BAS

Ik sta in de keuken de van de maaltijd overgebleven macaroni in een plastic schaaltje te scheppen. Ik doe het met aandacht, geconcentreerd. Mijn vriendin staat achter mijn rug naar buiten te kijken; dat weet ik omdat ze dat altijd doet als ik even met een dergelijke klusjes bezig ben. Het klusje is bijna geklaard…..ik wil de deksel op het schaaltje doen als er een angstaanjagende brul de keuken in geschreeuwd wordt. Ik schrik me het apelazerus. Al mijn haren staan recht overeind. Als ik omkijk zie ik het lachende gezicht van de bruller: Bas.

‘Ik schrik me een ongeluk……. mijn haren staan recht overeind,’ zeg ik tegen Bas

Bas, lachend: ‘Welke haren?’

Ik laat hem de haren op mijn rechterarm zien, die staan inderdaad nog rechtovereind; op mijn hoofd heb ik niet zo veel haar. Ik tril nog wat na van de schrik.

Mijn vriendin vertoont weinig reactie en begin onmiddellijk over Bas zijn kleding, hij heeft zijn leuke flamingo pet en dito shirtje aan.

Bas vraagt daarop aan mij of ik het al een beetje naar mijn zin heb in dit huis. Ik zeg hem dat het niet naar mijn zin heb in deze buurt en dat het Oude Noorden mijn buurt is, daar heb ik ruim veertig jaar gewoond. ‘Nou,’ zei Bas: ’als je in het Oude Noorden gewoond had, had je je huidige vriendin nooit leren kennen.’ 

’Ja, Bas, dat is waar, daar heb je helemaal gelijk in.’

Mijn vriendin zegt daarop ’Ja, ik had ook in Kralingen kunnen blijven wonen, dan had ik jou ook nooit leren kennen’

Bas zegt daarop: ‘Kralingen! Kale kak’ Hij zet een vies gezicht ten teken dat hij daar niets van moet hebben. Dan zeg ik weer Kralingen bestaat eigenlijk uit twee delen: het rijke deel; en het arme deel: Jaffa’

’Dat is een Joden buurt, zegt Bas’

‘Nou en….dat zál dan wel,’ zeg ik dan.

Vervolgens gaat Bas door naar zijn eigen huis aan het eind van de galerij.

‘Hoe kan dat nou, vraag ik aan mijn vriendin, dat hij me zo heeft kunnen laten schrikken…..jij staat daar toch bij het raam……………jij had hem toch kunnen begroeten….normaal hadden jullie een praatje gemaakt……dan had ik geweten dat Bas er was.’

‘Nee,’ zegt zij, ‘Bas vroeg me, met zijn vinger op zijn lippen , stil te zijn, niks te zeggen en toen schreeuwde hij opeens hard de keuken in en schrok jij.’

‘Oh, nou snap ik het,…leuk geintje!’

Bas is dus een van de 10 bewoners van mijn galerij

Hij was de eerste flatbewoner die ik hier ruim 4 jaar geleden leerde kennen. Ik was op zoek naar de flat die ik kon huren en ik wilde van hem horen of het hier leuk wonen was. Hij nam me mee naar de 4^e etage waar mijn flat was en vertelde dat het hier leuk en rustig wonen was. Allemaal aardige mensen. En ik moet ook eerlijk zeggen ik heb nooit last met iemand dan ook gehad de afgelopen 4 jaar. Het zou alleen nog beterzijn als mijn flat in het Oude Noorden zou staan.

BANK

Zullen we een Pizza bestellen?

Neen, ik heb geen trek in pizza; ik heb meer trek in een broodje haring.

Hè bah, een broodje haring, dan heb ik nog liever een broodje makreel.

Nee, voor mij is een broodje haring op dit moment het lekkerst wat ik me kan voorstellen om te eten

Nou dan lijkt het me simpel dat jij naar de viskraam gaat en ik naar de pizzeria. Gelukkig zitten die zaken vlak tegenover elkaar dus als we ons eten gescoord hebben dan zie we elkaar weer buiten voor de deur.

Misschien kunnen we ons eten wel op een bankje op het plein verorberen..

Ja, nu het zulk lekker zonnig weer is en niet te warm kunnen we dat best eens doen.

 Ik hoop dat er plek is voor ons.

Ja, kijk, daar is plek op die bank.

Neen er gaat net iemand zitten, verdomme.

Die sturen we wel weg, die ouwe lul. We zeggen gewoon dat wij hier net wilden gaan zitten met ons eten en dat hij dus weg moet wezen en als hij niet weg wil wezen, trekken we hem gewoon van die bank af.

Ja, we gaan geen grof geweld gebruiken; we houden het rustig.

Hé meneer dat is onze plek waar u nu zit, we wilden daar gaan zitten eten ziet u: hij een pizza en ik een broodje haring. Maar hij blijft gewoon zitten en hij wijst met zijn vinger op zijn borst. Hij bedoelt waarschijnlijk te zeggen dat dat plekkie nou van hem is.

Oké dan moet hij het zelf maar weten. We leggen ons eten op het enige nog vrije stukje van de bank en trekken hem met kracht van de bank af. We gooien hem niet op de grond hoewel we dat wel hadden kunnen doen. We lieten hem gewoon staan en in balans komen.

Zo nu hadden we ons plekje terugveroverd op die ouwe baas. Hij durfde toch iet veel terug te doen behalve dan een beetje met zijn vuist zwaaien……. beetje schelden en mopperen zoiets alsdat wij onze trekken nog wel thuis zouden krijgen.

Ga nou eten man anders wordt die pizza nog koud.

Ja, je hebt gelijk, daar heb ik geen last van met mijn broodje haring.

Het is een lekkere pizza, met stukjes paprika , spekjes, kaas en nog veel meer,  dat verschilt nog wel eens per pizzeria: wat ze allemaal op zo’n pizza doen.

Op een broodje haring gaat vaak genoeg gesnipperde ui en een enkeling neem er een hele grote zure bom bij…..ook lekker….deze haring smaakt heel goed ….een goed gevangen harinkie ook goed schoongemaakt trouwens….sommigen van die haringboeren zijn d’r niet goed in, in het schoonmaken van die haringen, bedoel ik.

Daar heb je die ouwe lul weer met een politie agent. Gewoon blijven zitten, we hebben niks gedaan. We hebben alleen maar ons plaatsie opgeëist.

De politie vraagt wat er loos is.

Wij zaten hier te eten, zeg ik en die ouwe man wou op onze plaatsen zitten. Dat pikten we niet. We laten ons niet wegduwen ook niet door een ouwe man.

ABRI

Het is nog helemaal niet zeker dat hij de deur zal openen. Ik heb nu al twee keer aangebeld maar daar kwam geen reactie op. Ik ga het nu voor de derde keer proberen. Wat ik helemaal niet zeker weet is of hij überhaupt wel thuis is. Want ik ben  hier maar op goed geluk naar toe gegaan….we hadden dus geen afspraak. Ook na drie keer bellen werd niet opengedaan en dus besloot ik maar onverrichter zake terug te keren naar mijn huis. Voor de zekerheid liep ik nog even naar de overkant van de straat om misschien een glimp van hem op te vangen maar hij woont op de vierde dus dat is eigenlijk te hoog om iets van hem te zien, als er überhaupt al wat van hem te zien zou zijn.

Bij nader inzien had ik toch niet zo’n zin om naar huis te gaan . ik dacht er over een wandeling door deze wijk te maken en dat deed ik ook. Ik liep eerst rechtdoor de straat uit en het viel me op dat er in de straat waar hij woont heel weinig auto’s geparkeerd zijn. Dat kan wel kloppen want er staan een paar scholen in die straat en de leerkrachten die vrijwel allemaal een auto hebben zijn  dezer dagen op vakantie evenals de leerlingen vanzelfsprekend maar die hebben natuurlijk geen auto. Aan het eind van de straat ga ik rechtsaf. Daar staat een abri, zo’n huisje voor wachtenden op een bus (in dit geval). Er staat momenteel niemand in de abri te wachten.

Opeens komt met grote passen een vrouw in een lange rode jurk mij voorbij lopen, het was net zo’n jurk als die presentatrice van Zomergasten zondagavond  op tv aan had, zij sprak met John van de Heuvel, die misdaadverslaggever. Heel soms werden daar spannende dingen verteld of laten zien..

De vrouw liep snel zei ik al en was me al een eind voorbij toen een vrouwtje met een hondje me tegemoetkwam. De hond begon aan zijn lijntje te trekken toen hij mij zag maar ik houd er niet van honden te aaien dus ik ging een flinke stap opzij. ….het was bovendien zo’n hondje dat niet meer gefokt mag worden dus daar moet ik al helemaal niks van hebben. Desalniettemin lachte de vrouw heel vriendelijk naar mij; ik lachte ook maar vriendelijk terug hoewel ik dat eerlijk gezegd liever niet gedaan had.

Ik stak over op een zebrapad naar links en toen ik overgestoken was stak ik wèèr een zebrapad en nu naar rechts over, die twee zebrapaden waren onderdelen van een rotonde. Een geel  busje stopte keurig voor mij en er klonk een kreet uit dat busje:

 ’Hé, hoi!!’ en ik zag een lachend gezicht achter het stuur zitten.

’Verdraaid,’ dacht ik, ‘dat is mijn buurman van een paar deuren verder, leuk dat hij mij zo gedag zegt.’  Ik zwaai opgewekt naar hem terug en zeg luid en duidelijk ‘Hoi’ terug en zwaai.

Ik ga dan rechtdoor de straat in. Er staat weer een abri, nu staat die vol met mensen, misschien wel  dertien mensen. Het is vandaag markt en deze abri staat dichtbij de markt dus daarom is die abri waarschijnlijk zo vol. Ik ga nu ook in de abri staan wachten want ik heb even geen zin meer om te lopen.

RUPS

Het was een vreemde gewaarwording dat we deze zondagmiddag gewoon het bos, het Kralingse Bos, in konden lopen zonder bedreigd te worden door de eikenprocessierups. Vier weken lang hebben we het bos gemeden want de processierups is  niet voor een kleintje vervaard. Hij of zij veroorzaakt met zijn of haar kleine stekelige haartjes enorm veel jeuk op de plaatsen van de huid waar die haartjes mee in aanraking komen. Ook heb ik op het acht uur journaal gezien, dat die haartjes in het oog kunnen komen waardoor kans bestaat dat die haartjes zich tot diep in de ogen doordringen  met gevaar voor blijvende blindheid. Daar ben je lekker mee. Dus voor ons geen bos. Wat waren we blij toen we hoorden, ook weer op het 8 uur journaal, dat het afgelopen was met de eikenprocessierups, dat ie uit de eiken verdwenen was en dat de deskundigen gingen uitzoeken hoe kon worden voorkomen dat die rupsen volgend jaar weer zo’n schrik gingen aanjagen aan de Nederlandse bevolking.

Als we, mijn vriendin en ik, naar het Kralingse Bos gaan, gaan we eerlijk gezegd meestal niet verder dan pannenkoekhuis de Nachtegaal. Daar drinken of eten we wat en dan gaan we terug naar huis. Dat is een half uurtje heen en een half uurtje terug lopen. Een uurtje lopen kortom, precies genoeg voor de sportieve wandelaar op leeftijd. Heel verleidelijk om verder het bos in te gaan vandaag waren de prettig, pittige muzikale klanken die uit het bos kwamen. Er was waarschijnlijk een festival gaande waar wij niets van gehoord of gelezen hadden. Op onze tocht richting Nachtegaal hoorden we voornamelijk de klanken van een Reggae-band.

Bij de Nachtegaal gebruikten we wat. Ik nam een cappuccino mijn vriendin nam een koude chocomel waar ze even later alweer spijt van had omdat ze er een vreselijke dorst van had gekregen waardoor ze nog wat anders moest gaan drinken. Dat werd dan een cassis. We hebben daar ongeveer een half uurtje gezeten. Toen betaalden we, ieder voor wat ie gedronken had en gingen toen weer op huis aan. Inmiddels was er een house-band aan het spelen op het ons onbekende festival.

‘Waar zal het festival zijn?’ vroeg mijn vriendin.

‘Zullen we gaan kijken’ antwoordde ik.

‘Nee!’ antwoordde zij resoluut……’Of wil jij wel?’

‘Nee, ik hoef niet zo nodig.’

Ik was bang dat we dan te ver het bos in moesten lopen en dat dan de wandeling uiteindelijk te groot zou uitvallen voor onze oude beentjes en bovendien was ik er ook helemaal niet zo zeker van of die eikenprocessierupsjes nou echt wel zo uitgestorven waren als ze beweerden op het 8 uur journaal.

 Dus liepen we gewoon dezelfde route terug die we heen gekomen waren en moesten we ook weer lopen over het met afstand slechtste trottoir van Rotterdam, de Cornelis Bloemaertsingel, waar de stoeptegels hotseknots, schots, scheef en hobbelig liggen. Je moet echt heel voorzichtig lopen om niet te vallen het lijkt haast wel ijsschotsenlopen je kan er alleen niet uitglijden maar voor de rest is het precies hetzelfde.

WANDELING

Voor het eerst na mijn laatste valpartij heb ik weer eens een wandeling gemaakt. Een uurtje vond ik wel  genoeg. Het is een spannende aangelegenheid omdat ik loop op slecht onderhouden voetpaden dat betekent goed uitkijken, anders ga ik weer onderuit. Wat precies de oorzaak van mijn laatste val is geweest,  weet ik niet want ik heb van de schrik niet omgekeken of er tegels of stenen niet goed lagen.

Nu zijn er mensen, die mij willen doen geloven dat ik zo vaak val omdat ik misschien wel een hartritmestoornis heb en dat ik daarvoor naar de dokter moet, omdat ik anders een grote kans maak op een tia en dan zou ik wel eens heel  rare bewegingen met mijn armen  benen kunnen gaan maken. Maar val ik nou zo veel? Wat is eigenlijk veel? Ruim 4 jaar geleden ben ik over een bobbel  asfalt gevallen en brak ik mijn schouder. Een jaar geleden viel ik duidelijk over een straatsteen zonder noemenswaardig letsel en een halfjaar geleden viel ik bijna over een trottoirtegel: ik moest een paar rare hinkstapsprongen maken om overeind te blijven…. en dan die laatste val. Is vier keer vallen in vier jaar waarvan twee keer duidelijk over straatstenen en een keer over asfalt dan veel? Ik vind van niet. Zeker geen reden om bij mijn huisarts om een verwijsbriefje te gaan vragen voor een hartritmestoornisspecialist.

Ik wandel niet snel; het lijkt wel of mijn benen tegen gehouden worden. Dat kijken in een hoek van 45% naar de straatstenen schiet ook niet erg op. Dat is om fout liggende straatstenen te ontdekken. Het is ook bijna niet om te doen. Er is altijd wel wat anders wat je aandacht afleidt van de straatstenen. Nu zijn het weer 13 ganzen (ja, ik heb ze nog geteld ook) dan is het weer een piepend waterhoentje verscholen in het riet, maar ik moest en zou hem zien. Dan is het weer een klein dik echtpaar met een grote dikke hond; ik wou eerst niet naar ze kijken maar ze zeiden in   koor ‘Goedemiddag’ dus kon ik niet anders doen dan ‘Goedemiddag’ terug zeggen en vriendelijk naar ze knikken. Maar ondanks deze afleidingen ben ik godzijdank niet gevallen.

Erg irritant gedurende deze wandeling was de ontzaggelijke hoeveelheid ganzenpoep op de paden. Ik heb er misschien al eens eerder mijn beklag over gedaan maar het wordt desondanks niet minder…..eerder meer. Ze zijn met honderden, de ganzen, langs het wandelpad dat ik loop. Ze eten vele meters grassprieten en lopen vervolgens naar een dichtstbijzijnd trottoir om zich weer leeg te schijten en vervolgens moet ik me met mijn schoenen in allerlei bocht wringen om die kak van hun onder mijn schoenzolen vandaan te houden.. Ik heb wel eens geprobeerd om er iets van te zeggen tegen die die schijterds maar dan laten ze zien dat ze om de donder niet bang voor je zijn: ze  lopen blazend op je af en dreigen je in je kuiten te bijten.

Met hondenpoep is het nou aardig geregeld. Het baasje moet de poep in een zakje meenemen. Zoiets zou nou ook eens geregeld moeten worden voor ganzen: iemand die hun stront in zakken schept, als taakstraf bijvoorbeeld.

VAKANTIE

Ik was 13 toen ik mijn eerste grote treinreis maakte. Helemaal alleen zonder vader, moeder, tantes broers of  zussen. De reis ging van Rotterdam naar Deventer. Voordat ik vertrok werd me wel honderd keer  gezegd dat de treinreis vreemd zou verlopen: de trein zou in Apeldoorn niet doorrijden maar schijnbaar ……. terugrijden. Natuurlijk ben ik achteraf wel blij dat me dat zo vaak gezegd is want anders was ik me wel een hoedje geschrokken en had ik misschien het idee gekregen in de verkeerde  trein te zitten. Om mij heen waren er wel kinderen die zich druk maakten om de vermeende verkeerde beweging van de trein:

‘Mama, papa, de trein gaat de verkeerde kant op, dadelijk komen we misschien niet in Deventer aan.’  Maar aan de geruststellende glimlach van zowel de vader als de moeder zag ik dat ze wel wisten dat ze in de goede trein zaten. Ik wist het natuurlijk al lang. Om 10.13 uur kwam ik aan in Deventer. Daar stond een tot op dat moment voor mij nog onbekende oom op mij te wachten: Oom Ton. Oom Ton was een boer die woonde in een klein dorpje in de buurt van Deventer en hij kwam me ophalen met zijn motor. Het was zeker wel 10 kilometer van het station Deventer. Ik verheugde me zeer op 10 kilometer achterop de motor te zitten bij Oom Ton. Het was bovendien lekker weer, ik had een korte broek aan. Het was een mooie  zonnige dag. Op de motor waren we al heel snel aangeland bij de boerderij van Oom Ton en Tante Wies, die getrouwd was met Oom Ton en heel hard praatte en ook heel hard lachte….waarschijnlijk was ze het gewend om ook zo luid tegen de dieren op de boerderij te praten. Maar ze was verder heel aardig.

Ik mocht naar die boerderij omdat mijn ouders arme mensen waren, ze een groot gezin hadden en  er niet voor konden zorgen dat ik op vakantie kon gaan. Ik ging namelijk drie weken bij Oom Ton en Tante Wies op vakantie oftewel logeren. De maatschappelijk werkster in Rotterdam vond mij mager en er zo bleek uit zien en ook zo droevig kijken dat ze moeite voor mij is gaan doen bij de kerk om mij ergens onder dak te krijgen om wat gezondheid op te doen. Nu wilde het geval dat een andere tante van mij, Tante Pop een man had, Oom Hans, die in de oorlog geadopteerd was door boer Hoofdman, die toevallig ook de vader is van Oom Ton en zo, via het maatschappelijk werk, de kerk, Oom Hans , oom Ton en mijn droevige blik ben ik uiteindelijk terecht gekomen in Nieuwe Heeten, zo heet dat dorpje bij Deventer. IK heb daar aardige dieren leren kennen, varkens, koeien, stieren, kippen, honden en katten en behalve de hond waren ze allemaal even aardig. Van de katten hadden ze er blijkbaar genoeg want  toen er 6 nieuwe katjes geboren waren gooide oom Ton ze alle zes dood tegen een muur.

 Ik heb ook nog geholpen met het binnenhalen van een oogst, ik deed dat voor niks want ze waren al zo goed om mij voor niks te laten logeren bij hun. Het eten was wel heel erg onsmakelijk. Ze aten bijna elke dag kruutmoes, een soort karnemelksepap met kluifvlees. Gatver! En ik moest het allemaal opeten want ik moest aansterken.

Na drie weken kwam mijn vader me ophalen. Daar was  denk ik dan net voldoende geld voor.

‘Je ziet er goed uit, jongen,’ zei mijn vader nog.

WARM

Op deze warme dag herinner ik me zo af en toe iets van vroeger, toen het ook zo warm was, weliswaar niet zo warm als nu, op 24 juli 2019, maar toch warm. Mijn moeder had een ijstaart besteld voor een dag dat het 26 graden zou worden ... Een zondag was dat ... De ijstaart was voor na de andijvie met draadjesvlees We hadden thuis nog geen koelkast. Ik heb het  nu over de jaren vijftig, ik was 8 jaar, mijn zusjes 6, 5 en 1.Nou ja, je kan wel raaien wat er met die ijstaart, zonder ijskast gebeurde. Mijn moeder dacht slim te zijn en zette de taart in de schaduw op het balkon. Daar moest ie twee uur staan het werd uiteindelijk een grote gesmolten melkplas met aardbeien, die we daar aantroffen toen de andijvie met draadjesvlees op was.

Als het boven de 25 graden was maar nog geen 30, werd mijn vader, die van kinds af aan hoge temperaturen gewend was, hij was immers in Nederlands Indië geboren, ook actief. Normaal nam hij me alleen mee naar voetbalwedstrijden van Sparta maar met die hitte, nam hij me dan mee naar een haventje om in te zwemmen. We waren dan altijd alleen met zijn tweeën en we doken in het water en gooiden een  balletje naar elkaar. Eén keer gebeurde het dat er een politieauto stopte. De agenten wenkten mijn vader dat hij naar hun toe moest komen. Die agenten vertrouwden het kennelijk niet, want later moest ik zelf ook bij politieagenten  komen en toen vroegen die agenten (en ze wezen naar mijn vader) wie die man was en toen ik eenmaal gezegd had dat die man mijn vader was, vonden ze het allemaal goed, die agenten, en mochten mijn vader en ik weer gaan zwemmen.

Een heel nare herinnering was de dag dat ik (9 jaar) met mijn twee zusjes (7 en 6 jaar) naar het Kralingse Strandbadje ging.  Het was heerlijk weer zeker wel 25 graden en we hadden alles in badtassen bij ons: appels, boterhammen, handdoeken, anti-zonnecrême  een groot kleed, een bal, badmintonrackets en geld voor de tram en voor ijs. Het werd een verrukkelijke dag ...wat hebben we gespeeld en gezwommen in het Kralingse Strandbadje! Het was echt genieten!

Toen het tijd werd om naar huis te gaan propten we alle spullen weer in de badtassen en gingen op weg naar de tram. In de tram bleek dat ik het geld voor de tram niet meer had….alle zakken van mijn broek had ik doorzocht maar nergens was het geld te vinden. Ik vertelde mijn verhaal tegen de tramconducteur maar die was onverbiddelijk: geen geld geen tramritje. Dat betekende dat we van het Kralingse Bos naar Spangen moesten gaan lopen. Zeker wel drie uur want we waren alle drie nog kleine kinderen en met onze kleine beentjes was het zeker wel drie uur lopen.

Onze moeder was heel ongerust; we kwamen pas om 7 uur thuis. Ver na etenstijd. Normaal aten we om half zes. Het allerergste van dit verhaal: ik had het tramgeld gewoon bij mij. Het zat gewoon in mijn bloesje en het viel uit het zakje toen ik het bloesje uittrok en op mijn bed gooide.

Wat waren mijn zusjes boos op mij! Ik schaamde me dood.

VAL

Ik ben weer gevallen . Het is dinsdag 23 juli; 09.30 uur. Weer bijna op een fietspad. De vorige keer brak ik mijn rechterschouder en werd er een armzenuw beschadigd. Nu is de schade gelukkig niet zo groot maar wel hinderlijk. Mijn rechterpols heeft een behoorlijke optater gehad en op mijn rechterhand heb ik wat wondjes, op mijn linkerknie zit een behoorlijke schaafwond. Voor de zekerheid ben ik toch maar even naar de dokter gegaan, voornamelijk voor de pols. Ze, mijn dokter is dit keer een vrouw (32), ze vervangt mijn eigen arts, die een man (32) is maar dat maakt eigenlijk niks uit. Ze heeft van alles aan mijn pols en handen gevoeld, gebogen en getrokken  en ze kwam tot de conclusie dat er hoogstwaarschijnlijk niets gebroken was maar als de pols over twee dagen nog zo pijnlijk is moet ik haar bellen, dan maakt ze een verwijsbriefje voor het maken van een foto in het ziekenhuis. Ze adviseerde me om 4 maal daags 1000 mg paracetamol te nemen , de pols te koelen en zo goed mogelijk te blijven bewegen want zonder beweging wordt een pols al gauw stijf.

Voordat ik viel was ik nog bij mijn vriendin (67). Ik had van zaterdag tot en met maandag bij haar geslapen. En nu, op dinsdagochtend had ik mij spulletjes (leesboek, vuile onderbroeken, zaterdagkrant, pillendoos, zalfjes en voor deze keer ook koek: cake en bitterkoekjes, die ik bij de supermarkt had gekocht om woensdagavond te trakteren op de jokerclub) bij elkaar gepakt in mijn boodschappenwagentje om naar huis te gaan. De dinsdag, donderdag , vrijdag en zaterdag zal mijn vriendin bij mij slapen, dat is nou eenmaal zo afgesproken. Alleen doet het hier verder niet zo toe. Onderweg van haar huis naar mijn huis viel ik dus. Er was een aardige mevrouw (29) die meteen van haar fiets stapte om me weer op de been te helpen, maar dat was gelukkig niet nodig. Ik heb haar heel hartelijk bedankt, dat ze wilde afstappen voor mij en ben toen gewoon doorgelopen naar mijn huis maar de pijn in mijn pols en in mijn knie werd wel steeds erger. Ik moest ook nog een beetje opschieten omdat ik een afspraak had om bij een kennis, Alex (80), een kopje koffie te gaan drinken. Eerst moesten natuurlijk de wonden verzorgd worden toen ik eenmaal thuis aangekomen was. Ik was bezig met wondjes schoon te maken toen Mieke, een aardige buurvrouw van 72, op mijn raam klopte en vroeg hoe het met mij was. Zij wist niet dat ik gevallen was, want ze bedoelde hoe gaat het met je na die operatie aan je prostaat en je blaas en toen zag ze ineens dat ik verder ook nog wat had. Ze bood gelijk aan om een grote pleister te halen van huis voor die grote schaafwond op mijn knie…..in no time was ze weer terug om haar grote pleister met mijn leukoplast op mijn kniewond te plakken.

Toen was het de hoogste tijd om naar Alex te gaan, die kennis van me. Ik drink daar meestal twee bakken koffie en een glas limonade: ’fris’ zoals hij het noemt. We praten meestal over dezelfde dingen: het koor waar hij op zit en over Tanja, een vrouw van 66 waar hij verliefd op is. Het gaat eigenlijk  allemaal meestal over hem.

Het is hem niet eens opgevallen dat ik gewond was; hij heeft er althans niks over gezegd.

EXECUTEUR-TESTAMENTAIR

Ik ben dezer dagen nogal met mijn dood bezig. Eerst was daar de uitvaartorganisatie Yarden die me deed schrikken van het te lage bedrag dat er bij hun gereserveerd was voor mijn crematieplechtigheid en nu ben ik het zelf die op zoek gaat naar een notaris om iets definitief regelen rondom: ‘Executeur-testamentair’. Oftewel een testament maken en daarin degene of degenen benoemen die alles rondom mijn crematieplechtigheid regelen.  Ik heb al twee mensen gevonden die dat willen doen, nu nog een notaris vinden, die dat netjes op wil schrijven. Tijdens een wandeling in de buurt ontwaarde ik een notariskantoor: notaris Koenderse het was op nog geen 5 minuten van mijn huis. Alleen, helaas, na drie keer bellen wordt nog niet opengedaan. Na enig speurwerk op het web vind ik zijn telefoonnummer en krijg Koenderse al spoedig aan de lijn. Hij blijkt verhuisd naar de Heemraadsingel. Hij vertelt me ook nog waarom hij naar de Heemraadsingel verhuisd is. Zijn notarispraktijk zou onverkoopbaar zijn in een omgeving als Prinsenland en hij moet zijn praktijk binnenkort echt gaan verkopen. De Heemraadsingel is een veel beter verkoopbare ruimte dat begrijpt een klein kind nog wel. Deze Koenderse is bijzonder servicegericht: hij gaat voor mij zitten uitzoeken of er nog geschikte notarissen in de buurt van Prinsenland zitten. Drie adressen gaf hij mij en de eerste de beste: Notariskantoor Dozink  is gelijk raak. Een vriendelijke dame (een assistente) aan de lijn, die mij uitgebreid van de noodzakelijke informatie voorziet……en wat het gaat kosten: ruim vierhonderd euro. Dat is geen kattenpies.  

Het kantoor is in de Christiaan Leendert Pietersestraat nummer 56. Ik heb nog nooit van die straat gehoord maar de secretaresse weet me te vertellen dat het op 10 minuten lopen van mijn huis is. Ze vertelt me precies hoe ik moet lopen  maar dat wil nog niet zeggen dat ik het ook precies weet. Ik moet altijd even eerst een verkennend wandelingetje maken naar de plaats waar ik moet zijn (als het op een onbekende plek in Rotterdam is tenminste); ik maak geen verkennend wandelingetje als ik ergens in Twente moet zijn: bijvoorbeeld in Enschede. Wat ik dan doe is een dag eerder weggaan en toch dat verkennende wandelingetje maken alleen dus een dag eerder en niet zoals bij de notaris een week eerder als ik tenminste over een week ga.

Ik heb dus ook al twee personen gevonden die mijn executeur testamentair willen zijn. Een zoon van me en een broer van me. Ze moeten alleen nog officieel worden gevraagd. Schriftelijk. Op papier.

Die broer die ik gevraagd heb is mijn oudste broer.

Die zoon, die executeur testamentair wil zijn is mijn oudste zoon. Ik had ook mijn jongste zoon wel kunnen vragen maar dan had ik van te voren geweten dat ik nul op het rekest zou krijgen want mijn jongste zoon wil niks meer met me te maken hebben. Waarom? Ik zou niet weten waarom.  Maar ik heb geen zin om daar nog veel woorden aan vuil te maken…..met mijn oudste zoon heb ik in ieder geval een prima relatie….hij komt nog regelmatig bij me langs, we eten dan meestal samen en hij helpt mij, de ex-boekhouder, met mijn boekhouding.

OPNAME

Ik ben dus één nacht in het ziekenhuis geweest. Mijn vriendin, mijn schatje, heeft me liefdevol naar het ziekenhuis gebracht en afscheid van me genomen bij de operatiekamer. Op dinsdag werd ik geholpen en op woensdag mocht ik weer naar huis. Ik werd geholpen aan mijn blaas en mijn prostaat. De blaas daar werd eigenlijk niks aan gedaan maar aan de prostaat wel . De prostaat werd uitgehold zodat er voor  de blaas die daar vlak boven zit meer plaats (voor urine) zou komen. Dat was nodig omdat het plassen bij mij niet goed meer ging. (Net als bij vele ouwe mannetjes trouwens: mannetjes van boven de 50). Dat uithollen daar moest ik voor verdoofd worden. Dat gebeurde bij mij met een ruggenprik; ik vond dat een heel prettige, pijnloze manier van verdoven. Ik moest gebogen op de rand van een bed gaan zitten en toen gingen twee verdovingsdokters op zoek naar het beste plekje in mijn rug om in te prikken en in een mum van tijd voelde ik niks meer in het gebied van mijn navel tot mijn tenen  En dat kwam goed uit ook want net in dat gebied moest ik geopereerd worden. Voor de zekerheid kreeg ik ook nog een roesje (een klein soort verdovinkje waar je een beetje van in slaap valt). De hele operatie duurde één uur en vijfentwintig minuten. Dat vind ik zelf nog al lang. Maar die tijd zal wel nodig zijn, want ik denk niet dat die chirurg in de operatiekamer zijn tijd gaat staan te verdoen.

Na de operatie werd ik naar een zaal gebracht waar ik bij kon komen van het gebeuren. Er lagen nog meer mensen die net geopereerd waren. Ik voelde mijn hele onderlichaam nog niet. Af en toe kwam er een verpleegster wat opnemen, mijn hartslag, mijn bloeddruk en ondertussen was mijn onderlijf nog helemaal stijf; ik kreeg er geen enkele beweging in. Het duurde wel twintig minuten eer er wat beweging kwam in mijn benen. Mijn hartslag en bloeddruk waren steeds goed dus toen er een pietsie beweging in mijn benen kwam mocht ik naar de verpleegruimte van de Urologie. De operatiekamer en de ‘bijkom’’-kamer waren op de beganegrond nu moest ik naar de derde verdieping.

Een verpleegster zou mijn kist met spullen daar al naar toe hebben gebracht. De informatie die ik kreeg over de spullen die ik mee mocht nemen was niet zo duidelijk. Er zou weinig ruimte zijn om spullen op te bergen en dus was het handig als ik heel weinig spullen in een zo klein mogelijk tasje zou meenemen. Dus had ik mijn kleine rugzakje meegenomen met mijn pyjama en mij pillen erin, dan kon ik daar bovenop mijn trui en broek die ik aan had naar het ziekenhuis stoppen. Die rugzak ging in een verrijdbaar karretje dat naast mijn ziekenhuisbed stond en  in dat kastje moest ik ook de toilettas met mijn tandenborstel en kammetje stoppen wegens plaatsgebrek elders….ook mijn smartfoon moest in die toilettas. Voor mijn jack was inderdaad een belachelijk klein kastje beschikbaar. Meer als een jack ging er haast niet in. Gelukkig heb ik een groot deel van de middag bezoek gehad van mijn vriendin, mijn schatje, dat was lief en gezellig.

Ik moest daar die woensdag net zo lang blijven piesen, daar op die afdeling, dat ik mijn blaas helemaal leeg had gepiest en dat kon na één uur zijn maar dat kon ook na zes uur zijn……het werd natuurlijk zes uur  dus…tussen zes en zeven uur mocht ik naar haar mijn lieve vriendin. Mijn lieve schatje, was zo lief om mij te komen ophalen en een taxi te bestellen om mij snel naar huis te brengen.

Over 6 weken moet ik bij de chirurg terugkomen en moet het plassen helemaal goed gekomen zijn. Voorlopig is het nog niet helemaal goed: ik plas nog wat bloed, mijn piemel voelt van binnen schraal met plassen en ik moet nog steeds heel vlug naar de plee als ik moet.

Maar het gaat elke dag wat beter.

NIKS AAN

 Eigenlijk hoort een stukje als dit een beetje leuk te zijn. Maar vandaag gaat dat me absoluut niet lukken. De lezer kan dus ophouden met lezen want er is gewoon niks aan. Dat komt omdat alles wat ik deze dag doe waardeloos is. Het begon al met de nacht. Ik geloof dat ik deze nacht bij elkaar drie uurtjes geslapen heb…..dan had ik weer dorst, dan moest ik weer piesen, dan ging de wekker per ongeluk af, dan lag mijn vriendin vreselijk te snurken…..het kon vannacht niet op. Vervolgens kwam ik er rond half acht ’s ochtends achter dat ik gisteravond mijn ontbijt was vergeten klaar te maken. Ik eet altijd muesli dus dat is een heel karwei om dat klaar te maken; zeker zoals ik het doe, met rozijnen, geprakte banaan, olienootjes, rozijnen yoghurt en een beetje suiker…… daar ben ik toch zeker een kleine tien minuten mee bezig en eer ik het op heb, ben ik weer tien minuten verder en ik moest om acht uur op de sportschool zijn om me te laten wegen, onder andere dan, want ik zou ook nog wel wat oefeningen gaan doen. Ik kwam natuurlijk bijna een kwartier te laat voor het wegen. Maar ik had geluk dat sportinstructeur me nog wel wilde helpen, als ik tenminste mijn kousen en schoenen wilde uitdoen. Dat is niet bij wijze van straf, want bij wegen in onze sportschool moeten we altijd onze sokken en schoenen uitdoen.  Ik woog deze keer een kilo minder dan de vorige keer namelijk 76,6 kilo. Dat is voor mij een goed gewicht bij mijn lengte van 1.83. Toch zou ik liever 75 kilo wegen dat heb ik namelijk mijn hele volwassen leven gewogen …..nu dus alweer een tijdje niet meer helaas. ….niet dat ik veel eet….integendeel zelfs ik eet weinig, daarom denk ik dat ik de komende tijd nog wel wat meer zal afvallen. Verder heb ik al mijn gewone oefeningen gedaan die ik elke drie dagen per week doe. Ik vind het zo jammer dat er zoveel sporters zijn die eigenlijk  alleen maar komen om te kletsen met elkaar….sociaal sporten noemen ze dat. 

Na de sportactiviteit moest ik nog naar het huis van mijn vriendin om mijn spullen op te halen. Mijn spullen stonde namelijk bij mijnvriendin omdat ik bij haar een paar dagen geslapen heb. Ik slaap normaal gesproken bij haar van zaterdag tot en  met dinsdag maar bij wijze van uitzondering slaap ik deze week tot en met maandag bij haar. Dat komt omdat ik op dinsdag in het ziekenhuis opgenomen wordt om geholpen te worden aan mijn prostaat en mijn blaas. Dat is morgen pas. Om 9 uur  ’s ochtends moet ik nuchter in het ziekenhuis zijn eerst moet ik nog bloed laten prikken en dan naar de afdeling A3 alwaar de voorbereiding op de ingreep plaats zullen vinden. Het is een ingreep van niks, heb ik me laten vertellen……je kan het vergelijken met het trekken van een kies (wel met een stevige verdoving). Zover is het echter nog niet. Vanavond moet ik nog mijn spulletjes voor naar het ziekenhuis pakken en dat vind ik een heel vervelend karweitje

GEWICHT

Ik ben jarig vandaag! (Als ik dit schrijf). Op donderdag 13 juli 1950 ben ik geboren.; om tien voor half acht. Mijn gewicht was 7 pond en 60 gram. Nu ben ik 78 kilo. Elke maand laat ik me op de sportschool wegen. Toen ik daar 3,5 jaar geleden mee begon woog ik 74,8 kilo en dat vond ik wat te weinig. Ik had toen ook helemaal geen zin om te eten; logisch dus dat ik weinig woog. De sportinstructeur raadde me aan om meer fruit te eten omdat ik aangegeven had dat ik dat lekker vond. Bananen Perziken appelen, ananas, allerlei bessen en ze raadde me tevens aan om zo’n apparaat te kopen waarvan de naam me nu even niet te binnen wil schieten maar waarmee je het fruit helemaal fijn maalt. Ik ben er al gauw mee opgehouden want door dat fruitdieet kwam de zin in eten alweer snel  terug. Bovendien leerde ik in die tijd ook een meisje kennen dat mijn eetlust ook deed toenemen. Nu eens kwam ze bij mij eten dan weer at ik bij haar en alle maaltijd waren zo voedzaam dat mijn gewicht binnen de kortste keren weer op een acceptabel niveau was.

 Ik had er nog niet over gehad dat ik alleen woonde en geen meisje had toen ik zo in gewicht kelderde. Bij deze dan. Dat meisje dat ik laatst had leren kennen had me meteen al gezegd dat ze nooit voor me zou koken. Ze had wel een heerlijke lunch altijd. Ik had daar tegenover te stellen een zelf klaargemaakte sobere avondmaaltijd met wat groenvoer en een lekker zuivel- of fruittoetje. Daar zorgde ik 4 dagen per week voor. Zij hoefde nooit te koken omdat ze complete maaltijden voor 3 dagen per week kocht bij de slager die naast haar huis zat. Het zijn heerlijke doch peperdure maaltijden. Zij zorgde voor 2 dagen per week een zuiveltoetje en 1 dag per week een fruittoetje.

Maandag is het weer wegen op de sportschool. Ik verwacht dat ik ongeveer hetzelfde gewicht gebleven zal zijn. Het is de laatste keer dat ik me bij deze sportschool laat wegen. Ik stop er daar mee. Ik vind die sportschool een beetje te duur worden. 38 euro wordt een beetje te gek. Op zich is het niet zo duur want je kan daar ook spinnen, zwemmen in een koud en verwarmd zwembad en ook yoga is mogelijk. Alleen ik kan er niet volledig gebruik van maken. Het warme bad is te vol, het koude bad is te koud voor mijn geblesseerde rechterarm (dat is nog van mijn val waarbij ik mijn schouder brak en  mijn armzenuw beschadigde) en yoga kan ik ook niks meer van (ook door die zelfde val, kan ik met mijn rechterarm vrijwel niks meer doen). Ik ga nu naar een sportschool zonder zwembaden en zonder yoga, die de helft minder kost (19 euro). Ik hoop dat ik daar in ieder geval wel overal aan mee kan doen waar ik aan mee wil doen. Jammer genoeg is het een ietsje verder  weg (2kilometer)dat wordt dus langer lopen of langer fietsen maar daar is nog nooit iemand dood van gegaan, dacht ik.

DROOM

Iemand probeert me wakker te maken. Maar ik zit in een droom en kom er niet uit. Ik weet niet of het een man of een vrouw is maar ik blijf slapen, dromen. Soms lijk ik te ontwaken dreig ik mijn ogen open te doen maar ze klappen meteen weer dicht. Nu stopt het pogen me te wekken. De droom neemt weer de overhand.

Ik loop door een groot magazijn met allemaal gevouwen dozen met de naam IVOM erop. Er lopen nog veel meer mensen zoals ik; alleen maar mannen. Veel machines staan er ook om de kartonnen te vouwen en te snijden. Ik kom bekenden tegen: de buurmannen, José de Spanjaard, een paar broers en neven allemaal gekleed in een kaki-overall. Ze roken ook allemaal. Ik niet.

‘Moet je ook een sjekkie draaien Siep, vraag een van de buurmannen, die zeker niet weet dat ik al lang gestopt ben met roken omdat ik daar zware keelontsteking van krijg. De buurman taalt klaarblijkelijk echt niet om zijn gezondheid want elke ochtend stapt hij hier het pand binnen met een pak Zware Van Nelle en dat rookt hij helemaal op…..nou ja hij geeft ook wel eens wat weg.

Wie ook veel rookt is José de Spanjaard maar die rookt filtersigaretten. Het vervelende is dat hij altijd die rook in mijn gezicht staat te blazen. Ik zal niet zeggen dat hij dat expres doet, daar heb ik geen hard bewijs voor, maar hinderlijk is het wel. Dus ik zei d’r eens wat van:

‘Hé Jose, kan je die rook eens de andere kant op blazen jongen, want ik krijg er zo’n vreselijke keelkriebel van.’

Nou, je had hem toen moeten horen:

‘JIJ, JIJ, JIJ ALTIJD OUWEHOEREN, ALTIJD …..OUWEHOEREN JIJ!’

 Hij wil me bijna te lijf gaan als er een rat van onder de machine vandaan in José s overall  springt. En ratten zijn toch zeker geen appetijtelijke beestjes om op je droge huid te laten zitten. José laat van schrik zijn net opgestoken sigaret uit zijn mond vallen en begint als een dolle man op zijn linker broekspijp te slaan want daar zit ie waarschijnlijk dat stuk ongedierte en ja hoor daar snelt de rat de broekspijp uit. De rat voelt zich waarschijnlijk zo opgejaagd door José dat hij een grote sprong omhoog neemt….. meteen richting mijn strot en net als hij in mijn strot wil gaan bijten kan ik hem met mijn sterke rechterhand een oplawaai geven……… echter, hij is niet dood want hij snelt mijn overall van boven in ik voel hem over mijn borstharen trippelen en ik ga daar slaan maar ik ben natuurlijk steeds te laat. Het blijft moeilijk om het beestje een doodsklap te geven; nu is ie weer op mijn rug  en daar is ie helemaal moeilijk te pakken, tenzij ik vlug  op mijn rug ga liggen. Maar ook dat helpt niet; hij gaat alweer over mijn buik in  de richting van mijn piemel. Ik vrees even dat hij in mijn piemel gaat bijten maar hij besluit via mijn gulp weer onder de machine weg te schieten. Hij had José en mij een paar angstige momenten bezorgd. José geeft me een klap tegen mijn schouder  en voor mij  staat De Zware van Nelle-buurman, die mij uit de droom wekt.

AFSCHEID

Het pand staat in een gewone straat met kleine bedrijfjes, woningen (flats en eengezinswoningen met tuintjes).Op de gevel van het pand staat ‘uitvaartcentrum Bess’. De overledene die ik ken en waarvoor ik hier ben gekomen zou volgens de kaart, die ik kreeg gecremeerd worden. Dat lijkt me nou niet zo lekker in deze buurt.  Lijken verbranden in een woonbuurt. Ik krijg er nu al een droge keel van. Maar ik ben een beetje te snel geweest want er wordt hier helemaal niet gecremeerd: uitvaartcentrum Bess is gewoon het laatste station waar overledene en familie, vrienden en kennissen voor het laatst bij elkaar zijn en waar afscheid genomen wordt van de overledene. En ‘uitvaart centrum Bess’ biedt een heel gepast en voordelig afscheid.

Bij binnenkomst in de ruimte, krijg  ik een kop koffie (zonder cake)en praat wat met medeleden van de klaverjasclub, waarvan, dat ben ik nog vergeten te vertellen, de gestorvene ook een fanatiek en uitstekend lid was. Zij was de oudste van de klaverjasclub en won vrijwel alle competities. Ja, het was een slimme vrouw.

Ik zit dus aan de koffietafel te praten en zie uit mijn linkerooghoek de kist staan waar Lida in opgebaard ligt. Tussen de kist, waarop drie mooie boeketten  liggen(ook een van de klaverjasclub), en de koffietafel, staan grote banken, waarop we waarschijnlijk straks zullen moeten gaan zitten  wanneer de muziek gaat klinken en er gesproken gaat worden. Tot mijn verrassing heeft Lida, de overledene, het nummer ‘It’s all over now’ van de Rolling Stones gekozen als een van de afscheidssongs. Verrassend omdat ze al 92 jaar was en er zullen op de wereld toch maar weinig tweeënnegentig jarige Stones-fan zijn. De zoon van Lida  houdt een mooie toespraak over dat ze altijd zo actief was en nog wel tot kort voor haar overlijden Nederlandse les had gegeven aan buitenlandse mensen die  nog maar zo kort in Nederland wonen. Ook zegt hij dat ze altijd een lieve moeder was  geweest en dat het heel zwaar is geweest voor haar om helemaal alleen drie kinderen, twee  zonen en één dochter op te voeden. Want  vader was er kort na de geboorte van het derde kind vandoor gegaan met een vrouw, die hij klaarblijkelijk leuker vond dan hun moeder. Nooit heeft ze ooit nog  getaand naar een andere man. Na deze ervaring had ze haar buik meer dan vol van mannen.  De zoon raakte zichtbaar ontroerd. Ik heb mijn eigen papa niet eens gekend en nu moet ik ook mijn allerliefste mama nog verliezen ook. Het leven is te hard. Mijn moeder is toen wij wat groter werden veel gaan doen in het clubhuiswezen. Ze werd sportlerares en wij mochten als haar kinderen ook altijd gewoon meedoen met allerlei sporten. Toen we nog jong waren deden we alle drie het liefst mee aan trefbal, dat was een leuke sport waarbij je iemand die in een tussenvak stond met een soort voetbal tegen zijn of haar lijf moest gooien, dan was zij of hij ‘af’. Maar ik dwaal af. Namens mijn moeder dank ik u voor uw aanwezigheid bij haar afscheid.  

