TRAUMA

Hoe hoger hoe enger, vind ik want ik heb hoogtevrees. Het is enigszins lachwekkend, al zeg ik het zelf, op een kleuterschoolglijbaan heb ik het al moeilijk. Laatst staan op de Euromast of nog hoger. Toch ben ik wel enkele malen op de Euromast  geweest. Op dat gedeelte waar je niet in contact komt met de buitenlucht. In het restaurant bijvoorbeeld daar durf ik wel rustig naar buiten te kijken. Er blijft altijd wel een zekere angst dat het raam waar ik dichtbij staat uit zijn sponningen springt maar dat is niet zo urgent. Met bewondering en afschuw heb ik laatst staan kijken hoe mensen van de Euromast af doken met een soort parachute. Werkelijk heel knap en gedurfd.

 Een aantal jaren geleden was ik met mijn toenmalige gezin in Barcelona om onder andere Gaudi te bewonderen. We waren toen in het Parc Gruël .Er was daar een klauter-objectje van circa vier meter hoog. Mijn kinderen en ex liepen naar boven ; ik ook ………mijn kinderen en mijn ex liepen naar beneden en ik niet…..ik durfde niet naar beneden te lopen…..zitten en naar beneden schuifelen durfde ik ook niet. Liggen en me naar beneden laten rollen dat was onmogelijk. Toe kwam mijn oudste zoon (toen 23)  me te hulp. Hij kwam 4 meter naar boven, gaf me een hand en samen schuifelden we naar beneden. Mijn hart klopte in mijn keel , ik werd pas wat rustiger toen ik vaste grond onder mijn voeten voelde.

Toch heb ik dat nooit eerder gehad. Ik was toen 53 en had diverse vliegtochten gemaakt: van Rotterdam naar Porto en terug en van Rotterdam naar Barcelona en weer terug en nooit had ik last van  hoogtevrees. Ik heb zelfs nog op de 16^e verdieping van een flatgebouw gewoond en daar vaak op het balkon staan genieten van het voorbijkomende scheepvaartverkeer.

Maar de paniek van hoogtevrees schijnt zich zo maar ineens aan te dienen.  Maar ….dat is maar schijn. Ik was 47 toen ik een behoorlijk ernstig ongeluk kreeg. Ik werd aangereden door een auto toen ik met mijn fiets aan de hand op een autoweg liep.  Die auto kwam van achteren op me af. Ik zag hem dus niet aankomen. Mijn rug werd bij dat ongeluk gebroken. Sinds dat ongeluk ben ik bang geworden voor allerlei dingen. Onder andere heb ik sindsdien hoogtevrees. En wat ik ook steeds minder durfde: autorijden. Ik durfde ook steeds minder hard auto te rijden. Ik durfde ook steeds minder bergje op auto te rijden. Ik durfde geen vrachtwagens meer te passeren…… op den duur ook geen personenauto’s  meer. Ik denk dat ik van dat ongeluk met die auto waarbij ik mijn rug brak een trauma over heb gehouden. Ik durfde op den duur niet meer op de grote weg te rijden……ik reed op den duur alleen maar in de stad. In de stad reed ik prima maar op de snel weg durfde ik niet.

Waar ik sindsdien ook bang voor geworden ben is een massa mensen. Dan krijg ik het benauwd en heb ik de neiging om op een agressieve manier in die menigte wild om me heen te gaan slaan. Ik heb het nog nooit gedaan om dat ik dat ook weer niet durf. Maar die neiging heb ik wel.