Kerststukjes

Ik heb dezer dagen voor het eerst sinds jaren geen kerststukjes gemaakt. Wel heb ik, op de toneelclub,  in twee kerststukjes meegespeeld.

In het eerste kerststukje speel ik (als tweeënzestig jarige) de rol van een vijfentwintig jarige hippie, die misschien wel gezinsuitbreiding krijgt. Misschien schrijf ik daar een volgende keer nog eens over.

Nu wat over het tweede kerststukje: ik speel daar in een man van een jaar of veertig: een oersaaie, norse lul; getrouwd en vader van een dochtertje van elf, Meis genaamd, dat aan één stuk door met een vriendinnetje zit te telezeuren.

Hoewel er geen gebrek aan jongere meiden is in de toneelvereniging wordt mijn dochtertje in het stuk  gespeeld door een vrouw van in de zestig. Soms worden dergelijke rollen wel eens gespeeld door kinderen van spelers maar dat is nu niet gelukt. Ach het is toch ook wel grappig en verrassend ook om een oudere dame over jeugdpuistjes en andere puberzaken te horen praten.

  

De moeder van het gezinnetje, wordt op zijn uitdrukkelijk verzoek gespeeld door een man. Het is een stereotype zorgmama, die tot uit den treuren kan zorgen en zeuren.  Het gezin heeft ook een huisdier, een konijn. Meis heeft dit konijn enkele jaren terug voor haar verjaardag gehad. Misschien houdt ze wel veel van Flappie maar in de praktijk aait ze het beestje alleen maar over zijn bolletje, meer niet. Zijn hok schoon maken en hem te eten geven, dat mogen vader en moeder doen. Eigenlijk komt het er op neer dat vader het altijd doet.   

Zo ook op die koude dag vlak voor kerst.  Vader zit de krant te lezen en hoopt op deze wijze van moeders gezever verschoond te blijven. Doch moeder gebiedt hem een peentje aan Flappie te geven. Geïrriteerd gooit vader de krant op de grond, rukt de peen uit moeders hand  en stampvoet naar Flappie’s hok.

Het beestje reageert verheugt. Het heeft honger. Vader, altijd iets onhandig met het kleine lieve diertje. Hij doet blijkbaar iets niet goed met voeren. Flappie bijt vader in ieder geval venijnig in zijn duim en in een reflex smijt hij het beestje op de tuintegels. Het kleine lieve diertje beweegt dan niet meer. Vader probeert Flappie met mond op mond beademing nog te redden maar dat mag niet baten.

Dan gaat vader behoorlijk in de fout. Natuurlijk, het is afschuwelijk, wat er gebeurd is maar in feite, als puntje bij paaltje komt, kon vader er absoluut niks aan doen. Maar wat gaat hij nu doen? Hij probeert de dood van Flappie in de doofpot te stoppen en zijn rol daarin te verdonkeremanen. Waarom toch?

Hij haast zich naar de keuken en vraagt moeder om haar allergrootste pan:

‘om de jaarlijkse kerstverrassing te gaan maken’.  Hij gaat terug naar het konijnenhok, propt de overleden Flappie in die pan en verbergt hem heimelijk in het schuurtje.

Wanneer korte tijd later, dochter Meis de verdwijning van Flappie ontdekt, slaat ze groot alarm en zowel moeder als vader (de hypocriet) zoeken mee naar haar verdwenen vriendje Flappie.

Natuurlijk is hij onvindbaar. Wij weten allen waarom. De volgende dag is het Kerstmis, eerste Kerstdag om precies te zijn. Het gezin is mineur om het verdwijnen van hun lieve konijn. Maar omdat het vandaag ook de geboortedag van Jezus is, kan een klein  beetje feestelijkheid natuurlijk niet uitblijven. Daarom heeft vader voor een verrassing gezorgd bij het kerstmaal en Meis mag er als eerste van proeven. Vader doet de deksel van de grote braadpan open en o, o, o, o wat ruikt dat stukje wild lekker. Tegelijk trekt Meis wit weg en ze gilt de hele buurt bij elkaar. Meis herkent daar in die pan meteen haar  Flappie aan zijn zo fraai gevormde lieve neusje. Ze gooit haar stoel naar achter, stampt op vader af en slaat hem eigenlijk veel te zacht. Hij verdient een flink pak slaag.

Vader gaat dan de zielenpoot uithangen en hij zegt dat hij Flappie per ongeluk heeft gedood. Hij liet hem van schrik uit zijn handen vallen, toen hij hard door Flappie werd gebeten. En o,o,o, wat schaamde hij zich nu, om het eerlijk te zeggen tegen moeder en Meis. Daarom heeft vader, om het een beetje goed te maken,  Flappie zo lekker mogelijk klaar gemaakt, zodat ze met z’n drietjes nog één keertje fijn van het konijntje kunnen genieten.

Hij had niet gezien dat moeder inmiddels het allerscherpste keukenmes gepakt had. Moeder had het niet moeilijk. Vader liet zich heel eenvoudig naar het schuurtje duwen. Daar stak moeder buiten Meis’gezichtsveld veertig maal op vader in. Eén keer heeft Meis nog naar vader gevraagd. Op vaderdag in juni. Daarna wordt hij snel vergeten. Maar elk jaar met kerst plenken moeder en Meis wat traantjes om de dood van die lieve, lieve Flappie.