DATE

Het duurde een jaar voor ik mijn nicht Ellen weer zou zien. De laatste keer dat ze bij me was maakte ze foto’s van me om te gebruiken voor een  datingsite. Want ik wilde wel weer eens een leuke vrouw zien ….en misschien ook wel hebben. Ik heb lang moeten wachten tot er een reactie kwam op die foto’s en die kwam van Ellen, drie maanden nadat ze die foto’s genomen  had.

‘’Ha Siep en heb je nou al wat gehoord op die foto?’’ vroeg ze.

‘Nee, nog helemaal niks’, zei ik, ‘maar ik heb geduld’.

Nog geen drieweken later is er een reactie op mijn foto. Het is een hartstikke leuke meid zo te zien op die foto dan en het leek me heel leuk om die eens voor een avondje uit te nodigen om bij Kentucky Fried Chicken eens wat te gaan eten bijvoorbeeld. Maar zij blijkt helemaal niet van Kentucky Fried Chicken te houden Ze gaat liever naar een gewoon restaurant waar je ook Boeuf Bourgignon kon bestellen…….(wat natuurlijk aanzienlijk prijziger zou worden)…..Maar goed voor een keertje wil ik wel met haar meegaan. We spreken af bij Le Boeuf Noir in de Jonker Fransstraat.

We hebben om half zeven afgesproken en om kwart over zeven is ze er nog niet. Gelukkig is het droog en niet al te fris zodat het wachten ‘te doen’ is maar leuk is het natuurlijk niet. Om tien voor half acht komt er iemand aangelopen die ‘mijn’ Gerda wel eens kan zijn.

‘’Ben jij Siep?’, vraagt ze.

‘Ja,’ zeg ik, ik ben Siep, dan  ben jij zeker Gerda?’,

‘Ja, dat klopt, sorry dat ik zo laat ben maar ik heb drie kwartier staan wachten voor Le Boeuf Brun en wie er ook voorbijkwam……geen Siep. Toen maakt iemand die ik nog van vroeger ken mij er op attent dat dit hier Le Boeuf  Brun is en dat Le Boeuf Noir een stuk verderop is , dus zet ik het op een lopen, Sorry hoor.’

Gerda heeft inderdaad heel leuk gezichtje en ze heeft een leuk lila jasje aan met grote paarse knopen en ook haar schoenen zijn bijzonder, ze draagt witte sandaaltjes en haar teennagels zijn fel groen gelakt. Wat me gelijk wel opvalt is allereerst dat ze ‘met consumptie spreekt’: bij elk woord dat ze zegt krijg ik wat spetters op mijn gezicht en ook op mijn splinternieuwe regenjas. Niet zo fris dus.  Het tweede dat me opvalt….en dat vind ik veel erger….is haar gebit. Haar tanden zijn pikzwart….ze had natuurlijk haar mond stijfdicht gehouden toen die foto gemaakt werd ……ik word er nu bijna misselijk  van zodat ik welhaast weg wil lopen van haar. Doch zo’n hork ben ik nu ook weer niet. We hebben een date om samen te eten dus gaan we ook samen eten. Ik heb geen rot-opmerking gemaakt over haar minpunten. We eten gewoon iets  wat we allebei lekker vinden: rode bieten met doorregen lappen en een doorhars-salade als groenvoer erbij. Als ze tegen mij begint te vertellen hoe leuk ik er wel niet uitzie, kost het me wel moeite om mijn mond over haar dicht te houden. Behalve over die leuke dingen natuurlijk.  Verder is het eten wel lekker en hebben we elkaar nooit meer gezien.

Als ik mijn nicht Ellen na een jaar weer zie vraagt ze me nog naar de foto’s  die ze maakte voor de datingsite.

‘Nee Ellen dat is een fiasco geworden. Ik heb in een jaar tijd één reactie gehad en dat was helemaal niks. Nou dat zegt toch wel wat,hè?’

VERJAARDAGSKADOOTJES

13 juli is het bijna, dan ben ik jarig! Ik word dan alweer 69 jaar. Het verjaardagsgevoel heb ik al een beetje. Dat komt omdat ik vandaag (zaterdag) met mijn vriendin kadootjes voor mezelf ga kopen. Mijn vriendin vindt het niet leuk om alleen naar het Alexandrium (het winkelcentrum) te gaan………. haar vaste vriendin met wie ze altijd op zaterdag winkelt, is ziek dus vraagt ze mij om mee te gaan mijn eigen verjaardagskadootjes te kopen.   Ik heb haar twee boeken gevraagd en zij heeft zelf nog een ander kadootje in haar hoofd. Dat moet bij de Hema gekocht worden.  Ik ben wel blij met de kadootjes die gekocht worden maar de manier waarop dat gaat bevalt me allerminst. Ik moet bij de boekhandel op een bankje voor de winkel gaan zitten wachten tot zij met een alles verhullend tasje naar buiten komt. Ik weet dat ik één boek heb gevraagd dat heel erg dik is en één boek dat aan de dunne kant is….daar kan ik nu dus niets van zien.  

Het is vandaag overigens warmer dan het KNMI heeft voorspeld.  Het is watje noem echt ‘korte broekenweer’. Maar ik loop hier in mijn mooie rooie lange broek. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik me een beetje ongemakkelijk voel in mijn korte broek….. dat ik hem niet aantrek bedoel ik. Ik vind namelijk dat ik nogal witte benen en tamelijk lange zwarte beharing op die  benen heb. Maar dat mag toch geen excuus zijn om met lekker weer die korte broek in de kast te laten liggen. Met een korte broek worden die benen tenminste weer een beetje bruin zoals ze vroeger ook waren.

Bij de Hema mag ik natuurlijk ook niet mee naar binnen. Ook weer op een bankje. Ik heb geluk dat er vlak achter die bankjes koele pakjes drinkyoghurt van Campina met een VLEUGJE vanille worden uitgedeeld. Heerlijk is dat. Het zal waarschijnlijk in de winkel komen onder de merknaam Vleugje.

Vlak voor mijn neus staat een toonbank met ijsbakken en een hele rij mensen die ijs willen kopen. Naast me op mijn bankje heeft een mevrouw haar boodschappenkarretje neergezet en gaat ijs kopen. Wat zij niet gezien heeft is dat er stuk gevulde koek op  haar bankje ligt. Ik had haar nog willen waarschuwen maar voordat ik er erg in heb komt ze terug met haar ijsje en is ze bovenop dat stuk gevulde koek geploft. Ze heeft er geen erg in gehad en als ze even later likkend aan haar ijsje opstaat zie ik dat ter hoogte van haar rechterbil  dat stuk koek geplakt zit. Ik durf er niks van zeggen ……… laat haar gewoon een beetje voor schut lopen met dat bekoekte groene jurkje.

Ondertussen heeft mijn vriendin bij de Hema weer een kadootje voor me gekocht. Ik heb geen flauw idee wat het is maar dat hoort eigenlijk ook zo te zijn met verjaardagskadootje. De zware tas moet ik dragen……… maar wel tien keer verbiedt zij mij om stiekem in die tas te kijken wat er in zit.

 Ik mag wel nog even met haar bij de Hema naar binnen voor een Heerlijke Lunch.

ORANJE

Ik heb de laatste tijd weer kleurrijke kleren aan. Vandaag bijvoorbeeld loop ik rond in een rode broek en een licht blauw overhemd met vele witte figuurtjes er op als motiefje. Gisteren had ik een rood-blauw geblokt overhemd aan met mijn oranje lange broek eronder. Die oranje broek had ik een paar dagen aan trouwens. Het is zo’n soort broek waar je ook hoveniers en vuilnismannen in ziet rondlopen maar dat maakt mij niks uit……ik vind die oranje broek gewoon mooi. Mijn vriendin zei laatst nog: je lijkt met die broek wel een gevangene van Quantanamo Bay of iets dergelijks…..ze  bedoelde die gevangenis waar de Amerikanen Terroristen opsluiten……… op Cuba is dat geloof ik. Maar dat kan me ook niks schelen,  ik vind die broek nou eenmaal mooi  dus trek ik hem gewoon aan. Dan heb ik ook nog een jack in de kleuren van de Nederlandse vlag. Precies zoals die vlag van boven naar beneden drie even brede strepen rood, wit en blauw. Ik had dat jasje eens aan met die oranje broek daaronder……..dan is het een inkopper om tegen me te zeggen, dat ik wel een fanatieke fan  van het koningshuis  moet zijn en natuurlijk gebeurde dat ook enkele malen. Maar ze moeten eens weten wat een hekel ik heb aan het koninklijk huis. Het kost veel te veel en ze doen vaak de verkeerde dingen….zoals die Maxima pas bijvoorbeeld, die op haar gemak gaat zitten praten met de hoogstwaarschijnlijke moordenaar van een bekende Turkse journalist en daar helemaal niet over begint tegenover hem. Waar ze het dan wel over gehad heeft?............. over vrouwenbelangen soms…..?

Het is overigens voor mij wel een beetje verdacht al die kleurrijke kleren. Ik ben namelijk bipolair (manisch-depressief) en in mijn signaleringsplan staat geschreven dat ik manisch ben  wanneer ik dat soort kleren draag. Maar gek genoeg heb ik nergens last van.  Als ik manisch ben dan doe ik alles overdreven, overdreven vrolijk, overdreven hard, overdreven veel ruzie maken, alles doe ik dan overdreven……hypomaan heet dat gedrag eigenlijk.

Depressief is weer geheel de andere kant op zoals de meesten wel zullen weten, dan ben je erg neerslachtig, je ben vrijwel continue droefgeestig en down. Nu ik het toch over mezelf heb, ben ik gelukkig zelden depressief geweest. Wel was ik regelmatig, maar ook weer niet echt veel, hypomaan.

Maar ondanks dat in mijn signaleringsplan staat dat ik met kleurrijke kleren hypomaan zou moeten zijn , ben ik dat dus gelukkig niet. Want als ik hypomaan ben kan ik zomaar om niks allerlei rare dingen doen, die ik eigenlijk helemaal niet wil.  Ik heb dan bijzonder veel lef in mijn lijf en dan durf ik ook veel. Zoals bijvoorbeeld naar het casino gaan en veel geld inzetten en dan natuurlijk alles verliezen. Of brutaal zijn tegen mensen (mensen uitlachen om hoe ze er uit zien).Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Gelukkig heb ik daar pillen tegen die ik elke dag moet innemen en die houden me goed in balans. Vervelend is nu wel dat de producent van die pillen de prijs ervan ineens verdrievoudigd heeft. Nu die pillen toch niet meer te betalen zijn, denk ik er hard over om ze maar niet meer in te nemen en dan weet ik niet  hoe manisch of depressief ik nog kan worden. Dan maar geen balans.

YARDEN

Ik dacht dat ik het goed geregeld had, alles betaald had en alleen maar hoefde af te wachten tot ik dood neerviel en vervolgens een ander laten bellen naar Yarden, mijn uitvaartonderneming…… en ik had dus geen kosten verder. Maar zo gaat het dus niet.

Yarden zit in financiële moeilijkheden (geld niet goed belegd) en kan mijn uitvaart en die van vele, vele anderen niet regelen zoals ze dat in de verzekeringspolissen beloofd hebben.  Schandalig!

Zo zou ik (dood) thuis opgehaald worden; ze zouden de uitvaart leiden; er zouden dragers komen voor de kist; ze zouden me opbaren (voor de kijkdagen) en ze maken maximaal 50 rouwbrieven klaar (plus postzegels) en ik wordt per rouwwagen van huis naar de begraafplaats of in mijn geval crematorium vervoerd. Ook wordt er gezorgd voor één volgauto…..de aula van het crematorium of de begraafplaats mag gebruikt worden en in overleg wordt er een muziekje verzorgd. Natuurlijk zal er ook koffie en koek zijn in de koffiekamer (indien aanwezig). Verder wordt nog een uittreksel uit het register van overlijden geleverd.

Dit hele pakket kost Yarden anno nu laten we zeggen 3500 euro. Mijn polis bij hun heeft een waarde van 3200 euro dus wat moet er nu gebeuren als ik vandaag de dag dood zou gaan: 300 euro bij lappen. Dat is een fikse streep door mijn rekening want bijna veertig jaar lang denk ik niets meer aan de dood te hoeven betalen. Nu is het 300 euro en over zo’n 10 jaar , als ik werkelijk wel eens dood zou kunnen gaan zal dat zelf te betalen bedrag wel meer dan verdubbeld zijn ….. reken dus maar op 700 euro erbij lappen. Voor de zekerheid zal ik 1000 euro bij sparen; dat moet toch wel voldoende zijn.

Overigens vertelt Yarden wel dat je ook een minder duur pakket kan uitkiezen zodat ik bijvoorbeeld precies op de 3200 euro uitkom of misschien nog wel minder. Nog een mogelijkheid is: het geld van mijn polis van 3200 terug te vragen en daarmee een andere uitvaartverzekering te sluiten; de afkoopwaarde bedraagt 1832,= euro….mijn polis wordt zo zowat gehalveerd, dus afkopen lijkt me niet zo handig.

 Hoe ik aan Yarden gekomen ben is ook een apart verhaal. Ik was nog heel jong, twintig of zo en ik had nog nooit gedacht aan mijn dood laat staan aan mijn uitvaart…..toen sprak ik op een keer mijn  ex-schoonvader  (inmiddels al decennia geleden overleden) …… hij was een groot pleitbezorger van de crematie. Hij was lid van de Algemene Vereniging Voor Lijkverbranding (AVVL). Hij wil na zijn dood de grond niet vervuilen met zijn lichaam want hij zou zich laten cremeren ….een voor die tijd (1970) milieuvriendelijke wijze om van het dode lichaam af te komen. Hij raadde mij en zijn dochter (mijn inmiddels ex-vrouw)dus ook hartstochtelijk aan om lid te worden van de AVVL en…..wij werden lid van die club, die jaren later van naam en organisatievorm veranderde en Yarden ging heten. Zo’n tien jaar lang hebben mijn ex-vrouw en ik trouw de noodzakelijke premies betaald. Tot zo ongeveer begin tachtiger jaren. Toen dachten we klaar te zijn met betalen voor de dood. Maar niet heus dus.  Schande.

PRATEN MET DIEREN

Mijn vriendin heeft een heel bijzondere vriendin. Aleida heet die vriendin. Samen met Simon, haar man en een stel honden en katten reizen ze door Europa. Vorig jaar zaten ze nog in Duitsland en dit jaar rijden ze voornamelijk door Frankrijk. Ze zitten nou in de omgeving van Bordeaux. Het stel is dol op dieren en in elke stad of dorp waar ze komen melden ze zich aan voor vrijwilligerswerk in het dierenasiel. Als er ruimte is in hun aanhanger nemen ze er dikwijls onderweg nog een beestje bij en wat ook voorkomt : ze laten een beestje dat toch niet zo bevalt in een of ander plaatsje achter……in het asiel wel te verstaan want ze zullen natuurlijk nooit een hond of kat in een verder verlaten bos aan een boom vastbinden….. nee daarvoor houden ze te veel van het dier en als ze het  diertje ergens achter laten dan kan Aleida dat altijd uitleggeen aan het beestje want …..en dat is iets heel bijzonders, Aleida kan met dieren praten, althans, dat zegt ze. Kijk, ik kan ook met dieren praten maar ze verstaan geen woord van wat ik zeg…..natuurlijk kunnen ze aan de toon waarop ik spreek horen of ik vriendelijk of boos ben maar woordelijk kunnen ze me niet verstaan, laat staan dat ze me antwoord kunnen geven. Aleida denkt dus dat ze woordelijk verstaan wordt en dat ze net zo woordelijk een antwoord krijgt.

Nu is het zo dat ze de lapjeskat Juliën niet mee kunnen nemen naar Spanje waar ze binnenkort naar afreizen. Dan zegt  Aleida tegen Juliën die bij haar op schoot zit:

”Lieve Juliën, je weet dat je jarenlang mijn lievelingskatje geweest bent, ik houd nog steeds erg veel van je en dat zal ik altijd blijven doen maar vandaag moeten onze wegen zich scheiden. Wij gaan door naar Spanje en jij mag jammer genoeg Spanje niet in….zo is de wet daar nu eenmaal. Ik zal je nooit vergeten en ik weet zeker dat  jij mij ook nooit zal vergeten.  Ik laat je hier in dit asiel achter. Het is een goed asiel, dat heb je zelf de laatste weken ook wel gemerkt Jij bent ook al van de mensen van het asiel hier gaan houden.”

Dan is Aleida stil; ze luistert blijkbaar naar de reactie van Juliën. Van de reactie van Juliën is geen enkel geluid te horen. En als na een paar minuten Juliën plots van Aleida’s schoot springt komen bij  haar de tranen.

Simon, die er de hele tijd voor spek en bonen heeft bijgezeten, probeert Juliën nog  te pakken te krijgen maar de kat laat zich niet meer vangen…… hij rent razendsnel het park in waar Aleida en Simon in de buurt geparkeerd staan.

“Wat heeft Juliën tegen je gezegd Aleida?’’ vraagt Simon een beetje hijgerig.

Aleida: ’’Juliën is uitermate teleurgesteld in ons. Hij had gedacht dat hij betrouwbare baasjes aan ons had toen ze hem 15 jaar geleden uit het Asiel van Rotterdam haalden. Maar nu, nu wij zo nodig naar Spanje toe moeten, laten we de kat stikken. En toen sprong Juliën opeens van mijn schoot.  Ik heb steeds goed kunnen volgen wat Juliën tegen me zei.’’

Hoogstwaarschijnlijk zal Juliën in de toekomst helemaal niets meer van zich laten horen.

PELLEN

Het is een ‘ouwe-mannen-kwaal’ en ik ben bijna  negenenzestig……. van de dokter hoorde ik dat er mannen zijn die er op hun vijftigste al vanaf moeten worden geholpen. Waar het dan om gaat? Om last hebben van je urine je blaas en je prostaat.  Ik kan soms mijn plas niet ophouden, dan komt de pies er nog eens in een heel dun straaltje uit ook en tenslotte …….  als ik denk dat ik bijna uitgepiest ben, blijken er ook nog een paar druppels urine in mijn blaas te zitten, die er na afloop van mijn plasje  tergend langzaam  uitkomen en zorgen voor een grote natte plek op mijn broek.

Zestien juli word ik eraan geholpen. Mijn prostaat wordt gepeld (uitgehold) waardoor mijn blaas meer urine aankan zodat ik niet zo snel naar de wc zal moeten rennen en het gedruppel ook afgelopen zal zijn. Ook wordt dan mijn plasstraal weer wat steviger. Ik moet er een nachtje voor in het ziekenhuis blijven, zodat de verpleegsters en dergelijke kunnen controleren of alles goed met me gaat.  Het kan ook twee nachten worden als de prostaat nog niet helemaal uitgebloed is. Toevallig,……nou ja toevallig, hoorde ik van een kennis van mij dat hij dezelfde ingreep had gehad en hij was daarvoor vijf nachten in het ziekenhuis moeten blijven. Hij was wel vijfenzeventig toen het bij hem gebeurde. Hij vertelde me dat het een ingreep van niks was. Hij had niks gevoeld en alleen dat de prostaat bleef bloeden vond hijvervelend. Bovendien was hij alleen…….zijn vrouw was toen al vijf jaar overleden…. hij vond het wel prettig dat hij een paar dagen geheel verzorgd in het ziekenhuis kon liggen.

Toen mijn vriendin dat hoorde van die vijf dagen, kreeg ze zowat een rolberoerte.  Eén dag zonder mij was al erg, vijf dagen was een ramp. Het kostte me de grootste moeite om haar duidelijk te maken dat in negenennegentig van de honderd  van deze operaties de patiënt na één nacht naar huis mocht……………. wat ze ook vreselijk vond was dat ik had opgegeven aan de dokter, dat ik in geval van uiterste nood niet meer gereanimeerd wilde worden……..als ik bijvoorbeeld een beroerte krijg of een hartaanval tijdens de operatie, is de kans dat ik heel erg slecht uit de reanimatie kom, zo groot, dat mijn leven nauwelijks meer het leven waard is en dan hoeft leven voor mij dus niet meer.

Ze gaat me samen met een vriendin wegbrengen naar het ziekenhuis. Dat is wel  fijn want dan hoeft ze de hele weg niet alleen naar huis toe te lopen.

Over vijftien dagen dan is het zo ver.  Ik moet die dag beginnen met bloed te laten prikken en ondertussen zorgen dat ik een volle blaas heb, die moet ik leeg piesen op een soort computer-wc, die meet hoeveel ik plas, en hoe hard ik plas. Ik word natuurlijk voor de operatie verdoofd en dat gebeurt met een ruggenprik: mijn hele lijf onder mijn navel wordt dan verdoofd. De anesthesist biedt me nog aan om via een computerschermpje de operatie te volgen, maar daar heb ik deze keer geen zin in.

Ik weet trouwens nog helemaal niet hoe laat die operatie is maar ik weet wel dat ik tot 6 uur voor de operatie alles mag eten en drinken (behalve melk); tussen 6 en 2 uur voor de operatie een glas water mag drinken; en vanaf 2 uur voorde operatie mag ik niks meer.

Over ruim twee weken gebeurt het.PELLEN

HARING

Het is de heetste dag van het jaar tot nu toe. Ik was op de fiets naar mijn cursus gegaan. Toch een half uur fietsen van Alexanderpolder naar Crooswijk. Moe was ik er van niet geworden; desalniettemin zag ik wel op tegen de terugreis. Het zou dan vast en zeker een stuk warmer zijn…. En bovendien had ik dan hard gewerkt op de cursus. Het zou mij zeer benieuwen waar we het deze keer over zouden hebben.  De cursus is altijd van half tien tot half twaalf ………. het is nu kwart over negen en ik ben er al. Nog even mijn fiets aan een boom vastzetten want ook al heb ik niet meer de nieuwste, mooiste fiets, als ik hem niet aan een lantaarnpaal of een boom vastzet is hij zo gejat.

Als ik het gebouw binnenga waar de cursus gehouden wordt, merk ik gelijk dat ons vaste lokaal door anderen is ingenomen. Er wordt volop een vreemde taal gesproken…..Marokkaans denk ik, en de zaal zit vol met zeker 50 mensen. Dat is wel wat meer dan ons clubje, dat uit hooguit acht mensen bestaat. We krijgen vandaag dan ook een klein hok toebedeeld. De cursusleidster Marian laat er geen gras over groeien en zegt dat we het vandaag gaan hebben over doelen stellen en wat daar allemaal bij komt kijken.  Als hulpmiddel bij het DOEL presenteert zij het woord SMART met behulp waarvan het doelstellen uiteen gerafeld wordt. De S staat voor SPECIFIEK, de M voor MEETBAAR, de A voor ACCEPTABEL, de R voor REALISEERBAAR< de T voor TIJDGEBONDEN.

Samen met Murat stelde ik  me het lopen van de Vierdaagse ten doel.

SPECIFIEK  is dat lange afstand wandelen.

MEETBAAR: vier dagen lang 40 kilometer per dag lopen

ACCEPTABEL: het kan qua tijd; huisgenoten nemen taken over; voor zorg wordt vervanging gezocht.
REALISEERBAAR:             Murat loopt wekelijks 50 kilometer  rond de Kralingse Plas en heeft goeie schoenen; Ik ben niet zo getraind en moet dus nog flink oefenen en goeie schoenen kopen.

TIJDGEBONDEN:              De tijd is duidelijk: de derde week van juli

We waren nog vergeten rekening te houden met ‘’verblijf in Nijmegen regelen’’ en de kosten overmaken

Andere leden van de groep stellen nog dingen ten doel als het schoonmaken van de keuken in twee dagen en een blog schrijven. Al met al was het een inspirerende ochtend. De tijd was voorbijgevlogen. Het was alweer tijd om naar huis toe te gaan en inderdaad warmer als vanochtend. Ik had honger. Voor ik vanmorgen van huis ging had ik alleen maar een krentenbol op. Daarom heb ik deze ochtend veel meer koekjes bij de koffie gesnoept dan anders. Maar toch was het hongergevoel gebleven en gelukkig zag ik op de hoek van de Crooswijksestraat en de Crooswijkseweg die haringtent. Ik zat zowat te juichen op mijn fietsje. Voor 2,50 euro kocht ik een heerlijk broodje haring. Ik ging het zitten oppeuzelen op een bankje in de schaduw  vlakbij die haringtent. Jammer was wel dat een bankje verderop een man bezig was grote  bloedkorsten van zijn arm te krabben……dat deed het broodje wat  minder smaken

PADVINDER

Ik zeg nou al de hele cursus Kracht en Kwaliteit dat ik goed kan schrijven maar dat ik de laatste tijd mijn inspiratie kwijt ben. Ze zullen er daar zo langzamerhand geen bal meer van geloven. Hij zegt alleen maar dat goed kan schrijven maar we hebben nog nooit iets van hem gehoord of gelezen. Eigenlijk hebben ‘ze’, mijn medecursisten, wel een beetje gelijk, want zo goed ben ik niet, helemaal al niet als ik geen inspiratie heb. Vandaag is weer zo’n dag zonder inspiratie maar gelukkig komt er een man naast me in de metro zitten; een man gekleed in een spijkerbroek en een padvindersoverhemd….zo’n kaki overhemd weet je wel, met zo’n groene stropdas. Maar hij is geen padvinder hij is arbeider, dat zegt hij tenminste, hij werkt altijd ‘s nachts bij de RET hij repareert daar kapotte dingen in metrotoestellen en hij maakt die metrotrein ook schoon. Ik weet niet of het echt waar is maar hij zegt dat hij van 10 uur  ’s  avonds tot 10 uur ’s ochtends werkt.

 Vind ik wel erg lang twaalf uur achterelkaar werken.

Hij is net naar de markt geweest, die bij de markthal ….oplichters vindt hij die marktkooplieden daar. Voor zo’n klein zakkie schoongemaakt spruitjes (en hij wees een inderdaad zeer klein zakje aan)  zou ik twee vijftig moeten betalen;  amme nooit niet …… dan ga ik morgen wel naar de markt op Zuid…

”oh die op het Afrikaanderplein bedoelt u”. Ja daar krijg je tenminste zo’n grote zak spruiten voor dat geld en hij wees inderdaad een hele grote zak aan…..alleen moet ik die dan wel zelf schoonmaken maar dat kan me niks schelen. Doe ik samen met mijn vrouw en dan is het zo gebeurd

Hij moet gelijk met mij uit de metro ……. bij Metrostation Prinsenlaan.

‘’Ik woon vlakbij het zwembad’’ zegt hij.

‘Ik ook’ zeg ik en we  besluiten samen op te lopen

Hij vindt dat de buurt achteruit gaat, veel alcoholici, die de buurt onveilig maken en er wonen hier  in Alexanderpolder  nogal veel oude mensen die daar toch wel angstig van zijn van die alcoholici…..vooral als ze ’s avonds de pleintjes onveilig maken. Daarom wil ik ook zo snel mogelijk naar het Oude Noorden terug verhuizen. Dat is ten minste een gezellige buurt met leuke winkeltjes op de Zwartjanstraat ……….en leuke kroegies ook…. Nee gewone kroegies waar het niet vol zit met alcoholici. In het oude Noorden staan ze ook niet op straat samen te scholen met allemaal een blikkie bier in hun hand. In Alexanderpolder wel……en denk je dat de politie van Alexanderpolder  een hand naar ze uitsteekt. Ik woon hier nou 7 jaar en ik heb maar een keer een politie-agent gezien  neen foutje het waren er twee, er zat er een in een politieauto; die agenten moesten een paar kleine pest-apies d’r vuurwerk af te pakken. Maar van alcoholici blijven ze af, daar zijn ze te schijterig voor. Er is in dat hele grote Alexanderpolder niet eens een politiebureau.

Nou ik ga hier rechtdoor. ‘Ik niet’ zeg ik. ik ga hier rechtsaf. Ik woon in die walgelijk flat daar, zie je die flat van 6-hoog.

‘Dat is toch een mooie flat…..zegt de padvinder, wat is daar mis mee en zo te zien is nog net geverfd ook. Er zitten wel verdomd veel duiven daar zeg, daar moet je een wat aan doen hoor, want dat wordt een zooitje die duiven