MOEDERDAG

Zondag jongstleden was het weer moederdag. De tweede zondag in mei. Deze dag gaat al enkele decennia aan mijn vrouw en mij voorbij. Alleen enkele jaren na ons trouwen, begin zeventiger jaren, deden we er nog wat aan en gingen we ’s ochtends, op de koffie bij haar moeder en  ’s middags, op de thee bij die van mij. Met een bosje bloemen, gewoon een eenvoudig bosje bloemen, fresia’s of zo.

Volgens de traditie zouden we eigenlijk een bos anjers moeten geven. Althans volgens de bedenkster van moederdag: de Amerikaanse mevrouw Anna Jarvis. Zij maakte het zelfs zo bont, door te stellen dat ook op graven van moeders, grootmoeders en overgrootmoeders witte anjers zouden moeten worden gelegd, op die tweede zondag in mei.

Met die moederdag zijn we destijds gestopt om emancipatorisch-feministische, anti fascistische en anti-commerciële redenen. Daarover later meer.

Tot onze grote verbazing … mijn vrouw zei tegen mij: ’Ik viel zowat van mijn stoel  …’, belde onze jongste zoon, afgelopen zaterdag met de vraag of hij op moederdag kon langs komen.

De laatste keer dat hij daar spontaan zelf iets aan gedaan had was zo’n dertig jaar terug. Hartstikke leuk natuurlijk … toen wilde hij per sé voor zijn moeder een ontbijtje op bed maken. Precies weet ik het niet meer maar ik dacht dat het een croissantje met kaas was, een boterham met dik jam en een gekookt eitje, niet te hard niet te zacht en als drinken een kop zwarte koffie met suiker. Hij had goed opgelet, want dat was wat zijn moeder zo’n beetje elke zondagochtend wegwerkte. De grote moeilijkheid van dit ontbijtje-op-bed was het naar boven brengen ervan. Daar moest ik hem, tegen zijn zin, wèl even bij helpen … tsja, anders was het hoogstwaarschijnlijk een ei geworden op een doorweekt bedje van kaascroissant, koffie en brood. Mams was blij verrast. Zoonlief sloeg zijn etende moeder apetrots gade en vroeg wel vier keer of ze het lekker vond.

Beneden zat de oudste. Die deed net als zijn ouders niet aan moederdag.  Een speciale reden had hij daar niet voor. Gewoon …. In de eerste vier of vijf groepen van de basisschool had hij braaf de goed-bedoelde-moederdag-rotzooi in elkaar geknutseld en in zijn moeders handen gedrukt. Daarna was het meestal  weer de hoogste tijd om een balletje te gaan trappen. Hij zat, terwijl mams op bed ontbeet, tv te kijken, naar Rembo en Rembo. Niet echt een moederdag-duo.

De bedenkster van moederdag, wilde dat op die dag de vrouw, als de hard werkende spil van het drukke gezin, in het zonnetje werd gezet. Aanvankelijk werd moeders als blijk van waardering een bosje anjers of een flesje eau de cologne gegeven ook werden wensjes voor mams opgezegd. Maar allengs werd dat bosje bloemen een giga - boeket, het flesje eau de cologne werd een schoonheidsbehandeling en van wensjes was al helemaal geen sprake meer. Daar kwamen ovenwanten, strijkijzers of nog veel duurdere zaken voor in de plaats. Moederdag werd een dag waar door bakkers, bloemisten en Blokkers met grote dollartekens in hun ogen naar werd uitgekeken.

De zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw was de bloeiperiode van het feminisme. Veel emanciperende vrouwen, waaronder ook mijn vrouw, zagen in moederdag een poging, hen in hun traditionele moeder- en vrouwenrol terug te drukken. Dat die vrouwen niet meer aan moederdag wilden doen, noch voor zichzelf noch voor anderen, sprak voor zich.

In de Tweede Wereldoorlog voerden de nazi’s, ook in Nederland, de Duitse moederdag in op de tweede zondag van mei. Voor elk gebaard kind werd moeder geëerd met medailles; hoe meer koters, hoe mooier en duurder de medailles. Een soort fok-premie was dat dus. Dit moederdag-idee staat me heel erg tegen en ik kan het op die tweede zondag in mei niet loslaten.

Hoe zou dat nou zitten met vaderdag? Dat kan toch zeker wèl normaal gevierd worden zoals vroeger? Met voor paps eenvoudige kado’s als een luxe doos herenzakdoeken, een paar fleurige sokken of een potje brylcreem.