Het is een weldaad hier in Buitenhoorne. Vijf april 1970 was onze trouwdag. Februari 1969 leerden we elkaar kennen. Het was voor ons beiden liefde op het eerste gezicht. Twintigers waren we nog.
Zo af en toe vieren we onze trouwdag met z'n tweetjes. Ergens waar niemand ons kan vinden. In dit geval dus in Buitenhoorne, in het noorden van de provincie Drenthe, dicht tegen Groningen aan. Als dit stukje gelezen wordt, zijn we al lang en breed weer thuis. Zeventigers zijn we nu al weer.
We vieren onze 54e (!) trouwdag , in een warme, ruime doch ideeënarme hotelkamer. We willen daar samen zijn in stilte. Ons stemgeluid zal er niet te horen zijn. Neen, uitsluitend de klanken van onze lievelingsmuziek. Verder gaan we genieten van de geuren en smaken van ons lievelingseten en drinken. Een gezonde wandeling, zal deze dag vanzelfsprekend ook niet ontbreken.
Daar starten we de dag ook mee. Zo vroeg op de dag is dat voor ons nog geen probleem.
Als we die ochtend voor het eerst de deur van onze hotelkamer openen, klinkt het zinnenprikkelende intro van ‘A whiter shade of pale’ van Procul Harum. We kijken elkaar aan, glimlachen en voelen ons gelijk weer zestien. We zoenen elkaar op de mond, omhelzen elkaar en dansen, slow, neen … we slijpen … heel intens ...
‘When we called out for another drink,
‘The waiter brought a tray’
We kussen elkaar nog eens … en gearmd lopen we naar de tafel met de kostelijke brunch: koffie, lekkere broodjes, croissants, sapjes, vers fruit, eitjes (ook gepocheerde), allerlei kaasjes ….: ‘om je vingers bij af te likken’.
Na die verrukkelijke brunch moeten we allebei wat ‘uitbuiken’. Nare term ‘uitbuiken’ , bah, maar ’t is toch ook wel weer heel toepasselijk na iets te veel van al dat lekkers gegeten te hebben. Ik vergezel vervolgens haar naar de groene canapé, kus haar op haar hand, zij aait me over mijn hoofd en ik loop naar mijn canapé, de gele. De ‘Sound of silence’ zwelt nu op in onze kamer.
‘The vision that was planted in my brain, still remain,
Within the sound of silence.’
Het uitbuiken loopt uit op een middagdutje, dat zowat duurt tot aan de copieuze maaltijd, die ons dan wordt voorgezet: Boeuf Bouruignon met de onovertroffen wijn: Saint Émilion. Tijdens het diner wordt de muziek van onze favoriete band Pink Floyd ten gehore gebracht: ‘Atom Heart Mother’. Geweldige symphonische rock. Pure klasse. Zonder woorden.
We bestellen nog twee flessen Saint Émilion. Genieten volop tot in de kleine uurtjes, van de wijn, de kaasjes, de muziek en ... elkaar. De volgende ochtend ontwaken we veel te laat maar zó vitaal, opgewekt en ontspannen, in ons 55e huwelijksjaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten