maandag 27 mei 2013

Taderatatata tatatatatà

Tot begin augustus heb ik elke zondag een uur over en kan ik gewoon rustig aan tafel eten. Het bord hoeft dus even niet meer op schoot. Het voetbalseizoen is voorbij. ik hoef niet meer zenuwachtig op mijn horloge te kijken of ik om 7 uur wel voor de buis kan plaats nemen om Studio Voetbal te zien.
Ik houd er zelf niet van om als we bezoek hebben of als we ergens op bezoek zijn, dat er naar tv gekeken wordt maar voetbal is dè grote uitzondering. Als er belangrijk voetbal is: de Nederlandse eredivisie of de Europese Champions-League bijvoorbeeld, dan mag er wat mij betreft gekeken worden en als ons gezelschap niet van voetballen houdt, dan vind ik het geen enkel probleem, om zelf, in mijn alleentje, in een zijkamertje desnoods, met het geluid uit, naar de wedstrijd of de samenvattingen te gaan zitten kijken. Misschien heb ik het al eens een keertje opgeschreven, dat zal best wel,  maar omdat die zo grappig is schrijf ik hem nog eens op: ‘van alle onbelangrijke dingen is voetbal het allerbelangrijkste’.

Als ik zo van een afstandje naar mijn eigen gedrag kijk dan vind ik het eigenlijk wel een beetje, nou neen, niet een beetje maar héél erg zielig! De dagen en tijden waarop dat bovengenoemde ‘belangrijke’ voetbalvoetbal plaatsvindt, houd ik angstvallig vrij van alles: geen vergaderingen, geen cursussen, geen club activiteiten, geen sociale afspraken; geen bioscopie, geen theater: de woensdag-, donderdag- en zondagavonden houd ik zeer rigide, dat wel, vrij. Het komt eigenlijk nauwelijks voor maar als ik geheel per ongeluk toch iets gepland heb op zo’n avond, omdat ik dacht dat er toch niks bijzonders zou zijn… en er is dan toch wèl een topwedstrijd, dan maakt zich enige paniek van mij meester en dan zou het best eens kunnen gebeuren dat ik een heel fout  rotsmoesje verzin om onder die heel foute afspraak uit te komen:
ik voel me niet lekker, … onze kater moet echt naar de dierenarts … mijn schoonmoeder is jarig , mijn zoon (die nota bene net zo voetbalgek is als ik of misschien nog wel gekker … kan dat dan??? …) en mijn schoondochter hebben ons uitgenodigd voor een avondje ‘André van Duin’ of een andere grapjas die dan toevallig in Luxor speelt
Ja, daar ben ik dan een rare in  hoor, voor het voetbal mag ik liegen … dat komt omdat ik, hoe belangrijk voetballen ook is voor mij, diep in mijn hart vind dat zo’n voetbalwedstrijdje in feite geen excuus is om waar dan ook maar weg te blijven vandaar dus..
Vanavond was het dus voorlopig de laatste keer Studio Voetbal op zondag. Een rustige tijd breekt aan. Het zal even wennen zijn. Gegarandeerd dat ik onrustig wordt tegen zessen op zondag … als ik lekker bezig ben in mijn tuintje … de innerlijke wekker loopt af … om zes uur moet er eten gemaakt worden … om zeven uur moet het klaar zijn om op schoot gezet te worden … dat hoeft dus even niet meer … even afkicken en wennen aan het uurtje extra … een uurtje langer op ontspannen wijze genieten van alles in, op en om de volkstuin …. van een lekker fietstochtje … van een mooi boek …. en aan het eind van die twee maanden snap ik niet waarom ik me al die leuke dingen weer ga ontzeggen voor dat achterlijke afgezaagde spelletje waarbij  tweeëntwintig mannetjes zich twee maal drie kwartier de pleuris lopen achter een balletje aan en als een van hen dat balletje dan eindelijk te pakken heeft, schiet dat mannetje de bal weer heel snel naar een ander mannetje… gottegottegot, kan het nog gekker?.
En toch zit ik over twee maanden op zondag, om vijf voor zeven weer met hoge verwachtingen voor de buis. Bij de begintune van Studio Voetbal begin augustus 2013 voel ik alweer de eerste stoot adrenaline:
taderatatata tatatatatà,
taderatatata; tatatatà,
ta ta ta ta ta:, ta, ta, ta; taaaaaaa!! 

zaterdag 25 mei 2013

Fietsen in de regen

Fietsen in de regen  … je ontkomt er dezer dagen als fietser haast niet aan. Wachten tot de bui overgedreven is, is niet altijd mogelijk in verband met afspraken, dus  je moet soms gaan en hoe ga je dan ….met het regenpak in de fietstas voor het geval dat stortbui losbarst voor je op je bestemming bent aangekomen of trek je je regenpak thuis alvast aan op het gevaar af dat het pas gaat regenen als je al op je bestemming bent gearriveerd? Dan loop je eigenlijk wel een beetje voor lul in dat lompe blauwe regenkloffie. Toch?

Je kan natuurlijk ook overvallen worden door een bui als je je regenpak nog keurig op de kapstok heb laten liggen. Je ging ’s ochtends naar je werk en er scheen een vrolijk zonnetje. ‘Dat zonnetje  zal er vanavond ook nog wel staan,’ hoop je dan en je springt goedgemutst op je fietsje, naar je werk bij voorbeeld. Nou is het naar huis toe fietsen in de regen niet zo erg vervelend, thuis liggen zat droge kleren in de kast maar als op je doorweekt op je werk aankomt, dan zit je daar de hele dag in je natte kloffie droog te dampen  …. ohhof … je bent zo slim geweest om een setje droge kleren in een van je bureauladen neer te leggen,  voor het geval dat … maar ja dan staat die zak met natte kleren toch lekker in een hoekje van je werkkamer uit te dampen met de onvermijdelijke onfrisse uitwasemingsgeuren van dien … dat was heel vroeger toen er op het werk nog gerookt mocht worden, niet zo’n probleem,…toen overheerste de sigarettenrook de uitwasemingsdampen van de natte kleren …  maar tegenwoordig neem de penetrante walm van spruitjes, ui en knoflook langzaam bezit van je werkplek … heel genant.

’s Winters is het natuurlijk veel vervelender die nattigheid. Vooral sneeuw want dat spul plakt  vast op je regenkleding, je wordt alsmaar zwaarder en komt nauwelijks meer vooruit, niet alleen door de sneeuw op straat dus maar ook door die zware sneeuw op je winterkleding. Regen ’s winters is ook een kriem …die ijskoude regen die striemt tegen je gezicht, tegen je voorhoofd vooral en een pijn dat dat gaat doen  die pijn dringt tot diep in je schedel door, volgens mij wordt je kaal van dat soort regen want ik heb zo  vaak dat soort regen tegen gehad, toen ik bezorger was van kranten, huis-aan-huis bladen en reklamefolders … en een pijn aan mijn kop dat ik had,  ik werd dan ook al op mijn twintigste kaal en grijs ook maar dat laatste heeft weer niks met werken in de striemende koude plensregen te maken; dat grijs worden heeft te maken met piekeren en besluiteloosheid,… veel piekeren wordt je  grijs van en vooral ellenlang besluiteloos piekeren over het weer …zal het morgen wel of geen lekker weer zijn of moet ik een pet opzetten, want als je zoals ik al kalend ben en je zet geen pet op, verbrandt de hoofdhuid … en de overgebleven haren schijnen, als je daar aanleg voor hebt, zoals ik blijkbaar, sneller grijs te worden. Vandaar.

Maar ’s zomers kan het me niet zo veel schelen een fikse donderbui op mijn  kop te krijgen … ik ga echt niet verkrampt op mijn fietsje zitten kniezen zo van:
 ‘O, o,o,o wat is het weer vies weer, ik niet …ik zet echt mijn lijf niet schrap als het giet, nee, ik fiets gewoon lekker, door de elke wolkbreuk en in mezelf zeg ik, terwijl ik fier, ontspannen en helemaal rechtop, handen losjes aan het stuur, schouders ontspannen op mijn fietsje zit:
‘O wat heerlijk, regen, heerlijk … mensen kijken me dan wel eens vreemd na, zo van die is niet helemaal goed bij zijn hoofd, maar daar heb ik niks van, want iedereen mag het weten dat ik het helemaal niet erg vind om ‘s zomers de regen te trotseren en ergens als een verzopen kat aan te komen.   

