Porto dag 3.
Ik durf het haast niet te op te schrijven maar vooruit dan
maar: ik zit toch ver weg: ik kon vannacht in mijn eigen kamer, de wc niet
vinden. En ik móést héél erg erg want tegen middernacht had ik nog een lekker biertje
gedronken, dat moest er natuurlijk weer uit. Om de wc te kunnen vinden moest eerst
het licht aan maar ik wist de lichtknoppen niet te vinden. Dat werd een zoektocht,
die uiteindelijk veel te lang duurde, met het niet moeilijk te raden gevolg. Dweilen,
wassen en droge kleren aan. Godzijdank viel ik snel weer in slaap.
Over het ontbijt hoef ik het niet meer te hebben. Hoewel …
het 100-koffiesoorten-apparaat weigerde dienst. Dus heb ik maar sap gedronken.
Vandaag wordt het mooi weer; bijna 30 graden. Ik ga eens naar de meer
bijzondere dingen van het Porto van vandaag kijken. Bekijk de foto’s maar eens.
Vandaag zal ik het nog zonder mijn ‘taal-leerling’ Luis (die
hier in Porto geboren en getogen is) moeten
doen. Hij is hier de hele maand september op vakantie. Morgen komt hij mij om
10 uur bij mijn hotel ophalen. Dan gaan we naar de port-’brouwerijen’
Ik wist aan het begin van de middag niet precies waar het
Praca de Libertada is dus ga ik het vragen aan een dame die op een nabij bankje
zit. Afijn, ze legt het me keurig uit en als ze klaar is met uitleggen, geef ik
haar, zomaar ineens, zonder nadenken, een compliment over haar leuke jurkje.
Bijna wilde ik me excuseren voor mijn vrijpostigheid maar toen zei ze met een
vrolijk-vriendelijke stem: ’Ja? Oh, dankjewel!’
Het is een leuk ’s zomers jurkje in zwart wit dessin tot halverwege haar
bovenbenen. Ik had haar eigenlijk nog niet zo goed aangekeken: niet alleen het
jurkje is leuk maar zij ziet er ook leuk uit. Zonder te vragen ga ik naast haar
zitten en vertel ik dat ik uit Hollanda kom, Jos heet een pensionado en een opa van twee kleinzonen
ben. Zij vertelt mij in een beetje onbeholpen Engels dat ze Amalia
heet, 50 jaar is en een dochter heeft van 26. Oma is ze nóg niet, d’r dochter
is zwanger. Ze werkt hier in de buurt op het station, het mooie, historische
station Sao Bento. Zij zit hier in haar lunchpauze even uit te puffen van een
hectische ochtend op haar werk. Helaas moet ze al snel weer beginnen. Het was
echt even gezellig, best leuk om even contact te hòùden vind ik, dus ik zeg
(beetje brutaal wel):’Laten we telefoonnummers uitwisselen.’ Dat vindt ze een
goed idee. Ik geef haar mijn nummer. Dan belt ze mij en dan heb ik gelijk haar
nummer. Dan moet Amalia helaas gelijk weer naar haar werk station. ‘We call,’spreken
we af. Ik heb haar vanavond al gebeld maar kreeg geen gehoor. Dadelijk nog eens
proberen.
Vanavond geen biertje nemen… voor de zekerheid laat ik een
klein lampje aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten