Taderatatata tatatatatà

Tot begin augustus heb ik elke zondag een uur over en kan ik gewoon rustig aan tafel eten. Het bord hoeft dus even niet meer op schoot. Het voetbalseizoen is voorbij. ik hoef niet meer zenuwachtig op mijn horloge te kijken of ik om 7 uur wel voor de buis kan plaats nemen om Studio Voetbal te zien.

Ik houd er zelf niet van om als we bezoek hebben of als we ergens op bezoek zijn, dat er naar tv gekeken wordt maar voetbal is dè grote uitzondering. Als er belangrijk voetbal is: de Nederlandse eredivisie of de Europese Champions-League bijvoorbeeld, dan mag er wat mij betreft gekeken worden en als ons gezelschap niet van voetballen houdt, dan vind ik het geen enkel probleem, om zelf, in mijn alleentje, in een zijkamertje desnoods, met het geluid uit, naar de wedstrijd of de samenvattingen te gaan zitten kijken. Misschien heb ik het al eens een keertje opgeschreven, dat zal best wel,  maar omdat die zo grappig is schrijf ik hem nog eens op: ‘van alle onbelangrijke dingen is voetbal het allerbelangrijkste’.

Als ik zo van een afstandje naar mijn eigen gedrag kijk dan vind ik het eigenlijk wel een beetje, nou neen, niet een beetje maar héél erg zielig! De dagen en tijden waarop dat bovengenoemde ‘belangrijke’ voetbalvoetbal plaatsvindt, houd ik angstvallig vrij van alles: geen vergaderingen, geen cursussen, geen club activiteiten, geen sociale afspraken; geen bioscopie, geen theater: de woensdag-, donderdag- en zondagavonden houd ik zeer rigide, dat wel, vrij. Het komt eigenlijk nauwelijks voor maar als ik geheel per ongeluk toch iets gepland heb op zo’n avond, omdat ik dacht dat er toch niks bijzonders zou zijn… en er is dan toch wèl een topwedstrijd, dan maakt zich enige paniek van mij meester en dan zou het best eens kunnen gebeuren dat ik een heel fout  rotsmoesje verzin om onder die heel foute afspraak uit te komen:

‘ik voel me niet lekker, … onze kater moet echt naar de dierenarts … mijn schoonmoeder is jarig , mijn zoon (die nota bene net zo voetbalgek is als ik of misschien nog wel gekker … kan dat dan??? …) en mijn schoondochter hebben ons uitgenodigd voor een avondje ‘André van Duin’ of een andere grapjas die dan toevallig in Luxor speelt. 

Ja, daar ben ik dan een rare in  hoor, voor het voetbal mag ik liegen … dat komt omdat ik, hoe belangrijk voetballen ook is voor mij, diep in mijn hart vind dat zo’n voetbalwedstrijdje in feite geen excuus is om waar dan ook maar weg te blijven vandaar dus..

Vanavond was het dus voorlopig de laatste keer Studio Voetbal op zondag. Een rustige tijd breekt aan. Het zal even wennen zijn. Gegarandeerd dat ik onrustig wordt tegen zessen op zondag … als ik lekker bezig ben in mijn tuintje … de innerlijke wekker loopt af … om zes uur moet er eten gemaakt worden … om zeven uur moet het klaar zijn om op schoot gezet te worden … dat hoeft dus even niet meer … even afkicken en wennen aan het uurtje extra … een uurtje langer op ontspannen wijze genieten van alles in, op en om de volkstuin …. van een lekker fietstochtje … van een mooi boek …. en aan het eind van die twee maanden snap ik niet waarom ik me al die leuke dingen weer ga ontzeggen voor dat achterlijke afgezaagde spelletje waarbij  tweeëntwintig mannetjes zich twee maal drie kwartier de pleuris lopen achter een balletje aan en als een van hen dat balletje dan eindelijk te pakken heeft, schiet dat mannetje de bal weer heel snel naar een ander mannetje… gottegottegot, kan het nog gekker?.

En toch zit ik over twee maanden op zondag, om vijf voor zeven weer met hoge verwachtingen voor de buis. Bij de begintune van Studio Voetbal begin augustus 2013 voel ik alweer de eerste stoot adrenaline:

taderatatata tatatatatà,

taderatatata; tatatatà,

ta ta ta ta ta:, ta, ta, ta; taaaaaaa!!