 Daar heb ik helemaal niks van!

donderdag 23 mei 2013

Meneer X


Dit stukje gaat over een  vluchteling, laten we hem voor het gemak meneer X noemen  … een inmiddels uitgeprocedeerde asielzoeker … hij zit vast in een detentiecentrum. Hij is gevlucht uit een ver land … hij werd daar door de machtshebbers bedreigt  ... was zijn leven in ieder geval daar niet meer zeker … bekend is alleen  dat ie in Nederland als een crimineel in een gevangenis is gezet … terwijl hij niks anders gedaan heeft dan naar Nederland vluchten en hier asiel aanvragen … meer niet  … dat is blijkbaar voor onze rechtsstaat reden genoeg om iemand als crimineel te bestempelen en als zodanig te op te sluiten ….
Meneer X is nu een paar dagen bezig met een protestactie  tegen zijn  gevangenschap: hij doet, net als een flink aantal andere asielzoekers hier te lande overigens, mee aan de hongerstaking. Een aantal van hen drinkt ook niet. Meneer X drinkt óók niet meer.  Hij is volgens zijn advocaat een slimme man, hij weet precies waar hij wel of geen recht op heeft in zijn situatie.

Op een ochtend is X onderzocht door zijn vertrouwensarts:
‘Hij is zwaar mishandeld’, zegt ze.
Meneer X: ‘Ik kreeg een ontbijt voorgeschoteld, maar toen ik dat weigerde sloeg de bewaker me in mijn gezicht en schold me uit. De bewaker ging door het lint en begon me op mijn hoofd te slaan en te schoppen.’
De arts: “Hij heeft een dikke buil op zijn hoofd, een snee in zijn rechterwang en een op zijn voorhoofd, veroorzaakt door een pen die de bewaker gebruikte. Hij heeft bloeduitstortingen op zijn voorhoofd en slaap.”
Meneer X: ‘Andere bewakers moesten hem van mij aftrekken. Ik heb veel hoofdpijn en wonden op mijn hoofd.”

Misschien is het toevallige samenloop van omstandigheden en heeft het er helemaal niks mee te maken maar de bewaking van het detentiecentrum, is sinds kort in handen gegeven  van een particuliere bewakingsdienst. Voorheen was het personeel van dit detentiecentrum in dienst van de overheid.

Meneer X is zelf met gewelddadigheden tegen de bewakers begonnen’ beweert de woordvoerder van het Ministerie, maar volgens zijn arts is hij zelfs nauwelijks in staat om te lopen, laat staan gewelddadig te worden, gezien zijn verzwakte toestand. Sinds drie dagen heeft hij al niets meer gegeten en gedronken. Hij heeft, behalve het bezoek van de dokter, nog geen medische zorg gehad.

In de cel van X hangt een camera en die registreert alles wat gebeurt in zijn cel. De camera stond aan volgens  X maar de directeur van het detentiecentrum zegt  dat de camera uit stond.
De arts gaat aangifte doen van mishandeling en van het tegenhouden van medische zorg. De vertrouwensarts vreest dat hij mogelijk in levensgevaar is.
X kan volgens de directeur van het detentiecentrum,  door normaal personeel niet meer op een veilige manier benaderd worden en moest daarom naar een ander speciaal detentiecentrum, aldus de woordvoerder. Daar geldt een strenger regime en werkt personeel dat gewend is om te werken met zeer agressieve mensen.

