Die avond stap ik na het
eten naar de voorraadkast, waar ook onze verzameling fotoalbums ligt. Ik pak er
zo maar een uit. Het interesseert me niet echt welk album. Toevallig pak ik het
album met de foto’s van de jaren 1988 tot en met 1993.
Freddie en Rudie, onze
zonen en hun geliefde vriendinnen, Ineke en Sam zijn deze zondag bij ons blijven
eten, ter gelegenheid van Vaderdag. Ik heb, zoals gewoonlijk op Vaderdag gekookt. Goulash. Doe ik elk jaar. Voor de zesendertigste maal nu alweer. Zo lang ben
ik alweer vader ….
De jongens doen de afwas .
Fijne knullen. Eerst de vettige borden en pannen met heet water afspoelen en
dan afwassen. Vanaf hun vijfde jaar moesten ze dat al van me doen. Daar is toch
niks mis mee!? Jong geleerd is oud gedaan! Daar kregen ze destijds pluspunten voor
van mij. Die konden ze weer bij mij inleveren. Voor geld. Tien punten, één
gulden. Gingen ze meestal gelijk ijs of ander snoep voor kopen. Geef ze eens
ongelijk! Trouwens dat afwassen ging en gaat nog wel gewoon in een teiltje met water, sop
en dan flink boenen met zo’n borsteltje.
Van een afwasmachine moesten
we niks hebben. De jongens ook niet. Afwassen vond en vind ik nog steeds een
leuke sociale activiteit. Ondertussen een beetje babbelen, zwetsen of dom
ouwehoeren, soms een stevige woordenwisseling. Prima. Een afwasmachine is leuk
voor een weeshuis of een bejaardenhuis. Voor ons gezin vond en vind ik zo’n
ding een overbodige luxe.
Terwijl ik al neuzend in
het vakantiealbum een beetje zit te grinniken, staan de dames op het balkon gezellig
een sigaretje te roken. Ons balkonnetje is qua ruimte eigenlijk maar geschikt
voor twee mensen. Maar zo, met zijn drieën
bij elkaar, inhaleer je toch ook iets van
de rook van een ander zijn sigaret. Bijzonder! Sociaal ook. Ja toch? Niet dan?
Wat zullen Ineke en Sam
straks genieten van de foto’s van hun lieve mannetjes, Dan zie ze hun ‘boys’
als tieners met elkaar ravotten in hun onbekommerde tienerjaren. Ik zit nu al
te genieten.
Zo waren we in Bretagne
waar Freddie, op duizelingwekkende hoogte, ontspannen op een menhir lijkt te
liggen. Rudie, zit ogenschijnlijk relaxed, met zijn armen gespreid, onder een,
op een muur gebeeldhouwde, reuze-hagedis.
In het Parc Obelix, iets
ten noorden van Parijs, durfde zowaar ook
paps (ik dus) met zijn zonen de achtbaan in … volgens Freddie en Rudie stelde dat
achtbaantje ‘geen reet’ voor … veelste traag,
veelste laag …
Tijdens onze theatervakantie
in het Franse dorpje Charme stond Rudie voor het eerst op de Bühne. Hij deed
een kostelijke ‘Michael Jackson act’: Beat it.
Carole vermaakte zich
kostelijk met de tango-lessen. Vooral de tangodocent vond ze top. Hij was een
homo. Alle stereotype homobeweginkjes gebruikte hij in zijn lessen. Als hij in
een tango zijn kont naar achteren zwiepte, uitte hij het wulpse kreetje: ‘Oeps!’
Dat was voor haar genieten!!
Ik deed een straattheater
- act. Als doorgedraaide politieagent maakte ik het centrum van Charme onveilig.
Op totaal onlogische wijze ging ik daar het verkeer staan ontregelen (groen werd
‘stop’ en rood: ‘rij). Ik slingerde brave, argeloze voorbijgangers op de bon of
deed ze de handboeien om. Leuk om te doen. Sommige inwoners van Charme konden
de act niet zo waarderen. Maar ik heb het overleefd.
Freddie vond het daar
allemaal maar niks… die ging liever foebele … al was het in zijn eentje. De volgende
vakantie was meer spekkie naar Freddie zijn bekkie.
Op de fiets hard sjezen
langs de Loire. Rudie kon er trouwens ook wat van. Met duizelingwekkende
snelheid lieten die twee zich van de bergen vallen. Paps was veel
voorzichtiger, die kneep vaak zijn billen bij elkaar en in zijn remmen,
eigenlijk veel te veel want na elke rit moesten zijn remblokjes vervangen
worden.
Het eerste
familie-Mastwijk weekend viel ook in de periode 1988-1993. Rudie doet daar zijn eerste act met gitaar op
een heus podium. Alleen …. de gitaar is nep … hij deed wel weer een nummer van zijn
idool: Michael Jackson.
Ineke en Sam blijken toch
minder interesse te hebben in die fotootjes, dan ik dacht. Ineke gaat al snel zitten bladeren in een oude Opzij.
Sam gaat zitten gamen en in de werkkamer
komen Rudie en Freddie niet meer bij van het lachen, om van die ‘bloopers’ op
You Tube. Carole geeft de planten water. Het was een warme dag. De planten hebben
dorst.
En ik … ik zie mezelf, een
beetje sneu, zitten grinniken, boven dat fotoalbum dat op mijn schoot ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten