ALCOHOL

Ik zit een biertje te drinken…..’n Dors, het huismerk van de Jumbo.  Meestal zo rond een uur of drie trek ik een biertje open en daar doe ik dan ongeveer en uur mee. Ik ben niet zo’n alcohol drinker maar ik drink elke dag wel één pilsje, minstens. Heel soms wil ik er wel eens twee drinken maar dat is super uitzonderlijk en meestal is dat niet bij mij thuis. Mijn vriendin wil wel eens lekkere biertjes voor me kopen,  die moet ik dan voor haar uitzoeken en dat wordt dan meestal een trappistje ik heb geen voorkeur voor een speciale trappist.  Dan wil ik wel eens als ik bij haar ben een trappistje als tweede biertje nemen.

Ik heb ook een periode gehad dat ik jonge jenever in huis had. Dan maakte ik geregeld, eigenlijk meer dan goed voor me was, een ‘kopstoot’: een groot glas bier en een klein glaasje jonge jenever…… en daar nam er ik toentertijd ook twee van per dag……en daar is het gevolg van een tamelijk licht gevoel in me hoofd. De eerste kopstoot nam ik altijd rond drieën; op de tweede kopstoot trakteerde ik me als ik aan de slag ging met eten maken. Ik deed ongeveer zo’n twee weken met een fles jonge jenever maar het was nou ook weer niet zo dat ik gelijk als die fles leeg was, ik een nieuwe moest gaan halen bij de slijter. Ik voelde wel aan dat dat de kopstoot een verslavend goedje was, dus  wachtte ik enige tijd, voordat ik weer een nieuwe fles ging kopen.

Rode wijn vind ik ook wel lekker. Vooral van rode Franse wijn, bij een vleesmaaltijd, kan ik volop genieten. Helaas weet ik de naam van die allerlekkerste wijn niet meer, dat heeft te maken met mijn slechte geheugen. Dat  had ik daarnet ook met die trappist; er zijn zoveel verschillende soorten trappisten maar ik weet er op dit moment geen een te noemen het zal wel geen Alzheimer zijn of dementie, dat zegt tenminste iedereen tegen mij want vergeetachtigheid is iets wat de meeste mensen van tegen de 70 hebben .

Natuurlijk kan het ook zo zijn dat alcohol veel vergeetachtigheid  tot gevolg heeft. Maar dat kan bij mij niet het geval zijn …..bij mijn matige alcoholgebruik.

Ik moet wel volledig zijn. Wanneer ik naar de bioscoop ga  en meestal ga ik naar Cinerama, dan bestel voorafgaand aan de film een beugelflesje Grolsch en dat drink ik gedurende de hele lengte van de film op. Dat doe ik altijd ….en als ik dat ’s avonds thuiskom drink ik nog een blikje Dors.

In een café kom ik nooit. Vroeger wel. Toen ging ik wel eens biljarten en een pilsje drinken natuurlijk.  Toen ik nog in het Oude Noorden woonde, in de jaren ’70 en ’80, ging ik altijd naar café Faas. Ik ging daar niet naar toe om te drinken maar om met de buren te kletsen. Vrijwel alle bevriende buren kwamen daar en vrijwel iedereen dronk er bier. Maar ik niet, ik dronk tonic.

KOUD

Ik ben er nog niet voor naar de dokter geweest maar ik heb het idee dat dat nog zo gek niet zou zijn. Ik heb het de laatste tijd namelijk zo koud. Toen ik in dit huis kwam wonen, in 2015, stookte ik het huis op tot 20 graden en ik had het lekker warm. Nu moet ik de thermostaat op 22 graden zetten en sterf ik nog van de kou. Hoe zou dat toch komen? Ben ik de laatste jaren te veel afgevallen? Dat is toch niet zo. Ik woog altijd zo rond de 78 kilo en nu weeg ik 75 kilo. Ik heb wel het idee dat ik wat minder eet. Ik at altijd zo’n anderhalf prakkie warm en nu nog maar één en tussen de middag at ik 4 boterhammen: twee met hartig en twee met zoet….. nu echter eet ik nooit meer dan een prakkie van 4 ons en als lunch twee boterhammen: 1 met kaas en een met jam of hagelslag. Mijn ontbijt is al die tijd hetzelfde gebleven een flink bord muesli met yoghurt, olienoten en rozijnen. Nu zijn vooral mijn voeten en mijn rechterarm en hand erg koud; de rest van mijn lijf is gewoon kouder dan normaal.

In deze tijd van het jaar, het najaar en de winter. zit ik vaak hele avonden met mijn voeten in een elektrische voetenwarmzak, die heb ik in ruil voor een zak bonbons van een buurvrouw gekregen. Die buurvrouw is inmiddels overleden helaas. Dat overlijden van haar heeft niks te maken met die voetenwarmzak want die had ze nog nooit gebruikt. Vòòr ik die voetenwarmzak ging gebruiken tegen de kou, had ik de herfst en winter altijd ’s avonds een kruik onder mijn voeten……. aan mijn rechterhand had ik dan altijd een handschoen aan. Mijn vriendin denkt dat er iets niet goed is met mijn bloeddruk. Ik denk van niet want bij elk onderzoek in het ziekenhuis wordt mijn bloeddruk opgemeten en altijd krijg ik te horen dat die perfect is. Het is gewoon een raadsel. Duidelijker is de oorzaak van mijn koude rechterarm en rechterhand. Dat komt waarschijnlijk van de gemene smak die ik maakte op de Blaak , een smak waarbij ik mijn schouder brak, mijn arm uit de kom raakte mijn pols gefixeerd kwam te zitten en een armzenuw beschadigde. Met die  rechterarm is het sinds die val in 2015 altijd ellende geweest. Met ups en downs weliswaar. Die gefixeerde pols is eerst langzamerhand weer losgekomen en nu  gaat ie weer vastzitten zodat ik net als toen in 2015 er bijna niet mee kan schrijven.  En met het weer gaan vastzitten van de pols is de kou in de hele arm en vooral in de hand weer teruggekomen.

In bed heb ik het gelukkig aangenaam kunnen maken door een electrische deken aan te schaffen en in mijn bed te leggen. Als het erg koud is doe ik mijn sportjack aan  en zet de capuchon op zodat de kou niet op mijn rug kan komen.

RACISME

Racisme……het was deze week helaas weer het top item in de kranten, op radio en tv. Een voetballer van Excelsior werd tot op het bot vernederd door aanhangers van de voetbalclub FC Den Bosch. Als hij aan de bal kwam werden er Zwarte Pietliedjes gezongen en apengeluiden gemaakt….alleen als hij aan de bal kwam. Na enige tijd raakte hij daarvan over de rooie en maakte hij kenbaar dat hij zo niet verder wilde spelen en verliet met goedkeuring van de scheidsrechter het veld. De wedstrijd werd voor een paar minuten stilgelegd.  Nadat de wedstrijd weer was hervat is het wangedrag van de Den Bosch –supporters verder uitgebleven en kon de wedstrijd normaal worden uitgespeeld. De dreiging was wel dat bij een nieuwe staking de wedstrijd geheel zou worden stilgelegd en dat zou vooral FC Den Bosch geld en punten gaan kosten.

Het is treurig dat het fenomeen racisme zich alsmaar blijft voordoen in de voetbalstadions. Nog niet eens zo lang geleden werden zowel de Feyenoordkeeper als de Ajaxkeeper slachtoffer van dir verachtelijke gedrag. Keeper Vermeer van Feyenoord werd bij Ajax  opgeknoopt en Ajaxkeeper Menzo  werd de meest grove scheldwoorden naar het hoofd geslingerd plus dat hij ook nog, voor hem heel  beledigend, bananen naar zijn hoofd gegooid kreeg.

In de afgelopen week hebben veel topvoetballers (blank en donker)duidelijk gemaakt dat ze niets moeten hebben van racisme in hun sport. Het meest magnifieke gebaar hiervoor werd gemaakt door Frenkie de Jong en Georgino Wijnaldum, gelijk nadat Wijnaldum het eerste doelpunt had gemaakt in de wedstrijd tegen Estland: ze hielden hun onderarmen tegen elkaar vlak voor de camera. Voor een goed begrip van dit gebaar moet je weten dan Wijnaldum donker is en de Jong wit. Verder is er voor de wedstrijd tegen Estland een foto gemaakt van de hele, uit tweeëntwintig man (donker en wit) bestaande Nederlands elftal selectie; een foto waarop iedereen elkaar in een grote cirkel omarmd.  

Natuurlijk moet hier bestraffend tegen worden opgetreden. Voor FC Den Bosch is het niet voor het eerst dat die zo negatief in het nieuws komt. Enkele jaren geleden was er een dergelijk incident waarbij een speler door apengeluiden vanaf de tribune geïntimideerd werd. Toen was de straf laag: een wedstrijd  voorwaardelijk zonder publiek en een klein geldbedrag boete. Maar wat ik eigenlijk bedoel: er moet hier beleid op gemaakt worden door de KNVB. Bijvoorbeeld: een gebeurtenis als bij FC Den Bosch Excelsior zou gevolgd moeten worden door een flinke straf: een wedstrijd zonder publiek  en aftrek van competitiepunten Bijvoorbeeld 6 punten aftrek. ….en dat alleen bij de eerste keer bij de tweede keer degradatie van de schuldige club naar een lagere divisie en 4 wedstrijden zonder publiek waarvan niet een voorwaardelijk. De rol van de scheidsrechter is ook heel belangrijk. Het is al beleid dat de scheidsrechter de wedstrijd moet stilleggen  als hij racisme van de tribunes waarneemt. Alleen gebeurt het nooit….behalve dan toevallig de moedige scheidsrechter bij FC Den Bosch - Excelsior.

Niet alleen in Nederland speelt dit probleem. Ook in Oost-Europa en Italië  doen zich tenenkrommende racisme-taferelen voor, die vergelijkbaar zij bij wat zich bij FC  Den Bosch voordeed.

JARIG

Maandag 25 november a.s. is mijn vriendin jarig. Ze maakt er doorgaans geen bezwaar tegen om te verkondigen hoe oud ze is dus zal ik het in dit stukje ook  vermelden: ze wordt 68 jaar. Ze verschilt anderhalf jaar met mij: ik word in juli 2020 70 jaar. Zij is echter niet blij met haar verjaardag.  Ze zou de 25^e november het liefst uit haar agenda scheuren. Behalve van mij zijn cadeautjes niet welkom. En het enige feestelijke  dat er gebeurt is uit gaan eten met mij; het liefst bij de Italiaan. Tegen alle vriendinnen die ze zo vlak voor haar verjaardag aan de telefoon krijgt laat ze duidelijk weten dat ze er ook dit jaar weer niks aan doet dus dat ze zich de moeite kunnen besparen. Wel heeft dat tot gevolg dat er flink wat wenskaarten in de brievenbus liggen  op de 25^e als die tenminste niet op een maandag valt zoals dit jaar, want op maandag wordt in Nederland geen post bezorgd. Ik ken mijn vriendin nog niet zo lang. Dit is haar vierde verjaardag die wij samen vieren. Ik ben voordat ik mijn vriendin leerde kennen ruim veertig jaar getrouwd geweest met een vrouw die opeens niet meer van mij hield. Dat is inderdaad wel de meest plausibele reden om uit elkaar te gaan. Maar goed het wordt de vierde verjaardag die mijn vriendin en ik samen vieren. Het eerste jaar zijn we samen gaan eten bij een Italiaans restaurant. Dat kan ik me nog goed herinneren; het was lekker eten: Spaghetti Bolognese. Ik weet nog dat we expres allebei hetzelfde eten kozen uit solidariteit met elkaar. Zij trakteerde, dat weet ik ook nog wel, want eigenlijk wilde ìk trakteren maar daar wilde ze niks van weten.

OP de tweede verjaardag die we samen meemaakten gaf ik haar een Groot-NS-Geschiedenisboek cadeau. Waarom een Groot NS-Geschiedenisboek zult u zich afvragen? Welnu : een groot deel van haar werkzame leven was mijn vriendin voor haar beroep Informatrice bij de NS.  In die functie had zij als taak de NS-reizigers van allerhande informatie te voorzien: van de prijs van een kaartje naar Amsterdam tot hoe lang de reis naar Moskou duurde bijvoorbeeld en nog vele andere vragen. Ze was dolblij met dat boek alleen vond ze dat ik nooit meer zo’n duur cadeau mocht geven aan haar. Het was inderdaad duur maar voor mijn geliefde had ik dat graag over.

Op de derde verjaardag  schonk ik haar een sieraad en wel een ketting bestaande uit kralen van verschillende kleuren, ze was er zeer mee in haar schik en daarom droeg ze hem ook graag en veel…… en het leuke was en is eigenlijk nog steeds: ze heeft heel veel kleurrijke kleren en vrijwel elk van die kledingstukken, bloesjes vooral pasten uitstekend bij de ketting, die ik gekocht had bij een Derde Wereldwinkel in de buurt. Had ik er nog een goed doel mee gediend ook.

Op de vierde verjaardag samen gaan we weer eten, bij een Nederlands eetcafé ‘Sas en Jan’ en ik geef haar de vernieuwde CD  Abbey Road van de Beatles cadeau.

BROERS

Ik heb er wel eens eerder over geschreven dat ik uit een groot gezin kom. Vader, moeder en 10 kinderen, waarvan 3 meisjes en 7 jongens, waarvan ik dan weer de oudste ben, 69 nu, om precies te zijn. Mijn oudste broer is al een aantal jaren geleden gestorven, hij was een geestelijk gehandicapte man, die nooit heeft kunnen lezen of schrijven. Hij was hulpbehoevend en heeft vrijwel heel zijn leven in psychiatrische inrichtingen gewoond, op de eerste tweeëneenhalf jaar na, want toen woonde hij nog thuis maar dat was voor mijn moeder niet meer te doen want Tinus, was super ADHD en mijn moeder had mij ook plus nog eens twee dochtertjes. Samen met de dokter en de pastoor heeft mijn moeder besloten Tinus op zijn tweeëneenhalfde  jaar uit huis te plaatsen…..ergens in het  katholieke Limburg ….want mijn familie was destijds hartstikke katholiek.

Maar het is niet mijn bedoeling één voor één mijn broers en zussen te beschrijven. Mijn jongste broer, Marco, is namelijk zondag jarig en daarom heb ik alvast een verjaardagskaart  gekocht zodat die bijtijds op de bus kan. Marco is ook al zo’n bijzonder broertje. Ook hij kan niet lezen of schrijven en ook hij woont al vanaf heel jeugdige leeftijd buitenshuis. Het is al heel lang, zo lang dat ik niet meer weet hoe lang. Hij wordt zondag 49 jaar en het bijzondere van hem is onder andere dat hij een mongool is, o, sorry dat mag ik niet meer schrijven, hij is geen mongool! …….hij heeft het Syndroom van Down. De kaart die ik gekocht heb is een plaatje, een plaatje met kleine bloemetjes, fresiaatjes,  zonder woorden want het heeft natuurlijk geen zin om een grapkaart met veel woorden voor hem te kopen, Hij kan ze toch niet lezen. Ik heb alleen het hoognodige op die kaart gezet: GEFELICITEERD, MARCO!

Meestal wordt van Marco’s verjaardag een soort gezinsreünie gemaakt. Maar blijkbaar was het dit jaar onmogelijk  iets dergelijks te organiseren.  Vorig jaar bijvoorbeeld hebben we gebowld en hebben we lekker pannenkoeken zitten eten in Hillegersberg. Mijn broer Herman is meestal degene die de verjaardag van Marco organiseert. Herman is ook een soort mentor , degene die namens de familie contact onderhoudt met de organisatie waar hij woont.

Binnenkort gaat Marco verhuizen naar een nieuwbouwwoning dicht in de buurt waar hij nu al woont: Zwammerdam.  Ik kreeg kort geleden een foto met hem in zijn nieuwe nog in aanbouw zijnde woning.

Ik heb zojuist al geschreven dat Marco niet kan lezen of schrijven, wat hij ook niet kan is goed horen; Hij heeft op elk oor een gehoorapparaat en verder is hij vrijwel constant verkouden. Dat wil niet zeggen dat hij een moeilijke vervelende knaap is. Net zoals zovele mensen het syndroom van Down is hij ontzettend aardig, lief zou je haast zeggen. Verder is hij een enorme snoeper en een meer dan gezellige eter. Zo gezellig , dat hij meestal zelf niet weet wanneer hij op moet houden meet eten. Een van de mensen die op dat eetmoment in zijn buurt is moet hem dan een seintjes geven dat hij nu wel genoeg gegeten heeft.

BUURT

Ik heb er een hekel aan om hier te wonen. Ik woon in Prinsenland. Nauwelijks winkels, nauwelijks   mensen op straat. ’s Avonds is het uitgestorven, als je niet bang was dan zou je het vanzelf wel worden. Wat er in overvloed is , is saai gras. En o ja tamelijk veel kinderen zijn er ’s ochtends bij de school in mijn straat. Voor half negen moeten ze binnen zijn. Dan om tien uur met het speelkwartier zijn ze allemaal weer buiten en maken ze de grootste klere herrie die je ooit gehoord hebt; kinderen schreeuwen tegenwoordig veel harder dan vroeger. Schreeuwen is niet het juiste woord voor wat de meiden op het schoolplein doen. Die meiden gillen hun eigen kelen en mijn oren verrot. Van 12 tot half één is het weer hetzelfde liedje (pauze) en om half drie is de school al uit. Dan is het weer muisstil in de straat. Er is nauwelijks verkeer in mijn straat. Alleen de apotheekbezorgdienst komt medicijnen brengen voor de vele zieken en zieligen in de enige flat die mijn straat rijk is. Ook zie ik vaak auto’s van maaltijdenservice; veel van mijn medebewoners kunnen ook al niet meer koken.

Ik ben hier gaan wonen uit nood. Mijn ex-vrouw wilde van me scheiden en ik moest dus snel een ander huis zien te krijgen. Ik woonde toen in de leukste buurt van R otterdam: het Oude Noorden.

Leuke straatjes, leuke winkeltjes, leuke mensen leuke kroegjes allemaal leuk. Vooral de Rotte, de leukste rivier van Rotterdam. Maar ja mijn vrouw was niet meer gelukkig met mij dus moest ik wel een ander huis gaan zoeken. Met pijn in mijn hart. Heel veel pijn. Eerst ben ik even bij een vriend gaan wonen die mij gastvrij onderdak bood dat duurde ongeveer 2 maanden en ik ondertussen maar naar huizen zoeken in het Oude Noorden en in Crooswijk (ook wel een leuke wijk)maar overal was ik nummer honderd of meer op de lijst. Tenslotte na een paar maanden kwam het aanbod van het huis waar ik nu woon. Ik heb al geschreven wat ik daarvan vind.

Het Oude Noorden vond ik de leukste buurt maar een goede tweede vind ik Spangen, waar ik als kind heb gewoond. Al mijn vriendjes woonden in de buurt, de winkels waren in de buurt, de school was in de buurt, de kerk, waar ik toe nog naar toe ging was in de buurt. Die vriendjes waren: René, Arie, Nico, Tom, Paul, Anton, Sjaak, André, Berend, Kees en zo kan ik wel doorgaan, Ik deed van alles met die jongens maar vooral voetballen en honkballen, want daar was ik zelf ook goed in. Leuk in Spangen was dat alle winkeltjes dicht in de buurt van mijn huis waren: Gerrit, de groenteboer, Hennie de kapper, Theo de Waal, de kruidenier, de Hefbrug ook een kruidenier, Bram Appel, de slager, hij was ook paardenslager, Peet Sondag, de schoenmaker. De dokter en de apotheek waren ook heel dichtbij.

Maar in de buurt waar ik nu woon is alles heel  ver weg, zo ver weg dat je nooit zin hebt om daar heen te gaan.

BEZEMSTEEL

 Ik ben in Spangen geboren. In de van Lennepstraat. Ik woonde met mijn vader, moeder, en zusjes op de tweede en derde verdieping. Op de derde werd geslapen en op de tweede werd gewoond en gespeeld. De buren die naast ons woonden waren heel aardig….daar mochten we naar de televisie kijken en van hun kregen we met ‘oud en nieuw’ oliebollen en appelflappen. Maar de buren die beneden ons woonden waren etters. Wij, kinderen, mochten niet eens normaal spelen, als we maar een klein beetje geluid maakten dan gingen ze met iets, waarschijnlijk een bezemsteel tegen hun plafond staan bonken zodat wij ons daarvan rotschrokken. In eerste instantie hadden wij niet eens in de gaten dat de buurvrouw of buurman dat deed. Maar mijn moeder wel. Die zei gelijk tegen ons: ‘oh dat is de buurvrouw die vindt dat jullie teveel lawaai maken en daarom gaat zij ook lawaai staan maken met haar bezem. Gaan jullie maar gewoon door met lekker spelen, laat de buurvrouw, die grijze duif noemde mijn moeder haar,  er maar aan wennen dat er jonge kinderen boven haar wonen.‘ Maar wij, kinderen waren toch wel bang geworden van die bonkende buurvrouw. Ik dacht misschien komt ze straks wel met die bezem de trap op om ons te slaan. Het was een vervelend mens want ze bleef bezig, om het minste of geringste. En mijn moeder bleef zeggen: ‘trek je er niets van aan en speel gewoon door.’ Maar opeens werd mijn moeder heel erg  boos en ze ging naar beneden. Ze ging de grijze duif te lijf met haar blote handen. Ze was woest. Ze bonsde op de deur zo hard ze kon. ’Doe open en gauw.’ ‘Wie bent u dan?’ vroeg de grijze duif met een bang stemmetje. ‘Ik ben de boze buurvrouw van de lawaai makende kindertjes, ik moet nu even met u praten.’ Heel aarzelend deed de grijze duif de deur open. Mijn moeder zei dat ze toen de deur een zet gaf en dat de buurvrouw bijna omviel. ‘Moet u nu eens goed luisteren: ik heb boven een stel kinderen, vier om precies te zijn en die kan ik niet vastbinden, die moeten spelen en dat maakt wel eens wat lawaai.  Ik let er zelf heel goed op dat dat lawaai dat ze maken niet te gek wordt. Want ik kan me voorstellen dat dat teveel voor u zou worden. Maar nogmaals Ik let er goed op dat het niet uit de hand loopt. Daarom zeg ik u op te houden met om de haverklap met uw bezem tegen uw plafond aan te slaan en als u vindt dat het echt te veel wordt kom dan even naar boven , naar mij toe dan kan ik kijken of het terecht is wat u zegt. Mijn moeder zei dat tijdens dat gesprekje ook de doffer, de man van grijze duif, schuchter zijn hoofd om de deur stak. Hij maakt een gebaar naar mijn moeder waaruit zij af kon leiden dat de grijze duif niet helemaal spoorde.

BIOS

Omdat mijn vriendin die zaterdagmiddag op bezoek ging bij een zieke vriendin van haar en ik verder niks bijzonders te doen had, besloot ik naar de bioscoop te gaan, alleen.  Ik koos de film ‘Once upon a time in Hollywood’ die draaide in de sfeervolle bioscoop Cinerama. Omdat mijn geheugen niet meer zo goed is als het geweest is kan ik er weinig  meer over vertellen dan dat Quentin Tarantino de regisseur en hoofdrolspeler was en dat de film zwart-wit beelden met geweld afwisselde met kleurenbeelden met geweld. De kleurenbeelden met geweld waren  doorgaans wat heftiger dan de zwart-wit beelden met geweld. Wat ik ok nog weet dat is dat de film heel lang duurde wel twee uur en een kwartier.  Het was een soort geschiedenisje van Hollywood. Met in de zwartwit- beelden cowboyfilmfragmenten en in de kleurenfilmbeelden breed-uitgemeten de gewelddadige moorden in een soort Sharon Tate stijl. Heel gewelddadig. Een dame met rood haar werd met haar gezicht tegen een tafel aan geslagen, zo helemaal plat, zodat haar neus brak en haar tanden afbraken en op den duur haar gezicht helemaal plat en bebloed was. Meer kan ik me van die film echt niet herinneren  en mocht ik me nog wat herinneren voordat dit stukje af is dan zal ik het nog even vlug vermelden.  Wat ik nog wel kan zeggen is dat dit absoluut geen film voor mijn vriendin was geweest, want zij houdt niet van geweldfilms. Als er geweld in een film is dan doet ze haar handen voor haar gezicht EN ze doet haar ogen ook nog dicht. Mijn vriendin houdt meer van romkoms (romantische komedies); later zal ik misschien nog wel een grappig stukje schrijven over romkoms en waarom ik daar geen klote aan vind (onder andere omdat het vaak vol zit met flauwe grappen rondom een zoetsappige romance).

Het was voor het eerst sinds jaren dat ik weer eens op een zaterdagmiddag in de bioscoop zat. Meestal ga ik met mijn vriendin op woensdag- of donderdagmiddag. En dan zitten we in de allergrootste bioscoopzaal met in totaal 4 of 5 mensen waar er misschien wel 100 in zouden kunnen.  Mijn verwachting voor de zaterdagmiddag was dan ook hoog gespannen : in de zaal waar er misschien wel 100 in konden zaten er welgeteld 10 mensen te kijken naar Once upon a time in Hollywood.   

O, ik herinner me weer wat: De hoofdrol werd gespeeld door een duo dat duo bestond uit de werkelijke hoofdrolspeler (Tarantino)en zijn ‘stand in’ en die gingen heel gezellig met elkaar om in die film. Misschien kwam dat wel omdat die ‘stand in man’ nooit echt in de plaats van de hoofdrolspeler iets hoefde te doen. Over de vrouwelijke hoofdrolspelers kan ik helaas weinig  vertellen omdat zij een vrij ondergeschikte rol in het geheel speelden.  Nu opeens herinner ik me dat er een zeer jeugdige actrice probeerde de ‘stand in’ te verleiden (in zijn auto) maar daar trapte die ’stand in’ niet in……hij wilde niet voor seks met een heel erg minderjarige dame in de cel belanden. Meer weet ik me niet te herinneren over dames in deze film.

SPOTIFY

Ik krijg op mijn pc zomaar een gratis versie van Spotify. Weliswaar met reclame maar toch. Ik heb jaren geleden ooit wel eens premium gehad, de versie zonder reclame. Maar tot nu toe heb ik nog geen reclame gehoord en ik doe nu ongeveer 10 minuten Spotify. Ik heb me de laatste tijd niet zo met muziek bezig gehouden. Des te tekenender is het welke muziek ik dan uitkies om even lekker naar te luisteren onder het tikken van stukje.  Het eerste muziekstuk dat ik koos was van de band van Mark Knopfler: Dire straights; de titel van de song is ‘the tunnel of love’. Op dit moment zingt Bob Dylan ‘Blowing in the Wind. …en ja hoor daar is de eerste reclame al: ’mag je in je neus peuteren op de wc?’ Geen idee waar dat reclame voor maakt; er wordt geen enkel product in genoemd….hoewel het product dat genoemd wordt is Spotify, dat je zo heerlijk ongedwongen naar Spotify kunt luisteren terwijl je  op de wc zit en in je neus zit te peuteren.

De tweede artiest die ik welbewust uitkoos was Cliff Richard. Ik koos zijn nummer ‘Lucky Lips’. Het nummer dat mijn vriendin en ik tijdens onze heftige verliefdheidsfase veel beluisterd en gezongen hebben…… en sindsdien hoor ik hits van Bob Dylan. Nu bijvoorbeeld ’A hard rain is gonna fall’. Ik ben eigenlijk een fan van de Rolling Stones….ze traden onlangs nog op in Cuba als de eerste superrockband; ontelbaar veel mensen (meer dan honderdduizend) hebben dat optreden gezien. De allereerste plaat die ik kocht was ‘The last time’ van Stones. Ik ga hem gelijk even opzoeken op Spotifify. Dan moet ik wel eerst Bob Dylan ( it’s a hard rain’) afzetten. Ik ga mijn eerste elpee even opzoeken.

This could be the last time, oh no, het zingen van Mick Jagger, en de verdere muzikale ondersteuning van de gitaristen Brian Jones, Bill Wyman en Keith Richard en Charly Watts aan de drums: May be the last time.. I told you once and I told you twice ’This could be the last time ohno  oh no Onononono ononononono Baby the last time.

Weer een reclame: Spotify maakt elke week een playlist en als je er een heel leuk nummer tussen vindt staan dan kan je op een hartje drukken en dan krijg je dat nummer gelijk te horen. Nu hoor ik een nummer dat ik absoluut niet wil horen  dat zet ik maar gauw uit; het is ‘for your love’. Ik ga gauw een nummer zoeken van de Stones, die zijn bijna allemaal goed, deze zeker, ik ga weer eens luisteren naar ‘Satisfaction’: Tatatatatatatattttatattattta Nu komt plotseling ineens ‘a fool tot cry’ van de Stones langs ook de moeite waard om naar de luisteren. It makes me wonder why, you’re a fool to cry daddy you’re a fool to cry and it makes me wonder why oe oeoeoeoeoeoe daddy you’re a fool to cry. Maar nu is het de hoogste tijd voor Satisfaction,

I can get no satisfaction and I try , and I try, a man called on the radio, hey, hey hey that’s what I say

He can’t be a man cause he doesn’t smoke the same sigarettes like me. And I try, and I tra, I can get no satisfaction.

STONED

Ik was 19 jaar en logeerde in 1970 bij mijn tante Ellie toen ik voor het eerst experimenteerde met hash. Tante Ellie woonde in Hilversum, zij was een vrouw alleen, gescheiden maar zij had wel twee kinderen: Robbie en Alice. Ik logeerde bij mijn tante omdat ik in Utrecht studeerde en er in die stad geen behoorlijke kamers te huur waren. Mijn vriend Jan, die net als ik in Rotterdam woonde, kwam een weekendje naar Hilversum. We hadden het niet eens afgesproken maar toen we onze eerste wandeling door Hilversum maakten kwam er een gozer naar ons toe die ons bij verrassing een plastic zakje liet zien en vroeg of wij dat wilden kopen. Jan wist precies wat het was …..hash …. Libanon. …..en vroeg meteen hoeveel hij er voor wilde hebben. Tien gulden moest hij ervoor hebben voor dat kleine zakkie….ik weet niet eens meer hoeveel gram er in zat. Jan vertelde dat hij al eens meer geblowd had en dat hij daar stoned van geworden was. Stoned zijn wil zeggen dat je een apart  gevoel in je hoofd krijgt, meestal word je er blij van maar soms ook wel verdrietig….Jan werd er vaak ook geil van …….. niet echt wild maar heel bedaard geil. Hij zei dat hij dat wel bijzonder lekker vond. Ik had nog geen enkele ervaring met ‘wiet’, zo werd hash ook wel genoemd.

Jan en ik spraken af om boven, op mijn kamertje bij tante Ellie, een paar joints te gaan maken, daarvoor moesten we wel eerst een pakje vloeitjes gaan kopen. Jan en ik rookten al wel maar alleen sigaretten. Om joints te bouwen had jevloeitjes nodig en sigaretten tabak, dat laatste hadden we; eigenlijk kon je het beste van die grote vloei kopen dan hoefde je geen twee vloeitjes boven elkaar te bouwen.  

We hadden alle spullen bij elkaar gekocht en hadden twee joints gebouwd, we hadden afgesproken dat we  allebei een hele zouden oproken. Ik zat op mijn bed Jan zat op de stoel bij het bureau  …. Het duurde wel even voordat we iets merkten maar net toen we ons wat licht in ons hoofd begonnen te voelen stormde een briesende tante Ellie de slaapkamer in.

‘Dacht ik het niet, ik had het wel gedacht dat jullie met dat gore spul zouden bezig gaan maar ik pik het niet. Uitmaken allebei!!  Ik wil dit niet, die smerige lucht in mijn huis en dát in de buurt van die kleine kinderen van me; realiseer je je wel dat ze pas 7 en 9 zijn. Wat moet dat voor voorbeeld voor ze zijn. Neen, Tom, het valt me vies van je tegen, ik dacht nu je je vriend bij je hebt ga je gezellig naar de bioscoop of je gaat in het café op de hoek lekker biljarten, maar nee , de heren moeten zo nodig aan de hash…..weten jullie wel hoe slecht dat is voor die koppies van jullie. Maar ik weet het goed gemaakt: jullie mogen hier vanavond nog blijven maar morgen gaan jullie allebei weer richting Rotterdam. En Tom, ik zal je moeder bellen, ze zal zich wel doodschrikken.’