De arts mocht vanmorgen, bij het bezoeken van X, uitdrukkelijk geen foto’s van hem maken. Ze vermoedt dat hij binnenkort wordt overgebracht naar het Justitieel Medisch Centrum in Scheveningen, gezien zijn zwakke gesteldheid. X is nog steeds in hongerstaking en het Ministerie van Justitie ontkent met klem dat X mishandeld is. ‘De uitgeprocedeerde asielzoeker X is "met grote zorgvuldigheid" behandeld in het detentiecentrum.’ Dat schrijft de staatssecretaris.
Hij schrijft dat X "op juiste gronden in een afzonderingscel is geplaatst, dat de procedures correct zijn toegepast en dat er geen sprake was van disproportioneel geweld".
De vertrouwensarts van X, maakte eerder vandaag bekend aangifte te gaan doen wegens mishandeling van haar patiënt. X had bij haar bezoek zware verwondingen aan zijn hoofd.
Gesuggereerd wordt dat hij deze verwondingen bij zichzelf heeft aangebracht. X zelf houdt vol dat bewakers hem in elkaar hebben geslagen. Volgens zijn vertrouwensarts zou hij zichzelf onmogelijk met een scherp voorwerp hebben kunnen verwonden, die snee in zijn wang, omdat hij in een isoleercel zat. De arts kon geen foto nemen voor het dossier van de asielzoeker, omdat audiovisuele opnames verboden werden.

Nu dacht ik toch dat ik in Nederland woonde, dat vriendelijke, beschaafde, democratische, gastvrije(!!), leuke, kleine landje aan de Noordzee. Ik dacht tot nu toe steeds dat taferelen als hierboven beschreven alleen uitgevoerd worden door sadistische lieden, die daarvoor ingehuurd worden door vileine militaire dictaturen.
Maar neen … in ons land krijgen we ook al dit soort kwalijke toestanden … al wordt door de gezagsdragers bij hoog en laag volgehouden dat ‘alles rondom X geheel volgens het geldende protocol is verlopen …’
Misschien wel, maar dan waarschijnlijk geheel volgens het geldende protocol ’intimidatie uitgeprocedeerde asielzoekers’!


zaterdag 18 mei 2013

Samenspraak


‘Samenspraak’ is een activiteit van het Gilde in Rotterdam en misschien ook wel in andere steden, dat weet ik niet precies. Ik doe daar als vrijwilliger aan mee. Het is de bedoeling dat iemand, die het Nederlands behoorlijk goed spreekt (zo iemand als ik dus) met een nieuwe Nederlander, die de Nederlandse taal nog niet zo heel erg goed machtig is,  afspreekt, om eens per week één á twee uurtjes samen Nederlands te praten.
Ik doe daar nu ruim een jaar enthousiast aan mee. Dat wil niet zeggen dat het altijd een succes is. Tot nu toe heb ik met drie mensen ‘samen gesproken’. Een Marokkaanse vrouw,  een Turkse en een Somalische man.
Met de Marokkaanse vrouw, Hasna en de Turkse man, Erkan, ging het prima. Maar met Mo, de Somaliër liep het van geen kanten maar daarover straks meer.

Hasna was mijn eerst ‘klantje’bij Samenspraak. Ze is woont en werkt al 7 jaar en in Nederland. Ze is getrouwd en heeft twee kinderen, twee zonen een  van vier en een van anderhalf. Een slimme meid van 35, is ze, bijna afgestudeerd is als architect. Ze was  bezig met haar examenopdracht, Ze moest dat werkstuk schrijven en verdedigen in het Nederlands en over dat laatste voelde ze zich onzeker. Haar eindexamenwerk is een ontwerp van een eco-schoolgebouw voor voortgezet onderwijs, alwaar de leerlingen al heel praktisch kennis moeten kunnen maken met diverse miljeuvriendelijke technologische toepassingen.  
Vanaf het eerste contact met haar verbaas ik me er over, dat iemand, die al zo goed Nederlands spreekt, nog een beroep doet op ´Samenspraak´.  Dat zeg ik haar natuurlijk ook maar ze zegt me, dat ze het gevoel heeft, niet duidelijk over te komen, wanneer zij, in het Nederlands, in haar studiegroep en naar haar opdrachtgevers van het schoolproject, haar werkstukken mondeling moet verdedigen … ik kan het me haast niet voorstellen. Maar goed … zij vindt in ieder geval dat haar Nederlands nog veel beter moet en kan ... daarom is ze bij ´Samenspraak´ gegaan.  Ik probeer haar toch nog maar eens duidelijk te maken dat er met haar Nederlands heel weinig mis is en dat het 'niet goed genoeg gevoel' echt tussen haar oren zit. Ze heeft meer een soort mentalcoach nodig. Maar daar wil ze niet aan. Ik neem me dan maar voor om voor haar zowel taal- als mentalcoach te zijn.
We spreken wekelijks af, ze is altijd stipt op tijd en we praten dan over krantenartikelen, boekjes, televisie programma´s, cabaretiers,  opvoeding  en geloof; ze is gelovig, zonder hoofddoekje. Ruim een half jaar doen we dat en het gaat alsmaar vlotter en wanneer ze geslaagd is voor haar universitaire opleiding besluiten we ermee te stoppen. Haar doel is bereikt.  Ik ben er van overtuigd dat ze ook zonder mij en ´ Samenspraak´ met vlag en wimpel geslaagd zou zijn.

Erkan, de Turkse jongeman van 23 jaar, vier jaar in Nederland, is een musicus, die wel een beetje beter Nederlands moest leren spreken. Muzikaal is ie geniaal. In de tijd dat wij ´Samenspraak´ deden slaagde hij cum laude voor het conservatorium met zeer hoge cijfers (saz is zijn instrument). Hij verdient ook al een aardig centje met muzieklessen te geven aan voornamelijk Turkse leerlingen. We spraken steeds af in de bibliotheek, dronken daar een kop koffie  en we maakten als het lekker weer was een wandeling. We hadden het onder andere over zijn krenterige huisbaas, van wie hij een duur huis met veel achterstallig onderhoud huurt en spraken over zijn leerlingen, over optredens met zijn band en zijn trouwplannen. Tja, we hebben ongeveer drie maanden Samenspraak gedaan, toen ging hij trouwen en vrij snel daarna verhuisde hij naar Amsterdam. Het was met hem altijd wel verleidelijk om samen Engels te praten, dat spreken wij allebei vloeiend …  we schakelden daar soms onbewust op over als we persé even snel iets aan elkaar duidelijk wilden maken. Zijn Nederlands behoeft nog wel wat verbetering ... misschien is er in Amsterdam  ook een Samenspraak ...


De Somalièr was een ramp. Mo (44 jaar) was al twee keer gezakt voor het examen van zijn inburgeringscursus en hij sprak nauwelijks een woord Nederlands … Engels dat wel … dat sprak hij goed.. dus het was altijd eerst proberen in het Nederlands en dan in het Engels. Dat is natuurlijk niet de bedoeling van Samenspraak. Je moet je voor  ´Samenspraak´ wel een beetje verstaanbaar kunnen maken in de Nederlandse taal. Mo was al acht jaar in Nederland en dan nog zo slecht de taal spreken .. wat een verschil met Hasna en Erkan. Mo ging nauwelijks met Nederlanders om. Hij vertelde dat hij verschillende keren op een dag naar de moskee gaat om te bidden en vele malen zegde hij een afspraak met mij af omdat hij een moskee-afspraak belangrijker vond. Zijn leven speelde zich helemaal af in en rond de moskee, geen wonder dat hij na acht jaar nauwelijks een woord Nederlands sprak. In twee maanden tijd waarin normaal gesproken acht samenspraakbijeenkomsten zijn heeft hij maar liefst vijf keer afgezegd .
De laatste afspraak ging wel door. Die afspraak was in de bibliotheek. Hij kwam naar me toe, bedankte me (in het Engels) voor mijn hulp en zei dat hij zich bij een stichting  had ingeschreven om Nederlands te gaan leren.  Blij toe …. want dit was echt frustrerend.

