Het is een ‘ouwe-mannen-kwaal’ en ik ben bijna negenenzestig……. van de dokter hoorde ik dat
er mannen zijn die er op hun vijftigste al vanaf moeten worden geholpen. Waar
het dan om gaat? Om last hebben van je urine je blaas en je prostaat. Ik kan soms mijn plas niet ophouden, dan komt
de pies er nog eens in een heel dun straaltje uit ook en tenslotte ……. als ik denk dat ik bijna uitgepiest ben, blijken
er ook nog een paar druppels urine in mijn blaas te zitten, die er na afloop van
mijn plasje tergend langzaam uitkomen en zorgen voor een grote natte plek
op mijn broek.
Zestien juli word ik eraan geholpen. Mijn prostaat wordt
gepeld (uitgehold) waardoor mijn blaas meer urine aankan zodat ik niet zo snel
naar de wc zal moeten rennen en het gedruppel ook afgelopen zal zijn. Ook wordt
dan mijn plasstraal weer wat steviger. Ik moet er een nachtje voor in het
ziekenhuis blijven, zodat de verpleegsters en dergelijke kunnen controleren of
alles goed met me gaat. Het kan ook twee
nachten worden als de prostaat nog niet helemaal uitgebloed is. Toevallig,……nou
ja toevallig, hoorde ik van een kennis van mij dat hij dezelfde ingreep had
gehad en hij was daarvoor vijf nachten in het ziekenhuis moeten blijven. Hij
was wel vijfenzeventig toen het bij hem gebeurde. Hij vertelde me dat het een
ingreep van niks was. Hij had niks gevoeld en alleen dat de prostaat bleef
bloeden vond hijvervelend. Bovendien was hij alleen…….zijn vrouw was toen al
vijf jaar overleden…. hij vond het wel prettig dat hij een paar dagen geheel
verzorgd in het ziekenhuis kon liggen.
Toen mijn vriendin dat hoorde van die vijf dagen, kreeg ze
zowat een rolberoerte. Eén dag zonder
mij was al erg, vijf dagen was een ramp. Het kostte me de grootste moeite om
haar duidelijk te maken dat in negenennegentig van de honderd van deze operaties de patiënt na één nacht
naar huis mocht……………. wat ze ook vreselijk vond was dat ik had opgegeven aan de
dokter, dat ik in geval van uiterste nood niet meer gereanimeerd wilde worden……..als
ik bijvoorbeeld een beroerte krijg of een hartaanval tijdens de operatie, is de
kans dat ik heel erg slecht uit de reanimatie kom, zo groot, dat mijn leven
nauwelijks meer het leven waard is en dan hoeft leven voor mij dus niet meer.
Ze gaat me samen met een vriendin wegbrengen naar het
ziekenhuis. Dat is wel fijn want dan
hoeft ze de hele weg niet alleen naar huis toe te lopen.
Over vijftien dagen dan is het zo ver. Ik moet die dag beginnen met bloed te laten
prikken en ondertussen zorgen dat ik een volle blaas heb, die moet ik leeg piesen
op een soort computer-wc, die meet hoeveel ik plas, en hoe hard ik plas. Ik
word natuurlijk voor de operatie verdoofd en dat gebeurt met een ruggenprik:
mijn hele lijf onder mijn navel wordt dan verdoofd. De anesthesist biedt me nog
aan om via een computerschermpje de operatie te volgen, maar daar heb ik deze
keer geen zin in.
Ik weet trouwens nog helemaal niet hoe laat die operatie is
maar ik weet wel dat ik tot 6 uur voor de operatie alles mag eten en drinken
(behalve melk); tussen 6 en 2 uur voor de operatie een glas water mag drinken;
en vanaf 2 uur voorde operatie mag ik niks meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten