STRAKS

Over vroeger, altijd maar weer over vroeger schrijven wil ik eigenlijk helemaal niet; het maakt me kotsmisselijk … de lezer zal het zo langzamerhand ook wel spuugzat zijn.  Het zal meer moeten gaan over straks, vanavond, dadelijk, morgen, overmorgen, in het weekend,  als het weer herfst, winter, lente wordt, volgende week, volgende maand, volgend  jaar, volgend kwartaal, als ik de tachtig haal  en wie weet wel (veel ouder) wordt, in december, met de Kerst en Oud en Nieuw, het reisje dat ik, wanneer weet ik nog niet, ga maken naar Berlijn, films of theaterstukken die nog gemaakt moeten worden en die ik ga zien, mensen die ik nog zal ontmoeten.

Straks, over een kwartiertje al, ga ik eten maken; ik durf het haast niet op te schrijven maar ik ga weer mijn lievelingsrecept maken: witlofsalade; mijn lezers kunnen haast dromen wat daar in zit, dus zal ik het voor de zekerheid nog eens opsommen (dit is voor één persoon voor twee dagen): twee in partjes gesneden  witlofstronken, 2 in plakjes gesneden bananen, 2  grote appels geschild en in stukjes gesneden, 2 handen vol rozijnen en een flinke plens sinaasappelsap; dit alles door elkaar roetsjen en een kwartiertje laten  marineren. In feite kan dit recept natuurlijk ook voor één persoon voor één dag worden gemaakt door alle ingrediënten te halveren èn er dus een halve plens sinaasappelsap  er op te  gieten … stom dat ik dat niet eerder zag.

Ik begin vandaag wat vroeger met eten maken dan normaal omdat ik vanavond een vergadering heb; ik ben namelijk gevraagd om bestuurslid te worden van het ontmoetingscentrum (O.C.) Prinsenhof,  hier in Prinsenland. Deze vergadering ga ik snuffelen, proeven het of het wat voor mij is. ‘Un peu nerveuse’ ben ik wel moet ik eerlijk zeggen; het is al zolang geleden dat ik vergadert heb.

En dan krijg ik het weer een beetje moeilijk, want ik ga nu eten maken en daarna naar de vergadering. Met het volgende stukje ga ik verder na de vergadering en dan zit ik dadelijk toch weer te schrijven over het verleden.

Onder het eten maken staat buurvrouw Mies (niet haar echte naam) plots voor mijn keukenraam; ze gebaart me dat ze wat wil vertellen: er is in onze flat een buurman van de vijfde door een buurvrouw van de zesde etage met een ijzeren tang aangevallen; hij woont vlak onder haar. De man was een zestiger, zeker 160 kilo, abnormaal zwaar dus. De vrouw was al oud, achtentachtig. Hij had zijn geluidsinstallatie de laatste tijd keihard staan. Zij had er al regelmatig bij hem over geklaagd; vooral haar kleine poedeltje had er veel last van. Het beestje maakte de laatste tijd, natuurlijk door die geluidsoverlast, de vreemdste buitelingen in huis. Maar de buurman van de vijfde deed net alsof hij gek was en liet het geluid gewoon zijn boxen uit knallen. Hij is gewond geraakt aan zijn hoofd  en met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Zij werd geboeid (!) meegevoerd naar het politiebureau. De traumahelikopter kwam nog aangevlogen … maar te laat.

Bestuurslid van het O.C. Prinsenhof word ik zeker niet, weet ik nu al. Heel snel word ik vanavond moe van het vergaderen met die vier andere, aardige mannen van het OC-bestuur  …  het lukt me niet meer;  ik klap dicht … kan me niet concentreren. Met een goed boek, een film, een voetbalwedstrijd, het gezelschap van een of twee  leuke mensen of zelfs in mijn eentje, vermaak ik me ongetwijfeld  beter.