Het was kort na
middernacht. Ze hadden nog even doorgekletst over de foto’s die hij op Koningsdag
gemaakt had. Foto’s van zijn fietstochtje van Rotterdam naar Dordrecht, van zijn
verblijf in Dordrecht en van zijn korte verblijf in Rotterdam.
Op zijn zachtst gezegd
waren het toch wel vreemde foto’s. Neem nou alleen die rare ‘selfies’ van de
heenweg. Op de eerste selfie in Rotterdam nog, was hij nog gekleed tegen koel
weer: lange broek, rode jas, blauwe pet … en op de laatste selfie van de heenweg staat
hij bij de brug in Dordt, gekleed in een oogverblindend kanariegeel
wielrenshirt met daaronder een wielrenbroek waar zijn ‘fiere bobbel’ duidelijk in
uitgetekend was. Uit deze selfies konden duidelijk twee geheel verschillende conclusies
getrokken worden:
-
of het was lekker weer geworden onderweg hij had wat kleren
uitgetrokken
-
of hij spoorde niet en wilde in deze doldwaze uitdossing Dordrecht (en
de koning) schrik gaan aanjagen.
Hij had hun ook nog even vlug bezocht, voor een sanitaire stop maar daar
waren geen foto’s van. Daar had hij geen tijd voor.
Hij had het ridicule plan
opgevat om de Koningsdagtoeristen in Dordrecht te fotograferen. Niet de jarige
koning dus, maar alleen ’zeg maar’ zijn publiek. In grote getale was het
publiek steeds daar, waar de koning langs voer … en er werd enthousiast
geroepen: ‘koning, koning, koning!’ door grote mensen en kinderen … en de
koning keek en hij lachte … en hij gaf Maxima een por en dan lachtte zij ook … en
er werd vooral door grote mensen gefotografeerd … twee mensen vielen daarbij
zelfs in het water … en daar heeft hij nou net geen foto’s van gemaakt. Hij
fotografeerde een paar honderd mensen, die allemaal tegelijk een paar foto’s
maakten van de lachende koning, die Maxima opeens weer port.
Al die mensen fotograferen
dat vond hij blijkbaar leuk om te doen. Was wel een beetje abnormaal. Een
beetje toch wel.
En dan zag hij al die
mensen ineens weer wegspurten van die plek waar de koning en de koningin zojuist
nog waren. Ze trokken hun vrouwen en kinderen mee, hun fototoestel in de hand …
dàt fotografeerde hij … rennen naar de volgende plek … misschien wel een plek waar straks ‘het oproer
kraait’ zo leek dat publiek haast te denken. De prinsesjes zaten er ontspannen
bij. Hun knietjes een beetje uit elkaar. ‘Meisjes!! Knietjes!!’ zag je Maxima
zeggen. De prinsesjes brachten onverwijld hun knietjes kuis bij elkaar. En dàt
legden honderden gretige mensen allemaal tegelijk op hun eigen digitale
toestelletje vast en hij, hij fotografeerde die massa.
Hij had schijnbaar weer
gauw genoeg van Dordt want het was pas half vier in de middag toen hij alweer
in Rotterdam stond. Die tijdsaanduiding was tenminste op de foto te zien die
hij van zichzelf gemaakt had. Hij had een oranje feesthoedje op met witte
slierten wapperend uit de punt van dat hoedje en uit zijn mond stak een rolfluitje
dat hij helemaal had uitgeblazen. In zijn linkerhand had hij een half leeg
gedronken glas bier. Het zal vast zijn eerste niet geweest zijn … en niet zijn
laatste ook! Achter hem speelde een bandje met mannen met oranje blazers
(jasjes, bedoel ik).
Hij kon zich daar nog een
uurtje of wat vermaken, want om uiterlijk zes uur moest hij zich weer melden in
het gekkenhuis.
Het was tijd voor ze om te
gaan slapen: ‘Nu ik zijn foto’s gezien
heb’, zei ze, ‘ben ik er he-le-maal van overtuigd, dat je er goed aan hebt
gedaan, schat om zijn vrouw te waarschuwen. Het had best eens helemaal fout
kunnen lopen. Nou, weltrusten schat.’
‘Weltrusten lieverd.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten