MANNENCAFÉ

Het is een groezelig café vol oude mannen. Daar ben ik er wel één van, zeg ik er eerlijk bij. Achter de bar staat  een ietwat deftig ogende al wat grijzende dame met hoog opgestoken haar. Ze heeft een wit truitje aan, dat haar toch al rijke natuur ook nog eens accentueert. Ze draagt een zwarte leren rok waarvan ik niet kan zien waar die eindigt. Even later, als ze wat tafeltjes schoonmaakt,  zie ik dat die rok valt tot  op haar kuiten.

‘Zegt het eens jongeman,’ begint ze tegen mij. Best zwaar, haar stem … voor een vrouw dan.

‘Doe maar een kopstoot’ zeg ik. ‘Bier en jonge borrel  wil ik ijs en ijskoud.’

 ‘Kijkt eens jongeman, je kopstootje.’

‘Dank u wel mevrouw.’

‘Zegt nou maar gewoon Greet tegen mijn, dat doet iedereen hier.’

‘Okee, ... nou …  eh … Greet, mijn naam is gewoon Jee.

Als ik hier zo eens even rondkijk, dan is dit overduidelijk een mannencafé. Een grote foto van de allerbeste Feyenoorder aller tijden, Coen Moulijn, hangt prominent aan de wand boven de tafeltjes tegenover de bar. Daaromheen foto’s van Feyenoord – Celtic, de Europa Cupfinale van 1970 gespeeld in Milaan. Feyenoord won als eerste Nederlandse club die Cup met de Grote Oren (2 – 1 na verlenging). Grandioos wat een feest! Samen met het meisje, dat nu mijn vrouw is, stond ik daar te juichen en te springen in het San Sirostadion.

De kopstoot smaakte goed. Ik neem er nog een. Het gaat hard hoor met dat spul. Staat een kerel naast me met een Sparta sjaal. Ik geef hem wat te drinken … een wijntje … tja, dat wil die toch echt zelf.

‘Wat stond die Treytel toen goed te keepen,hè?’

Ik kijk hem niet begrijpend aan.

‘Toen … in Milaan bedoel ik,’legt die Sparta Piet mij uit.

‘Man,’ zeg ik,’ nou sta je toch echt uit je nek te lullen, hoor. Treytel deed helemaal niet mee in Milaan!  Eddie PG, die ouwe lul, stond in de goal ... Kom …  geef maar weer terug dat wijntje, dat gaat zo niet goed met je.’

Leuk café wel .. echt mannencafé. Affiches van schaars geklede, mooie meiden, die de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben of inmiddels de pijp uit zijn: Brigitte Bardot, Marilyn Monroe, Audrey Hepburn, Elisabeth Taylor en zelfs die  Patricia Paay  zie ik er tussen hangen.

 Achter in het café vlak bij de toiletten zie ik tot mijn schrik een echte uil staan. Hij is een paar dooie kuikentjes aan het dollen. Greet zag me zeker verschrikt kijken.

‘Je hoeft niet bang te wezen, hoor, das Bram daar. Hij doet niks.  Het is een Siberische oehoe. Die benne heel  tam. Hij eet alleen maar kleine lieve diertjes, hahaha. Bovendien zit ie vast aan de ketting. Hij ken geen kant op. Straks als jullie allemaal benne opgehoepeld, laat ik hem hier effe rondvliegen …  effetjes maar … vindt ie lekker. Die schat hep zo lang niet meer te leven, vrees ik. Hij is al 28 Meestal worden ze niet ouder dan 30. Als ie dalijk uitfladderd is, komp tie op mijn schouder zitten ...  praten we nog effe gezellig na over vanavond en dan zoekt ie uit ze eige zijn ketting weer op, de schat.

Voordat ik de boel hier afsluit en me bed in duikt, zet ik hem in ze kooi en  krijgt ie nog een paar levende kuikentjes van me. Heel soms, met de kerst geeft ik hem een piepklein konijntje …  ja levend natuurlijk. Dan wordt ie ech he-le-maal gek, Jee … hahaha … dat kejje toch wel?’

‘Nog een laatste kopstootje voor we sluiten? Deze hebbie van mijn, hoor.

Die Bram weet ech wel wat lekker is … weet je, Jee, geloof het of niet, ik zou me god niet weten wat ik zonder die schat moest beginnen.’ Greet haar ogen fonkelden.