PROEVERIJ

Ik heb, met mijn vriendin, in een gezellig en modern sfeervol restaurantje  gegeten. In oktober jl was al een flyer in mijn brievenbus gestopt met de aankondiging van een kerstbrunch à 17,50 euro en een drie gangen kerstdiner voor 37,50 euro; alles natuurlijk per persoon. Ik had toen in oktober gelijk gebeld naar dat restaurant en er was, logisch eigenlijk , nog plaats voor het kerstdiner. Ik zei gelijk dat ik graag aan het raam wou zitten en dat was ook geen probleem, volgens de aardige en vriendelijk klinkende dame die ik aan de telefoon had. Toen we de avond van de tweede kerstdag het restaurant binnenliepen verbaasde het ons dat het nog niet dampend vol was. Het was slechts voor de helft bezet. We werden naar ons tafeltje gebracht en ondertussen wees de serveerster ons op een gemeen opstapje dat we goed in de gaten moesten houden want hierover  vallen veel mensen. Ze hadden een mooi plaatsje aan het raam gereserveerd. We hadden uitzicht op met kerstlichtjes versierde bomen….heel feestelijk. Al vrij snel, zoals gewoonlijk overigens, kwam een serveerster vragen of wij  wat wilden drinken en zo ja wat. Mijn vriendin had iets nieuws ontdekt: een voor haar nieuwe tonic; ze dronk al jaren Royal Crown tonic maar deze tonic viel in het niet bij de door haar ontdekte Finley tonic. Die tonic had ze onlangs op een uitje van haar klaverjasclub gedronken in een of andere gelegenheid. Ze wilde het gelijk gaan kopen zo lekker vond ze het maar noch in supermarkten, noch in slijterijen was het te koop. Ze deed navraag bij de handelaar en daar hoorde ze dat die Finley-tonic voorlopig alleen geleverd werd aan de horeca. Mijn vriendin kon hier dus een Finley bestellen en krijgen. Ik had ’s middags al een Trappistje gedrongen thuis dus ik dacht laten we nu maar eens wat anders doen: een rood (Cabernet) wijntje. De bestelling werd zo snel geleverd, het leek wel of er iemand achter de bar kon horen wat wij bestelden, want de serveerster liep weg en gelijk stond een jongeman klaar met onze  bestelling. Het leek welhaast een goocheltruc.

We hadden ons drinken nog niet voor de helft op of er werd een Voorgerecht proeverij voor ons neer gezet. Ons eten zou bestaan uit een Voorgerecht proeverij, en Hoofdgerecht proeverij en een Nagerecht proeverij.

Elke proeverij bestond uit drie goed gevulde bordjes die in een drietrapsrekje opgestapeld geserveerd werden.

DE voorgerecht proeverij bestond uit:

Capuccino van pompoensoep me geroosterde pompoenpitten

Springrol van wilde zalm, kruidensla en mint crème.

 Carpaccio van ossenhaas met Parmazaanse kaas, gedroogde Parmaham. Rucola en aceto-balsamico dressing.

De hoofdgerecht proeverij bestond uit:

Speenvarken gegaard in spek met pastinaak en rode bietenjus.

Geroosterde rode mul met romige risotto, pancetta, groene asperges en prei olie

Avocado burger met rode kool salade en crisp onion rings met truffelmayonaise.

Toen gebeurde er in het restaurant iets ernstigs. De vrouw, die met haar man, achter ons zat te eten moest kennelijk naar het toilet maar vergat de waarschuwing die iedere gast kreeg over het gevaarlijke opstapje dat voor die vrouw een gevaarlijk afstapje geworden was. Ze viel op haar knie en haar hoofd met bril en kwam tegen een stoel aan .Ze moest er van huilen en trilde over haar hele lijf. Ze moest een tijdje blijven zitten op de grond en iemand van de andere gasten sprak met haar om haar op haar gemak te stellen. Gelukkig lukte dat en zonder zichtbare verwondingen kon ze naar de wc gaan en daarna aan de nagerecht proeverij beginnen.

Ook voor ons was het de tijd van de nagerecht proeverij; die bestond uit:.

Chocolademousse met frambozen, macarons, citrus slagroom, chocolade koek en parfait.

We waren heel tevreden met  dit eten, het was niet te copieus en ook niet te karig. Voldaan, opgewekt en tevreden wandelden we met een fris windje mee op huis aan.

ZEER

 Hoe zeer kan het doen?

Heel zeer maar daarentegen ook,  nauwelijks.

Het ligt er  zeker aan?

Jazeker, het ligt eraan of tie hard aankomt of zacht.

Het ligt er toch ook aan hoe hoog je pijngrens is?

Ja, hoe hoger je pijngrens is hoe minder zeer het doet en

Hoe lager je pijngrens is hoe meer zeer het doet.

Wat ook mogelijk is, is dat het helemaal geen zeer doet.

Dat is namelijk wanneer je buitenwesten geslagen wordt

Dan ben je namelijk geheel gevoelloos en doet het dus geen zeer.

Maar er zal een moment komen dat je weer bij bewustzijn komt dan

gaat de hoge en lage pijngrens weer een belangrijke rol spelen en wordt je gewaar

van veel of weinig zeer.

Niet alleen op fysiek gebied kan sprake zijn van zeer.

Ook kan je je afvragen hoe zeer doet emotionele pijn.

De meningen daarover zijn verdeeld.

Wat in ieder geval zeker is, is dat ze totaal verschillend zijn van soort.

De fysieke pijn voelt men ook echt fysiek en ziet men ook vaak fysiek

In de vorm van schrammen, builen,  breuken, grote en kleine wonden,

De emotionele pijn is meestal in het geheel niet fysiek duidelijk.

Hoofdpijn is vaak een gevolg van emotionele pijn, mogelijk zijn daarbij dikke ogen te zien.

Huilen is een symptoom van emotionele pijn, dikke tranen, dunne tranen.

Dikke tranen zijn een symptoom van zwaar emotioneel leed, ofwel  zeer veel  zeer.

Dunne tranen verklappen innerlijk zeer, doch de pijngrens is hier bij zeer laag.

Bij emotionele pijn is de pijngrens moeilijk te peilen, de een kan nu eenmaal zijn  of

haar tranen makkelijker bedwingen dan de ander.

Wanneer tranen vloeien is er nog een beoordelingsfout te maken. De tranen kunnen namelijk ook uit pure vreugde vloeien, hetgeen bij zichtbare (fysieke) verwondingen aan iemands lijf beslist niet het geval zal zijn.

Wat zowel bij fysiek als bij emotioneel zeer ook niet altijd duidelijk hoeft te zijn is dat het zeer berokkend is door de gepijnigde zelf of door een ander.

Een wel heel zwaar voorbeeld is de zelfmoord. Zware emoties vreten aan een persoon gedurende lange of kortere tijd en de persoon raakt daardoor in nood….in een dusdanige nood dat hij emotioneel gedwongen wordt fysiek een einde een zijn leven te maken: van een hoogte af springen, een slagader doorsnijden,  dodelijke pillen slikken, verhangen, verstikken en er zijn er nog veel meer emotionele dwangmiddelen die kunnen leiden tot een fysieke dood.

Zeer kan vanzelf ook per ongeluk ontstaan. Een ongeluk zit immers in een klein hoekje. Zo kan je vallen  en je schouder breken waardoor als het je rechterschouder betreft je rechter arm geruime tijd niet kan gebruiken. Of je bent een acrobaat en oefent op de trapeze. En  dan val je en werkt het vangnet niet goed, dan is het van groot belang of je pijngrens hoog of laag is want reken maar dat je slecht terecht kan komen. Fysiek zullen er wel één of meerdere gebroken botten te zien zijn. Er kunnen hier ook dikke tranen vloeien.

DIEREN

In mijn jeugd, in de vijftiger jaren van de vorige eeuw, zag je nog veel dieren op straat, maar tegenwoordig is het een grote verrassing als je eens een paard of poes ziet. Honden, vooral kleine, aangelijnde zie  Je ziet het niet veel meer: een beest dat een mens helpt ofwel met zijn handel ofwel met zijn handel en wandel. Bij deze zin denk ik onwillekeurig aan de hond als helper van de blinde medemens. Ik heb vernomen, dat het heel erg duur is om een blinden-geleide hond op te leiden. Maar als ie dan eenmaal goed opgeleid is dan heeft zo’n blind persoon er ook wel een heleboel profijt van.  Toen ik onlangs een wandelingetje maakte in mijn buurt zag ik een blinde man lopen. Dat zag ik aan hoe hij met een stok met rood-witte bandjes er op geverfd voor zich uit tegen het trottoir tikte en om zich heen zwaaide om te voelen of het wel veilig was voor hem om daar te lopen. Zo sloeg hij dus behalve tegen het trottoir ook nog tegen bomen, struiken, lantaarnpalen abri’s  en vuilnisbakken……soms moesten langslopende of tegemoetkomende medeweggebruikers opzij springen ….daar kon die blinde man natuurlijk niks aan doen…  Ik heb sindsdien al meer mannen (alleen maar mannen) met zo’n stok zien lopen. Eén keer heb ik zo’n man zien vallen midden op de autoweg. Ik wou hem al te hulp schieten maar een automobilist die aan kwam rijden stopte meteen en hielp hem vriendelijk overend en bracht de man naar het trottoir waar hij moest zijn. Ondingen zijn het, die stokken, er zullen vast wel meer mensen vallen met die dingen. Toen ik een kleine jongen was woonden er ook blinde mensen bij mij in de straat.  Het was een gewoon gezin alleen de vader en zijn oudste zoon waren blind en allebei hadden zij een blinden-geleide hond. En nooit heb ik één van de twee zien vallen. Ik heb zelfs nooit een van die honden horen blaffen. Die honden keken net zo strak voor zich uit als hun baasjes. Ze lachten nooit, die blinden, hun mond was in een streep en hun ogen waren altijd dicht alsof er felle zon was maar ook als er echt felle   zon was hielden ze hun ogen dicht, niet stijf, maar gewoon dicht.

Paarden had je toen ook nog veel…… om mensen te helpen bedoel ik dan. Ik denk allereerst aan de politiepaarden maar ook aan de paarden die samen met hun baas de schillen bij de mensen thuis kwamen ophalen. De schillenboer! Soms waren er paarden betrokken bij de begrafenis of de trouwerij van iemand uit de buurt, dat was dan meestal een rijkaard. De melkboer liet zich ook helpen door een paard, die de kar met melk, kaas en boter voor trok……. en Sinterklaas, die goeie baas, heeft heden ten dage nog steeds zijn schimmel.

De poes was de mens ook wel behulpzaam door het vangen van muizen en ratten in huis; ook buitenshuis jaagden ze veel op beesten die mensen als ongedierte beschouwden. Honden, vooral kleine, aangelijnde zie je…………grote en loslopende zie je nog maar zelden.

