vrijdag 1 juni 2018

FOLK


Tot mijn grote verbazing en ook blijdschap stond daar gisteren opeens om vier uur in de middag mijn vriendin voor de deur. Ze had het blijkbaar toch aangedurfd om in mijn warme benauwde huisje te komen eten en slapen. Toen ze eenmaal binnen was wist ze niet hoe ze het had. Mijn warme benauwde stulpje was omgetoverd in een heerlijk fris bijna koel  verblijf en dat was al de hele middag zo; hadden we toch gewoon hier bij mij thuis van onze gezamenlijke middag kunnen genieten. Ze vloog me om mijn hals van blijdschap (en opluchting).
‘ Ik had er echt tegen opgezien om hier te komen eten en te gaan slapen…..voor de zekerheid had ik maar een klein ventilatortje van thuis meegenomen maar dat is u helemaal niet meer nodig, godzijdank!’
‘Hoe heb je dat trouwens voor mekaar gekregen vroeg ze me nieuwsgierig…..ooo, ik zie het al, simpel zeg,  je hebt de zonwering laten zakken en je hebt de ramen en deuren tegen elkaar open gezet. Dat waren wel slimme zetten zeg, nu weet je voor de volgende keer gelijk hoe je de atmosfeer in je huis kan omtoveren.’
Het eten stelde die donderdag niet veel voor; zij at een boterhammetje met een plakje kaas en dronk daarbij een kop thee en ik verorberde een schaaltje groentesoep dat mijn Afghaanse buurvrouw mij woensdagmiddag gegeven had. Het was een lekkere uiterst goed gevulde groentesoep, die beetje minder zout en een beetje minder gepeperd had mogen zijn. Als toetje namen we een mineola, dat is toch zo’n verrukkelijke citrusvrucht!
Mijn stukje van gisteren toverde gisteravond de atmosfeer in mijn huis ook volledig om. Nadat mijn vriendin het gelezen had was ze uitermate boos. Dat een paar van die onschuldige zinnetjes een dergelijke boosheid kunnen wekken……... Ze wil gewoon niet dat ik over zoiets schrijf. Zoiets moet onder ons blijven
 Afin…. De boosheid is weer bijgelegd en we gaan samen kijken naar een film van de gebroeders Coen: Inside Llewin Davis. In de film volgen we een week uit het leven van de folkzanger Llewin Davis, die in het New York van 1961 wanhopig op zoek is naar een publiek en een slaapplaats. De knipogen naar collega Bob Dylan zijn talrijk en toch is dit geen verkapte biopic over Dylan. Het is meer een film over geluk, timing en noodlot. De film heeft geen noemenswaardige plot en moet het hebben van de heerlijke Coeneske personages, de vaak grappige dialogen en van de hoofdrolspeler Oscar Isaac, die al zijn nummers zelf zong.  Goeie film; mooie film.
Over mezelf mag ik gelukkig alles schrijven al is het nog zo raar: ik heb een aambei en daar heb ik flink wat werk aan om die weg  te krijgen. Allereerst heb ik zalf nodig en inleggers ; die inleggers zijn tegen het doorsijpelen van de zalf naar mijn onderbroek en bovenbroek..  Die zalf, neen, geen sperti……. ik heb zalf van de dokter gehad,……..die zalf moet ik ’s morgens en ’s avonds èn elke keer na het poepen aanbrengen op een schone anus. Aangezien ik minstens twee keer per dag  moet poepen  sta ik dus vier keer per dag mijn reet schoon te wassen, af te drogen en in te zalven…..dat is niet zo erg vermoeiend maar wel vervelend. De behandeling helpt trouwens wel; de aambei wordt gelukkig kleiner.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten