OPNAME

Ik ben dus één nacht in het ziekenhuis geweest. Mijn vriendin, mijn schatje, heeft me liefdevol naar het ziekenhuis gebracht en afscheid van me genomen bij de operatiekamer. Op dinsdag werd ik geholpen en op woensdag mocht ik weer naar huis. Ik werd geholpen aan mijn blaas en mijn prostaat. De blaas daar werd eigenlijk niks aan gedaan maar aan de prostaat wel . De prostaat werd uitgehold zodat er voor  de blaas die daar vlak boven zit meer plaats (voor urine) zou komen. Dat was nodig omdat het plassen bij mij niet goed meer ging. (Net als bij vele ouwe mannetjes trouwens: mannetjes van boven de 50). Dat uithollen daar moest ik voor verdoofd worden. Dat gebeurde bij mij met een ruggenprik; ik vond dat een heel prettige, pijnloze manier van verdoven. Ik moest gebogen op de rand van een bed gaan zitten en toen gingen twee verdovingsdokters op zoek naar het beste plekje in mijn rug om in te prikken en in een mum van tijd voelde ik niks meer in het gebied van mijn navel tot mijn tenen  En dat kwam goed uit ook want net in dat gebied moest ik geopereerd worden. Voor de zekerheid kreeg ik ook nog een roesje (een klein soort verdovinkje waar je een beetje van in slaap valt). De hele operatie duurde één uur en vijfentwintig minuten. Dat vind ik zelf nog al lang. Maar die tijd zal wel nodig zijn, want ik denk niet dat die chirurg in de operatiekamer zijn tijd gaat staan te verdoen.

Na de operatie werd ik naar een zaal gebracht waar ik bij kon komen van het gebeuren. Er lagen nog meer mensen die net geopereerd waren. Ik voelde mijn hele onderlichaam nog niet. Af en toe kwam er een verpleegster wat opnemen, mijn hartslag, mijn bloeddruk en ondertussen was mijn onderlijf nog helemaal stijf; ik kreeg er geen enkele beweging in. Het duurde wel twintig minuten eer er wat beweging kwam in mijn benen. Mijn hartslag en bloeddruk waren steeds goed dus toen er een pietsie beweging in mijn benen kwam mocht ik naar de verpleegruimte van de Urologie. De operatiekamer en de ‘bijkom’’-kamer waren op de beganegrond nu moest ik naar de derde verdieping.

Een verpleegster zou mijn kist met spullen daar al naar toe hebben gebracht. De informatie die ik kreeg over de spullen die ik mee mocht nemen was niet zo duidelijk. Er zou weinig ruimte zijn om spullen op te bergen en dus was het handig als ik heel weinig spullen in een zo klein mogelijk tasje zou meenemen. Dus had ik mijn kleine rugzakje meegenomen met mijn pyjama en mij pillen erin, dan kon ik daar bovenop mijn trui en broek die ik aan had naar het ziekenhuis stoppen. Die rugzak ging in een verrijdbaar karretje dat naast mijn ziekenhuisbed stond en  in dat kastje moest ik ook de toilettas met mijn tandenborstel en kammetje stoppen wegens plaatsgebrek elders….ook mijn smartfoon moest in die toilettas. Voor mijn jack was inderdaad een belachelijk klein kastje beschikbaar. Meer als een jack ging er haast niet in. Gelukkig heb ik een groot deel van de middag bezoek gehad van mijn vriendin, mijn schatje, dat was lief en gezellig.

Ik moest daar die woensdag net zo lang blijven piesen, daar op die afdeling, dat ik mijn blaas helemaal leeg had gepiest en dat kon na één uur zijn maar dat kon ook na zes uur zijn……het werd natuurlijk zes uur  dus…tussen zes en zeven uur mocht ik naar haar mijn lieve vriendin. Mijn lieve schatje, was zo lief om mij te komen ophalen en een taxi te bestellen om mij snel naar huis te brengen.

Over 6 weken moet ik bij de chirurg terugkomen en moet het plassen helemaal goed gekomen zijn. Voorlopig is het nog niet helemaal goed: ik plas nog wat bloed, mijn piemel voelt van binnen schraal met plassen en ik moet nog steeds heel vlug naar de plee als ik moet.

Maar het gaat elke dag wat beter.