WERKWEEK

Op de laatste dag verras ik de groep met een door mijzelf bereide maaltijd. De jongens en meisjes maken onder leiding van mijn collegae Paulien en Fred een wandeling over de heide. De heide, die juist in deze periode zo fraai in bloei staat. Paulien, Fred en ook ik wel, kunnen ons al uren tevoren verkneukelen over de aanblik van die prachtige purper gekleurde heidevlakte. Aan de meeste van deze jongelui, allen pakweg tussen de zestien en negentienjaar, is dit niet besteed. Zij zijn vooral bezig elkaar te versieren, af te katten, de loef af te steken, de grond in te boren of af te zeiken.

Die purperen heide zal ik missen. Blij toe ben ik, dat ik dat gezeverzeik van die jongelui, vandaag niet hoef aan te horen. Met een smoesje (pijn aan mijn voet) druk ik me. Ik heb het stiekeme plannetje opgevat om voor dat zooitje ‘rot en verveliaas’ te gaan koken. Ik ga iets maken dat past bij het lekkere weer van vandaag: witlofsalade, een rauwkostschotel, heerlijk. Nog nooit heb ik iemand horen zeggen dat dat niet te vreten was.  Zo bij stukjes en beetjes zal ik het hele recept prijsgeven. Trouwens, één ding vind ik wel jammer: Regina is niet in mijn buurt. Zij is één van tamelijk volwassen dametjes van deze groep. Allemaal leerlingen van het vormingscentrum voor werkende jongeren In de Ruivenstraat in het Oude Noorden van Rotterdam. Ze zijn op werkweek in het groepsvakantieverblijf ‘de Lavendel’ … het is een afscheidsweekje. Regina is achttien en toont uitzonderlijk veel belangstelling voor de mannelijke leiding van de groep. Tot nu toe heb ik haar glansrijk kunnen weerstaan. Maar nu, in deze schreeuwende stilte, zou ik willen dat ze er was. Niet om het een of ander maar gewoon om me gezellig te helpen die maaltijd klaar te maken. Regina is een mooie, pittige tante met lang dik donkerrood haar en een brutaal sproetenbekkie. Ze heeft pronte borsten en een stevige kont. In de groep is ze een brutaaltje. Gaat het conflict nooit uit de weg. Zoals bijna alle roodharigen heeft ze een blanke huid. Haar fraaie slanke benen zijn dan ook spierwit … hoewel … alleen haar kuiten zijn nu een beetje door de zon verbrand.

Ik moet niet te lang zo blijven mijmeren over haar, want dan komt er niks terecht van die witlofsalade. Inkopen doen nu. Naar de dichtstbijzijnde super. Zal AH wel weer worden. We zijn met zijn veertienen dus ik moet veertien stronken witlof, veertien appelen en veertien bananen kopen. Verder heb ik een pak sinaasappelsap, een zak gezouten pinda’s en een zak rozijnen nodig. Verder veertien tartaartjes en veertien porties aan aardappelpuree met kaas. Toetjes daar doe ik met deze maaltijd niet aan want de maaltijd op zich is al zowat een fruitig toetje.

Kom ik bij Appie Hein, de super, staat daar Regina aan een filtersigaretje te lurken. Haar mascara is doorgelopen.

‘Ik loop de hele tijd stijf gearmd met Fredje,’ zegt Regina tegen mij.

Zegt Fred dat ze niet de hele tijd zo tegen hem op moest lopen rijen.

Regina geeft Fred dan een flinke zwieper, waardoor hij, tot grote hilariteit van de groep, omvalt.

‘Ophoepelen jij en meteen!!’ had Fred gezegd ‘ga maar terug naar ‘de Lavendel’, ik wil je hier niet meer zien. Dat gehang van jou kan ik nu effe niet hebben. Ik heb wel wat anders te doen.’

Ik geef haar een papieren zakdoekje om de mascara weg te poetsen. Als troost omhels ik haar even en dan gaan we samen de supermarkt in.

Gaat mijn wens toch nog in vervulling.

Ze gaat me helpen. Ik laat haar het leeuwendeel van het snijwerk  doen, Regina is in haar element. De stronken witlof, de appel, de bananen snijdt Regina in kleine stukjes. Doet ze goed. Ze fleurt helemaal op. Ik hussel het fruit ,de groente, de rozijnen door elkaar en giet er de sinaasappelsap overeen. De pinda’s moeten in kleine bakjes bij borden gezet worden. Voor het bakken van de tartaartjes is het nog veel te vroeg

.

Regina zegt dat ze een beetje moe is. Ze gaat even liggen. Heupwiegend beweegt ze zich naar de slaapzaal.

Ze heeft me te pakken.

Het is nu nog geen één uur. De groep wordt pas terug verwacht rond zes uur. Om vijf uur gaan Regina en ik, de tafels dekken. Om kwart voor zes of misschien nog beter als iedereen terug is, gaan we de puree maken en de tartaartjes bakken. Dat is toch zó gepiept en bovendien is dan de maaltijd op zijn lekkerst.

Belangstellend loop ik nog even naar de slaapzaal …. naar Regina … even vragen hoe het er mee is. Poedeltje naakt ligt ze op haar bed te bladeren in een Viva. Uitnodigend lachend komt haar brutale bekkie achter die Viva vandaan ….