DE CREMATIE

Wat een dag! Mijn broertje wordt gecremeerd. Straks om twaalf uur begint de plechtigheid.

Er zijn behoorlijk wat mensen uitgenodigd uit Rotterdam, Spijkenisse, Nieuwerkerk aan den IJssel, Westmaas, De Bilt, Heerlen, Nieuwerkerk aan den IJssel en verschillende mensen uit Goeree-Overflakkee.  Ik hoop echt dat iedereen komt. Van de een hoop ik dat, eerlijk gezegd, wat meer dan van de ander. Mijn broertjes, Kwik, Kwek en Kwak (Ron, John en Ed) bijvoorbeeld; ik hoop vooral dat zij  komen.

Er zijn flink wat suggesties voor muziekstukken tijdens de bijeenkomst aangedragen. Ik kan er maar drie kiezen.

Er is een heuse act bedacht.

Over een hapje en een drankje achteraf is heftig gediscussieerd met de crematoriumleiding: wordt het koffie en cake of wordt het iets te drinken met een hartig hapje … over jonge jenever en bier viel trouwens met die lui niet te discussiëren.

Normaal is het droefenis troef bij een crematie maar als een gestorvene zo lief, zo vriendelijk, zo leuk, zo vrolijk, zo lichtmoedig en zo aardig is, als Martin, dan is droefheid absoluut kansloos.

Ik ben zo blij met al die mensen die gekomen zijn. Vier komen er helemaal uit Limburg (kippenvel en tranen bij hen en niet alleen bij hen tijdens ‘Wie schön os Limburg ist’) …  ieder op zijn eigen wijze, zijn die Limburgers ontzettend goed voor Tinus geweest.

Heel wat begeleiders van Tinus uit Middelharnis zijn er. Met stralende ogen en bijna feestelijk gekleed. Ze hebben allemaal iets van verliefdheid op Tinus … heel even moeten ze allemaal tegelijk hard huilen toen ze het liedje ‘Hallo Wereld’ (van Kinderen voor Kinderen) hoorden, het liedje, dat Tinus zo vaak meebrulde.

Ik ben ook zó blij dat mijn broertjes Kwek (John) en  Kwak (Ed) er zijn.

Zeven van de negen Mastwijkers, die nu nog over zijn, ‘vierden’ de crematie mee. Manda kan er niet bij zijn. Zij is in Thailand, waar haar zoon morgen trouwt.

Ron (Kwik) is er helaas niet. Waarom niet? Geen idee.

Met het verhaal van Els Kleinjan, de pastoraal werker van Middelharnis, zijn de aanwezigen het duidelijk hartgrondig eens:  

‘Tinus is een lichtje in de duisternis,’ stelt ze, ‘een mooi, lichtmoedig mens, een voorbeeld voor ons allen.’ Een luchtige, religieuze noot.

In diezelfde trand zeg ik ook een paar woorden (*):  

‘…. was iedereen maar zo vrolijk, opgeruimd en sociaal als Tinus, dan zou het er een stuk leuker uitzien op deze wereld.’

Velen van ons krijgen het te kwaad bij het horen van de song ‘Qué sera’ van Doris Day. Onze moeder vertelde aan ons, haar kinderen, hoe gelukkig ze was als ze op de klanken van ‘Qué sera’, met Martin in haar armen, door de huiskamer zwaaide en zwierde …..

Mooi om te zien hoe vrijwel iedereen zijn kleurrijke tekst op het kistdeksel schrijft of er wat op tekent.

Overigens wel stom van me, dat ik van die fraai beschreven en versierde kistdeksel geen foto  heb gemaakt. Ik hoop dat een van de lezers van dit blog een mooie foto gemaakt heeft? Die zou ik dan graag toegestuurd krijgen!


(*) Heel het speechje is te lezen onder de titel 'Dood' in mijn blog van 23 juli jl.     www.stukkiejee.blogspot.com