WANDELING

Voor het eerst na mijn laatste valpartij heb ik weer eens een wandeling gemaakt. Een uurtje vond ik wel  genoeg. Het is een spannende aangelegenheid omdat ik loop op slecht onderhouden voetpaden dat betekent goed uitkijken, anders ga ik weer onderuit. Wat precies de oorzaak van mijn laatste val is geweest,  weet ik niet want ik heb van de schrik niet omgekeken of er tegels of stenen niet goed lagen.

Nu zijn er mensen, die mij willen doen geloven dat ik zo vaak val omdat ik misschien wel een hartritmestoornis heb en dat ik daarvoor naar de dokter moet, omdat ik anders een grote kans maak op een tia en dan zou ik wel eens heel  rare bewegingen met mijn armen  benen kunnen gaan maken. Maar val ik nou zo veel? Wat is eigenlijk veel? Ruim 4 jaar geleden ben ik over een bobbel  asfalt gevallen en brak ik mijn schouder. Een jaar geleden viel ik duidelijk over een straatsteen zonder noemenswaardig letsel en een halfjaar geleden viel ik bijna over een trottoirtegel: ik moest een paar rare hinkstapsprongen maken om overeind te blijven…. en dan die laatste val. Is vier keer vallen in vier jaar waarvan twee keer duidelijk over straatstenen en een keer over asfalt dan veel? Ik vind van niet. Zeker geen reden om bij mijn huisarts om een verwijsbriefje te gaan vragen voor een hartritmestoornisspecialist.

Ik wandel niet snel; het lijkt wel of mijn benen tegen gehouden worden. Dat kijken in een hoek van 45% naar de straatstenen schiet ook niet erg op. Dat is om fout liggende straatstenen te ontdekken. Het is ook bijna niet om te doen. Er is altijd wel wat anders wat je aandacht afleidt van de straatstenen. Nu zijn het weer 13 ganzen (ja, ik heb ze nog geteld ook) dan is het weer een piepend waterhoentje verscholen in het riet, maar ik moest en zou hem zien. Dan is het weer een klein dik echtpaar met een grote dikke hond; ik wou eerst niet naar ze kijken maar ze zeiden in   koor ‘Goedemiddag’ dus kon ik niet anders doen dan ‘Goedemiddag’ terug zeggen en vriendelijk naar ze knikken. Maar ondanks deze afleidingen ben ik godzijdank niet gevallen.

Erg irritant gedurende deze wandeling was de ontzaggelijke hoeveelheid ganzenpoep op de paden. Ik heb er misschien al eens eerder mijn beklag over gedaan maar het wordt desondanks niet minder…..eerder meer. Ze zijn met honderden, de ganzen, langs het wandelpad dat ik loop. Ze eten vele meters grassprieten en lopen vervolgens naar een dichtstbijzijnd trottoir om zich weer leeg te schijten en vervolgens moet ik me met mijn schoenen in allerlei bocht wringen om die kak van hun onder mijn schoenzolen vandaan te houden.. Ik heb wel eens geprobeerd om er iets van te zeggen tegen die die schijterds maar dan laten ze zien dat ze om de donder niet bang voor je zijn: ze  lopen blazend op je af en dreigen je in je kuiten te bijten.

Met hondenpoep is het nou aardig geregeld. Het baasje moet de poep in een zakje meenemen. Zoiets zou nou ook eens geregeld moeten worden voor ganzen: iemand die hun stront in zakken schept, als taakstraf bijvoorbeeld.