woensdag 17 april 2013

Helpen


Help ik een ander werkelijk, wanneer ik probeer zijn of haar problemen op te lossen? Deze vraag werd mij onlangs gesteld door Martha, een goede vriendin van me,  aan wie ik per ongeluk vertelde dat ik Jan, een neef van me, vijfhonderd euro had geleend om een schuld bij zijn huisbaas te kunnen aflossen. Volgens Martha hielp ik hem daar niet mee.
‘Zo maar vijfhonderd euro geven en verder niks doen … dan is de kans groot, dat hij over een paar weken weer voor je neus staat, met een opgehouden handje. Je helpt hem er veel meer mee als je met hem in gesprek gaat om er achter te komen hoe het zover is kunnen komen. Het kan natuurlijk zijn, dat er een eenmalige zakelijke tegenslag, een hoge bekeuring  of een dure aankoop aan de basis staat van een tekort, dan is de kans niet zo groot dat hij nog eens bij je zal aankloppen. Het kan ook zijn dat het tekort struktureel is: Jan kan niet met geld omgaan ... hij geeft misschien wel te veel uit, dan moet ie het ene gaatje met andere dichten en dat loopt op den duur een keertje spaak. Ga gewoon eens met die jongen om de tafel zitten,’ zei Martha, ‘en zet eens op een rijtje hoeveel geld daar nou precies binnenkomt en hoeveel er uit gaat’.

Dat advies van Martha klonk heel normaal en logisch ook maar gek genoeg vond ik het niet zo gemakkelijk om nu, drie weken nadat ik Jan het geld geleend had, weer bij hem aan te kloppen met het voorstel om nog es even te praten over zijn financiële huishouding. Ja, ik vraag dan wèl om een hoop privacygevoelige informatie van hem ... maar dat màg ik toch zeker wel vragen  … het gaat uiteindelijk niet om één eurootje!  Toch zat ik er een beetje mee in mijn maag omdat ik het hem toen niet gelijk had voorgesteld. Gelukkig vatte hij het heel goed op. Hij leek er zelfs blij mee.
Hij vertelde me -  en hij liet de loonstroken er bij zien -  dat er per maand 2200 euro netto binnenkwam. … we hadden ook al snel gezien dat er elke maand 2500 euro uitging en eens bereik je bij de bank het bedrag dat je maximaal rood mag staan … dan zal je toch bijvoorbeeld je hele huur zelf moeten ophoesten of je moet wat bij een ander gaan lenen, bij mij dus, zoals Jan deed.

Eigenlijk was er in de vaste noodzakelijke uitgaven van Jan en zijn gezin niet zoveel bijzonders te ontdekken: aan woonlasten, ziektekostenverzekering, abonnementen en eten en drinken, waren ze eenentwintighonderd euro kwijt …  de post waarop bezuinigd moest gaan worden was meteen duidelijk: de tamelijk hoge maandelijkse post ‘zakgelden’: vierhonderd euro!  Zijn vrouw deed het met honderd, evenals zijn zoon en Jan zelf stond met maar liefst tweehonderd euro op de zakgeldlijst. Met het halveren van de zakgelden zouden ze dan al een heel eind komen. Vrouw- en zoon deden daar desgevraagd niet zo moeilijk over, maar Jan was niet van plan ook maar één cent in te leveren … zelf was hij daar absoluut op tegen omdat hij dan zijn kaartje voor de voetbalwedstrijd, zijn biertje en  zijn maandelijkse avondje in het Holland-Casino wel kon vergeten. Jan zag dat avondje gokken - ‘nooit méér dan honderd euro op een avond!’  - tevens als dè unieke mogelijkheid om ooit nog eens ‘in één klap’ uit de schulden te komen.
‘Ik had al eens een keertje op één avond vijftienhonderd euro gewonnen’ zei Jan met het euroteken nog in zijn ogen, ‘vijftienhonderd euro! Maar dat heb ik dezelfde avond met mijn stomme kop weer verspeeld … ik wilde dat winstje zo graag verdubbelen … waren we gelijk weer schuldenvrij geweest.’

Het was nu gelijk zonneklaar waar het gat in financiële huishouding van Jan zat. Met die lening van vijfhonderd euro heb ik dus niet Jan maar in feite het casino een handje geholpen. 

maandag 15 april 2013

Gezellige drukte


Heel veel mensen waren zondag op de been in het centrum van Rotterdam. De dag van de marathon. Tienduizenden mensen verdeeld over de hele marathonroute waarvan het merendeel op de Coolsingel. Veel lopers, veel bezoekers. Toen ik aankwam op het Hofplein waren de echte wedstrijdlopers al ruim een half uur op weg. Vlak voordat ik van huis ging, had ik op de tv gezien dat, een groepje van 11 Afrikanen, voornamelijk bestaande uit Kenyanen en Ethiopiërs, heel lichtvoetig, een ruime voorsprong had genomen op de rest van het lopersveld. De tv-verslaggever voorspelde, dat in dat groepje ook de toekomstige winnaar zou zitten. Hij kreeg nog gelijk ook.

Op het Hofplein waren hekken geplaatst om lopers en toeschouwers van elkaar te scheiden. De deelnemers aan de kortere afstanden waren zojuist vertrokken en de met duizenden groene reklametasjes behangen hekken deden ook dienst als kapstok voor de jasjes, shirtjes, soms ook schoenen van de deelnemers aan de wedstrijd. 
Vanaf de Coolsingel, waarover de gehele lengte tribunes geplaatst waren, die allemaal goed bezet waren, schalde de stem van een enthousiaste man die enerzijds de lopers van de kortere afstanden aanmoedigde en anderzijds levendig verslag deed van DE GROTE BELANGRIJKE WEDSTRIJD. De stem moedigde het talrijke publiek aan hard te klappen en te juichen voor de voorbij hollende lopers.

Ik ben meestal juist niet op deze plek als het als het zo druk is als nu. Normaal gesproken mijd ik dit soort drukte. Toen Feyenoord, in 1970 alweer … dat is me lang geleden … de Europa Cup voor landskampioenen had gewonnen, was ik daar ook. Toen was er ook zo’n menigte. Maar toen stonden de mensen vlak voor het stadhuis naar boven te kijken, naar het bordes, alwaar de Feyenoordspelers de gewonnen Europa Cup aan het verzamelde volk toonden. Zoiets zullen we nooit meer meemaken. Heel misschien als Feyenoord ooit nog eens kampioen van Nederland wordt maar een ding is nu al zeker: dit jaar zal dat in ieder geval niet meer gebeuren na dat armzalige gelijke spelletje van gisteren tegen RKC.
Tja … destijds was het dus maar zo’n klein stukkie Coolsingel … gisteren liep de HELE Coolsingel vol. Er waren misschien wel meer verschillen met toen … die helikopers bijvoorbeeld … ik kan me niet herinneren dat er 1970 zo veel van die dingen in de lucht waren als gisteren en … die eettentes … het aantal vreettentjes is dacht ik wel vertien- of vertwintigvoudigd sindsdien.
 Die helikopters kunnen  me trouwens gestolen worden zeg, die waren ook op zaterdag al de hele dag al aan het oefenen geweest; dat kan ik weten, want ik woon heel dichtbij de Coolsingel en ook op de dag van de marathon was het zeker vanaf half negen ’s ochtends al een teringherrie van jewelste in het luchtruim boven mijn huis … slapen was vanaf toen finaal onmogelijk … ach ja, we moeten er wat voor over hebben …

Ik heb per fiets een stuk van de route aan de noordelijk kant van de Maas gereden. Zo heb ik misschien maar een kwart van de route gezien. Op dat kleine stukje stonden heel wat vrijwilligers in groene hesjes het verkeer te regelen zodat de lopers zonder problemen overal hard door konden hollen. Er waren ook verschillende drumbands actief die de lopers moesten inspireren om alsmaar lekker door te zetten.  Ik zag ook een groep allemaal in het geel geklede mensen vlak langs het parcours zitten rondom om een grote tafel met daarop volop losse bananen … nog wel in de schil … er  lagen ook appels en er stonden bekers sap op die tafel, zal wel van een hardloopvereniging geweest zijn. En verder heb ik al fietsend heel veel mensen namen horen roepen en vrolijk zien zwaaien naar de hardlopers en af en toe dan zwaaide er ineens een, die blijkbaar zijn naam had gehoord, terug.
Het was zulk lekker weer ook! Daarom zag ik natuurlijk zoveel ik tevreden gezichten: toekijkend vanuit een bovenraam, leunend over een hek of zittend in  een groepje op het gras of op een klapstoeltje langs de route en maar  applaudisseren voor de mannen en vrouwen, die zo hun stinkende best deden om op een goede eindtijd uit te komen … of toch op zijn minst op een nieuw persoonlijk record.

zaterdag 13 april 2013

Wanna koppie thee?


Het is de laatste tijd niet ongewoon meer dat ik tot negen uur a half tien in mijn bed blijf liggen draaien. Gewoon omdat ik geen zin heb om er uit te komen. Maar vandaag kan ik dat niet maken: het is vrijdag en dan heb ik zo rond half negen mijn vaste afspraak op de sportschool met mijn vriend Thomas. Die kan ik onmogelijk in steek laten.  Thomas is een Engelsman,  ‘from Newcastle’, een zestig jarige oud-zeeman, hij woont nu al 15 jaar in Nederland en praat nog steeds een soort Engels- Nederlands mengelmoestaaltje zoiets als: ‘I las it in the paper.’ of ‘I read it in the krant’. Hij heeft ruim 10 jaar een relatie gehad met een Nederlandse vrouw, die blijkbaar erg graag Engels met hem sprak anders had hij wel wat meer van de Nederlandse taal opgestoken.
Ik ben er om half negen maar Thomas is in de sportschool nergens te bekennen. Ook bij navraag weet niemand waar de altijd geheel in het zwart (inclusief muts) geklede Engelsman uithangt. Het komt wel eens meer voor dat hij er niet is maar hij kondigt dat meestal van te voren aan. Thomas is heel erg van de schema’s en de vastigheid. Op maandag weet hij me te vertellen dat hij er woensdag-, vrijdag- en zaterdagochtend om half negen zal zijn. Dus dan moet er iets tussengekomen zijn. En omdat hij er afgelopen woensdag ook al niet was, herinner ik me,  neem ik me voor om in de loop van de dag even bij hem thuis langs te gaan om te kijken of er wat loos is.

Maar eerst ga ik zelf  spinnen ‘en groupe’ …  dat is dus heel hard fietsen en geen millimeter vooruitkomen, begeleid door knalharde muziek.  Met mij is het altijd wel wat tijdens het spinnen. Halverwege de training staat mijn hartslagmeter  plotseling op nul terwijl ik mijn hart toch wel degelijk flink voel kloppen. Gelukkig duurt de storing maar kort en hervat het apparaatje zijn werk en doet het verder de hele training goed … mijn hart ook trouwens.

Na de spinning-training wacht mij nog een rotklus op de volkstuin: dertig vuilniszakken (van die grote blauwe) naar de afvalcontainer sjouwen. Als ik om kwart voor twaalf begin, gaat het, vanzelfsprekend bijna, flink regenen. Vier weken lang is het kurkdroog, ik heb een klusje in de buitenlucht en het gaat gieten. 
Die afvalcontainer staat op driehonderd meter lopen van mijn tuintje en in mijn kruiwagen gaan drie vuilniszakken. Dus ik zal tien keer met mijn kruiwagen heen en weer moeten tussen de container en mijn huisje en klaar is Kees … reken maar uit: dat is in totaal zes kilometer lopen … zes kilometer zeiknat worden. In feite had ik vanmorgen dus helemaal niet naar de sportschool hoeven gaan. Gezonde beweging genoeg deze dag …Het ging uiteindelijk wel sneller dan ik dacht: in een uurtje was ik klaar en toen de klus gedaan was hield het natuurlijk ook op met regenen.

Na thuis wat brood te hebben gegeten en schone, droge kleren te hebben aangetrokken, ga ik even naar Thomas.  Hij is inderdaad niet helemaal in orde. Dat zie ik gelijk al want hij loopt in huis rond met zijn muts op. Normaal gesproken draagt hij die alleen op de sportschool.
‘I am a little verkouden ... nice of yo to visit me  … wanna koppie thee? Come in.’  Ik zeg hem dat ik graag een kopje thee wil maar dat ik niet zo lang blijf omdat ik nog eten moet kopen; ik heb vanavond kookbeurt.
‘Monday and woensday I won’t come to de sportschool,’ zegt ie, als ik weer eens opstap … ‘beetje outzieken … fridag i’ll be there again.‘  

woensdag 10 april 2013

De markt


Kopen op de markt doe ik niet graag. Vandaag zeker al niet, want het is waterkoud en druilerig. Voor het eerst sinds drie, misschien wel vier weken regent het een beetje. De laatste neerslag hiervoor was een buitje van mini-sneeuwvlokjes. Met dit weer is het gelukkig nooit zo druk op de markt. Ook nu dus niet. Dat vind ik dan wel weer fijn.
Ik weet precies wat ik nodig heb: gepelde, gezouten amandelen, meer niet, dus ik stop bij de eerste de beste kraam waar die noten te koop zijn. Logisch.  Voordelig zijn ze niet, die amandelen. Bij deze verkoper, een Noordafrikaan zo te zien, zijn ze drie euro per half pond maar vergeleken met de Hollandse kraam een paar honderd meter verderop scheel dat toch wel wat …daar betaal ik weliswaar óók 3 euro maar dan per 2 ons met dat verschil, dat die Hollander de amandelen al voorverpakt heeft in een plastic bakje en de Noordafrikaan een plastic zakje met dat half pond vol schept.
Het vreemde met mij is dat ik dan ook helemaal niets anders meer zie ... ik heb die amandelen, draai me om en loop linea recta naar mijn fiets en rij richting huis.

Maar goed, ik begon met op te schrijven dat ik niet graag op de markt koop. Dat komt omdat ik die marktkooplui niet vertrouw. Het was meestal zo, dat wanneer ik tien sinasappelen wou hebben, de marktverkoper er wel even tien voor me uitzocht, ze in een zak deed en het geld in ontvangst nam. Niet zelden waren van de tien gekochte stukken fruit er minstens twee rot. De laatste tijd is dat over het algemeen wat beter georganiseerd. Steeds meer groente- en fruithandelaren zijn er toe overgaan om kleine zelfbedieningszaken te maken van hun kraam. De klant pakt dan een plastic zak, doet er het fruit of de groente naar zijn of haar keuze zelf in, levert de zak(ken) bij de marktkoopman in, die weegt het voor je, noemt de prijs … je betaalt en klaar is Kees. Zitten er dan rotte vruchten bij dan is het je eigen rotschuld ... hebbie niet goed opgelet met pakken.

Dat is misschien ook een van de redenen waarom ik niet zo graag op de markt koop: je moet zo op je qui vive zijn. Of ze het expres doen of niet dat weet ik natuurlijk niet, maar het is me nergens zo veel als op de markt overkomen, dat ik verkeer geld terug kreeg. … ik betaal met tien euro en de markvrouw geeft terug van vijf of ik betaal met twee euro en ik krijg terug van een euro ... het gebeurt nooit eens andersom. Natuurlijk, die lui hebben het ook druk .. zijn ook maar mensen, maar toch ...
Het zijn niet alleen de marktkooplui waarvoor je op je hoede moet zijn. Hoe vaak wordt er, vooral ’s zomers, niet omgeroepen dat je er attent op moet zijn dat er zakkenrollers op de markt  rondlopen.

Trouwens er is nog iets wat mijn  aversie tegen de markt voedt: het afdingen… zeker op de rommelmarkt verwachten die kooplui van jou, dat je afdingt op de vraagprijs … nou, als ik ergens slecht in ben dan is het wel daarin!

Nu ik toch zo vreselijk aan het zeuren ben: … ik verbaas mezelf er wel eens over wat een agressiviteit het in me losmaakt, wanneer op zo'n superdrukke marktdag, oma of opa  weer eens tegen me hielen op botsen met die kut-scootmobilen van ze of dat een trotse vader of moeder met zo’n kolossale tweelingkinderwagen de vrije doorloop belemmert.

Eigenlijk ben ik dus gewoon geen marktmens, ik kan niet tegen al die vermelde dingen en al zeker niet tegen die vreselijke drukte als het een keertje goed weer is. Dan wordt ik weer afgeleid en een beetje chaotisch van al die drukte om me heen. Vandaar dat ik meestal mijn boodschappen maar veilig en rustig doe, vroeg in de ochtend, bij Bas van der Heijden om de hoek. Wel een stuk duurder daar; dat dan weer wel.

zondag 7 april 2013

Een leven zonder geld


Onlangs zag ik de documentaire ‘Een leven zonder geld’. Daarin wordt een Duitse vrouw,  Heidemarie Schwermer, een goed geconserveerde zeventiger (71), gevolgd die, 17 jaar geleden, besloten heeft al haar bezittingen evenals haar gehuurde woning op te geven en te gaan leven zonder geld.
De film laat onder andere zien dat Heidemarie een supermarkt binnen gaat en aldaar voedsel vraagt in ruil voor haar arbeid. De filiaalhouder van de super gaat daar op in en geeft haar allerlei verse groente, vers fruit en wat conserven Zij dweilt als tegenprestatie de winkelvloer. Over haar geldloze/bezitsloze bestaan houdt ze lezingen voor allerlei groeperingen door heel Duitsland en ook daar buiten. Ze gaat uitsluitend op die uitnodigingen voor lezingen in als ze daarvoor betaald wordt in natura: eten, onderdak en reiskosten.
Ze geeft natuurlijk niet aldoor lezingen dus moet ze ook wel eens beroep doen op anderen voor onderdak . Daartoe heeft ze inmiddels een indrukwekkend netwerk opgebouwd en ze vindt altijd wel iemand die haar voor een of meerdere dagen ‘kost en inwoning’ wil verlenen. De grootte van haar netwerk is dusdanig dat ze niet meer dan ‘eens in de zoveel’ tijd een beroep op dezelfde ‘gulle gever’ hoeft te doen.

In de film zien we haar onder andere spreken op een school in Spanje. Daar wordt met verbazing en bewondering gereageerd op de leefwijze van Heidemarie. Een van de leerlingen, in de tienerleeftijd,  merkt echter op dat zij eigenlijk helemaal niet zonder geld leeft,  want zo zegt hij:  ‘U leeft van het geld van anderen …dus u leeft wel degelijk van geld!’ Goed gezien van die knaap!

Tijdens het bekijken van de documentaire bekroop mij steeds het gevoel dat het hier niet zozeer gaat om wel of niet met geld leven als wel om het vertrouwen dat Heidemarie heeft in haar medemensen. Ze heeft er een groot vertouwen in dat het ‘wel goed komt’, dat er vrijgevige mensen genoeg zullen zijn, die haar onbaatzuchtig zullen laten delen in hun bezit. En dat vertrouwen wordt in ieder geval tijdens de documentaire nooit beschaamd. Er is altijd een bed en er is altijd een groenteboer die haar, al dan niet in ruil voor een tegenprestatie, wil helpen aan voedsel en/of onderdak.

Het scheelt ongetwijfeld een slok op een borrel dat Heidemarie, voormalig psychoterapeute, een gedistingeerde indruk maakt en zich netjes gedraagt,  zich verzorgd kleedt, kortom zij is een dame. Wanneer een ongeschoren, sjofel geklede man, zeg maar een soort ‘vieze man’ uit de ‘Koot en Bie serie’, zoiets als Heidemarie zou proberen, zou hij, dunkt mij kunnen fluiten naar de welwillende, herhaaldelijke gegeven bijstand van zijn medeburgers.

Tijdens het bekijken van de film moest ik ook plots denken aan de eenmalige supergulheid van Rotterdammers. Ik voerde op een zaterdagmiddag in de lente van 2012, samen met anderen, actie om eten en drinken in te zamelen voor de voedselbank. Wij actievoerders vroegen toen aan de winkelende mensen om iets extra’s uit de supermarkt te kopen voor de mensen in Rotterdam die van de voedselbank afhankelijk waren. (Er wordt in Rotterdam echt honger geleden!) Die voedselbank haalde aan het eind van de dag de verzamelde etenswaren (en drank) op en zorgde er weer voor dat het allemaal goed terecht kwam. De reactie van het winkelend publiek was toen hartverwarmend. Er werd ongelooflijk veel extra gekocht voor de voedselbank. Zo’n actie die eenmalig een beroep doet op de vrijgevigheid van mensen is dus prima  … 

Er is natuurlijk een groot verschil tussen de cliëntengroep van de voedselbank en de Duitse dame. Heidemarie kiest er bewust voor om zonder geld te leven. Dat kan niet bepaald gezegd worden  van de voedselbankcliënten. Maar wat beide gemeen hebben is de hartverwarmende onbaatzuchtige, zorgzame en vrijgevige houding van medemensen. Die bestaat dus nog steeds gelukkig.
Vandaar misschien dat ik tijdens de film gelijk ook aan de voedselbankactie moest denken. 

Meer weten over een leven zonder geld:
google op
film ‘ leven zonder geld’.

woensdag 3 april 2013

Geen krant meer


Uit bezuinigingsoverwegingen heb ik per 1 april jl. mijn abonnement op de Volkskrant opgezegd. Dat is een besparing van vijfentachtig euro per kwartaal. Niet niks als je moet rond zien te komen van een tamelijk klein pre-pensioentje.
Tja, de laatste vijf jaar worden de pensioenen al niet meer geïndexeerd terwijl de prijzen toch zeker elk jaar omhoog gaan met minstens drie procent. Gelukkig zit ik bij een pensioenfonds dat nog redelijk goed gedraaid heeft. Dus puur op dat pensioen hoefde ik niks in te leveren. Wel komt dan onze leuke regering op de proppen met een verhoging van de loonheffing voor mensen met een inkomen zoals ik: dat scheelt me weer eens vijfeneenhalf procent. Wanneer houdt het eens op? Misschien moet ik binnenkort wel weer een baantje gaan zoeken. Een krantenwijk … of bij de post misschien … ik zie tegenwoordig legio ouderen, vooral mannen, in dienst van zo’n nieuw postbedrijf, de post bezorgen. Bij Post NL, de geprivatiseerde opvolger van de PTT, heb ik weinig kans zo begreep ik laatst uit een krantenbericht: ze moeten daar kosten besparen en gaan dan onder andere goedkopere arbeidskrachten inzetten: de voormalige werkers van de sociale werkplaatsen en bijstandstrekkers die hun handen moeten laten wapperen voor hun uitkering.

Maar goed, ik zit dus nu al vanaf 30 maart zonder ochtendkrant. Hoezo, zou u zeggen, het kwartaal eindigt toch op 31 maart. Ja dat klopt: maar op 31 maart en 1 april was het Pasen en dan komt er nooit een krant en 30 maart was het zaterdag en toen is de krant, die hele dikke zaterdagkrant, alvast maar  niet meer bij me bezorgd. Ik was met ingang van 30 maart alvast uit het abonneebestand geschrapt.
‘Dat was een foutje …’ kreeg ik te horen van de dame van de afdeling bezorgklachten van de Volkskrant, ’het zou een beetje omslachtig zijn om u nu weer als abonnee aan te melden voor deze ene bezorgklacht’,  dus vroeg  ze of ik ermee akkoord kon gaan dat me een stel kranten-tegoedbonnen zouden worden toegestuurd. Nou ja, vooruit dan maar… en vandaag ontving voor die ene niet bezorgde zaterdagkrant 6 kranten-tegoedbonnen waarvan één voor de dikke zaterdagkrant. Die krant van zaterdag 30 maart heb ik dus zelf maar gekocht en betaald. Dat kostte ook nog 2,90 euro ... niet mis voor één krantje.

In feite waren gisteren en vandaag, 2 en 3 april dus, de eerste twee echt ochtendkrantloze dagen en ik moet zeggen: dat valt me tegen. Ik heb echt afkickverschijnselen:
… toch nog even kijken in de brievenbus of tie misschien stiekem wel bezorgd is …  een oude krant pakken en doorbladeren … beetje rusteloos door het huis lopen … naar het nieuws op tv kijken … voor het raam gaan staan en doelloos naar buiten staren. Dat is overigens geen wonder, want ik heb die krant ruim 35 jaar elke ochtend  bij mijn onbijtje gelezen.
‘De krant kun je niet missen. Geen dag!’ was vroeger dè reclameslogan en dat blijkt ook wel te kloppen. Toevallig had ik dinsdag 2 april   een afspraak in de bibliotheek en óók geheel toevallig viel mijn oog toen op de krantenpilaar van de bieb ... de Volkskrant stond daar al heftig naar mij te lonken. Direct na mijn afspraak daar ben ik naar de krantenpilaar gelopen en heb ik ruim een uur, tussen allemaal andere pensionado’s, de krant zitten lezen.
Ik  besloot op dat moment gelijk maar om, als het enigszins mogelijk is met andere afspraken, elke dag minstens een uurtje de bieb in te wippen. Want nu al blijkt dat ik de krant geen dag kan missen. 

dinsdag 2 april 2013

Gezellige goser


‘De 27 jarige R. van S. is veroordeeld tot vier jaar cel, voor een gewelddadige roofoverval op 23 september jl. in een woning in Rotterdam Hoogvliet. Van de bewoners werd de 83-jarige man zwaar letsel toegebracht;  zijn 85 jarige echtgenote werd in geknevelde toestand in de woning achtergelaten. Bij deze brute roofoverval werd  7,50 euro buit gemaakt.’

‘Wat een vreselijke hufter’ denk ik, als ik zo’n bericht lees, ’zo veel ellende aanrichten en dat voor die armzalige 7,50 euro’… en dan hoor ik van de buurvrouw, dat die laffe daad door Robert is gepleegd, R. van S. dat is Rob ... van bij ons uit de buurt.
Hoe kan zo’n leuke, vlotte man zoiets lafs flikken? Onbegrijpelijk. Ongelooflijk bijna. Zonder blikken of blozen, berooft hij, op gewelddadige wijze dat weerloze bejaarde stel in hun eigen huis van 7,50 euro.
Ik ben waarschijnlijk veel te naïef ... of het komt omdat ik hier nog niet zo lang woon ... of beide …  maar ik vond hem wel een gezellige goser … we maakten geregeld een praatje over de buurt … (hij vond de buurt de laatste tijd erg achteruitgegaan met al die buitenlanders),  we hadden het over zijn hond, over zijn werk (hij is kunstenaar), over Feyenoord enzovoorts …. maar nu pas voor het eerst, kom ik ook meer van de minder fraaie kant van Robert aan de weet.Hij blijkt allerminst zo’n brave. Mijn buurvrouw lichtte het deksel van de beerput een beetje.
Berovinkjes, inbraakjes, zakkenrollerij… en als hijzelf  fysiek in het nauw wordt gebracht schijnt hij zijn trouwe viervoeter, een speciaal voor dat doel getrainde pitbull op zijn  belagers af te sturen.
Mijn buurvrouw weet verder nog te vertellen dat hij al een paar taakstraffen achter de rug heeft; volgens haar lijkt het wel of hij die spanning niet kan missen, want voor het geld hoeft hij niet te doen. De meeste mensen hier kennen Rob, behalve als ‘het lievelingetje van zijn moeder’ verder alleen als de fijngevoelige artiest: hij schildert en tekent. In zijn atelier en zijn galerie manifesteert hij zich als de aimabele, sociale kunstenaar, die leuk kan vertellen over zijn werk … aan groepen kinderen ook.  Hij doet het goed en sinds een jaar of drie vindt zijn werk, vooral zijn tekeningen, gretig aftrek.
Zijn politieke voorkeur steekt hij niet onder stoelen of banken: PVV. Dat valt  me dan wel een beetje van hem tegen. Hij heeft het gewoon niet zo op moslims. Hij vindt die ‘geitenneukers’, zoals hij ze noemt, te opdringerig:
‘Ze dwingen ons hun cultuur over te nemen en dat vind ik te ver gaan,’ heb ik hem wel eens  horen zeggen. Hij heeft er ook helemaal geen bezwaar tegen dat moslims geen varkensvlees eten of dat  hun vrouwen alleen maar met een hoofddoekje de straat op mogen:
‘dat moeten ze allemaal zelf weten maar ze moeten ons, Nederlanders, die kant niet op dwingen. En dat doen ze nu juist wel!’ vindt hij.

Op één punt is Rob het helemaal met de moslims eens: homo’s … net als de moslims moet ook hij niks van homo’s weten. ‘Strontneukers’, zo noemt Rob  homo’s. Diezelfde buurvrouw weet ook dat ie aan aan ‘poten rammen’ doet, in het Kralingse Bos. Homo’s worden dan op zo’n afwerkplek overvallen door een groep rammers. Ook zijn pitbull laat hij daaraan meedoen. Bruut!

Raar eigenlijk maar voor zijn moeder is Robert van S.  de allerfijnste vent op de hele wereld.