ZWARE VAN DE WEDUWE.

Ik hoop op een wending. Mijn bovenbuurman is afgekeurd voor alle werk. Zit de godganselijke dag thuis te roken. Shag. Zware van de Weduwe. Heeft overal (thuis)zorg voor. Ze hebben me eens verteld dat hij in zijn jeugd, bij een bokswedstrijd finalemento knock-out geslagen is door een volwasssen vent, ex-bokskampioen van Zuid-Holland. Voordien tenniste, honkbalde en voetbalde die jongen op een redelijk niveau. Een actief en veelbelovend mannetje wassie.

Momenteel is tie minder op sport … meer op cultuur. Vroege jazz, uit de States. Vooral jaren 50. De hele dag. Knoerdhard. Zijn hele dag duurt van halfelf in de morgen tot middernacht. Voor mij heeft het geen enkele zin om thuis naar ‘wat dan ook’ te luisteren. Ik ben wel eens naar boven gegaan om te vragen of het een beetje minder kon. ‘Geen probleem, ‘zei die. Met zijn zware stem bulderde hij makkelijk boven de muziek van Miles Davis of Bill Evens uit. Maar als die zachter gezette cd afgelopen is, zet hij Dave Brubeck op. Wèèr zo tering-hard!

Na een aantal maanden had ik een oplossing gevonden. Ik wilde toch ook me eigen muziek horen. Ging ik zo af en toe lekker in mijn auto zitten met mijn lievelings-cd’s. Goeie installatie gekocht voor in de auto. Bij extreme temperaturen was het soms afzien. Dat wel. Maar ik zat droog en op kou kan je je altijd kleden. Wat heb ik daar in mijn Mazda zitten genieten van mijn favorieten.  Stones en Pink Floyd enzo.

Begon mijn buurman, die godverdomme acht jaar jonger is dan ik, spulletjes aan mijn vrouw te vragen, die hij hard nodig had. Maar toevallig net niet in huis. Zoals bijvoorbeeld: een beetje koffiemelk. Een aardappel. Een ei. Een theezakje.  Eerst vond mijn vrouw het fijn dat ze hem kon helpen. Toen kwam hij met meer vragen. Zoals een halfje gesneden bruin of een rol wc-papier. Toen voelde ze toch wat irritatie komen opborrelen. De laatste weken vraagt hij haar ook of ze zijn broeken, t-shirts, sokken en ondergoed in haar wasmachine wil stoppen, omdat ze daar toch schoner worden dan in zijn eigen lauwe soppie.  Helemaal normaal vindt mijn vrouw dat niet. Maar ze zegt niet zo makkelijk ‘nee’.

Als ik na een middagje auto-music effe wil douchen, zie ik aan het kleine wasrekje in onze badkamer, vreemd wasgoed hangen. Ik duw mijn gezicht in het vreemde ondergoed. Hijgend van nijd, vloek ik: ‘Wel godverdomme! Zware van de weduwe!’