Ik trek mijn schouders op en kijk de handhavers niet-begrijpend aan. Ze houden me staande. Vragen me naar mijn identiteitsbewijs. Ik heb dat id verdomme altijd bij me maar uitgerekend vandaag niet! Shit! Zit in m’n andere jas. Kan toch gebeuren? Ik had de neiging om achter die laatste zin het woord ‘klootzak’ te zeggen maar hield me nog net op tijd in.
Of ik maar even mee wilde komen naar het bureau. Waarom? Ik kan toch net zo goed vanmiddag of morgenochtend even met dat id op het politiebureau langs komen? Een van die handhavers, een zwarte, ken ik ergens van. Hij wil me bij mijn hand pakken maar ik ruk me gelijk los en geef hem een zet. Komt die ander, een witte, gelijk in actie. Hem weer ik ook af en ga er vandoor.
Er is om versterking gevraagd. Met een surveillanceauto zitten ze achter me aan. Daar is niet tegen op te rennen. Ik word de auto ingetrokken. Geen ontkomen aan.
Met handboeien om zit ik te wachten. Op ’t verhoor. Waarom? Die zwarte handhaver kwam ik vorige week nog tegen. In burger was tie toen. Ik was op weg naar huis. Kwam van een concert. Was bijna thuis. Vijf minuten lopen nog. Ik moest zó ontzettend piesen. Deed het zowat in mijn broek. Op de Willem Alexanderlaan zocht ik een beschut plekkie. Zag wel iemand aankomen maar ik móést zó nodig. Zo halverwege mijn plas hoor ik achter me, boosaardig , verwijtend sissen: ‘vuile viezerik’ … ‘vuile viezerik’. Impulsief kijk ik om … midden in het gezicht van een kleine, breedgeschouderde Surinamer met bril en een grijs-zwart ringbaardje.
‘Nou zeg! Je zal zelf maar eens heel nodig moeten’.
‘Dan doe ik het thuis, gast! Een vuile viezerik. Dat ben je!’
Die witte handhaver, nu in burger, komt me halen. Daarbinnen zit die zwarte ook. Hij grijnst zijn gouden tanden bloot. Kijk aan: het duo ‘rot’ en ‘vervelend’.
‘U bent hier omdat u uw id niet kon tonen en omdat u zich verzet heeft. Tevens bent u door mijn collega, hier naast mij, op heterdaad betrapt op wildplassen.
Een bekeuring geven ze me: 200 euro. Belachelijk! Die ga ik echt niet betalen. Het komt nu goed van pas, dat ik me de personalia van mijn buurman annex kwelduivel, heb ingeprent: J.M. Zijn initialen, mijn initialen. Zelfs de maat schoen weet ik van die lul: 44. Laat hèm maar lekker voor die boete opdraaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten