DIGITALE WEKKER

We gingen voor een digitale wekker. Wandelen zouden we. Eén uur heen en één uur weer terug. De wandeling ging gedeeltelijk langs woonhuizen. Eengezinswoningen en flats. Gedeeltelijk liepen we door een park. Volop vogels in het park. Het merendeel ganzen. Veel poep ook. Dat was dus uitkijken geblazen. Bankjes waren er ook. Niet zo veel. Misschien twee of drie op onze route. Mijn vriendin wees vanuit het park naar een groot gebouw. Een woonflat.  Een vriend, Lieve Paul, had daar gewoond . Een lieve vriend. Zo zei ze. Hoewel….ruzie hadden ze ook veel gemaakt. Eén keer is mijn vriendin boos weggelopen bij Lieve Paul. Ze vertelde niet waarom. Net zomin vertelde ze waarom Lieve Paul zo lief was. Ik ben benieuwd wat ze later over mij zegt. Misschien gebruikt ze ook alleen maar de woorden lief en ruzie. We hadden al een uur gelopen. Dat gaat tegenwoordig snel. Hand in hand liepen we. Vochtige handen hadden we  gekregen en in deze buut staan nergens kraantjes. Om te drinken. Om je handen te verfrissen.

‘Wat lekkers drinken dadelijk’, vroeg zij. 

‘Waar’, vroeg ik,

‘Bij die leuke tent; we hebben er als eens wat gedronken’, zei zij, ‘eerst even het winkelcentrum bekijken en dan de digitale wekker kopen bij Blokker.

Het winkelcentrum is mooi. Modern en overdekt. Met grote winkels. Een groenteboer, een slager, en visboer, een kaasboer, een Albert Heijn en een Hema. Maar een Blokker was er niet (meer). De plaats van Blokker was ingenomen door de Hema. Wij dachten dat ook de Hema wel digitale wekkers zou verkopen, Dat klopte ook. Voor vijftien euro had mijn vriendin haar wekker. Hij liep op batterijen; drie AA-batterijen. We vergaapten ons nog even op de mooie  winkels met hun fantastische producten.

De groentewinkel met het prachtige fruit en de even zo mooie groenten ;door de fraaie verlichting in de zaak leken alle tentoongestelde producten tweemaal zo lekker. Zo was het ook bij slager: het water liep je in de mond van de bloedrode biefstukken, runderlapjes, de smaakvol geëtaleerde vleeswaren, met onder andere daarbij: lever, salami, zure zult en ga zo maar door. In hagel witte bedrijfskledij stonden de slagers en – knechten hun klanten te helpen. De viswinkel zag er tamelijk donker uit maar de producten waren er niet minder om. Haring, makreel, kabeljauw forel en ook de kreeft vroegen om de aandacht van het publiek. De visboer had duidelijk meer dan genoeg klandizie. De supermarkt van Albert Heijn zijn wij niet binnen geweest. Van de buitenkant af zagen wij al dat het weliswaar een mooie zaak was maar dat er veel te veel verkoopwaren in waren gestopt. We hebben bij de uitgang staan kijken en het was ons snel duidelijk: vrijwel alle klanten kwamen dodelijk vermoeid naar buiten.

Op naar Café Restaurant ‘De Fret’. We hadden allebei dorst. Ik liep al te denken aan koude chocomel. Zij ook. Prachtig terras. Stijlvol van binnen. Wij willen gaan zitten. De barjuf komt naar mij toe. Ik wil bestellen. Voordat ik kan bestellen zegt de barjuf: ‘Wilt u alstublieft uw pet afzetten.’ ‘We willen hier een gezellige sfeer creëren en u houdt thuis uw pet toch ook niet op?!’

Ik was verbijsterd,  ik werd behandeld alsof ik een boerka op had.

 ‘Als u op doktersadvies een pet op moet ,mag u hem ophouden hoor,’ zei de barjuf nog. Ik voelde me op m’n pik getrapt en wilde voorlopig niet meer in deze Fret zijn

Dorstig keerden we terug naar huis. We zwegen de hele weg, verbijsterd als we waren door de behandeling van mij en mijn pet in de Fret