BEWEGINGEN

Ze zitten in mijn huis. Ik zit in Portugal en ik zie ze verdomd scherp. Die bewegingen in mijn huis. Ik zie alleen niet wie of wat er beweegt. Ik ben in Lissabon voor het theaterfestival ‘Theatro Lis Boa’. Kadootje van mijn kinderen voor mijn 69^e verjaardag. Dit jaar is de theatergigant Robert Wilson weer eens aanwezig, met een nieuwe voorstelling. Het moet weer ‘alle grenzen overschrijdend’ zijn. Dat mag trouwens ook wel want, we hebben zo onderhand vijfentwintig jaar niks meer van hem gehoord.

Maar goed, ik zie dus die bewegingen. Door mijn hele huis heen. En het zijn pertinent niet de bewegingen van Thijs, onze aftakelende kater of  het getrippel van Thea, die voor poes, planten en post zorgt.

Het typische is, dat die bewegingen er nièt zijn als Thea in ons huis aan het rommelen is. Hoe ik zo zeker weet dat het Thea is die daar rondstruint?

Thea’s kleine gestalte en ronde contouren ken ik tot in de finesses. Haar astrale lichaam herken ik uit duizenden. De contouren en astrale lichamen, die ik nu dagelijks ontwaar zijn me volslagen vreemd. In elk vertrek waar Thijs opduikt stoppen de mysterieuze  figuren hun bewegingen. Ik vraag Thea om op verschillende tijdstippen van de dag mijn huis binnen te vallen om zo de ongenode gasten ongewenst te verrassen. Maar steeds treft Thea mijn appartement in diepe rust. Alleen Thijs komt wel eens even verbaasd kijken en vraagt zich dan waarschijnlijk af wat Thea hier komt doen in haar nachtjaponnetje.

Omdat ook overdag de bewegingen gewoon doorgaan vraag ik Trudy eens met me te skypen en met dat Skypecameraatje door het huis te gaan. Er is niks vreemds te zien; alles ziet er keurig uit. Wat moet je nog meer doen om te weten te komen wat voor onduidelijk schimmenspel  zich in je huis afspeelt. Want dàt er iets is, weet ik zeker. Ik ken mijn huis door en door en zo kent mijn huis mij. Wij hebben een goed contact met elkaar …  alleen het huis kan niet praten . .. het kan slechts signaleren. Morgenavond ben ik weer in Rotterdam. Ik brand van nieuwsgierigheid om te weten wat er loos is in mijn stekkie. Vergeet ik toch bijna,  dat ik vanavond naar mijn idool ga ... ben zo met Rotterdam bezig.  

Robert Wilson speelt en regisseert ‘Krapp’s Last Tape’ een toneelstuk van een andere theatergrootheid: Samuel Becket.

Krapp viert zijn 69e verjaardag zoals hij ieder jaar zijn verjaardag viert: met het opnemen van zijn herinneringen aan het afgelopen jaar, en het terugluisteren van eerdere opnames. Terwijl buiten storm en regen om zijn huis jagen, luistert hij naar zijn vroegere zelf met spot, walging, woede en nostalgie. Robert Wilson nu als regisseur én acteur, in Becketts beroemde eenakter over eenzaamheid en desillusie. Hij maakt van Becketts monoloog een kil spektakel in zwart-wit, met Krapp, die nog een paar komische kunstjes doet, maar die het lachen langzaam maar zeker voorgoed vergaat.

Als ‘Krapp’s Last Tape’ nog eens in Nederland komt, ga het dan zien, dat stuk van die twee grootheden: de schrijver Becket en de performer Wilson.

Het is pokkenweer als ik terugkeer in Rotterdam. De taxi brengt me snel thuis. De chauffeur kan me niet helemaal voor de deur afzetten, helaas. Een super - gammele vrachtwagen uit Roemenië, met versleten achterbanden, houdt de boel op. De wagen is leeg; de laadklep staat open. Hoezo eigenlijk? In de verste verten geen lading te bekennen.

Ik word haast omver geblazen door felle rukwinden. Ik open mijn voordeur en er stuift een kolonne, naar alle waarschijnlijkheid, Afrikaanse vluchtelingen, mijn deur uit, gehuld in ‘woningcamouflagekleding’; ja, zo noem ik het maar even. Zo zag ik in de gauwigheid mijn staande schemerlamp voorbij stuiven, zes personen schoten langs me heen in mijn meubelstof,  vier liepen me voorbij als mijn gordijen en eetje had zich vermomd als mijn dekbedhoes Vanessa  … eigenlijk kwam gewoon de hele inrichting van mijn huis voorbij zetten.

Vast  een nieuwe categorie: woonkamervluchtelingen.  Het is weer rustig in huis. Alles netjes en héél achtergelaten.