12e juli 1997. Een keerpunt in mijn leven. Mijn vriendin, Carola en ik zaten in een caravan vlakbij het Franse stadje Avignon. Ik was net bij zo’n gigantische supermarkt geweest. Had mijn boodschappenwagen volgeladen, want morgen ben ik jarig.
Ik ben in de buurt van Avignon voor het jaarlijkse theaterfestival. ’t Is bijna een hobby van me dat festival daar. Ben er een beetje aan verslaafd. Ik ga daar meestal alleen naar toe. Dan logeer ik bij Claude, ’n vriendin, die woont in het centrum van Avignon. Ook dit jaar ga ik daar weer.
Met een overvol boodschappenkarretje steek ik de tweebaansautoweg over naar de parkeerplaats. Nog geen drie stappen zet ik op die weg of van links komt een blauwe Peugeot aansjezen. Ik en mijn boodschappenwagentje worden gelanceerd.
Vijf meter verder land ik op het asfalt, met mijn hoofd op één centimeter van de trottoirrand. Ben even buiten bewustzijn. In het ziekenhuis hoor ik dat mijn rug gebroken is. Ik heb ook een hersenschudding en een schedelbasisfractuur.
Vanaf die dag is mijn leven veranderd. Van sommige veranderingen zeg je ’ja, kan ik me voorstellen’ Van andere echter denk je weer ‘hoe is het mogelijk’.
Met autorijden word ik angstig. Bang dat bij elke kruising, onverwachts en in volle vaart een voertuig voor me opduikt en we crashen. Ik verleen veel te veel en onnodig voorrang. Aan auto’s die van links komen, ja, zelfs, aan brommers en aan fietsers.
Met de snelheid in het verkeer krijg ik problemen. Ik word voorbij geraced met 120 … Op de Route du soleil durf ik nauwelijks 75 te gaan. Invoegen met die snelheid kan toch eigenlijk al niet meer. Supergevaarlijk. Ik veroorzaak op den duur zelfs een ongeluk door te ‘langzamer rijden’ Een motorrijder, die me wil inhalen, ziet niet direct ik zo langzaam ga. Merkt ’t te laat. Hij kan me nog maar net ontwijken door een wilde ruk aan zijn stuur te geven. Maar door die manoeuvre komt hij te vallen. Godzijdank overleeft de motorrijder het. Ik heb gelijk na dat drama mijn auto weggedaan en mijn rijbewijs verscheurd. Ben met Thallys naar huisgegaan.
Vòòr 12 juli 1997 gaf ik les. ‘Ging niet meer. Kon geen orde meer houden ... niet uit mijn woorden komen. Ik was nog te jong (53)om al te stoppen met werken. Na mijn revalidatie heb ik me laten omscholen tot financieel controller in de zorg. Ging daar mooi nog twee keer zoveel verdienen ook ... maar 't was ook best zwaar werk, vooral geestelijk.
In 2000, op mijn 50e krijg ik de diagnose bipolair, met tot op heden meer manie dan depressie. Ook dit is Keerpunt 1997. Zelfs de echtscheiding reken ik daar toe.
Keerpunt ’97 was ook het startpunt voor een ‘nieuw normaal’ met o.a.: wandelen, fietsen, vrijwilligerswerk, amateurtoneel, stand up comedy, medicatie, een leven als vrijgezel en opa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten