Ik ben nog steeds geen 11
jaar. Mam doet de laatste tijd zowat niks meer. Daarom geef ik mijn kleine
broertje, Léon maar de fles en schone broeken. Zijn poep ruikt niet lekker maar
niemand zijn poep ruikt toch lekker?! Léon is heel lief, hij huilt weinig, hij
is een echte lachebek. Als alle mongooltjes zo zijn mogen we niet mopperen,
vind ik. Mam is duidelijk nog steeds niet de oude. Ze huilt veel, ligt meestal
in bed en zegt tegen mij dat ik haar werk maar moet doen. Dat kan ik toch echt
niet allemaal in m’n eentje doen. Mijn zusjes en pap kunnen toch ook wel eens
wat doen. Maar mijn zusjes weigeren boodschappen te doen en pap valt na zijn
werk gelijk in slaap op de bank. Dus ik moet toch alles doen. De allervervelendste
taken vind ik bedden verschonen (die
piesbedden elke dag!), stofzuigen en eten klaarmaken.
De grote zoon van onze
buren komt steeds bij mam op bezoek. Hij is een grappige man. Heel groot en dik. Ik weet niet precies hoe oud
hij is, misschien wel 25. Als hij bij mam is hoor ik mam soms ineens hard
lachen. Soms blijft hij wel van 11 uur ’s morgens tot vlak voordat pap uit zijn werk
komt. Dan gaat hij naar de zaak, zegt hij. Hij is kok in een restaurant. Tegen
mij heeft hij wel eens gezegd wat hij kan maken … allemaal heel moeilijke namen …
Franse namen … binnenkort gaat hij voor ons eten klaar maken. Dat vind ik een
goed idee want dan hoef ik tenminste een keertje niet te koken.
Toevallig hoor ik mam en
pap praten. De deur van mams slaapkamer staat op een kier. Pap zit op de rand
van haar bed. Mam is aan het praten ‘…… dus zit er niks ander op dan dat we uit
elkaar gaan’. Pap, die zijn stinkende werkgoed nog aan heeft, laat zich languit
vallen op mam d’r bed en barst in huilen uit. Het is de tweede keer dat ik pap hoor
huilen. De eerste keer was bij het voetballen; toen werd er een bal hard op pap
zijn zak geschoten …. dat deed erg pijn ….. …… maar nu heeft hij meer verdriet.
Pap loopt nu al zeker drie
weken te huilen. Niet de hele dag gelukkig. Hij loopt gebogen met zijn rug. Met zijn gezicht naar de
grond. Als een zwak, zielig mannetje, zo
ziet hij er nu uit. Hij gaat ook al een poos niet naar zijn werk ….pap zegt:’ik
kan het niet opbrengen.’ Rare uitdrukking eigenlijk: hij kan zijn werk niet
opbrengen … waarop dan? Nou ja,….
Mam wordt gelukkig weer
wat vrolijker en actiever. Dan kan ik tenminste weer eens wat voor mezelf doen.
Weet je wat ik stom vind? Dat mam vrolijker wordt en pap steeds verdrietiger.
Pap zit droef in zijn
stoel voor zich uit te kijken. Ik vind het heel zielig voor hem. Hij was af en
toe wel bozig en schreeuwerig tegen mij en hij stonk ook meestal wel zuur maar
hij werkte wel heel hard op de schoolmelkvrachtwagen, voor centjes voor ons
allemaal.
Vandaag woont pap voor de
laatste dag bij ons. Ik moet daarom ook huilen. Pap ook. Mam niet. De zoon van
de buurman komt vandaag koken voor ons
allemaal. Omdat pap weggaat. Hij maakt Coq au vin; kip in rode wijn, met
allerlei groentes en patatjes. (De zoon van de buurman heeft me geleerd hoe je
coq au vin moet schrijven want eerst schreef ik helemaal fout ’kok o ven’ .)
Pap heeft duidelijk geen trek.
Hij zit alleen maar een beetje met zijn patatjes te spelen.
Na het eten brengt de zoon
van de buurman pap naar zijn nieuwe huisje een half uurtje rijden hier vandaan
met de auto. Als pap weg is zegt mam tegen mij, mijn zusjes en Léon, dat we
voortaan pap mogen zeggen tegen de zoon van de buurman. Hij blijft voortaan ook
bij ons slapen. Bij mam in bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten