MATHÄUS-PASSION

Op deze zondagmorgen ga ik met Daphne, een gezamenlijke vriendin van mij en mijn vrouw ( maar toch vooral van mijn vrouw) naar de Mathäus-Passion in de Laurenskerk. Om half elf gaat het beginnen. Het is teringweer en we moeten een kwartier lopen. Het stortregent en de paraplu die ik bij me heb, heeft het binnen vijf minuten begeven. Zeiknat komen we in de kerk aan. De kerk is stampvol. De passion is op zich gratis maar we hadden wel een stoeltje moeten reserveren of kopen. Nu moeten we plaatsnemen op de ongenummerde stoeltjes, helemaal links achteraan vlak achter een pilaar met een diameter van een meter. We zitten tussen veel grijze, kale gereformeerde koppen, gestoken in een zwart kostuum met daaronder een wit overhemd met zwarte stropdas. De dames, met hun uniforme grijsblauw permanentje, vertonen zich zowaar iets kleurrijker.

Het orkest klinkt goed. Violen, bassen, cello’s, dwarsfluiten en het magnifieke  kerkorgel van de Laurenskerk. Er wordt nogal hard gespeeld, te hard, als je het mij vraagt.  Ze stopten met spelen toen de predikant uit de bijbel ging lezen:

‘Jezus zond twee discipelen uit en zei tegen hen: Ga naar dat dorp ginds en je zal een vastgebonden ezelin vinden, met een veulen. Maak haar los en breng haar bij Mij. En als iemand daar wat van zegt, zeg dan, de Heer heeft ze nodig. Hij zal ze snel weer terugsturen.’

Het orkest zet hard en meedogenloos ‘Geduld, Geduld’ in. De bas en bariton hebben de grootst mogelijke moeite om er met hun toch al beperkte capaciteit bovenuit te komen. O ja, want dat ben ik nog vergeten te vermelden, de toegangsprijs is gratis, omdat de Passion uitgevoerd wordt door goedwillende amateurs. Aan het slot van ‘Geduld, Geduld’ neemt het hele koor als het ware wraak op het oorverdovende orkest door zò hard te gaan zingen dat, behalve het orgel, vrijwel geen muziekinstrument er bovenuit kan komen. De dirigent geeft als een wezenloze décrescendo aan naar zijn koor. Maar dat trekt zich er  (terecht) niks van aan en gaat zo crescendo als het maar kan, want die koorzangers willen zich ook wel eens laten horen.

Dan gaat de predikant verder:

‘Uw Koning komt naar u toe, zachtmoedig en rijdend op een ezel en een veulen. De discipelen brachten de ezelin en het veulen naar de Heer, ze legden hun klederen op de ezelin en het veulen en Hij ging daarop zitten. De mensen langs de weg spreidden hun klederen op de weg, braken takken van bomen en wierpen die op de weg.’

Ik moet eerlijk zeggen, dat ik beslist niet zo goed kan zingen als die solisten van het koor. Bij lange na niet zelfs. Maar ….. nu het orkest zich eindelijk een beetje gedraagt en niet meer zo onbeschoft hard speelt lukt het de bas, bariton en sopranen eerlijk gezegd nog steeds niet om een voor mij hoorbaar stukje tekst te zingen. De eerste en de laatste drie, vier woorden van een zin worden krachtig, duidelijk en meestal ook heel zuiver gezongen maar naar de tekst die daar tussen zit moet ik meestal  maar raden. Jammer.

De predikant beëindigt zijn bijbelverhaal.

De mensen langs de weg en zij, die voorop liepen en hem volgden riepen: Hosanna voor Hem, die komt in de naam des Heeren. En toen Hij Jeruzalem binnenging, kwam de hele stad in rep en roer. ‘Wie is dit?’ zeiden zij. ’Dit is de profeet Jezus van Nazareth in Galilea,’ zeiden zij.

De Matthäus-Passion duurt alles bij elkaar zo’n vier uur.  We zitten nu op de helft. Er is nu een uurtje pauze ingepland. Daphne en ik kijken elkaar aan:’Wat zullen we doen? Kappen we of blijven we hier tot half vier zitten? We besluiten om een broodje te kopen, ergens wat te drinken en naar huis te gaan.

Het regent zo mogelijk nog heftiger dan vanmorgen. Bij mij thuis drinken we om warm te worden nog een kop koffie en ondertussen luisteren we naar een professionele versie van de Matthäus-Passion van het Collegium Vocale Gent. Die vond ik op Spotify.  Dit is wel even wat anders dan wat d’oprechte amateur er vanmiddag van bakte. Maar ik mag natuurlijk geen appelen met peren vergelijken.