ROOD-WIT

Drie weken na de scheiding belde hij naar het vaste telefoonnummer van haar nieuwe huis en zei dat zij best wel eens terug mocht komen om een bakkie te doen of mee te eten. Hij wist dat Patries voor weinig geld (350 euro) een leuk woninkje had weten te huren bij een louche huisbaas en op Marktplaats had ze een ronduit schattige inboedel bij elkaar gescharreld. Voor nog geen 750 euro:  een vlammend rode tweezitter, een Perzisch tapijt van 2 bij 1 meter, wit laminaat …  kamerbreed, een rode eettafel met daarom heen met witte stof beklede rode stoeltjes. De wanden van de woonkamer had ze laten behangen met een eenvoudig wit behangetje met als motief dunne rode schuine strepen, op 10  centimeter afstand van elkaar. Dan was er nog de ronduit schitterende boeken–  en audio-tv kast in de vorm van een opengewerkte cello. Klazien, een vriendin van Patries had die kast zelf bedacht en gebouwd. Werkelijk schitterend. Die kast heeft nu nog voornamelijk een grenen uiterlijk met donkerrode zijkanten. Patries is bezig al dat grenen in die kast, te schuren en te plamuren en nog eens te schuren en te plamuren. Dan weer schuren en in de grondverf zetten. Weer schuren (een zeer eentonig stukje dit, dat wel, sorry daarvoor) dan in de hoogglanslak. Weer schuren en weer in de hoogglanslak zetten. Hoogstwaarschijnlijk is Kees dan klaar.

Dat leek haar dus mooi: rood-wit. Klazien gruwde van het idee. Zij wilde het grenen handhaven. Maar Patries was vastbesloten! Alles moest van haar in de kleursetting rood-wit. Het leek wel of Patries dè grote supporter was van de voetbalclub Sparta. In plaats van ik. Het rood wit, de Sparta mars was slechts mijn lijflied, terwijl zij een geheel rood wit huisje aan het realiseren was. Chapeau!

Voor hen die hem niet kennen … pas 100 jaar oud …. De Sparta Mars

Beluister op You Tube ‘de Sparta Mars’

diverse uitvoeringen ook van Jules Deelder en een hiphop versie)

De Sparta Mars

Rood wit is onze glorie,

Rood wit zit ons in het bloed

Bij neerlaag of victorie,

Bij voor of tegenspoed.

Rood-wit gaat nooit verloren

En jaren nog hierna

zullen wij laten hohhoren

SP AR TA

Zullen wij laten hohhoren

SP AR TA!!!

Patries vond het best een leuk idee om eens bakkie te komen doen bij mij en dat mee eten zag ze ook wel zitten, hoewel ik duidelijk merkte dat zij liever mijn koffie dan mijn prakkie had. Een goeie kok ben ik eigenlijk ook nooit geweest.

Al aan het begin van ons telefoongesprek meende ik op de achtergrond iemand (een manspersoon)  te horen kuchen en het leek er op alsof er iemand bezig was een  balletje hoog te houden.

Dat laatste is een voetbalterm. Die term staat voor de vaardigheid om een bal een x-aantal keren (zeg van 2 tot 100 keer) rustig met de voet omhoog te brengen, met dezelfde voet weer op te vangen en dan die bal weer met dezelfde omhoog te brengen enzovoorts, enzovoorts.

Ik vroeg Patries naar de bekende weg of ze soms bezoek had.

‘Ja,’ zei ze, ‘Kenneth is er.’

‘Kenneth??’

‘Ja, Ik heb tegenwoordig kennis aan Kenneth Vermeer, weetjewel, die keeper van Feyenoord.’

‘Ja, zei ik, ‘daar heb ik wel eens van gehoord … dat is toch die neger? ….  Jaja,

die ken ik wel.’

Twee gevoelens borrelden tegelijkertijd op giftige wijze bij me op: walging vanuit mijn Sparta wortels, dat ze nu met een Feyenoorder was en bittere jaloezie, omdat ze nú al, zo kort na de scheiding, zo’n rijke  maar oerlelijke vent aan de haak had geslagen.

Zowel die walging als jaloezie moet Patries gehoord hebben in mijn stem toen ik zei:

‘Oh, ik dacht dat, dat Kenneth Vermeer homofiel was, joh.’