MAAR HELAAS

 Eindelijk voel ik me weer wat beter. Heb gordelroos gehad. Ben er drie maanden mee zoet geweest.  Vreselijk veel pijn en jeuk.  Bijna geen slaap in het begin.  Ben nog naar de pijn-poli geweest in het ziekenhuis. Daar kreeg ik goeie pijnstillers. Ik slik ze nog steeds … ben ze nu aan het afbouwen. 

Fietsen, wandelen, vrijwilligerswerk,  bioscoop en theater heb ik toch wel steeds gedaan … thuis blijven zitten of liggen  is niet nodig bij deze aandoening.  Alleen stukjes schrijven, daar kon ik me, tot nu toe dan, niet op focussen. Werd te veel afgeleid door pijn en jeuk.

Vanmiddag doe ik vrijwilligerswerk: ‘Samenspraak’ dat houdt in dat ik een uurtje  converseer met een nieuwkomer in Nederland. Voorwaarde  is dat de nieuwkomer zich al een beetje verstaanbaar kan maken in onze taal. Een Chinese dame (Kelly, 34) en een Syrische heer (Ibrahim, 26)krijg ik vanmiddag.  Ze zijn allebei pas twee jaar hier en kunnen zich verrassend  goed verstaanbaar maken in het Nederlands.

Hèt  onderwerp van gesprek vanmiddag is het ‘dwazenoproer’ van vorige week vrijdagavond in Rotterdam.  Kelly en Ibrahim wisten allebei niet wat er aan de hand was daar op de Coolsingel en omstreken. Ze hadden niet gedacht  zoiets in Rotterdam mee te zullen maken.

Ibrahim maakte gewoonte getrouw zijn wekelijkse rondje door het centrum en dacht eerst dat al die drukte en het geschreeuw  iets met voetballen te maken had maar toen hij zag dat er met stenen gegooid werd en auto’s in de fik stonden wist hij niet hoe gauw hij zich uit de voeten moest maken. Kelly hoorde ervan via haar zesjarige  dochter die op YouTube beelden van de rellen had opgevangen.  Zelf woont ze in Ommoord, Kelly, en ze hoopte van harte dat die dwazen uit haar buurt zouden blijven.

Woensdagmiddag moesten twee relschoppers al voor de rechter verschijnen, snelrecht heet dat.  Het waren twintigers, een man van zesentwintig en een vrouw van drieëntwintig. Ze kregen allebei een tamelijk lichte straf: 5 maanden gevangenisstraf waarvan twee maanden voorwaardelijk… en die vrouw kreeg nog eens een boete van duizend euro omdat ze stenen naar een politiewagen had gegooid. Nog een vijftigtal dwazen moet later voor de rechter komen, die waren blijkbaar niet geschikt voor het snelrecht.

Straks om zeven uur is er weer zo’n persconferentie van Hugo en Mark; ik kijk er nooit naar. Duurt een uur! Mij te lang. In het acht uur journaal zie ik het in tien minuten. Ze komen met nieuwe maatregelen. Er zijn er al wat uitgelekt ..  de bioscopen en theaters moeten sluiten van 5  tot 5. Persoonlijk vind ik de sluiting van de bioscopen van vijf tot vijf niet zo erg want daar zit ik toch alleen maar tussen één en vijf uur ’s middags. Dat de theaters moeten sluiten vind ik zwaar klote. Daar kan ik alleen maar ’s avonds terecht. Heb ik net een kaartje gekocht  voor de voorstelling: ‘’Herman van Veen 76: dat kun je wel zien dat is hij’’ … op donderdag twee december a.s. zou dat zijn. Daar had ik me nou zo op verheugd. Jammer maar helaas.