Tenslotte
was ik er nog net in geslaagd om op te staan. Ik hield me stevig vast aan de
lantaarnpaal waar ik zojuist hard tegenaan gelopen was. Dat heb ik soms, dat ik
de hele wereld om me heen vergeet. Zoals nu dus: kleun ik hard tegen die
lantaarnpaal aan. Ik liep gewoon te denken of ik die mooie bos rozen zou kopen
voor mijn vriendin of dat ik haar een evenzo leuke veel kolossalere bos
gladiolen zou geven. Zo maar, ze was niet jarig of zo; ik vind dat je niet
perse alleen bij verjaardagen bloemen moet geven. Ik geef ook bloemen op de dag
van de maand dat we elkaar hebben leren kennen. Dat was bij ons 6 juni dus elke
6e van de maand gaf ik een bloemetje. Maar daar zijn we na 17 keer (dus
na 6 november 2017) mee gestopt. Ja, je kan met zoiets toch niet eindeloos doorgaan. Bovendien
is het vandaag al de zeventiende december.
Zou ik
alleen aan bloemen hebben gedacht dat zou ik niet tegen die paal zijn gekleund;
er was nog iets, dat me de laatste tijd dwars zit en dat is Sparta. Mijn
favoriete voetbalclub staat onderaan in
de eredivisie van het vaderlandse voetbal en dat is het tweede getob dat
me tegen de lantaarnpaal deed belanden. Het rood van de rozen en het wit van de gladiolen en het rood en wit de
kleuren van Sparta deden mij tegen de lantaarnpaal belanden. Het was ook koud en
het miezerregende ... ik liep met mijn hoofd naar beneden, ik telde als het ware
de straattegels en piekerde en tobde en toen BENG! Ik weet zeker dat ik paar
seconden buiten westen ben geweest. Er stonden wel gelijk een paar behulpzame
mensen om me heen. ‘’Gaat het wel meneer?’
‘U liep met uw stevige pas recht op
die paal af, ik dacht dat kan niet goed gaan met zo’n snelheid’ ‘Zal ik
maar even 112 bellen? ‘Neen,’ zei
ik’ dat is nu ook weer niet nodig’ Toen zag ik pas dat er bloed van mijn hoofd
op mijn jas sijpelde ... Het was geen gutsen ... Met een paar papieren zakdoekjes
was het weg ... Ik stond moeizaam op en daarna
vroegen nog een paar omstanders of het wel weer ging en toe ik dat
beaamde ging ieder zijns weegs.
Vandaag moet
Sparta tegen Feijenoord spelen; ik vrees dat mijn cluppie na die wedstrijd nog
duidelijker onderaan staat, daar liep ik ook een beetje over te piekeren en nu
weer. Ik ben echt bang dat ze er weer uit gekegeld worden … uit de hoogste divisie‘. Want
Feijenoord gaat natuurlijk met een nulletje of 5 winnen. Sparta heeft geen goed
elftal, er is geen enkele speler met power. Er speelt in dat team geen enkele voetballer
waar je voor naar het stadion gaat … zoals vroeger ging ik naar Sparta kijken
speciaal voor Tinus Bosselaar ,Charley Bosveld, Jules Ellerman, Louis van Gaal,
Michel Valke, Johan Trompet, Jürgen Kristenson, Ronald Lengkeek en ga zo maar
door. Als 8 jarige jongen was ik er bij toen Sparta in 1958 kampioen van
Nederland werd. Dat zal nooit meer gebeuren: die bloemen van de 6e
van de maand niet en Sparta kampioen niet … en dan loop ik te tobben en pieker
ik over die bloemen met mijn kop naar beneden: BENG!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten