Ik was ziek
thuis; ik mocht van mijn moeder in mijn bed blijven liggen. De dagen hiervoor
was het weekend en was ik de hele tijd moe. Eten had ik geen trek in. Mijn pies werd donker geel, heel mijn lijf
was lichtgeel gekleurd, mijn oogwit werd geel en mijn poep kreeg een heel ander
kleurtje. Ik was 8 jaar en zat in de derde klas van de lagere school bij
meester Lansbergen, de leukste meester tot dan toe. Diezelfde maandag kwam de
dokter nog langs. Hij was een grote man met een zware Sinterklaasstem. ‘Zo
jongeman,’…… ‘Hij heet Leo ,’ zei mijn
moeder. ‘Zo Leo,’ begon de dokter opnieuw, ‘ik heb zelden zo’n mooi voorbeeld
gezien van geelzucht. Het is jammer voor jou maar ik kan er niets aan doen, het
moet vanzelf overgaan. Ik bedoel: je moet natuurlijk niet ingespannen gaan
lopen voetballen, dat zeker niet, maar als je nog een weekje in je bed blijft, veel
melk drinkt en elke dag netjes je bordje leeg eet, dan weet ik zeker dat het
volgende week over is en dat je dan weer naar school kan.’
Omdat ik nog
een week in bed moest blijven, liggen besloot mijn moeder mijn bed te verhuizen
van mijn slaapkamer naar de woonkamer. ’Dan hoefde ze niet zo veel trappen te
lopen, met allerlei eten en drinken, ik heb al genoeg te doen’, zei ze, mijn slaapkamer
was immers op de bovenetage.
Mijn moeder
had al genoeg te doen, dat klopt. Want ik was geen enig kind. Ik had nog drie
zussen en een broer. Van die twee zussen en die ene broer had ze niet zo heel
erg veel last …… de twee zussen waren 6 en 5 jaar en gingen dus al naar school.
De derde zus daar had mijn moeder heel veel werk aan want die was nog maar net
voor ik ziek werd geboren. Die derde zus lag heel veel te huilen en te poepen
in haar luiers maar daar kon zij ook niks aan doen, dat hoorde er gewoon bij.
Vreemd genoeg liet mijn moeder dat jongste zusje wel boven slapen in haar
wiegje. Als mijn jongste zusje huilde stuurde mijn moeder me wel eens naar
boven om mijn babyzusje een speen te geven of zo. Mijn (oudste) broer, die was
7 jaar en had ik nog nooit gezien, ….. ja op een fotootje…….. Mijn moeder zei: ‘Je
oudste broer, jongen, die is niet goed, die zit voor altijd bij de nonnetjes in
Limburg. Dus daar had mijn moeder ook niet zo veel werk aan.
Ik vond het
altijd wel mooi om ziek beneden in de huiskamer te mogen liggen. Eerlijk gezegd
verlangde ik er soms wel eens een beetje naar om ziek, te zijn zodat mijn bed verhuisd
werd van mijn slaapkamer naar de woonkamer. Ik kon dan lekker alle belangrijke
dingen zien en horen die er in huis
gebeurde …. èn …. mijn lieve moeder was altijd in de buurt …..ik hoefde maar te
kikken om een beetje drinken of een beetje eten of ze ging voor me aan de slag.
Mijn vader voer
in die tijd op cruiseschepen en was veel en langdurig van huis. Ik denk dat
mijn vader het nooit goed gevonden had
dat mijn moeder mij zo verwende.
Precies
zoals de dokter voorspelde was ik wel na een week weer beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten