Mijn boodschappenkarretje had het begeven en mijn vriendin
kwam op het lumineuze idee om met het karretje na het repair-café te gaan om
het te laten repareren. Wat was er gebeurd? Het handvat was los geraakt en dat
maakte mijn karretje zeer moeilijk hanteerbaar. Na wat geïnformeer hier en daar
kwamen we er achter dat het repair-café relatief dicht bij mij in de buurt is
en geopend is van 10 uur tot 12 uur. Mijn vriendin ging ook mee omdat zij ook
wat te maken had namelijk een wekker die niks meer deed. ….maar toen we er
eenmaal een nieuwe batterij hadden in gedaan deed het uurwerk het in ieder
geval wel. De wekker hadden we nog niet aan de praat gekregen met die ene
batterij.
We gingen om half tien op weg naar het café en onderweg
zagen we ons een manspersoon tegemoet komen met een dergelijk teleurgestelde
tred waaruit je de conclusie kon trekken dat óf het broodrooster dat hij in
zijn tas had (want dat zat er in, zijn tas was doorzichtig) niet meer te
repareren was bij het repair café óf dat het repair café gesloten was wegens
vakantie of iets dergelijks. Het was een treurige aanblik, die man. Maar wij
lieten ons er niet door ontmoedigen. We liepen stevig door. Bij het café
aangekomen troffen we een vriendelijk persoon die ons zei dat er vandaag weliswaar
een repair-café was maar niet op deze ochtend. Het was ’s middags van twee tot
vier uur en …we konden toch het beste even bellen waarvoor we kwamen want dan
konden de reparateurs eventueel speciaal gereedschap meenemen.
Omdat mijn vriendin naar haar soos moest ‘s middags, ben ik
alleen gegaan dus mèt boodschappenkarretje maar zonder wekker want je mag maar
een ding per persoon tegelijk ter reparatie aanbieden. Om vijf voor twee
arriveerde ik bij het café. Het café was open.
‘Bent u Lars?’ vroeg een vriendelijk vrouwspersoon.
‘Neen, dat ben ik niet’, zei ik’
‘Oh, nou u bent als nummer twee aan de beurt. Er is er dus
een vóór u aan de beurt.’
Vóór mij was een Chinese man met een stofzuiger aan de
beurt. Hij had problemen met het uitrolsnoer van zijn stofzuiger. Volgens de
repareerder was de stofzuiger al oud.
‘Drie jaar’ zei de Chinees…..de medewerker van het
repair-café zei daar niets op maar ik dacht dat die stofzuiger zeker tien jaar
oud was. Eén verbindingscontactje was in ieder geval behoorlijk versleten en als
de Chinees zo hard aan dat snoer blijft trekken is de stofzuiger straks totaal onbruikbaar. Nu had de reparateur hem
nog weten te repareren.
Toen was ik aan de beurt. Ik zei voor de grap tegen de medewerker:
’U bent een tovenaar als u dit handvat er weer aan krijgt….aan dit
boodschappenkarretje.’ Hij begon al met de slimme daad waar ik niet op was
gekomen: een soort dekseltje van het handvat af te halen. Toen hield hij de moer
die de schroef moest vastzetten in zijn hand. De reparateur was vervolgens heel
geduldig bezig om te pogen met verschillende soorten schroevendraaiers de moer
onder aan het handvat vast te zetten zodat de moer, de schroef, die aan het
karretje zat kon vastpakken. Hij is daar ongeveer een kwartier mee bezig
geweest toen had hij eindelijk succes.
Toch knap wat ik had zelf al zeker anderhalfuur zitten
klooien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten