LEK

Toen ik gisterenmiddag mijn fiets uit de berging op de begane grond wilde halen, bleek de voorband lek te zijn. Gelukkig had ik hier alle plakspullen bij de hand. Ik moest alleen even terug naar mijn huis op de derde verdieping, om een emmertje water te halen.

In het gangetje waar de verschillende bergingen in gesitueerd waren hing een rare lucht, die ik niet zo gauw kon thuisbrengen.

Eigenlijk belachelijk toch, dat ik helemaal naar de derde verdieping moest om daar een emmertje water te halen.  Had de architect van dit wooncomplex niet kunnen bedenken dat er ook wel eens een  bandje geplakt zou moeten worden in de berging. Met een wateraansluiting hier had trouwens het groen op binnenterrein ook op zijn tijd gespoten kunnen worden.

De toegangsdeur naar de bergingen stond op een kier en tegen de muur ernaast was een oude donkergroene fiets gekwakt. Niet op slot. Toen ik naar boven ging stond die ouwe brik hier nog niet. In de berging aan het eind van het gangetje werd ruzie gemaakt. Waarover wist ik niet, want ze maakten ruzie in het Marokkaans. De geur die ik rook voordat ik naar boven ging was de geur van wiet. Misschien was de geur toen niet zo sterk. Ze stonden toen ik terug kwam waarschijnlijk met zijn tweeën te blowen (en te ruzieën). Als ik vijf minuten in het gangetje zou blijven staan zou ik in een mum van tijd zo stoned zijn als een garnaal.

‘Band plakken Jee,’ zeg ik tegen mezelf. Oké! Ik zou bijna vergeten waarvoor ik hier met die emmer in mijn hand stond.

Het plakken van de voorband is vrij simpel. Bij de achterband zit de fietsketting in de weg.

Ik zette de fiets op zijn kop en wipte aan één kant de buitenband van de velg. De binnenband trok ik naar buiten maar liet het ventiel in de velg zitten. Ik pompte de band een beetje op en hoorde gelijk al een hevig gesis: duidelijk voelde en zag ik het lek. Het water was niet nodig. (Daar zou ik de plantjes blij mee maken.) Ik schuurde de band rondom het lek lichtjes, smeerde er wat solutie (lijm) op, liet het heel even drogen en deed er een plakkertje op. Klaar is Kees! Nog even de binnenkant van de buitenband gecontroleerd op scherpe voorwerpen … en daarbij haalde ik pijnlijk mijn middelvinger open aan een punaise. Daar was ik overheen gereden. Die veroorzaakte dus mijn lekke band. Mijn vinger bloedde als een rund. Ik had hier geen pleisters dus stak ik mijn vinger maar in mijn mond. Smaakte niet echt lekker ook al was het bloed van me eigen.

Met één hand rondde ik het band-plak-klusje af. Vooral het weer omdraaien van de fiets viel niet mee.

Ik liep door het gangetje van de bergingen. Bloed zuigend uit mijn middelvinger, een emmer water bungelend aan mijn arm. Ik rook nu niet meer alleen de geur van wiet. De geur van wiet heeft zich vermengd met die van spuitbusverf. Als ik even achterom kijk, zie ik een oude fiets tegen de wand staan: negentig procent zwart gespoten ... alleen het spatbord vòòr is nog in de originele donkergroene kleur.

Het wordt geloof ik tijd voor een gesprekje met onze wijkagent.