HAND

Ik loop nog steeds in mijn wintertenue ook al is het vandaag 14 graden Celsius.  Ik heb mijn muts, handschoenen, leren gevoerde jas  en borstrok aan en dan vind ik het nog vreemd dat ik het warm heb. Als ik zo om mij heen kijk ben ik echt de enige die zo gekleed gaat. Nee, d’r is niemand die in zijn T-shirtje loopt of in z’n korte broek maar met al die warme dingen waar ik mee loop, loopt echt niemand. Nou had ik weinig andere keus want ik had de afgelopen nacht geslapen bij mijn vriendin en gisteren was het nog koud en nat weer en bij dat weer pasten deze kleren bijzonder goed. Ik moest dus eerst naar mijn eigen huis gaan om luchtiger kledij aan te kunnen trekken. Maar inmiddels is het half drie in de middag en heb ik nog steeds dezelfde warme kleren aan op de handschoenen, de muts en de gevoerde leren jas na. Buiten mag het dan 14 graden zijn, in huis is het warmer, maar nog steeds niet zo warm dat je in je zwembroek kan rondlopen. Sterker ik heb behalve de zojuist genoemde kledingstukken ook nog een dik wintervest over mijn twee truien heen aangetrokken en nog heb ik koude handen,  alleen is het niet zo erg om handschoenen te moeten aan te trekken. Vooral mijn rechterhand is koud, wat geen wonder is want die is sinds mijn ‘fatale’ ongeval, mijn val, ruim 4 jaar geleden altijd wat kouder dan de linker hand. Dat heeft te maken met de beschadiging van een zenuw in mijn arm, door die val. Binnenkort ga ik weer naar de neuroloog in het IJsselland-Ziekenhuis omdat die rechterhand niet alleen kouder is maar ook steeds stijver wordt. Ik kan ook steeds minder goed schrijven. Blokletters gaan nog wel goed maar schuinschrift wordt steeds minder om aan te zien. Het is raar want in het jaar na de val kon ik ook nauwelijks schrijven (en ook andere bewegingen niet) met rechts (mijn  hand stond 90 graden gefixeerd op mijn arm) en toen kwam er langzamerhand verbetering in de bewegingen maar het laatste half jaar gaat het weer bergafwaarts en gaat het  zoals ik al zei steeds slechter met schrijven. Ik zei wel ‘binnenkort’ ga ik naar de neuroloog maar dat valt nog wel mee. Die dokter heeft pas tijd voor mij eind januari 2020, tegen die tijd kan ik misschien al niet meer schrijven……laten we het niet hopen want niks is zo erg wanneer je als rechtshandige links moet leren schrijven……nou overdrijf ik natuurlijk weer vreselijk want er zijn zeker ergere dingen dan als rechtshandige, links te moeten leren schrijven. Het lijkt me bijvoorbeeld ook nogal waardeloos om op een rechterbeenprothese te moeten leren lopen, ik denk dat dat nog wel erger is dan als rechtshandige links te moeten leren schrijven. Vreselijk lijkt me ook om in korte tijd blind te worden. Ik kan me niet voorstellen hoe ik dan verder zou moeten leven. Ik denk dat ik van grenzeloze onzekerheid geen stap meer buiten zou durven zetten.

BUIEN

Het is wederom zo’n dag met woest bewegende wolken waaruit af en toe plenzen water naar de aarde storten. Ik houd niet van dat weer maar wie wel? De meeste mensen houden toch van een blauwe lucht met de zon en hier en daar kleine wolkjes. In dat laatste geval is het aangenaam om in de buitenlucht te zijn, er kan een kleurtje op je wangen en andere lichaamsdelen komen als je dat wilt en het is prettig om op een bankje in het bos te zitten bijvoorbeeld.

In het geval van donder, wind, regen en bliksem is het onaangenaam buiten toeven. Regenkleding is noodzakelijk en vaak is het helaas nog zo dat je van regenkleding dubbel nat wordt van buiten en van binnen. Het is namelijk het zweten dat het regenpak aan de binnenkant nat maakt. Maar dat komt waarschijnlijk dat het regenpak niet  van  voldoende kwaliteit is.

Mijn sportschool is op ongeveer 10 minuten fietsen van mijn huis. Als het regent en dan bedoel ik als het goed regent dan ben ik doornat en reken maar dat dat mijn lol in het sporten flink bederft. Het is nog niet voorgekomen dat ik er met druipende kleren aankwam maar reken maar als dat eens gebeurt dat ga ik echt de sportzaal niet in. Dan maak ik rechtsomkeer. Ik kan me niet voorstellen dat ik erg relekst gaat zitten roeien op het roeiapparaat als het kledingwater zich daaromheen verzamelt. En dat is natuurlijk niet alleen bij het roeiapparaat het geval. Dat gebeurt bij elk apparaat en dan wordt het zowel voor mij als voor de anderen gevaarlijk toeven in de gymzaal. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ik ook in een waterdichte tas mijn sportkleren kan doen die ik dan in mijn fietstas  zitten gedurende de stortbui. Maar ik ben nu eenmaal gewend om in mijn sportkleren van huis te gaan . Om te beginnen met sporten, hoef ik alleen mijn overjas uit te trekken. Ik heb nu besloten om wanneer grote buien dreigen ik gewoon niet naar de sportschool ga. Tot nu toe is het van 15 keer pas twee keer gebeurt zo’n donderbui. Dus dat lijkt me wel een goed besluit.

Misschien heb ik er al eens over geschreven maar dat komt door mijn vergeetachtigheid dat ik dat niet meer weet. Met name mijn korte termijn geheugen is niet meer zo best.   Wat ik wou schrijven is dit: ik zit sinds kort op de afdeling begeleid-sporten van mijn nieuwe sportschool. Ik ga daar drie keer in de week naar toe (drie keer een uur) en twee keer, op maandag en op woensdag, is dat sporten begeleid. Dat wil zeggen er is dan gymleraar. Samen met een paar andere mensen (voornamelijk oudere vrouwen) doe ik warming-up oefeningen met stokken soms echt samen, met zijn tweeën, soms alleen. Het zijn best pittige oefeningen. Dan zijn er oefeningen met ballonnen die moet je hoog zien te houden met hand, hoofd, schouder, knie en teen. Best nog intensief.  Verder leert die gymleraar allerlei nieuwe oefeningen in de gymzaal. Daarover misschien een volgende keer meer.

SCHUW

Ik ga mijn huis dit jaar niet versieren met de kerst. Gewoon omdat ik er geen zin in heb. Alleen al het idee om de kunstkerstboom uit de kelder te halen stuit me vreselijk tegen de borst. Ik heb ook nog een klein rood kerstboompje maar als ik daar aan denk wordt ik dit jaar een beetje misselijk, terwijl ik er vorig jaar nog echt lol in had om hem in mijn woonkamer te zetten met een paar ballen speciaal voor die rode  boom en een zilverkleurige band; als ik me goed herinner heb ik er ook wat engelhaar in gedaan. Eigenlijk hetzelfde als bij die grote kunstboom. Alleen een piek kon niet op die rooie. Die paste alleen op die kunstboom. In die kunstboom had ik verleden jaar echt wel  leuke dingen hangen: een paar engeltjes, een paar trompetjes, een trommeltje, een kabouter, een kadootje, en hertje, een zwarte Pietje, een kerstman, een kerkje, kerstslingers, rood en zilver……. engelhaar, een slinger met kerstlampjes en zoals al gezegd en fraaie grote piek.

Wat ik wel ga doen is eten. Zelf eten maken maar ook daar heb ik al over geschreven; dat was eten voor de eerste dag. De tweede kerstdag gaan mijn vriendin en ik eten bij Hip, een restaurant bij Alexandrium.  We worden daar verwacht om 18.00 uur en we hebben een plaatsje bij het raam besteld. Het is nog helemaal een verrassing wat het wordt. Maar we hebben daar al eens met de Pasen gegeten en toen was het bijzonder lekker dat kwam waarschijnlijk omdat we toen aan het raam zaten en daarom willen we nu ook weer aan het raam zitten.

Kaarten schrijven ga ik wel doen dit jaar, niet meer dan 20 en dat is waarschijnlijk al veel te veel ingeschat. Want ik heb wel veel familie maar vrienden of kennissen heb ik nauwelijks.  Ik weet niet hoe dat komt, ja, dat van die hoeveelheid familie weet ik het wel, ik heb 9 broers en zussen, maar van die weinige vrienden en kennissen: geen idee. Het zal wel aan mezelf liggen, ik ga er zelf te weinig op uit en als je er te weinig op uit gaat kom je ook geen potentiële vrienden of kennissen tegen, zo simpel is het denk ik. Ik weet het dus wel maar ik verdom het om daar verandering in te brengen. Waarschijnlijk ben ik mensenschuw en breng ik er daarom geen verandering in. Ja, want ik vind het hartstikke moeilijk om een beetje langdurig gesprek met een of meerdere mensen te voeren. Ik ben gauw uitgepraat en als ik niks meer weet te zeggen voel ik me dom en klein. Het is echt iets bijzonders van mij. De meeste mensen vinden het leuk om gezellig met elkaar te praten en te lachen maar ik heb er de dus grootst mogelijke moeite mee. Ik pas ook allerlei trucs toe om praten te mijden: als ik bijvoorbeeld iemand aan zie komen die ik ken ga ik gauw naar de overkant van de straat om niet met hem of haar te hoeven praten.

Gelukkig durf ik nog wel een beetje te schrijven.

SOEPJE

Ik heb besloten om voor de eerste Kerstdag Californische pompoensoep te maken voor mijn vriendin en mij. Het is niet de eerste keer dat ik het maak maar het is alweer zo’n tijd geleden…..ik geloof bijna twee jaar. Nu weet ik nog wel enkele ingrediënten maar niet alle dus ik zal op zoek moeten naar het recept. Ik weet dat ik het recept heb dus ik ga niet zoeken op internet. Ik weet dat ik het heb alleen…. Waar, weet ik niet precies meer. Ik zal maar het eerst bij de verzameling recepten gaan zoeken. Het ligt het meest voor de hand dat het recept daar ligt.

En inderdaad het lag bij de verzameling recepten. Het is alleen een recept voor 4 personen en we zullen maar met z’n tweeën er van eten. Het is niet zo’n bewerkelijk soepje: de voor bereidingstijd is een half uurtje; de bereidingstijd is een uur. Let op ik ga hierna de ingrediënten opschrijven voor een soep voor 2 personen!! Das als je hem ook wil maken blijf dan goed bij de les want als je de soep voor 4 personen wil maken dan moeten dus alle ingrediënten met 2 vermenigvuldigd worden. Nou daar gatie dan

DIT HEB JE NODIG:

peper en zout

1 pond pompoen

1 halve ui

1 teentje knoflook

Een half bosje lente-ui

1 halve rode spaanse peper

1 halve eetlepel olie

40 gram blokjes ontbijtspek

150 ram mager varkensvlees in stukjes

1 liter kippenbouillon van tabletten

75 gram spaghetti

Een kwart liter slagroom

Een halve eetlepel fijngenipte bieslook

ZORG VOOR EEN GROTE PAN

HET BEREIDEN

Maak de groenten schoon, verwijder de schil van de pompoen en snijd het vruchtvlees in stukken, snipper de ui en de knoflook, snijd de lente-ui  en het pepertje in smalle ringetjes.

Verhit de olie in een pan en bak de spekblokjes zachtjes uit in circa 5 minuten. Voeg de stukjes varkensvlees toe en bak ze rondom bruin op een hoog vuur. Voeg de uitjes en knoflooksnippers en de peperringetjes toe en bak ze zachtjes ca. drie minuten mee.

Voeg de bouillon en de stukken pompoen toe, breng de vloeistof aan de kook en laat de pompoen en het vlees zachtjes gaar worden in ca. 45 minuten.

Voeg de laatste 10 minuten de spaghetti toe aan de soep en kook de past beetgaar.

Breng de soep op smaak met zout en peper en roer de slagroom en de ringetjes lente-ui erdoor. Strooi de bieslook over de soep.

BRONVERMELDING

Ooit ergens gelezen maar bron vergeten

SINT

Mijn vriendin en ik hebben dit jaar niet veel aan Sinterklaas gedaan. We aten wat speculaas en dronken enkele glazen glühwein en dat was het dan. Misschien zijn we wel een beetje Sinterklaas-moe. Dat gezeur over wel of niet een echt Zwarte Piet en welke liedjes nu wel of niet gezongen mogen worden……….het is niet zo dat het mij niet interesseert, dat zeker niet, want ik vind ook dat de echt Zwarte Piet een slaaf van Sinterklaas is dus dat dat niet meer in deze tijd past. Een zwart geschminkte man als knecht van Sinterklaas….dat kan dus niet meer. Vele donkere Nederlanders voelen zich beledigd door dit oud-Hollandse gebruik; ze voelen zich, gekleineerd alsof ze er door deze traditie minder toe doen. Ik ben een groot voorstander van de geroetveegde Piet. Dat betekent ook meteen dat veel Sinterklaasliedjes niet meer kunnen omdat de woorden Zwarte Piet (als knecht) er in voorkomen. Ik zal ze niet allemaal kennen maar aantal zal ik hier noemen:

Zwarte Zwarte Piet, wat laat je me toch schrikken, Zwarte Zwarte Piet, dat mag jij niet, Pietje, Pietje zwart als roet, meen het toch zo goed; pepernoten strooien, strooien, strooien; pepernoten strooien dat is goed!

Op de hoge, hoge daken rijdt Sint-Nicolaas met zij knecht (dat is Zwarte Piet)

Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje reeds aan, ………… zijn knecht(dat is Zwarte Piet) staat te lachen en roept ons reeds toe

Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht (dat is weer Zwarte Piet)

De zak (dit is waarschijnlijk ook Zwarte Piet) van Sinterklaas, Sinterklaas, Sinterklaas

Zwarte Piet, wiedewiedewiet, ik hoor je wel maar ik zie je niet. (bedoeld wordt in het donker zie je die zwarte man niet, wiedewiedewiet).

Over deze materie is alweer een aantal jaren een zeurende ruzie gaande. De ene groep vind het meer flauwekul dat Zwarte Piet niet meer Zwart mag zijn de andere groep voelt zich beledigd (ik schreef het al) omdat Zwarte Piet als zwarte man het symbool is voor de knecht, voor de slaaf van de slavendrijver Sinterklaas.  

Er wonen nu ook zoveel donkere mensen in Nederland. Veel meer dan vroeger  toen was Nederland nog helemaal wit. Nu moeten we ook meer rekening houden met al die buitenlanders die hier wonen. Want het is niet leuk voor die mensen om te horen (in liedjes bijvoorbeeld) dat de meeste donkere mensen dom zijn, en altijd knecht zijn  of slaaf van een populaire bisschop die hier altijd in december langskomt om door de donkere mannen kadootjes uit te laten delen.

Het is zo jammer dat dit van oudsher knusse familiefeest (met name voor de kinderen)zo in een somber en ruzieachtig daglicht wordt gezet. Het was altijd het feest van suikerbeesten en marsepein, chocoladeletters, speculaas, pepernoten en kruidnoten, taaitaaipoppen. En ook het paard van Sinterklaas (Trappadoelie)werd nooit vergeten met al het lekkers: het paard kreeg heerlijke winterwortels en haver en bakken vol water tegen de dorst. En heel vaak echter gingen de Sint, zijn paard en zijn knecht aan het huisje van de donkere medemens voorbij. Logisch dat ze in opstand komen toch?!

BLIJ

Bij de tandarts viel het reuze mee: er moest alleen maar een kies worden gevuld. Ik was er alleen veel te vroeg: de afspraak was om tien over negen en ik was er al om vijf over half negen. Een geluk bij een ongeluk was dat ik nu de tijd had om op de tandartsplee te poepen want dat moest ik al vanaf de eerste stap die ik uit huis zette. De deur van de wc was echter gebarricadeerd door een schoonmakers wagentje maar ik moest zo erg dat ik het karretje gewoon opzij zette en naar binnen  ging. De schoonmaker was er blijkbaar nog niet. Wat een opluchting is het als je ‘het’een half uur heb lopen ophouden en je kan dan lekker ontspannen gaan. Ik was zo blij dat ik het kwijt was. Toen ik de wc deur weer open deed stond het karretje weer terug op zijn plaats en anderhalve meter er achter stond de schoonmaker die met een zuur gezicht ‘goedemorgen’ tegen me zei. ‘Goedemorgen’ , zei ik vrolijk terug.

Zoals ik al zei bij de tandarts viel het mee. Maar de terugreis was een ramp. Ik bleek op metrostation Beurs in een lijn te zijn gaan zitten die ik niet moest hebben: de Terp. Die metro gaat naar Capelle aan den IJssel en daar moet ik helemaal niet zijn……ik moet in Prinsenland zijn……en het zou helemaal niet erg zijn als ik bijtijds in de gaten had gehad dat ik verkeerd zat , neen, ik was al op het eerste metrostation van Capelle toen ik het door had.  Dat betekende naar de vorige metrohalte (Capelsebrug) terugreizen wat zeker een kwartier tijdverlies zou kosten…….. en daar op de goede metro stappen. Wat wil echter het geval: er staat op Capelsebrug een metrotrein stil en die mag niet verder rijden. Er komt een mededeling dat Capelsebrug voorlopig het eindstation is voor alle metroritten richting Nesselande en Binnenhof (die moet ik hebben); wat er gebeurd is wordt niet medegedeeld. Er wordt ook niet gemeld of er vervangend vervoer komt.  Wat een vreselijke pech heb ik zeg. Als ik goed had opgelet dan had ik een trein eerder de goede trein gehad die gewoon door kon rijden  naar Metrostation Prinsenlaan waar ik er uit had gemoeten. Nu moest ik potverdorie van Capelse Brug naar huis gaan lopen; dat is zeker bijna een uur ………en het is nog koud ook…..en ik weet niet eens  de weg in de klote buurt. Ik woon hier nog niet zo lang en ik wandel  hier in de buurt ook nooit…..fietsen trouwens doe ik hier ook niet. Wat ik nu doe is gewoon het metrospoor volgen en ja hoor na half uur lopen kom ik een bekend gebouw tegen: het kantoor van mijn huisbaas.  Daarvandaan is het nog een half uur lopen. Het is prettiger lopen als je de weg weet, alleen die kou blijft vervelend. Ik heb goeie handschoenen aan maar mijn rechterhand en mijn neus zijn zowat bevroren. Ik ben blij als ik de straat waar ik woon in loop. Ik zie mijn flat, die ik haat en ik ben blij.

TANDARTS

Om zeven uur moet ik morgen mijn bed al uit. Ik moet namelijk om tien over negen bij de tandarts zijn.

 ‘Kan je dan geen afspraak maken later op de dag?’ vroeg mijn vriendin.

 ‘Neen’ zei ik want ik wou zo snel mogelijk een afspraak omdat ik behoorlijk wat last had. Zonder dat ik er helemaal erg in had gehad , had ik een stukje van mijn kies in mijn linker onderkaak stukgebeten. Ik had niks gevoeld  alleen proefde ik de laffe smaak van bloed vermengt met speeksel en toen ik die smurrie kwijt wou  (ik spuugde een klodder in de wasbak) zag ik dat die klodder  knalrood was……..en het bloed bleef maar vloeien…….ook onder het eten. Zelfs onder het reinigen van mijn tanden had ik er nog last van. Met tandenstokers en borsteltjes reinig ik voor het naar bed gaan mijn tanden…… met die tandenstokers en borsteltjes haal ik het vuil tussenmijn tanden en kiezen weg en verder poets ik natuurlijk gewoon mijn tanden. Maar ik kan met die tandenstokers en borsteltjes niet eens  door dat pas ontstane gat komen, dat deed gewoon te veel pijn terwijl ik zeker wist dat er voedselresten in zaten. Er had zich wat gehakt in dat gat verzameld en ik kreeg het er niet uit.

Gelukkig heb ik wel (met al mijn slaapmiddelen) redelijk geslapen ….maar de andere ochtend voelde ik het gehakt alweer zitten en de eerste volkoren beschuit liet gelijk al een graankorrel bij dat gehakt achter en weer had ik een mond vol bloed. Gelukkig slaagde ik er in met een hete kop thee de gehakt en de graankorrel uit het kiesgat weg te spoelen. Bloeden deed het natuurlijk nog volop.

Het eerste wat ik die ochtend deed was mijn tandarts bellen. Het was 26 november…. kwart over negen. Ik kreeg de assistente aan de lijn en die zei dat ik om half elf kon komen. ’Hoera’, dacht ik ‘maar neen’ dacht ik toen, want om half elf had ik een afspraak met de slaapdokter en het was te laat om die af te zeggen. ‘Tsja’, zei toen de tandartsassistente, dan kan het pas 3 december…om tien over negen en ik had het nog wel zo erg mogelijk aan haar voorgesteld hoe het met mij gesteld was…..ze begreep ook wel dat ik niet voor een niemendalletje belde, daarom stelde ze voor dat ze mij zou terug bellen als er een patiënt zou uitvallen. Dat leek me niet zo’n goed idee, wel vriendelijk bedoeld, maar daar zou toch niks van komen . Awel, ze heeft het drie keer geprobeerd om me te bellen en alle drie de keren heb ik de telefoon niet gehoord.

Nu is het toch3 december tien over negen geworden  en inmiddels is het bloeden opgehouden en kan ik het kiesgat zonder pijn  schoonmaken met de tandenstokers en borsteltjes en dat is wel nodig ook want de het kiesgat vult zich gretig met alle mogelijke etenswaren van kaas tot hagelslag van speklap tot kaas. Ik ben benieuwd wat de tandarts met die kies gaat doen:  Vullen? Verwijderen? Misschien doet hij wel helemaal niks nu het bloeden gestelpt is.

ALCOHOL

Ik zit een biertje te drinken…..’n Dors, het huismerk van de Jumbo.  Meestal zo rond een uur of drie trek ik een biertje open en daar doe ik dan ongeveer en uur mee. Ik ben niet zo’n alcohol drinker maar ik drink elke dag wel één pilsje, minstens. Heel soms wil ik er wel eens twee drinken maar dat is super uitzonderlijk en meestal is dat niet bij mij thuis. Mijn vriendin wil wel eens lekkere biertjes voor me kopen,  die moet ik dan voor haar uitzoeken en dat wordt dan meestal een trappistje ik heb geen voorkeur voor een speciale trappist.  Dan wil ik wel eens als ik bij haar ben een trappistje als tweede biertje nemen.

Ik heb ook een periode gehad dat ik jonge jenever in huis had. Dan maakte ik geregeld, eigenlijk meer dan goed voor me was, een ‘kopstoot’: een groot glas bier en een klein glaasje jonge jenever…… en daar nam er ik toentertijd ook twee van per dag……en daar is het gevolg van een tamelijk licht gevoel in me hoofd. De eerste kopstoot nam ik altijd rond drieën; op de tweede kopstoot trakteerde ik me als ik aan de slag ging met eten maken. Ik deed ongeveer zo’n twee weken met een fles jonge jenever maar het was nou ook weer niet zo dat ik gelijk als die fles leeg was, ik een nieuwe moest gaan halen bij de slijter. Ik voelde wel aan dat dat de kopstoot een verslavend goedje was, dus  wachtte ik enige tijd, voordat ik weer een nieuwe fles ging kopen.

Rode wijn vind ik ook wel lekker. Vooral van rode Franse wijn, bij een vleesmaaltijd, kan ik volop genieten. Helaas weet ik de naam van die allerlekkerste wijn niet meer, dat heeft te maken met mijn slechte geheugen. Dat  had ik daarnet ook met die trappist; er zijn zoveel verschillende soorten trappisten maar ik weet er op dit moment geen een te noemen het zal wel geen Alzheimer zijn of dementie, dat zegt tenminste iedereen tegen mij want vergeetachtigheid is iets wat de meeste mensen van tegen de 70 hebben .

Natuurlijk kan het ook zo zijn dat alcohol veel vergeetachtigheid  tot gevolg heeft. Maar dat kan bij mij niet het geval zijn …..bij mijn matige alcoholgebruik.

Ik moet wel volledig zijn. Wanneer ik naar de bioscoop ga  en meestal ga ik naar Cinerama, dan bestel voorafgaand aan de film een beugelflesje Grolsch en dat drink ik gedurende de hele lengte van de film op. Dat doe ik altijd ….en als ik dat ’s avonds thuiskom drink ik nog een blikje Dors.

In een café kom ik nooit. Vroeger wel. Toen ging ik wel eens biljarten en een pilsje drinken natuurlijk.  Toen ik nog in het Oude Noorden woonde, in de jaren ’70 en ’80, ging ik altijd naar café Faas. Ik ging daar niet naar toe om te drinken maar om met de buren te kletsen. Vrijwel alle bevriende buren kwamen daar en vrijwel iedereen dronk er bier. Maar ik niet, ik dronk tonic.

KOUD

Ik ben er nog niet voor naar de dokter geweest maar ik heb het idee dat dat nog zo gek niet zou zijn. Ik heb het de laatste tijd namelijk zo koud. Toen ik in dit huis kwam wonen, in 2015, stookte ik het huis op tot 20 graden en ik had het lekker warm. Nu moet ik de thermostaat op 22 graden zetten en sterf ik nog van de kou. Hoe zou dat toch komen? Ben ik de laatste jaren te veel afgevallen? Dat is toch niet zo. Ik woog altijd zo rond de 78 kilo en nu weeg ik 75 kilo. Ik heb wel het idee dat ik wat minder eet. Ik at altijd zo’n anderhalf prakkie warm en nu nog maar één en tussen de middag at ik 4 boterhammen: twee met hartig en twee met zoet….. nu echter eet ik nooit meer dan een prakkie van 4 ons en als lunch twee boterhammen: 1 met kaas en een met jam of hagelslag. Mijn ontbijt is al die tijd hetzelfde gebleven een flink bord muesli met yoghurt, olienoten en rozijnen. Nu zijn vooral mijn voeten en mijn rechterarm en hand erg koud; de rest van mijn lijf is gewoon kouder dan normaal.

In deze tijd van het jaar, het najaar en de winter. zit ik vaak hele avonden met mijn voeten in een elektrische voetenwarmzak, die heb ik in ruil voor een zak bonbons van een buurvrouw gekregen. Die buurvrouw is inmiddels overleden helaas. Dat overlijden van haar heeft niks te maken met die voetenwarmzak want die had ze nog nooit gebruikt. Vòòr ik die voetenwarmzak ging gebruiken tegen de kou, had ik de herfst en winter altijd ’s avonds een kruik onder mijn voeten……. aan mijn rechterhand had ik dan altijd een handschoen aan. Mijn vriendin denkt dat er iets niet goed is met mijn bloeddruk. Ik denk van niet want bij elk onderzoek in het ziekenhuis wordt mijn bloeddruk opgemeten en altijd krijg ik te horen dat die perfect is. Het is gewoon een raadsel. Duidelijker is de oorzaak van mijn koude rechterarm en rechterhand. Dat komt waarschijnlijk van de gemene smak die ik maakte op de Blaak , een smak waarbij ik mijn schouder brak, mijn arm uit de kom raakte mijn pols gefixeerd kwam te zitten en een armzenuw beschadigde. Met die  rechterarm is het sinds die val in 2015 altijd ellende geweest. Met ups en downs weliswaar. Die gefixeerde pols is eerst langzamerhand weer losgekomen en nu  gaat ie weer vastzitten zodat ik net als toen in 2015 er bijna niet mee kan schrijven.  En met het weer gaan vastzitten van de pols is de kou in de hele arm en vooral in de hand weer teruggekomen.

In bed heb ik het gelukkig aangenaam kunnen maken door een electrische deken aan te schaffen en in mijn bed te leggen. Als het erg koud is doe ik mijn sportjack aan  en zet de capuchon op zodat de kou niet op mijn rug kan komen.

RACISME

Racisme……het was deze week helaas weer het top item in de kranten, op radio en tv. Een voetballer van Excelsior werd tot op het bot vernederd door aanhangers van de voetbalclub FC Den Bosch. Als hij aan de bal kwam werden er Zwarte Pietliedjes gezongen en apengeluiden gemaakt….alleen als hij aan de bal kwam. Na enige tijd raakte hij daarvan over de rooie en maakte hij kenbaar dat hij zo niet verder wilde spelen en verliet met goedkeuring van de scheidsrechter het veld. De wedstrijd werd voor een paar minuten stilgelegd.  Nadat de wedstrijd weer was hervat is het wangedrag van de Den Bosch –supporters verder uitgebleven en kon de wedstrijd normaal worden uitgespeeld. De dreiging was wel dat bij een nieuwe staking de wedstrijd geheel zou worden stilgelegd en dat zou vooral FC Den Bosch geld en punten gaan kosten.

Het is treurig dat het fenomeen racisme zich alsmaar blijft voordoen in de voetbalstadions. Nog niet eens zo lang geleden werden zowel de Feyenoordkeeper als de Ajaxkeeper slachtoffer van dir verachtelijke gedrag. Keeper Vermeer van Feyenoord werd bij Ajax  opgeknoopt en Ajaxkeeper Menzo  werd de meest grove scheldwoorden naar het hoofd geslingerd plus dat hij ook nog, voor hem heel  beledigend, bananen naar zijn hoofd gegooid kreeg.

In de afgelopen week hebben veel topvoetballers (blank en donker)duidelijk gemaakt dat ze niets moeten hebben van racisme in hun sport. Het meest magnifieke gebaar hiervoor werd gemaakt door Frenkie de Jong en Georgino Wijnaldum, gelijk nadat Wijnaldum het eerste doelpunt had gemaakt in de wedstrijd tegen Estland: ze hielden hun onderarmen tegen elkaar vlak voor de camera. Voor een goed begrip van dit gebaar moet je weten dan Wijnaldum donker is en de Jong wit. Verder is er voor de wedstrijd tegen Estland een foto gemaakt van de hele, uit tweeëntwintig man (donker en wit) bestaande Nederlands elftal selectie; een foto waarop iedereen elkaar in een grote cirkel omarmd.  

Natuurlijk moet hier bestraffend tegen worden opgetreden. Voor FC Den Bosch is het niet voor het eerst dat die zo negatief in het nieuws komt. Enkele jaren geleden was er een dergelijk incident waarbij een speler door apengeluiden vanaf de tribune geïntimideerd werd. Toen was de straf laag: een wedstrijd  voorwaardelijk zonder publiek en een klein geldbedrag boete. Maar wat ik eigenlijk bedoel: er moet hier beleid op gemaakt worden door de KNVB. Bijvoorbeeld: een gebeurtenis als bij FC Den Bosch Excelsior zou gevolgd moeten worden door een flinke straf: een wedstrijd zonder publiek  en aftrek van competitiepunten Bijvoorbeeld 6 punten aftrek. ….en dat alleen bij de eerste keer bij de tweede keer degradatie van de schuldige club naar een lagere divisie en 4 wedstrijden zonder publiek waarvan niet een voorwaardelijk. De rol van de scheidsrechter is ook heel belangrijk. Het is al beleid dat de scheidsrechter de wedstrijd moet stilleggen  als hij racisme van de tribunes waarneemt. Alleen gebeurt het nooit….behalve dan toevallig de moedige scheidsrechter bij FC Den Bosch - Excelsior.

Niet alleen in Nederland speelt dit probleem. Ook in Oost-Europa en Italië  doen zich tenenkrommende racisme-taferelen voor, die vergelijkbaar zij bij wat zich bij FC  Den Bosch voordeed.

JARIG

Maandag 25 november a.s. is mijn vriendin jarig. Ze maakt er doorgaans geen bezwaar tegen om te verkondigen hoe oud ze is dus zal ik het in dit stukje ook  vermelden: ze wordt 68 jaar. Ze verschilt anderhalf jaar met mij: ik word in juli 2020 70 jaar. Zij is echter niet blij met haar verjaardag.  Ze zou de 25^e november het liefst uit haar agenda scheuren. Behalve van mij zijn cadeautjes niet welkom. En het enige feestelijke  dat er gebeurt is uit gaan eten met mij; het liefst bij de Italiaan. Tegen alle vriendinnen die ze zo vlak voor haar verjaardag aan de telefoon krijgt laat ze duidelijk weten dat ze er ook dit jaar weer niks aan doet dus dat ze zich de moeite kunnen besparen. Wel heeft dat tot gevolg dat er flink wat wenskaarten in de brievenbus liggen  op de 25^e als die tenminste niet op een maandag valt zoals dit jaar, want op maandag wordt in Nederland geen post bezorgd. Ik ken mijn vriendin nog niet zo lang. Dit is haar vierde verjaardag die wij samen vieren. Ik ben voordat ik mijn vriendin leerde kennen ruim veertig jaar getrouwd geweest met een vrouw die opeens niet meer van mij hield. Dat is inderdaad wel de meest plausibele reden om uit elkaar te gaan. Maar goed het wordt de vierde verjaardag die mijn vriendin en ik samen vieren. Het eerste jaar zijn we samen gaan eten bij een Italiaans restaurant. Dat kan ik me nog goed herinneren; het was lekker eten: Spaghetti Bolognese. Ik weet nog dat we expres allebei hetzelfde eten kozen uit solidariteit met elkaar. Zij trakteerde, dat weet ik ook nog wel, want eigenlijk wilde ìk trakteren maar daar wilde ze niks van weten.

OP de tweede verjaardag die we samen meemaakten gaf ik haar een Groot-NS-Geschiedenisboek cadeau. Waarom een Groot NS-Geschiedenisboek zult u zich afvragen? Welnu : een groot deel van haar werkzame leven was mijn vriendin voor haar beroep Informatrice bij de NS.  In die functie had zij als taak de NS-reizigers van allerhande informatie te voorzien: van de prijs van een kaartje naar Amsterdam tot hoe lang de reis naar Moskou duurde bijvoorbeeld en nog vele andere vragen. Ze was dolblij met dat boek alleen vond ze dat ik nooit meer zo’n duur cadeau mocht geven aan haar. Het was inderdaad duur maar voor mijn geliefde had ik dat graag over.

Op de derde verjaardag  schonk ik haar een sieraad en wel een ketting bestaande uit kralen van verschillende kleuren, ze was er zeer mee in haar schik en daarom droeg ze hem ook graag en veel…… en het leuke was en is eigenlijk nog steeds: ze heeft heel veel kleurrijke kleren en vrijwel elk van die kledingstukken, bloesjes vooral pasten uitstekend bij de ketting, die ik gekocht had bij een Derde Wereldwinkel in de buurt. Had ik er nog een goed doel mee gediend ook.

Op de vierde verjaardag samen gaan we weer eten, bij een Nederlands eetcafé ‘Sas en Jan’ en ik geef haar de vernieuwde CD  Abbey Road van de Beatles cadeau.

BROERS

Ik heb er wel eens eerder over geschreven dat ik uit een groot gezin kom. Vader, moeder en 10 kinderen, waarvan 3 meisjes en 7 jongens, waarvan ik dan weer de oudste ben, 69 nu, om precies te zijn. Mijn oudste broer is al een aantal jaren geleden gestorven, hij was een geestelijk gehandicapte man, die nooit heeft kunnen lezen of schrijven. Hij was hulpbehoevend en heeft vrijwel heel zijn leven in psychiatrische inrichtingen gewoond, op de eerste tweeëneenhalf jaar na, want toen woonde hij nog thuis maar dat was voor mijn moeder niet meer te doen want Tinus, was super ADHD en mijn moeder had mij ook plus nog eens twee dochtertjes. Samen met de dokter en de pastoor heeft mijn moeder besloten Tinus op zijn tweeëneenhalfde  jaar uit huis te plaatsen…..ergens in het  katholieke Limburg ….want mijn familie was destijds hartstikke katholiek.

Maar het is niet mijn bedoeling één voor één mijn broers en zussen te beschrijven. Mijn jongste broer, Marco, is namelijk zondag jarig en daarom heb ik alvast een verjaardagskaart  gekocht zodat die bijtijds op de bus kan. Marco is ook al zo’n bijzonder broertje. Ook hij kan niet lezen of schrijven en ook hij woont al vanaf heel jeugdige leeftijd buitenshuis. Het is al heel lang, zo lang dat ik niet meer weet hoe lang. Hij wordt zondag 49 jaar en het bijzondere van hem is onder andere dat hij een mongool is, o, sorry dat mag ik niet meer schrijven, hij is geen mongool! …….hij heeft het Syndroom van Down. De kaart die ik gekocht heb is een plaatje, een plaatje met kleine bloemetjes, fresiaatjes,  zonder woorden want het heeft natuurlijk geen zin om een grapkaart met veel woorden voor hem te kopen, Hij kan ze toch niet lezen. Ik heb alleen het hoognodige op die kaart gezet: GEFELICITEERD, MARCO!

Meestal wordt van Marco’s verjaardag een soort gezinsreünie gemaakt. Maar blijkbaar was het dit jaar onmogelijk  iets dergelijks te organiseren.  Vorig jaar bijvoorbeeld hebben we gebowld en hebben we lekker pannenkoeken zitten eten in Hillegersberg. Mijn broer Herman is meestal degene die de verjaardag van Marco organiseert. Herman is ook een soort mentor , degene die namens de familie contact onderhoudt met de organisatie waar hij woont.

Binnenkort gaat Marco verhuizen naar een nieuwbouwwoning dicht in de buurt waar hij nu al woont: Zwammerdam.  Ik kreeg kort geleden een foto met hem in zijn nieuwe nog in aanbouw zijnde woning.

Ik heb zojuist al geschreven dat Marco niet kan lezen of schrijven, wat hij ook niet kan is goed horen; Hij heeft op elk oor een gehoorapparaat en verder is hij vrijwel constant verkouden. Dat wil niet zeggen dat hij een moeilijke vervelende knaap is. Net zoals zovele mensen het syndroom van Down is hij ontzettend aardig, lief zou je haast zeggen. Verder is hij een enorme snoeper en een meer dan gezellige eter. Zo gezellig , dat hij meestal zelf niet weet wanneer hij op moet houden meet eten. Een van de mensen die op dat eetmoment in zijn buurt is moet hem dan een seintjes geven dat hij nu wel genoeg gegeten heeft.

BUURT

Ik heb er een hekel aan om hier te wonen. Ik woon in Prinsenland. Nauwelijks winkels, nauwelijks   mensen op straat. ’s Avonds is het uitgestorven, als je niet bang was dan zou je het vanzelf wel worden. Wat er in overvloed is , is saai gras. En o ja tamelijk veel kinderen zijn er ’s ochtends bij de school in mijn straat. Voor half negen moeten ze binnen zijn. Dan om tien uur met het speelkwartier zijn ze allemaal weer buiten en maken ze de grootste klere herrie die je ooit gehoord hebt; kinderen schreeuwen tegenwoordig veel harder dan vroeger. Schreeuwen is niet het juiste woord voor wat de meiden op het schoolplein doen. Die meiden gillen hun eigen kelen en mijn oren verrot. Van 12 tot half één is het weer hetzelfde liedje (pauze) en om half drie is de school al uit. Dan is het weer muisstil in de straat. Er is nauwelijks verkeer in mijn straat. Alleen de apotheekbezorgdienst komt medicijnen brengen voor de vele zieken en zieligen in de enige flat die mijn straat rijk is. Ook zie ik vaak auto’s van maaltijdenservice; veel van mijn medebewoners kunnen ook al niet meer koken.

Ik ben hier gaan wonen uit nood. Mijn ex-vrouw wilde van me scheiden en ik moest dus snel een ander huis zien te krijgen. Ik woonde toen in de leukste buurt van R otterdam: het Oude Noorden.

Leuke straatjes, leuke winkeltjes, leuke mensen leuke kroegjes allemaal leuk. Vooral de Rotte, de leukste rivier van Rotterdam. Maar ja mijn vrouw was niet meer gelukkig met mij dus moest ik wel een ander huis gaan zoeken. Met pijn in mijn hart. Heel veel pijn. Eerst ben ik even bij een vriend gaan wonen die mij gastvrij onderdak bood dat duurde ongeveer 2 maanden en ik ondertussen maar naar huizen zoeken in het Oude Noorden en in Crooswijk (ook wel een leuke wijk)maar overal was ik nummer honderd of meer op de lijst. Tenslotte na een paar maanden kwam het aanbod van het huis waar ik nu woon. Ik heb al geschreven wat ik daarvan vind.

Het Oude Noorden vond ik de leukste buurt maar een goede tweede vind ik Spangen, waar ik als kind heb gewoond. Al mijn vriendjes woonden in de buurt, de winkels waren in de buurt, de school was in de buurt, de kerk, waar ik toe nog naar toe ging was in de buurt. Die vriendjes waren: René, Arie, Nico, Tom, Paul, Anton, Sjaak, André, Berend, Kees en zo kan ik wel doorgaan, Ik deed van alles met die jongens maar vooral voetballen en honkballen, want daar was ik zelf ook goed in. Leuk in Spangen was dat alle winkeltjes dicht in de buurt van mijn huis waren: Gerrit, de groenteboer, Hennie de kapper, Theo de Waal, de kruidenier, de Hefbrug ook een kruidenier, Bram Appel, de slager, hij was ook paardenslager, Peet Sondag, de schoenmaker. De dokter en de apotheek waren ook heel dichtbij.

Maar in de buurt waar ik nu woon is alles heel  ver weg, zo ver weg dat je nooit zin hebt om daar heen te gaan.

BEZEMSTEEL

 Ik ben in Spangen geboren. In de van Lennepstraat. Ik woonde met mijn vader, moeder, en zusjes op de tweede en derde verdieping. Op de derde werd geslapen en op de tweede werd gewoond en gespeeld. De buren die naast ons woonden waren heel aardig….daar mochten we naar de televisie kijken en van hun kregen we met ‘oud en nieuw’ oliebollen en appelflappen. Maar de buren die beneden ons woonden waren etters. Wij, kinderen, mochten niet eens normaal spelen, als we maar een klein beetje geluid maakten dan gingen ze met iets, waarschijnlijk een bezemsteel tegen hun plafond staan bonken zodat wij ons daarvan rotschrokken. In eerste instantie hadden wij niet eens in de gaten dat de buurvrouw of buurman dat deed. Maar mijn moeder wel. Die zei gelijk tegen ons: ‘oh dat is de buurvrouw die vindt dat jullie teveel lawaai maken en daarom gaat zij ook lawaai staan maken met haar bezem. Gaan jullie maar gewoon door met lekker spelen, laat de buurvrouw, die grijze duif noemde mijn moeder haar,  er maar aan wennen dat er jonge kinderen boven haar wonen.‘ Maar wij, kinderen waren toch wel bang geworden van die bonkende buurvrouw. Ik dacht misschien komt ze straks wel met die bezem de trap op om ons te slaan. Het was een vervelend mens want ze bleef bezig, om het minste of geringste. En mijn moeder bleef zeggen: ‘trek je er niets van aan en speel gewoon door.’ Maar opeens werd mijn moeder heel erg  boos en ze ging naar beneden. Ze ging de grijze duif te lijf met haar blote handen. Ze was woest. Ze bonsde op de deur zo hard ze kon. ’Doe open en gauw.’ ‘Wie bent u dan?’ vroeg de grijze duif met een bang stemmetje. ‘Ik ben de boze buurvrouw van de lawaai makende kindertjes, ik moet nu even met u praten.’ Heel aarzelend deed de grijze duif de deur open. Mijn moeder zei dat ze toen de deur een zet gaf en dat de buurvrouw bijna omviel. ‘Moet u nu eens goed luisteren: ik heb boven een stel kinderen, vier om precies te zijn en die kan ik niet vastbinden, die moeten spelen en dat maakt wel eens wat lawaai.  Ik let er zelf heel goed op dat dat lawaai dat ze maken niet te gek wordt. Want ik kan me voorstellen dat dat teveel voor u zou worden. Maar nogmaals Ik let er goed op dat het niet uit de hand loopt. Daarom zeg ik u op te houden met om de haverklap met uw bezem tegen uw plafond aan te slaan en als u vindt dat het echt te veel wordt kom dan even naar boven , naar mij toe dan kan ik kijken of het terecht is wat u zegt. Mijn moeder zei dat tijdens dat gesprekje ook de doffer, de man van grijze duif, schuchter zijn hoofd om de deur stak. Hij maakt een gebaar naar mijn moeder waaruit zij af kon leiden dat de grijze duif niet helemaal spoorde.

BIOS

Omdat mijn vriendin die zaterdagmiddag op bezoek ging bij een zieke vriendin van haar en ik verder niks bijzonders te doen had, besloot ik naar de bioscoop te gaan, alleen.  Ik koos de film ‘Once upon a time in Hollywood’ die draaide in de sfeervolle bioscoop Cinerama. Omdat mijn geheugen niet meer zo goed is als het geweest is kan ik er weinig  meer over vertellen dan dat Quentin Tarantino de regisseur en hoofdrolspeler was en dat de film zwart-wit beelden met geweld afwisselde met kleurenbeelden met geweld. De kleurenbeelden met geweld waren  doorgaans wat heftiger dan de zwart-wit beelden met geweld. Wat ik ok nog weet dat is dat de film heel lang duurde wel twee uur en een kwartier.  Het was een soort geschiedenisje van Hollywood. Met in de zwartwit- beelden cowboyfilmfragmenten en in de kleurenfilmbeelden breed-uitgemeten de gewelddadige moorden in een soort Sharon Tate stijl. Heel gewelddadig. Een dame met rood haar werd met haar gezicht tegen een tafel aan geslagen, zo helemaal plat, zodat haar neus brak en haar tanden afbraken en op den duur haar gezicht helemaal plat en bebloed was. Meer kan ik me van die film echt niet herinneren  en mocht ik me nog wat herinneren voordat dit stukje af is dan zal ik het nog even vlug vermelden.  Wat ik nog wel kan zeggen is dat dit absoluut geen film voor mijn vriendin was geweest, want zij houdt niet van geweldfilms. Als er geweld in een film is dan doet ze haar handen voor haar gezicht EN ze doet haar ogen ook nog dicht. Mijn vriendin houdt meer van romkoms (romantische komedies); later zal ik misschien nog wel een grappig stukje schrijven over romkoms en waarom ik daar geen klote aan vind (onder andere omdat het vaak vol zit met flauwe grappen rondom een zoetsappige romance).

Het was voor het eerst sinds jaren dat ik weer eens op een zaterdagmiddag in de bioscoop zat. Meestal ga ik met mijn vriendin op woensdag- of donderdagmiddag. En dan zitten we in de allergrootste bioscoopzaal met in totaal 4 of 5 mensen waar er misschien wel 100 in zouden kunnen.  Mijn verwachting voor de zaterdagmiddag was dan ook hoog gespannen : in de zaal waar er misschien wel 100 in konden zaten er welgeteld 10 mensen te kijken naar Once upon a time in Hollywood.   

O, ik herinner me weer wat: De hoofdrol werd gespeeld door een duo dat duo bestond uit de werkelijke hoofdrolspeler (Tarantino)en zijn ‘stand in’ en die gingen heel gezellig met elkaar om in die film. Misschien kwam dat wel omdat die ‘stand in man’ nooit echt in de plaats van de hoofdrolspeler iets hoefde te doen. Over de vrouwelijke hoofdrolspelers kan ik helaas weinig  vertellen omdat zij een vrij ondergeschikte rol in het geheel speelden.  Nu opeens herinner ik me dat er een zeer jeugdige actrice probeerde de ‘stand in’ te verleiden (in zijn auto) maar daar trapte die ’stand in’ niet in……hij wilde niet voor seks met een heel erg minderjarige dame in de cel belanden. Meer weet ik me niet te herinneren over dames in deze film.

SPOTIFY

Ik krijg op mijn pc zomaar een gratis versie van Spotify. Weliswaar met reclame maar toch. Ik heb jaren geleden ooit wel eens premium gehad, de versie zonder reclame. Maar tot nu toe heb ik nog geen reclame gehoord en ik doe nu ongeveer 10 minuten Spotify. Ik heb me de laatste tijd niet zo met muziek bezig gehouden. Des te tekenender is het welke muziek ik dan uitkies om even lekker naar te luisteren onder het tikken van stukje.  Het eerste muziekstuk dat ik koos was van de band van Mark Knopfler: Dire straights; de titel van de song is ‘the tunnel of love’. Op dit moment zingt Bob Dylan ‘Blowing in the Wind. …en ja hoor daar is de eerste reclame al: ’mag je in je neus peuteren op de wc?’ Geen idee waar dat reclame voor maakt; er wordt geen enkel product in genoemd….hoewel het product dat genoemd wordt is Spotify, dat je zo heerlijk ongedwongen naar Spotify kunt luisteren terwijl je  op de wc zit en in je neus zit te peuteren.

De tweede artiest die ik welbewust uitkoos was Cliff Richard. Ik koos zijn nummer ‘Lucky Lips’. Het nummer dat mijn vriendin en ik tijdens onze heftige verliefdheidsfase veel beluisterd en gezongen hebben…… en sindsdien hoor ik hits van Bob Dylan. Nu bijvoorbeeld ’A hard rain is gonna fall’. Ik ben eigenlijk een fan van de Rolling Stones….ze traden onlangs nog op in Cuba als de eerste superrockband; ontelbaar veel mensen (meer dan honderdduizend) hebben dat optreden gezien. De allereerste plaat die ik kocht was ‘The last time’ van Stones. Ik ga hem gelijk even opzoeken op Spotifify. Dan moet ik wel eerst Bob Dylan ( it’s a hard rain’) afzetten. Ik ga mijn eerste elpee even opzoeken.

This could be the last time, oh no, het zingen van Mick Jagger, en de verdere muzikale ondersteuning van de gitaristen Brian Jones, Bill Wyman en Keith Richard en Charly Watts aan de drums: May be the last time.. I told you once and I told you twice ’This could be the last time ohno  oh no Onononono ononononono Baby the last time.

Weer een reclame: Spotify maakt elke week een playlist en als je er een heel leuk nummer tussen vindt staan dan kan je op een hartje drukken en dan krijg je dat nummer gelijk te horen. Nu hoor ik een nummer dat ik absoluut niet wil horen  dat zet ik maar gauw uit; het is ‘for your love’. Ik ga gauw een nummer zoeken van de Stones, die zijn bijna allemaal goed, deze zeker, ik ga weer eens luisteren naar ‘Satisfaction’: Tatatatatatatattttatattattta Nu komt plotseling ineens ‘a fool tot cry’ van de Stones langs ook de moeite waard om naar de luisteren. It makes me wonder why, you’re a fool to cry daddy you’re a fool to cry and it makes me wonder why oe oeoeoeoeoeoe daddy you’re a fool to cry. Maar nu is het de hoogste tijd voor Satisfaction,

I can get no satisfaction and I try , and I try, a man called on the radio, hey, hey hey that’s what I say

He can’t be a man cause he doesn’t smoke the same sigarettes like me. And I try, and I tra, I can get no satisfaction.

STONED

Ik was 19 jaar en logeerde in 1970 bij mijn tante Ellie toen ik voor het eerst experimenteerde met hash. Tante Ellie woonde in Hilversum, zij was een vrouw alleen, gescheiden maar zij had wel twee kinderen: Robbie en Alice. Ik logeerde bij mijn tante omdat ik in Utrecht studeerde en er in die stad geen behoorlijke kamers te huur waren. Mijn vriend Jan, die net als ik in Rotterdam woonde, kwam een weekendje naar Hilversum. We hadden het niet eens afgesproken maar toen we onze eerste wandeling door Hilversum maakten kwam er een gozer naar ons toe die ons bij verrassing een plastic zakje liet zien en vroeg of wij dat wilden kopen. Jan wist precies wat het was …..hash …. Libanon. …..en vroeg meteen hoeveel hij er voor wilde hebben. Tien gulden moest hij ervoor hebben voor dat kleine zakkie….ik weet niet eens meer hoeveel gram er in zat. Jan vertelde dat hij al eens meer geblowd had en dat hij daar stoned van geworden was. Stoned zijn wil zeggen dat je een apart  gevoel in je hoofd krijgt, meestal word je er blij van maar soms ook wel verdrietig….Jan werd er vaak ook geil van …….. niet echt wild maar heel bedaard geil. Hij zei dat hij dat wel bijzonder lekker vond. Ik had nog geen enkele ervaring met ‘wiet’, zo werd hash ook wel genoemd.

Jan en ik spraken af om boven, op mijn kamertje bij tante Ellie, een paar joints te gaan maken, daarvoor moesten we wel eerst een pakje vloeitjes gaan kopen. Jan en ik rookten al wel maar alleen sigaretten. Om joints te bouwen had jevloeitjes nodig en sigaretten tabak, dat laatste hadden we; eigenlijk kon je het beste van die grote vloei kopen dan hoefde je geen twee vloeitjes boven elkaar te bouwen.  

We hadden alle spullen bij elkaar gekocht en hadden twee joints gebouwd, we hadden afgesproken dat we  allebei een hele zouden oproken. Ik zat op mijn bed Jan zat op de stoel bij het bureau  …. Het duurde wel even voordat we iets merkten maar net toen we ons wat licht in ons hoofd begonnen te voelen stormde een briesende tante Ellie de slaapkamer in.

‘Dacht ik het niet, ik had het wel gedacht dat jullie met dat gore spul zouden bezig gaan maar ik pik het niet. Uitmaken allebei!!  Ik wil dit niet, die smerige lucht in mijn huis en dát in de buurt van die kleine kinderen van me; realiseer je je wel dat ze pas 7 en 9 zijn. Wat moet dat voor voorbeeld voor ze zijn. Neen, Tom, het valt me vies van je tegen, ik dacht nu je je vriend bij je hebt ga je gezellig naar de bioscoop of je gaat in het café op de hoek lekker biljarten, maar nee , de heren moeten zo nodig aan de hash…..weten jullie wel hoe slecht dat is voor die koppies van jullie. Maar ik weet het goed gemaakt: jullie mogen hier vanavond nog blijven maar morgen gaan jullie allebei weer richting Rotterdam. En Tom, ik zal je moeder bellen, ze zal zich wel doodschrikken.’  

AMBULANCE

Ik woon op ongeveer een kwartiertje lopen van een ziekenhuis, waar k zelf wel eens in gelegen heb voor een blaas-prostaat operatie…..en ook voor alle andere ziekenhuisdingen moet ik daar terecht zoals bijvoorbeeld bloed prikken, dermatologie, de slaappoli, de oogafdeling enz. Maar ik kom hierop omdat ik nu weer een ambulance hoor…..weer…. dat is al de zevende vandaag en het is pas half elf in de ochtend. Ambulances doen mij altijd denken aan mijn eigen ongeluk dat ik zelf met de grootste spoed naar het ziekenhuis moest worden gebracht.  En hoewel dat inmiddels tweeëntwintig jaar geleden is lopen nog steeds de koude rillingen me over mijn rug bij dat ambulancegeluid. Ik was toen in Frankrijk en stak een tweebaansautoweg met de fiets over. De fiets hing vol met boodschappen die ik zojuist gedaan had in de nabije super. Ik stak dus over en van links kwam er met hoge snelheid een auto aangereden  en hij reed tegen mij aan. Ik vloog een paar meter door de lucht en eindigde met mijn hoofd vlak voor een stoeprandje. Mijn fiets in de prak; mijn boodschappen tot moes maar dat wist ik toen allemaal nog niet want ik was enige seconden buiten westen. In Frankrijk worden slachtoffers van verkeersongevallen met de brandweerwagen naar het ziekenhuis gebracht, niet dus met een ziekenauto, ik moest dus ook in de brandweerauto en de sirene werd aangezet, die klonk razendhard binnen in  de brandweerwagen. Ik bleek uiteindelijk een schedelbasisfractuur, een gebroken rug en wat flinke schaafwonden te hebben opgelopen.

Ik mag eigenlijk wel zeggen dat ik op de verkeerde plaats woon met zo’n  schrik van ambulance-geluiden, door de associatie met het ongeluk in Frankrijk, en het geluid komt zeker 15 keer per dag langs.

De laatste tijd heb ik ook dat ik ga zitten of liggen fantaseren wat er aan de hand zou kunnen zijn. Nu zijn hier in de buurt nogal wat huizen van  ouderen en aangezien  die nogal kwetsbaar zijn  zal het in  de meeste gevallen wel iets  met een bejaarde zijn; misschien gevallen, misschien benauwd, misschien wel bijna dood. Ik zie, wanneer ik in de buurt rondloop heel vaak ziekenauto’s staan voor verpleeghuizen soms wel een paar tegelijk.

Er zijn hier ook veel scholen in de buurt van jongere tot oudere kinderen maar bij die schoolgebouwen zie ik nooit ambulances staan. Toevallig is er gisteren een meisje aangereden op een fiets, door een auto. Het is ook heel logisch dat dat gebeurde. Het is namelijk zo dat een vrij grote autoweg hier in de buurt opnieuw geasfalteerd wordt, Daar kan dus geen verkeer over….dat moet omgeleid worden……door een vrij smalle straat midden in een woonwijk. De straat is duidelijk niet geschikt voor twee autobanen en twee fietsbanen. Dat meisje dat gisteren aangereden werd was niet het eerste ik heb ze niet geteld allemaal maar het ware er zeker wel meer dan tien en steeds dezelfde situatie: de automobilist geeft de fietser te weinig ruimte en drukt haar of  van de weg af of tegen een geparkeerde auto aan, ja, ook dat nog. Dat laatste meisje van gisteren had een gebroken been, dat was duidelijk te zien. Daar kwam de ambulance al. Ik hield mijn oren dicht.

BROODBELEG

Voor het eerst sinds lange tijd heb ik weer eens hagelslag gekocht; de Koninklijke van de Ruijter. Vorige  week zaterdag was het en ik heb er nu pas drie boterhammen mee op. Ik vind  het zo lekker dat ik er erg zuinig op ben. Een boterham met hagelslag is ook iets heel bijzonders. Het is een verse Alison-boterham met dik boter en daaroverheen dik hagelslag; vervolgens druk ik de hagelslag met een mes in de dikke laag boter en dan is het echt gedurende een minuut of 5 uitzonderlijk smullen.

Voordat ik de hagelslag kocht at ik natuurlijk ook wel brood met beleg maar dat was gewoon, wel smakelijk, maar gewoon. Als lunch nam ik altijd twee boterhammen; één met kaas en één met jam. Zo heb ik vier jaar geluncht. Oh nee, vier jaar gleden kocht ik mijn laatste pot  pindakaas. Ook een van mijn favoriete  boodbeleggen. Maar opeens terwijl ik met die laatste pot pindakaas bezig was kreeg ik er langzamerhand genoeg van. Ik deed de pindakaas eigenlijk net als met de hagelslag: met dik boter. Maar op een gegeven moment vond ik dat gekleef tegen mijn gehemelte en tegen de binnenkant van mijn wangen gaan irriteren en wat ik nooit zou hebben gedacht dat ik dat zou doe is dat ik een halve pot pindakaas in de vuilnisbak zou gooien.

Nu neem ik ter afwisseling van jam en kaas wel eens een eitje op brood. Soms een gebakken eitje dan weer eens een zacht of hard gekookt eitje. Het lekkerst vind ik eerlijk gezegd een gebakken eitje met een hele dooier. Het valt nog niet mee om een eitje te breken en een hele dooier over te houden. Maar als dat lukt ben ik erg blij. Ik schuif dan het gebakken ei uit de koekenpan op mijn boterham en eet het ei op met mes en vork. Ik eet dan eerst het gebakken eiwit op totdat alleen het rondje eigeel met het stukje brood eronder op mijn boterhammenbordje overgebleven is…….dan steek ik mijn vork onder het ’brood plus rondje eigeel’ en steek dat in zijn geheel  in mijn mond ….heerlijk.

Een gekookt eitje is ook niet te versmaden.  Ik kan dan kiezen uit een zacht gekookt of een hard gekookt eitje. Mijn voorkeur gaat uit naar een zacht gekookt eitje.  Dat koken van een ei gaat ook niet altijd zonder problemen.  Er hoeft maar het miniemste barstje in een ei  te komen of het kookt kapot; lees: het kookt geheel of half of kwart leeg. Dan maakt het niet uit of het ei hard of zacht gekookt wordt. Als alles met de eitjes goed gaat dan kook ik ze in drie minuten na het kookpunt  lekker zacht en in 5 minuten na het kookpunt lekker hard. Er is nog wel een kleine moeilijkheid met gekookte eieren, tenminste als je je hele boterham met ze wil beleggen: de schil moet er netjes afgehaald worden en som wil de schil niet vooral niet als je de eieren niet goed hebt afgekoeld. De eieren zijn hartstikke lekker  op brood vooral als je er nog een beetje zout over strooit.

Een boterham met geprakte aardbei en een beetje suiker  is ook lekker!!

OPA

Mijn moeder is al heel wat jaartjes geleden overleden. Zij was een lieve vrouw waar ik erg veel van heb gehouden en…van wie ik nog steeds veel houd. Toen ik aan mijn moeder dacht moest ik ook gelijk veel denken aan de zussen en die ene broer van haar en ook aan haar vader … mijn opa. Wij noemden ze altijd opa en oma van mama; die andere opa en oma noemden we natuurlijk opa en oma van papa.

Ik dacht het eerst aan haar broer, het oudste kind van het gezin,  dat al vrij jong overleed. Nooit is echt  duidelijk uitgesproken binnen de familie hoe hij om het leven is gekomen maar het hardnekkige gerucht ging rond dat hij de hand aan zichzelf had geslagen door ophanging; een ander gerucht was dat hij zelfmoord had gepleegd door zich uit een hoog raam te laten vallen. Echt weten doe ik het niet. Ik weet wel dat hij een bloedhekel had aan zijn stiefvader, die mijn opa voor hem was. Mijn moeder heeft wel eens gezegd dat opa jaloers was op  hem omdat hij zo goed kon opschieten met oma. Wim, want zo heette de broer van mijn moeder, was zelf zo wijs geweest een ander huis te zoeken voordat er grote bonje uit zou breken.

Mijn moeder heette Manda en was de op een na jongste van het Schiedamse gezin. Bep was de oudste dan kwamen Riek , Lenie en Ludie.  Ook alle zussen zijn inmiddels overleden. Bep, Riek, Lenie en mijn moeder waren allen behoorlijk vruchtbare dames: Bep kreeg 4 kinderen, Riek 5 en Lenie twee, mijn moeder spande de kroon met 10 kinderen (waarvan ik de oudste ben). De enige die aanvankelijk geen kinderen kreeg was de jongste van de zusjes: Ludie.

Aanvankelijk schrijf ik hier  want zij is in eerste instantie kloosterlinge geworden, non, in een dorpje in Noord Brabant. En aangezien het niet de bedoeling is dat nonnen kinderen krijgen bleef ze dus aanvankelijk kinderloos. Maar het kloosterleven viel haar zwaar, elke nieuwe dag was een verzoeking voor haar en ze probeerde met hulp van mijn moeder en haar zus Lenie het klooster te verlaten. Na lange tijd, ik geloof zelfs na drie jaren bidden en smeken, mocht ze  het klooster uit en ze trok vrijwel diezelfde dag in bij een man, die in een naburig dorpje woonde en  wiens vrouw kort tevoren was overleden. De man stond alleen voor de opvoeding van drie jonge kinderen.  Nu kon het toch nog gebeuren dat de jongste zus van mijn moeder een kindje baarde; binnen jaar had de familie er een nichtje bij.

Opa en oma van mama waren ook in dat kleine dorpje komen wonen. Dichtbij hun jongste kleinkind.

Nu was opa niet zo’n brave.  Hij misbruikte daar de jongste stiefdochter van zijn jongste dochter Ludie gedurende een flink aantal jaren  en er is nooit aangifte van gedaan.

Opa van mama was ook al bezig geweest met mij toen ik zeven jaar was: tijdens het verven van een stoel, waarbij ik hem mocht helpen, zat hij wellustig in mijn piemeltje te knijpen. Ook daar is nooit aangifte van gedaan.  Ik had wel tegen mijn moeder verteld dat hij dat deed. Ze was woedend en opa is nooit meer bij ons thuis geweest

KETEL

Ik moest vandaag vroeg op: 7 uur ging de wekker want tussen 8 en 12 uur zou  er iemand van Mampaey komen kijken naar de warmwaterketel. Mijn vriendin hebben de laatste weken namelijk herhaaldelijk onder een ijskoud geworden douche vandaan moeten springen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.  Om kwart over tien  belde de man aan. Hij ging gelijk kijken of er wel drie radiatoren aanstonden want dat was het minimum dat aan moest staan volgens hem. En gelukkig had ik ze allemaal aan…..ik heb ze trouwens altijd allemaal aan. Vluchtig en naar ik hoop secuur controleerde hij de cijfers op de ketel en die bleken allemaal te kloppen. Volgens hem lag het verdwijnen van het warme water  aan de douchekop. Kalkafzetting op de gaatjes in die douche veroorzaakten stagnatie in de doorvoer van het water. Ontkalken was dus het devies. Ik had nog wat ontkalkingsmiddel staan dus ik kon daar straks als die man weg was gelijk  beginnen met ontkalken. Maar eerst moest er nog een filtertje verwijderd worden, dat filtertje zat aan het einde van de doucheslang heel dichtbij de douchekop. 

‘Dat filtertje zal ik wel even weghalen, dat hoef ik eigenlijk niet te doen, maar voor deze keer zal ik het wel even doen.’’ Nou dat is toch aardig van die man om dat zomaar te doen terwijl hij dat eigenlijk niet hoeft te doen. Volgens hem moest met het verwijderen van het filtertje en het ontkalken de ellende met het verspringen van het warme water naar het koude water wel gedaan zijn.  Ik liet de douchekop de hele dag verder ontkalken en daarna zou ik even controleren of het water niet meer van warm naar koud versprong. Ik bedacht me toen gelijk al dat dat nog helemaal niks zou zeggen want mijn vriendin en ik hadden  1 op de 10 keer last met douchen gehad. Als we nou een maand zonder ellende kunnen douchen dan kunnen we zeggen dat het werk (filtertje) en advies (ontkalken)van die man succes heeft gehad.

Terwijl de doucheknop ontkalkte had ik nog een ander klusje te doen. Ik moest op kennismakingsgesprek bij een stichting waar ik misschien vrijwilligerswerk voor zou gaan doen. Ze zochten daar een maatje voor mensen die uit Syrië naar Nederland gevlucht waren, waarschijnlijk niet voor allemaal want dat zou een beetje te veel van het goede worden.  Ik had de vrijwilligersvraag gevonden in de website van ‘Rotterdam voor de Rotterdammers’ een goede site met veel vraag en aanbod. Ik moest voor het kennismakingsgesprek op de Schiekade zijn.  Nou weet ik nooit wat de Schieweg of de Schiekade is dus heb ik dat maar opgezocht op Google Maps. Ook had ik geen idee hoe lang ik erover zou doen om van mijn huis in Prinsenland op de Schiekade 101 te komen. Ik dacht: daar doe ik een uur over maar het bleek een half uur te zijn. In het kennismakingsgesprek hoorde ik o.a. dat de stichting Stichting Nieuw Thuis Rotterdam heette en dat die alleen voor Syriërs in Rotterdam werkte.  De stichting wordt rijkelijk gesponsord door een miljardairsfamilie uit Rotterdam.

Ik ga daar denk ik 1 december beginnen.

TIEN

 ‘Heb je kinderen?’ werd er gevraagd. Zomaar vanuit het niets. In het donker in een verlaten winkelstraat. Ik keek nog om maar ik zag geen vragensteller. Ik liep gewoon door alsof ik niks gehoord had. Tja waarom zou ik op een vraag antwoorden waarvan de vraagsteller onzichtbaar is.  Wederom hoorde ik de vraag stellen: ‘Heb jij kinderen?’ Nu deed ik niet alsof ik niets gehoord had. Ik ging dit keer lopen fluiten ……een bekend liedje van Willy Alberty, mijn moeder was een fan van Willy Alberty en vooral het liedje Marina daar was ze helemaal weg van. Ik floot weliswaar, maar de eerste  woorden kende ik wel: ’Marina, Marina, Marina, toe dans nog een beetje met mij en als we dan gaan trouwen  tralalala en weer hoorde ik die vraag ‘Heb je kinderen?’ Ik stond gelijk stil en draaide me meteen om……niks te zien en langzaam draaide ik om mijn as en in een portiek in een lingeriezaak aan de overkant zag ik de onderkant van een lange  regenjas wapperen. Ik aarzelde geen moment en liep naar de lingeriezaak en …………….daar trof ik een vrijend stelletje aan…..ze hadden niet eens in de gaten dat ik op hoge poten op ze af kwam …..zo waren ze in elkaar verdiep. Omdat je het nooit kan weten zei ik nog: ‘Heb je kinderen’ maar daar reageerden ze niet op; ze hadden alleen maar oog voor elkaar. Ik vervolgde mijn weg en wat te verwachten was gebeurde ook; weer hoorde ik die lijzige stem vragen: ‘Heb je kinderen?’’ Dit keer keek ik niet om en liep stevig door ik had me nu drie keer in de luren laten leggen en vierde keer liet ik me niet gebeuren. Ik dacht: ’Ik roep gewoon ‘ja’, dan heeft ie een antwoord.

‘Heb je kinderen?’ vroeg ie.

‘Ja’ riep ik.

‘O ja? Hoeveel dan?

‘Tien’

‘Allemaal jongens?’

‘Neen’, drie meisjes en zeven  jongens maar wie ben jij dat je dat allemaal wilt weten, wat ga je met die informatie doen?’

‘Waarom heb je zoveel kinderen? Ik heb er twee, een jongen en een meisje; dat is toch genoeg of niet soms?’

‘Moet ik jou daarop antwoord geven je bent nog te schijterig om je aan me vertonen.

‘Ik wil me wel aan je vertonen maar je wilt me kennelijk niet zien. Je kijkt naar links, je kijkt naar rechts, je kijkt achterom en je ziet me niet en dat is logisch want daar ben ik niet; ik zweef boven je nee nou niet meteen kijken want dan ben ik gelijk weer weg. Tel  even tot tien dan kom ik langzaam naar beneden en ga je de hand schudden.’’

‘Hallo, hier ben ik dan. Hij schudt me de hand en zegt: ’Denk niet dat ik het erg vind dat je tien kinderen hebt, ik vind het een mooie prestatie net zoals ik die twee kinderen van mij een mooie prestatie  vind. Ik vloog er vanavond even op uit en wilde weten hoeveel kinderen de eerste man die in mijn buurt kwam had. Nou dat was jij met 10 kinderen. Sorry als ik je een beetje schrik heb aangejaagd.’

HERFST 2018

Het is vandaag  gedeeltelijk een zonnige dag. De wind maakt de dag een beetje fris. Ook af en toe het wolkje voor de zon draagt daar zijn steentje aan bij. Vergeleken bij vorig jaar is het weer eens een echte herfst. Want wat was het vorig jaar een zomerse herfst….. en het jaar daarvoor ook. De twee jaren hieraan voorafgaand hebben we nog in het Kralingse Bos zitten barbecueën halverwege oktober. En niet alleen wij, met ons vele andere Rotterdammers of waar ze ook  vandaan kwamen.

Om te zwemmen, wat je normaal gesproken ook lekker kan doen in de Kralingse Plas, was het destijds helaas niet ’s zomers genoeg. Badmintonnen en voetballen waren de meest gespeelde sporten in die super-lekkere herfsten. Oh, wat hadden de mensen van groot tot klein een pret met dat sporten en barbecueën.  Toch werd er niet alleen gesport en gegeten er werd ook volop gewandeld op de vele wandelpaden die het Kralingse Bos rijk is.

Ook de dieren hadden het volop naar hun zin. Met name de vogels gaven daar blijk van :meeuwen en spreeuwen, ganzen en eenden, reigers en ooievaars, giraffen en krokodillen, mini-olifantjes en grote pony’s, slingerapen, konijnen en kippen, een koe en een reuzenvarken, allemaal waren zij in opperbeste stemming en gedroegen zich daar ook naar.

Het was die vorige tweejaren een waar feest voor mens en dier. Er werden vaartochtjes georganiseerd over de volle breedte van de Plas voor mensen en dieren steeds in totaal 10 stuks……. En het kostte helemaal niets. Als de boot aan de overkant was moest iedereen uitstappen en op eigen gelegenheid weer teruglopen of - vliegen, hetgeen iedereen wel een grappig idee vond. De belangstelling voor de vaartochtjes was overweldigend. En je zou verwachten dat het met bijvoorbeeld een krokodil aan boord haast wel fout zou moeten gaan met al die lekkere hapjes in zijn nabije omgeving. Maar nee, de krokodil had waarschijnlijk voorgenomen  zich in te houden want met name die overtocht werd als een van de meest vrolijke beschouwd. Problematisch bleek het wel een goede vaartocht te organiseren voor de mini-olifant. Ze bleek gewoon te zwaar te zijn voor het simpele bootje dat in gebruik was voor de overtocht. Bovendien richtte het olifantje onbedoeld nogal wat ellende aan door een kip, een konijn en een haas te pletten. Het was een grote teleurstelling voor eigenaren van het mini-olifantje te horen dat hun nogal groot uitgevallen huisdier niet mee kon doen aan de overtocht. De laatste overtocht was eigenlijk enigszins ridicuul. In de boot zagen we zitten, de meeuwen, de spreeuwen, de reigers, de ganzen, de eenden, de ooievaars, allemaal gevederde vrienden keurig netjes op een rij. Het koddige was dat ze geen van allen over de rand van scheepje konden kijken. Ze moesten het doen met het uitzicht naar het wolkendek en de zon. Enkele meeuwen hadden duidelijk geen trek in dit zitten niksen en vlogen op om zoveel eerder aan de overkant aan te komen als het bootje. De spreeuwen, ooievaars en de reigers hadden het duidelijk wel naar hun zin om eens gevaren te worden op deze heerlijk herfstdag in 2018  

SCHEREN

Vrouwen vinden menstrueren heel erg maar voor mannen is scheren minstens net zo erg.  Als je tenminste geen baarddrager bent. Als je elke dag met een gladgeschoren gezicht rond wil lopen betekent dat: elke dag scheren. Scheren met een mes (nat scheren) dus niet met een scheerapparaat, dat meestal maar halfbakken resultaat oplevert.

Ik ben zelf dus iemand die meestal nat scheert maar ik ben niet zo heilig in de leer: de ene keer doe ik het nat de andere keer met een scheerapparaat  al naar gelang de omstandigheden, want geheel risicoloos is scheren niet. Menigmaal heb ik me al met een scheermesje in mijn wang gesneden en in dat geval doe ik het voor de zekerheid voorzichtig aan op die wang en gebruik ik het minder scherpe scheerapparaat. Maar als ik me weer te veel met het scheerapparaat ga scheren krijg ik weer een geïrriteerde huid, die voorlopig niet meer nat geschoren mag worden. Ik moet dan naar de dokter voor een zalfje om de irritatie te laten genezen. Vaak moet ik dan ook nog paar dagen ongeschoren rondlopen, omdat elke aanraking, behalve dan die met de zalf, de irritatie alleen maar doet toenemen.

 Als alles normaal gaat dan scheer ik me dus nat en na het scheren gebruik ik after shave.  Er bestaan vele soorten after schave. Grof gezegd heb je after shave die de huid prikkelt, desinfecteert en een after shave die werkt als een soort zalf, balsem op de huid. Nou, die laatste neem ik altijd.

Voor het scheren moet het gezicht en de hals met zo warm mogelijk water worden bevochtigd. Dan kunnen het gezicht en de hals met de met scheerzeep ingezeepte natte kwast worden ingezeept. Het is niet persé nodig om een kwast en zeep te gebruiken om gezicht en hals in te zepen. Het is de laatste jaren ook mogelijk schuim te gebruiken dat uit een spuitbus gespoten kan worden. Dat is mijn methode tegenwoordig; vroeger deed ik het met zeep en kwast en een bakje warm water.

Na elke scheerbeurt blijft er op verschillende plekken op het gezicht nog scheerschuim zitten: zoals onderaan de hals, om de oren, op de jukbeenderen, die plekken moeten natuurlijk schoongemaakt worden. Dat kan je doen met een handdoek of een vochtig washandje. Als je met een kwast en scheerzeep werkt  moet je die kwast schoonspoelen onder de kraan en weg zetten in het scheerbakje. Bij de spuitbus gaat het hetzelfde: in het scheerbakje. Het scheermesje moet na de scheerbeurt schoongespoeld worden en afgedroogd; vervolgens moet het scheermesje ingepakt worden in een schoon papieren zakdoekje (althans dat doe ik). Dat doe ik omdat dan zo’n scheermesje langer meegaat. Ik gebruik mijn scheermesje 10 keer of totdat ik mijn huid kapot trek maar zover komt het meestal binnen die tien keer niet.

Als de scheerspullen netjes zijn opgeruimd komt pas de after shave aan de beurt maar daarover heb ik het eerder al gehad. Dan komt het moment om te oogsten. Je vriendin ziet je voor het eerst die  dag met dat gladgeschoren gezichtje.: ‘O, schat wat zie je er lekker uit, kom eens hier lieverd, o, wat heb je een lekkere baby-wangetjes .’ Kiss, kiss.

Maar het is wel een heel gedoe!

HOLLE BOOM

Dus als ik het goed begrijp is het allemaal bij elkaar gelogen?

Nou….gelogen, gelogen…zo erg is het nou ook weer niet.

Gisteren hoorde ik anders een zelfde soort verhaal maar dan toch wel enigszins anders. In dat verhaal, dat van gisteren, speelden huisdieren een prominente rol, huisdieren en ongedierte als zieke duiven, ratten,  dikke spinnen. De hiervoor genoemde dieren woonden in hun eigen gat in de grond, heel ongezellig. De enigen die in het verhaal van vandaag nog figureerden waren magere muizen, fruitvliegjes, schreeuwende meeuwen en loopse hondjes en die hadden tenminste nog wat met elkaar. ….die zieke duiven, ratten en dikke spinnen konden elkaar niet luchten of zien en ze bleven dus zo ver mogelijk uit elkaars buurt……dat wil zeggen ze beloerden elkaar wel en als ze ook maar een heel klein kansje kregen deden ze toch iets vervelends bij elkaar. Maar het liefst bleven ze wel uit elkaars buurt.

De magere muizen, de fruitvliegjes, de schreeuwende meeuwen en de loops hondjes konden het goed met elkaar vinden….ze woonden ook in dezelfde boom, dezelfde holle boom, en ze woonden gewoon door elkaar heen en deden elkaar geen greintje kwaad.  Ze hadden het er met elkaar wel eens over hoe vreemd  de andere dieren zich gedroegen (je weet wel: de zieke duiven en dergelijke) Een zieke duif maakte er een sport van om als het donker werd de andere dieren op hun kop te schijten. De holle boombewoners moesten daar wel erg om lachen maar ze konden het toch niet goed begrijpen dat zo’n zieke duif daar plezier in had en verder begrepen ze niet dat de andere gatenbewoners zich dat zomaar lieten welgevallen. En elke avond tegen dat het donker werd gebeurde het opnieuw en steeds hadden de andere dieren een heidens karwei aan het schoonpoetsen van hun vol gepoepte hoofd.

Nee, de holle boombewoners hadden wel wat beters te doen dan elkaar weg te pesten. Tegen de tijd dat het donker werd gingen ze slapen maar daarvoor maakten ze het zich zo gezellig mogelijk. 

De magere muizen, de fruitvliegjes, de schreeuwende meeuwen en de loopse hondjes gebruikten gezamenlijk de avondmaaltijd die meestal bestond uit zieke duiven, ratten en dikke spinnen….maar dat waren hele andere beesten dan die in de buurtgaten woonden. De magere muizen, de fruitvliegjes, de schreeuwende meeuwen en de loops hondjes wisten niet dat de vieze duiven, de ratten en de dikke spinnen, vieze duiven, ratten en dikke spinnen heetten. Ze aten gewoon wat ze lekker vonden. En de fruitvliegjes aten het liefst dikke spinnen, de schreeuwende meeuwen smulden het liefst van zieke duiven  en de loopse hondjes en de magere muizen aten het liefst de ratten op …..en daarna gingen ze allemaal lekker tegen elkaar aan liggen  en heerlijk slapen.

Jammer voor de gatendieren dat ze de hele nacht wakker moesten blijven om hun kop schoon te maken alleen die ene zieke duif sliep natuurlijk want die was niet op zijn kop gescheten. Als de koppen van de andere gatendieren  schoon waren moesten ze alweer hun gat uit op zoek naar voedsel net als de holle boombewoners maar die hadden tenminste nog  lekker gegeten en geslapen.

IN VUUR EN VLAM

Toen ik de deur opende schrok ik me rot

Ja, dat heb ik ook wel eens maar eh ………. hoezo schrok je je dan rot

Er stond een grote vuilnisbak te fikken voor mijn deur….

Een grote vuilnisbak, vlak voor je deur? Dat kan niet per ongeluk wezen, dat moet iemand expres gedaan hebben…..met voorbedachte rade zou ik haast zeggen

Door het vuur en de rook die uit de grote vuilnisbak sloeg werd ik zowat verblind en stikte ik bijna. Ik moest een paar stappen achteruit doen om die vlammen en die rook te kunnen vermijden. Maar nou komt het merkwaardige…..toen ik zo’n vijf stappen achteruit had gemaakt werd ik opgevangen door de grote schep van een landbouwtractor, die me omhoog tilde zodat ik over de brandende vuilnisbak kon kijken en tot mijn grote schrik stonden daar vijf paarden, tien koeien, acht varkens, twintig kippen ……..en ……er was nog meer maar ik werd alweer naar beneden gezwiept door de landbouwtractor bestuurder (het zal wel een boer geweest zijn). Ik vroeg vriendelijk aan de boer of hij me weer omhoog wilde tillen omdat ik graan alles wilde zien wat er was. Dat deed hij. Toen zag ik nog zeven konijnen, elf geiten, twee schapen, dertien lama’s en een giraf. Nog verderop stond ook een landbouwtractor met z’n schep omhoog ik kon niet goed zien wie er daar omhoog getild was, het leek eigenlijk wel een klein nijlpaardje maar dan met een slurfje. Een nog tamelijk jong beestje.

Dat zijn toch eigenlijk niet  de dieren die je in deze omgeving verwacht ja, die koeien, geiten, schapen, konijnen, ratten, muizen, paarden, a l die zie je hier wel meer maar zo’n giraf, een klein nijlpaardje met een slurfje, die zie je in deze streken toch een stuk minder als in het Verre Oosten en Verre Zuiden.  Opvallend vind ik wel hier een vertegenwoordiger van het Verre Noorden geheel en al ontbreken.

Als ik me niet vergis dan hoor ik daar vanuit het noorden wel een brandweerwagen aankomen. Wie zou die gebeld hebben Jij soms?

Nee, ik heb geen telefoon bij me. Hoe zou ik dat moeten doen. Misschien heeft een van die boeren op de trekkers de brandweer gealarmeerd. Hoewel die ene achter me als een luiwammes onderuitgezakt zit met een uitdrukking op zijn gezicht van ‘mij interesseert het geen lor wat hier gebeurt’ De boer op die andere trekker (met dat kleine neushoorntje met dat slurfje) die staat te ver van hem dus kan ik  niet zien of hij een telefoon heeft.

 Intussen wordt het geluid van brandweerwagen (of zijn het er meerdere) steeds luider. Het vuur, de vlammen en de rook wordt allengs steeds minder. De plastic vuilnisbak zakt steeds verder in. Het kleine neushoorntje met het slurfje bleek geen slurfje te hebben. Er lag op de schep van de trekker nog een klein ólifantje onder het kleine neushoorntje en dat slurfje van dat  olifantje zagen we voor het slurfje van het neushoorntje aan. Ondertussen was de Brandweer gearriveerd, het vuur gedoofd en alle in- en uitheemse dieren waren alle kanten op weggespurt  en de beide trekkers hadden rechtsomkeert gemaakt en wij konden alleen nog maar tegen elkaar zeggen:  ‘wat was dat nou voor raar verhaal?!’