EXEN

 Zouden mijn exen nu wèl gelukkig zijn, zònder mij? Twee schilderijen in mijn woonkamer herinneren mij voortdurend aan hen.  Mijn eerste ex, Laura, schilderde een schitterend portret van mij. O, wat sta ik daar mooi op. Zij was duidelijk verliefd op mij toen ze me schilderde. Ik zal niet zeggen dat ik lelijk ben maar dit is weer te veel schoonheid.  Dat andere schilderij kreeg ik van mijn tweede ex, Olga.  Ik mocht het doek zelf uitzoeken bij een kunstschilder met wie zij bevriend was. Ik koos een werk, een haventafereel, dat haar meer dan driehonderd euro kostte. Zij was óók verliefd en wilde wel blijkbaar wat uitgeven voor mijn verjaardag.

Het viel me een dezer dagen opeens op dat het portret, dat Laura van mij maakte begon te bladderen. Ik stofte de broodkast in de woonkamer eens een keertje goed af en zag toen mijn portret van heel dichtbij. Ruim vijftig jaar geleden schilderde ze het en nu ging de plakkaatverf bladderen. Tot nu toe was het alleen een stukje van mijn hals.  Hoe lang zal het nog enigszins toonbaar zijn?  Hooguit tien jaar, denk ik. Dat is genoeg want zolang zal ik er ook nog zijn zo ongeveer. 

Het prachtige acrylverfschilderij dat ik van Olga kreeg, gaat zeker nog vele jaren meer mee; daar mogen mijn erfgenamen dan om vechten, ze kunnen ook proberen het te verkopen, het linea recta bij het grof vuil deponeren of ze geven het terug aan Olga, als ze het wil hebben.

Olga, wilde in de periode dat we elkaar kenden ‘er nooit op uit’. Heimwee speelde al snel bij haar op.  Een onbestemde angst domineerde haar; zowel binnen- als buitenshuis. Van verandering was ze wars; ze bleef maar het liefste thuis hangen, slapend, e-mailend of tv kijkend. Ze ging met mij wel eens een eindje wandelen, naar een musical of een film maar dat was hoogst sporadisch. Meestal zaten we verveeld onderuit op de bank, ik las wat en zij vijlde haar nagels.

Met Laura heb ik veel gereisd. We liftten naar Milaan om op 6 mei 1970, Feijenoord in de finale van de Europa Cup te zien voetballen tegen Celtic, de Schotse kampioen. Wat een feest werd het  op het Piazza del  Duomo, het grote plein in Milaan, toen Feijenoord die Cup won ...het duurde tot diep in de nacht … en we vierden het samen met de sportieve Celtic-supporters … zingen, lachen en veel te veel zuipen ...  

Met de trein, de bus of ons eigen Renaultje-4 gingen Laura en ik naar Frankrijk; we vlogen naar Italië en verschillende malen naar Portugal. Een van de meest memorabele reizen die we maakten was de Oost-Europa reis.  In 1972 toerden we in drie weken met een Amerikaanse reisorganisatie naar West-  en Oost-Berlijn, Warschau, Moskou, Leningrad, Minsk, Helsinki, Stockholm, Kopenhagen en tenslotte terug in het huidige 020.  Ik was in die tijd lid van de CPN, communist dus, en wilde graag ervaren of het leven in ‘het oosten’ werkelijk zo naargeestig en beklemmend was als de westerse media ons wilden doen geloven.

In Oost-Berlijn ging het meteen al mis met mijn positieve instelling ten opzichte van het communisme. Wij, Laura en ik, en ook onze medereizigers, voornamelijk Amerikanen, moesten al onze stripboekjes (comics) inleveren bij de Stasi’s, die ons bij de grens tussen Oost- en West-Berlijn  (Checkpoint Charlie) streng controleerden. In Moskou werden we op onze wandelingen door de stad zogenaamd onopvallend geschaduwd door mensen van de geheime dienst. Toch slaagde een aantal van onze medereizigers er in om meegebrachte spijkerbroeken aan Russen te verkopen. De spijkerbroek was zeer gewild, doch door de Russische overheid verboden ... was te Amerikaans.  Wat ons toen verder opviel was dat het schoonhouden van de straten in Rusland gedaan werd door  stokoude geheel in het zwart geklede vrouwen. 

Het  hele Oostblok maakte een weinig welvarende indruk op ons: verpauperde woongebouwen, lange rijen voor winkels, slecht onderhouden wegen, veel politie op straat. Erg gelukkig werd ik er niet van. Ik bleef nog wel jarenlang communist. Naar het voormalige Oostblok ben ik niet meer terug geweest.  Binnenkort zal ik voor de tweede keer van mijn leven Berlijn weer bezoeken; voor het eerst zònder muur.