RUPS

Het was een vreemde gewaarwording dat we deze zondagmiddag gewoon het bos, het Kralingse Bos, in konden lopen zonder bedreigd te worden door de eikenprocessierups. Vier weken lang hebben we het bos gemeden want de processierups is  niet voor een kleintje vervaard. Hij of zij veroorzaakt met zijn of haar kleine stekelige haartjes enorm veel jeuk op de plaatsen van de huid waar die haartjes mee in aanraking komen. Ook heb ik op het acht uur journaal gezien, dat die haartjes in het oog kunnen komen waardoor kans bestaat dat die haartjes zich tot diep in de ogen doordringen  met gevaar voor blijvende blindheid. Daar ben je lekker mee. Dus voor ons geen bos. Wat waren we blij toen we hoorden, ook weer op het 8 uur journaal, dat het afgelopen was met de eikenprocessierups, dat ie uit de eiken verdwenen was en dat de deskundigen gingen uitzoeken hoe kon worden voorkomen dat die rupsen volgend jaar weer zo’n schrik gingen aanjagen aan de Nederlandse bevolking.

Als we, mijn vriendin en ik, naar het Kralingse Bos gaan, gaan we eerlijk gezegd meestal niet verder dan pannenkoekhuis de Nachtegaal. Daar drinken of eten we wat en dan gaan we terug naar huis. Dat is een half uurtje heen en een half uurtje terug lopen. Een uurtje lopen kortom, precies genoeg voor de sportieve wandelaar op leeftijd. Heel verleidelijk om verder het bos in te gaan vandaag waren de prettig, pittige muzikale klanken die uit het bos kwamen. Er was waarschijnlijk een festival gaande waar wij niets van gehoord of gelezen hadden. Op onze tocht richting Nachtegaal hoorden we voornamelijk de klanken van een Reggae-band.

Bij de Nachtegaal gebruikten we wat. Ik nam een cappuccino mijn vriendin nam een koude chocomel waar ze even later alweer spijt van had omdat ze er een vreselijke dorst van had gekregen waardoor ze nog wat anders moest gaan drinken. Dat werd dan een cassis. We hebben daar ongeveer een half uurtje gezeten. Toen betaalden we, ieder voor wat ie gedronken had en gingen toen weer op huis aan. Inmiddels was er een house-band aan het spelen op het ons onbekende festival.

‘Waar zal het festival zijn?’ vroeg mijn vriendin.

‘Zullen we gaan kijken’ antwoordde ik.

‘Nee!’ antwoordde zij resoluut……’Of wil jij wel?’

‘Nee, ik hoef niet zo nodig.’

Ik was bang dat we dan te ver het bos in moesten lopen en dat dan de wandeling uiteindelijk te groot zou uitvallen voor onze oude beentjes en bovendien was ik er ook helemaal niet zo zeker van of die eikenprocessierupsjes nou echt wel zo uitgestorven waren als ze beweerden op het 8 uur journaal.

 Dus liepen we gewoon dezelfde route terug die we heen gekomen waren en moesten we ook weer lopen over het met afstand slechtste trottoir van Rotterdam, de Cornelis Bloemaertsingel, waar de stoeptegels hotseknots, schots, scheef en hobbelig liggen. Je moet echt heel voorzichtig lopen om niet te vallen het lijkt haast wel ijsschotsenlopen je kan er alleen niet uitglijden maar voor de rest is het precies hetzelfde.