MEDITATIE

Tussen mijn 35^e en vijftigste jaar heb ik veel gemediteerd. De goeroe Baghwan Shree Rajneesh  ook wel genaamd Osho was mijn grote inspiratiebron destijds. Ik heb vrijwel alle boeken van Osho gelezen. Heel inspirerend. Osho kijkt op heel andere, verfrissende manier tegen het leven aan. Het zou in dit verband te veel zijn om  daar over uit te weiden. Google eens ‘Osho’ of huur in de bibliotheek eens een Osho-boek. In de jaren zeventig, tachtig van de vorige eeuw had Osho in de hele wereld enorm veel aanhangers; ook veel bekende Nederlanders, waarvan Ramses Shaffey wel de bekendste was.

Over de hele (niet moslim)-wereld werden Osho meditatie centra gevestigd. Dus ook in Rotterdam, op nog geen kwartiertje fietsen van mijn huis. Er werden daar verschillende soorten meditatie gedaan, bijvoorbeeld: de kundalini, de lachmeditatie en de dynamische meditatie. Die laatste, de dynamische meditatie, stond elke dag van 7 tot 8 uur ’s ochtends op het programma en als het maar even kon deed ik daar aan mee. Op de drie dagen per week dat mijn vrouw werkte lukte dat niet. Ik kon onze kinderen, die toen acht en tien waren, niet alleen thuis laten. De andere vier dagen ging ik wel.

Wat was nou die dynamische meditatie? Een heel aparte meditatie: het eerste kwartier ‘moest’ je, begeleid door opzwepende muziek, in flink tempo springen (op je blote voeten) en tegelijk krachtig kreten uiten als ‘oe’ en ‘aa’. Inspannend, ik ging er tenminste behoorlijk van zweten. Vervolgens kwam het kwartiertje stilstaan, met energieke fluitmuziek. De armen hangen slap langs mijn lijf, mijn ogen zijn dicht en mijn hoofd is naar de grond gericht. Er is geen spanning op mijn nek en ik sta met iets gebogen knieën. Wat er dan gebeurde was steeds weer heel wonderlijk om te ervaren: mijn hele lichaam begon te trillen, steeds heftiger en heftiger, een kwartier lang. Dit is een helend trillen. De theorie waarop dit is gebaseerd heet: bio energetica. (google als je wilt) Het volgende deel van de dynamische meditatie: een kwartier languit op een matje op de grond, alles ontspannen, de lieflijke muziek door je lijf laten trillen; dit duurt ook weer een kwartier. Het uur dat deze meditatie in totaal duurt  wordt voltooid door een kwartiertje lichtvoetig dansen op relaxte Indiase muziek: ‘het leven vieren’, zo werd dat laatste deel genoemd. Na die meditatie had ik altijd volop energie; zowel thuis als op mijn werk voelde ik  me opgewekt en fris.

In lente, zomer en herfst was het geen probleem voor mij, dat kwartiertje fietsen naar het meditatiecentrum maar in de winter kon ik het niet opbrengen. Ik heb toen een cd gekocht van de dynamische meditatie en ben er thuis mee aan de slag gegaan. Dat gaf problemen met het thuisfront, want ik wilde  zoals gewoonlijk mediteren tussen zeven en acht uur ‘s morgens. Maar een ontwakende vrouw en kinderen, die zich klaar maken om naar werk en school te gaan, botsen met een op dynamische muziek springende en ‘oe’ en ‘aa’ roepende huisvader. Ze werden gek van me en ik van hun. Uiteindelijk bond ik in en deed de meditatie alleen nog als iedereen de deur uit was. Het kwam er op neer dat ik dat drie keer per week kon doen. Uiteindelijk kwam ik toch tot de slotsom dat de dynamische meditatie wat te luidruchtig is om binnen een gezinssetting te doen.

Daarom besloot ik om in de winters voortaan een zit - meditatie in stilte te doen, op mijn slaapkamer: ik zit dan, in kleermakerszit, voor een brandende kaars en tel mijn uitademingen, van één tot tien en begin dan weer opnieuw bij één. Ik zit dan zo een half uurtje.