Ben benieuwd wat er nu op mijn pad komt. Ik heb een vraag gekregen van twee Marokkaanse jongemannen die een samenspraakbegeleider zoeken. Ik ben benieuwd of dat wat wordt. Binnenkort kennismaken.


donderdag 16 mei 2013

Houtrot


Houtrot! Dat wens ik niemand toe. Ik ontdekte die houtrot tot mijn schrik tijdens de jaarlijkse verfbeurt van mijn volkstuinhuisje, een soort Zweedse blokhut. Het kenmerk van die houtrot is dat je zonder veel druk te zetten met een balpennetje dwars door een voorheen stevige balk heen prikt, alsof die balk in een soort stijve brintapap is veranderd.
Het zit achter in mijn huisje precies in een hoek; in de gevaarlijke hoek, de hoek waar de omstandigheden voor het ontstaan van houtrot ideaal zijn: namelijk relatief het meeste water en zon. Het ergste is nog dat ik van begin af aan wist dat daar die gevaarlijke hoek zat! Ik heb daarom elk jaar en dat al 13 jaar lang, zolang als dat huisje er staat, die hoek een extra gedegen verfbeurt gegeven en dan toch nog …  maar ja, niks meer aan te doen. Het is nu eenmaal zo. Ik heb het vermoeden dat de regenwater-afvoer van het huisje, zoals die al die jaren gefunctioneerd heeft, niet helemaal in orde geweest is, dus ga ik daar nu maar rigoureus wat aan doen: het is een voor mijn doen enorme klus die uitgevoerd moet gaan worden:
-           de houtrot aanpakken dat wil zeggen alle houtpap verwijderen en er nieuw hout in zetten.
-           een nieuw regenwaterafvoer laten maken … en dan ook maar gelijk
-           nieuwe dakbedekking laten leggen. Wij, mijn vrouw en ik, hebben er voor gekozen om                                            dakpanplaten, kunststof dakpannen zeg maar, op het huisje te laten leggen … die zie je wel veel tegenwoordig, als we dat laten doen, zo wordt er         gezegd, dan zijn we    ‘voor de eerste 25 jaar klaar’.

 Ik moet mijn onderontwikkelde zakelijke kant dezer dagen dus weer eens aanspreken. Ik heb drie klussers gebeld en gevraagd om bij op mijn tuin langs te komen om een offerte uit te brengen voor de klus die gedaan moet worden. Ze kunnen me op technisch gebied van alles wijsmaken.  De eerste vakman is al langs geweest en heeft zelfs zijn offerte ook al uitgebracht. Ik dacht dat ik een harde stomp in mijn maag kreeg, toen ik zijn offerte zag, zo hoog was die. Ik ga alleen niet zeggen voor hoeveel geld hij de klus wil gaan doen ….wil de andere twee klussers, die nog moeten komen, niet op slechte ideeën  brengen. Misschien lezen ze dit stukje wel! Ik kan wel zeggen dat het een klus is die vele honderden euro’s gaat kosten. En dat net in deze beroerde crisistijd. Alles komt verdomme tegelijk:
-           de waterafvoer van de wasbakken in de keuken van mijn tuinhuisje begeeft het ook al … die reparatie heb ik zowaar nog helemaal zelf kunnen uitvoeren. Toch nog een  klein beetje trots op   mezelf             daarover…
-           we krijgen per 1 juli een huurverhoging op ons woonhuis van 4,5% . 
Onze huisbaas  vangt zo ruim 300 euro meer van ons per jaar … kassa
-           mijn oude fietsje begeeft opeens; die heb ik al moeten vervangen voor een nieuwe; hupsa 400 euro.
-           het eigen risico in de zorg is verhoogd: hoppa: 130 euro per jaar
-           mijn pensioen is een paar procenten verlaagd en
-           de belasting over mijn pensioen is verhoogd: 1000 euro per jaar minder in de toch al   bijna lege knip..

kortom: ik ben niet te benijden; ik zit tot nu toe in het jaar 2013 in de hoek waar de klappen vallen.  Ik ben natuurlijk niet de enige; dat besef ik zelf ook wel. Het  kan altijd erger. Maar Ik ben waarschijnlijk wèl de enige, die dan ook nog eens, naast al die ‘normale crisis-ellende’ ook nog eens met die kloterige houtrot zit  en dat laatste vind ik eigenlijk wel het ergste van alles. Ik  kan niet meer op mijn gemak op mijn tuintje zijn!