TOEDELEDOKIE

Normaal gesproken vind ik het lekker eten: aardappelen, bietjes en een bal gehakt, in een beetje vette jus; meestel eet ik er dan nog een grote zure bom bij. Maar de maaltijd van vandaag is helaas niet te vreten. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat zowel de aardappelen als de bal gehakt afzonderlijk goed eetbaar zijn. Alleen die bieten, hè, nee, dat is he-le-maal niks! En zo’n maaltje is eigenlijk pas lekker als àlle bestanddelen een ruime voldoende scoren. Want alléén aardappelen eten, die gedoopt zijn in vette jus, dat is nou niet bepaald een delicatesse. Puur alleen dat balletje eten, ja, dat lukt; die bal is goed binnen te houden. De balletjes zijn gemaakt van rundergehakt, met zout peper en paprika; wat paneermeel, een eitje en twee teentjes knoflook; gebraden  in verhitte boter met daarin een uitje gefruit en tot slot nog twee scheutjes  ketjap manis erover. Prima gelukt die ballen. Na de aardappelen heb ik ze lekker opgepeuzeld. Die klote-bieten verzieken eigenlijk mijn hele avondeten verziekt. Ze zien er al sowieso niet uit, om te beginnen zijn ze al nauwelijks rood te noemen, die bieten; eerder donkerbruin. Meestal koop ik hele, gekookte bieten, waar ik de steel en de wortel vanaf snij en die ik dan schil. Vervolgens schaaf ik (met de kaasschaaf) de meestal prachtige rode bieten in plakken. De bieten van déze avond zijn niet gekocht als hele, min of meer ronde  bieten maar als kleine, in vierkante stukjes gesneden stukjes biet. Geadviseerd werd op de verpakking om deze bietvierkantjes nog tien minuten te koken alvorens ze te op te dienen.

Ik schep mijn bordje vol en proef de aardappel (met jus), lekker. De bal, heerlijk. De zure bom, prima; en dan de bietjes: ze zijn zo hard  als rauwe snijbonen. Na één hap is het voor mij duidelijk; ik eet alleen de andere, beter te pruimen bestanddelen van deze maaltijd op en schuif dan de berg ‘bietjes’ de toiletpot in ….‘toedeledokie’ noem ik dat.

Gelukkig is het toetje lekker. Het kan altijd gebeuren dat een maaltijd niet te pruimen is: dan zorg ik altijd voor een lekker toetje. Deze keer zijn dat de peren, conferences, heerlijk.

Het komt echt maar zelden voor dat ik een maaltijd of een deel van een maaltijd laat staan. Ik kan me twee eerdere situaties herinneren, waarin ik maaltijden weg kieperde. Sambal – boontjes had ik gemaakt. Ik had daar veel te veel sambal in gedaan. Nog geprobeerd om het te eten met een schijf komkommer bij elke hap …hielp niet .... en met een glas water een hap sambal boontjes wegspoelen …. maar nee, ook dat hielp niks en het is ook niet lekker…..na drie of vier happen ben ik er maar mee gestopt……toedeledokie

Het tweede mislukte gerecht, dat ik me herinner, moest de ‘goed gevulde preisoep’ worden. Die soep moest gebonden worden door dessertrijst en geraspte aardappel. Ik had er toen nogal veel dessertrijst en geraspte aardappel in gedaan, zodat niet meer in de soep geroerd kon worden:  de pollepel bleef rechtop staan als in een emmer cement. Ook deze soep ….. toedeledokie.