RESTAURANT

Ze bestaan nog steeds, die restaurants waar je het idee krijgt dat je blij mag zijn dat je binnen mag komen om er wat te  eten. Dat is een van de redenen dat ii nooit zo vee buiten de deur heb gegeten. Het bleef meestal bij een pizzaatje of een patatje of ik bestelde een portie nassi of zo. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ooit een keer lekker heb gegeten in een restaurant en me er ook naar mijn zin heb gevoeld. Dat was in het Kasteel van Hoensbroek. Het was een restaurant in een heus kasteel. Het was er helemaal niet druk. We, mijn vrouw en ik, werden ontvangen door de eigenaar van het kasteel, de kasteelheer dus, die alle functies behalve de keuken waarnam. Hij liet ons een leuk plaatsje uitzoeken, vertelde over de geschiedenis van het kasteel en tegelijkertijd over de specialiteiten van het restaurant (dat waren zalmgerechten). Hij excuseerde zich bij ons met een vriendelijke glimlach toen hij even naar de keuken liep om onze eetwensen door te geven. Het was allemaal niet zo ingewikkeld; wat we precies hebben gegeten weet ik niet meer maar in grote lijnen kwam het neer op zalm met speciebonen en aardappelpuree , een fles wijn en als toetje: dame blanche. De zalmschotel inclusief speciebonen en aardappelpuree werd neergezet op een apart tafeltje vlakbij het onze……. de kasteelheer bleef bij ons in de buurt en op het moment dat een van onze bordjes of glazen leeg dreigden te raken kwam hij met de zalmschotel of fles wijn naar ons toe om wat bij te scheppen of schenken. In elk ander restaurant zou ik daarvan de zenuwen krijgen maar in dit restaurant met deze restauranthouder liet ik me dat allemaal heel ontspannen welgevallen. Hij bemoeide zich ook niet met ons gesprek of zo; hij verleende ons alleen de service van het opscheppen en was verder nauwelijks zicht- of hoorbaar aanwezig.  Als onze bordjes eens vol genoeg waren geschept, liep hij naar een van de grote ramen van het kasteel een keek enige tijd naar buiten. Maar veel tijd om hem te observeren hadden we niet, onze maaltijd eiste alle aandacht op………en altijd was hij weer op tijd terug om bij te scheppen of schenken.

De maaltijd was zo copieus dat we niet alles op konden eten.. Dat had de kasteelheer wel verwacht want toen wij ons bestek naast onze borden legden vroeg hij ons op vriendelijke toon of het ons gesmaakt had en of er verder  nog iets van onze dienst was, terwijl hij de laatste rest van de wijn eerlijk verdeelde over onze glazen. Ik had zelf nog wel wat geknoeid van de zalm op mijn witte trui en vroeg hem of hij misschien een nat doekje kon brengen om te voorkomen dat het een vlek zou worden. Dat was geen enkele probleem en dat had ik ook helemaal niet gedacht. Het was zelfs zo bijzonder dat de kasteelheer zelf met het natte doekje de gemorste zalm uit mijn truitje begon te wassen en het lukte hem wonderwel. Waarschijnlijk had hij er een wasmiddeltje bij gepakt want de trui werd pico bello schoon. Tot slot kregen we nog de Dame Blanche geserveerd: perfect…….. en …….alle waar naar zijn geld: we hadden nog nooit zo  veel geld aan ‘uit eten’ uitgegeven