Ze bestaan
nog steeds, die restaurants waar je het idee krijgt dat je blij mag zijn dat je
binnen mag komen om er wat te eten. Dat
is een van de redenen dat ii nooit zo vee buiten de deur heb gegeten. Het bleef
meestal bij een pizzaatje of een patatje of ik bestelde een portie nassi of zo.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ooit een keer lekker heb gegeten in een
restaurant en me er ook naar mijn zin heb gevoeld. Dat was in het Kasteel van
Hoensbroek. Het was een restaurant in een heus kasteel. Het was er helemaal
niet druk. We, mijn vrouw en ik, werden ontvangen door de eigenaar van het
kasteel, de kasteelheer dus, die alle functies behalve de keuken waarnam. Hij
liet ons een leuk plaatsje uitzoeken, vertelde over de geschiedenis van het
kasteel en tegelijkertijd over de specialiteiten van het restaurant (dat waren zalmgerechten).
Hij excuseerde zich bij ons met een vriendelijke glimlach toen hij even naar de
keuken liep om onze eetwensen door te geven. Het was allemaal niet zo
ingewikkeld; wat we precies hebben gegeten weet ik niet meer maar in grote
lijnen kwam het neer op zalm met speciebonen en aardappelpuree , een fles wijn en
als toetje: dame blanche. De zalmschotel inclusief speciebonen en aardappelpuree
werd neergezet op een apart tafeltje vlakbij het onze……. de kasteelheer bleef
bij ons in de buurt en op het moment dat een van onze bordjes of glazen leeg
dreigden te raken kwam hij met de zalmschotel of fles wijn naar ons toe om wat
bij te scheppen of schenken. In elk ander restaurant zou ik daarvan de zenuwen
krijgen maar in dit restaurant met deze restauranthouder liet ik me dat allemaal
heel ontspannen welgevallen. Hij bemoeide zich ook niet met ons gesprek of zo; hij
verleende ons alleen de service van het opscheppen en was verder nauwelijks
zicht- of hoorbaar aanwezig. Als onze
bordjes eens vol genoeg waren geschept, liep hij naar een van de grote ramen
van het kasteel een keek enige tijd naar buiten. Maar veel tijd om hem te
observeren hadden we niet, onze maaltijd eiste alle aandacht op………en altijd was
hij weer op tijd terug om bij te scheppen of schenken.
De maaltijd
was zo copieus dat we niet alles op konden eten.. Dat had de kasteelheer wel
verwacht want toen wij ons bestek naast onze borden legden vroeg hij ons op
vriendelijke toon of het ons gesmaakt had en of er verder nog iets van onze dienst was, terwijl hij de
laatste rest van de wijn eerlijk verdeelde over onze glazen. Ik had zelf nog
wel wat geknoeid van de zalm op mijn witte trui en vroeg hem of hij misschien
een nat doekje kon brengen om te voorkomen dat het een vlek zou worden. Dat was
geen enkele probleem en dat had ik ook helemaal niet gedacht. Het was zelfs zo
bijzonder dat de kasteelheer zelf met het natte doekje de gemorste zalm uit
mijn truitje begon te wassen en het lukte hem wonderwel. Waarschijnlijk had hij
er een wasmiddeltje bij gepakt want de trui werd pico bello schoon. Tot slot
kregen we nog de Dame Blanche geserveerd: perfect…….. en …….alle waar naar zijn
geld: we hadden nog nooit zo veel geld
aan ‘uit eten’ uitgegeven