Slaan

Het is me nog niet zo heel vaak overkomen dat ik zo boos op iemand was, dat ik hem wel wat wilde aandoen ……Meestal beperkt boosheid zich bij mij tot de lawaaierige uiting van een onsamenhangende woordenstroom.

Natuurlijk heb ik mijn kinderen wel eens een corrigerend tikje gegeven en met een van mijn zonen heb ik zelfs wel eens serieus geworsteld … en eerlijk gezegd kan ik me nu niet eens meer precies herinneren waarom ik toen handtastelijk werd. Wel weet ik me te herinneren dat die worstelpartij onbeslist eindigde en dat mijn zoon, hij was toen 18 of 19,  vrijwel meteen is gaan zoeken naar een eigen woonplek. Onze verhouding is er gelukkig sindsdien wel weer wat hartelijker geworden.

Terwijl ik dit schrijf, krijg ik zo langzamerhand de aanleiding tot de vechtpartij weer een beetje in beeld: onenigheid over tv-kijken. Zoonlief zat of lag ( waarschijnlijk dat laatste) voor die televisie. Het toestel stond luid en overduidelijk MTV-beelden en -geluiden de huiskamer in te knallen ……. dat irriteerde me  …. ik had daar een bloedhekel aan ... wilde daar een beetje rust, zodat er gelezen en gepraat kon worden. Ik  wilde die MTV gewoon niet in mijn  woonkamer … en zeker niet zo hard … daar had hij een tv voor op zijn eigen kamer.  Ik zette demonstratief (en zeer autoritair) de tv uit en toen explodeerde er iets…... wie er nu de eerste tik heeft uitgedeeld weet ik echt niet meer … zal ik wel geweest zijn.

Tja en onlangs schreef ik nog over die lingerie-winkelier, die me vastpakte en me ten onrechte beschuldigde van het inkinkelen van zijn dure étalageruit … en hoe ik hem toen hard tegen zijn schenen schopte, waarna hij me van schrik liet lopen.

Een ander slachtoffer van mijn grote boosheid was Hans. Hans was eigenlijk een van mijn beste  vriendjes. We liepen vaak samen van en naar school. We zaten bij elkaar in de klas. Hij kwam me ook nog wel eens ophalen om samen buiten te spelen.

Op school had ik al de hele middag een rotgevoel in mijn buik. Eigenlijk had ik aan de meester moeten vragen of ik naar de wc mocht (‘twee vingers opsteken en wiebelen in je schoolbankje’) maar ik had er zo’n hekel aan om te poepen op school: je kreeg altijd maar twee dunne velletjes pleepapier mee van de meester en daar kreeg ik mijn kont nooit goed mee schoon. Ik wou dat ik het toch maar wel had gedaan: want de buikkrampjes hielden aan en toen ik dacht een scheetje te moeten laten kwam er tegelijk een dunne lading poep mee …. wat een ellende … en stinken  … en plakkerig zitten gelijk. Mijn klasgenootjes om mij heen gingen demonstratief hun neus dicht zitten knijpen en de meester (meester Mens) kwam, nieuwsgierig geworden, ook even snuffelen.

‘Heb jij het in je broek gedaan, jongen’ vroeg hij aan mij. Ik knikte, schaamde me rot. De hele klas lachen! Ik moest er van huilen.

‘Ga maar vlug naar huis toe,’ zei de meester, ’andere kleren aantrekken en dan weer gelijk terug komen naar school, hè!’ Omdat ik buikpijn bleef houden heeft mijn moeder me toen even thuis gehouden.

Een paar dagen later voelde ik me wel weer goed en ging ik weer naar school. Alles leek okee alleen Hans deed zo vreemd onder het speelkwartier. Normaal spelen we samen met nog wat klasgenootjes maar het leek nu net of hij niks met me te maken wilde hebben …..

‘Poepbroek, je bent een poepbroek, zei die pesterig.’ En ook op de weg van school naar huis bleef hij een paar passen achter me lopen, samen met nog een paar anderen zongen ze:

‘Jossie is een poepbroek, Jossie is een poepbroek’. Dat maakte me eerst verdrietig en toen opeens heel erg boos. Ik draaide me om, stormde op Hans af en gaf hem met mijn vuist een stomp op zijn gezicht. Alléén Hans, die anderen deed ik niks … en Hans was nog wel mijn vriend … hij viel achterover. Zijn brilletje was gelijk in tweeën, hij had een bloedneus en een gat in zijn hoofd. Ik spurtte gelijk naar huis … nog nooit was ik zo boos geweest op iemand.

’t Werkt soms blijkbaar wel zo’n dreun. Daarna ben ik  nooit meer gepest!

Alleen bekoelde na die dreun de vriendschap met Hans wel een paar weken. We hebben er nooit meer wat over gezegd tegen elkaar maar onze pijn is eigenlijk  gesleten door met elkaar en andere jongens uit de straat ‘voetbalmetsies’ te spelen.  Na een tijdje is Hans me  gewoon weer komen ophalen om samen naar school te lopen.